Printable View
Έχασα την μητέρα μου πριν 5 ημέρες.Ηταν 82 αλλά ήταν η φίλη μου το στήριγμα μου ο άνθρωπος που μου κρατούσε το χέρι.έχω δυο παιδιά που αισθάνομαι ανίκανη πια να τους δείξω την αγάπη μου γιατί όλα έχουν πεθάνει μέσα μου.Κινούμαι σαν ρομποτ. ανησυχώ πολύ γιατί με τη μαμά μου μιλούσα καθημερινά και φοβάμαι πως θα με ψάχνει΄.Ας μου έδινε μόνο το χέρι της να αισθανθώ την ζεστασια της ας ήξερα πως δε φοβάται όπως εγώ.....
συλληπητηρια ελλη..καταλαβαινω οσο μπορω τον πονο σου,ειναι μεγαλο στηριγμα η μανα και μια αγαπη που δεν ξεθωριαζει ποτε.
ομως εισαι και εσυ μανουλα και οπως βιωσες την αγαπη της μητερας σου και εσυ το ιδιο θελουν και τα παιδια σου,οποτε πρεπει να σταθεις δυνατη και αφου εισαι τοσο γεματη απο μητρικη αγαπη να την δωσεις και εσυ με την σειρα σου.
συλληπηρια...και οσο και να σου φανει χαζο η μανουλα σου δεν θα θελε να φοβασαι..θα θελε να σαι δει ευτυχισμενη,γερη και ακλαφτη ..για αυτο παρε δυναμεις και προχωρησε η μανουλα σου δεν θα θελε ποτε να σαι δυστυχισμενη..
ευχαριστώ για τα λόγια σας .Μου κανουν τόσο καλό.Σας εύχομαι να είστε πάντα τόσο σοφές και ισορροπημένες
Κάποιοι μου λενε πως εζησε την ζωή της και με τρελαίνουν.Ποιος το αποφασίζει πότε τελειώνει οκύκλος μας.Σε εμένα έδινε αστείρευτα και σίγουρα είχε πολλά να δώσει.αυτό που με πονάει πιο πολυ είναι πως ποτέ δεν της 'βροντοφώναξα' Σ αγαπώ γιατι ισως ντρεπόμουν.ουτε και εκείνη κι ας είμασταν δεμένες κακουργηματικά.Τώρα όμως εκλιπαρώ για μια στιγμούλα να της πώ 'ήσουν τα πάντα για μένα και πάντα θα είσαι΄'κι ας πεθάνω.
Συλληπητήρια Έλλη! Μα νομίζεις δεν το ήξερε αυτό η μανούλα σου; Όπως λες ήσασταν πολύ δεμένες, ήξερε πόσο πολύ την αγαπάς. Τα λόγια δεν έχουν και πολλή σημασία καμια φορά, όταν ολόκληρη η ζωή μας βροντοφωνάζει. Μεγάλο πράγμα αυτό που λες, ότι ήταν η φίλη σου... Εύχομαι να θυμάσαι όσα ζήσατε παρέα και να χαμογελάς!
ελλη μου τα σ'αγαπω μανας και παιδιου ειναι ματαια να ακουγονται!αφου πλανιουνται στον αερα βρε!ειναι το μοναδικο σ'αγαπω που δεν χρειαζεται να ακουσεις στην ζωη σου,ειναι δεδομενο :) και το κυριοτερο το νιωθεις,το εισπρατεις,με ενα χαμογελο της,με ενα χαδι.
Έλλη μου ..καταρχήν λυπάμαι για την απώλεια σου.Quote:
Originally Posted by Έλλη
Εγώ έχασα τη μαμά μου πολύ νεα, (55) και εντελώς ξαφνικά.
Μερικά χρόνια πριν είχαμε χάσει τη γιαγιά. Ήταν 85. Ένας πολύ γλυκός και καλός άνθρωπος.
Η θεία μου, κόρη της, δεν θρήνησε απλά, πένθησε για χρόνια μαύρισε όλη της τη ζωή, κατακλύστηκε από αυτό.
Σκεφτόμουν λοιπόν πως είναι δυνατό εγώ να κάνω βήματα, (έστω και δύσκολα) στο πένθος με μια πιο οδυνηρή απώλεια από τη δική της και εκείνη να βρίσκεται αιώνες στο ίδιο σημείο.
Από μερικές κουβέντες που κάναμε κατάλαβα πως η θεία μου ένιωθε πως δεν εκπλήρωσε τα όνειρα της μητέρας της, πως δεν της έδειξε ενδεχομένως πόσο πολύ την αγαπούσε και αυτό την έκανε να νιώθει πως χρωστούσε πράγματα που πλέον δεν μπορούσε να ξεχρώσει καθώς ο θάνατος είναι το απόλυτο τέλος.
Είναι όμως έτσι?
Είναι δυνατόν μια μητέρα να μην έχει καταλάβει πόσο την αγαπάει το παιδί της?
Όχι, δεν είναι και είμαι σίγουρη γι αυτό.
Εγώ ήμουν από τους τυχερούς ανθρώπους που είχε δείξει τεράστια αδυναμία στη μαμά και δεν φέρνω αυτό το βάρος.
Είναι όμως πραγματικό βάρος ή μήπως μια εσωτερική ανάγκη να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας ακόμη και για μια απώλεια που δεν ευθυνόμαστε?
Μία εβδομάδα χωρίς εκείνη.Μια εβδομάδα χωρίς κανένα νόημα,χωρίς χαρά ,χωρίς τίποτα.Μια εβδομάδα με ηρεμιστικά,με ψευτικα χαμόγελα στα παιδιά ,με διάβασμα βιβλίων φιλοσοφίας μήπως και βρω την απάντηση που θα μου πάρει τον πόνο.Μια εβδομάδα κόλασης(πόσο χειρότερα να είναι?)Πηγαίνω και στη δουλειά.Είμαι γιατρός και βοηθώ Ξ ε νου ς ανθρώπους που ΖΟΥΝ.Πόσο ντρέπομαι που αισθάνομαι έτσι,σαν άκαρδο τέρας.Και να σκεφτείς πως τη δουλειά μου τη λάτρευα.Πότε περνάει αυτή η σύγχυση?Μπαίνουν ποτέ τα αισθήματα στη θέση τους?
Ζωή σε σας...
Ο πανδαμάτωρ χρόνος θα τα κανονίσει όλα, λογικό είναι να αισθάνεσαι έτσι εφόσον την αγαπούσες και πολύ καλά έκανες. Καλά κάνεις και εξωτερικεύεις τα συναισθήματά σου, θα περάσουν όλα, δεν θα είναι βέβαια όπως πρώτα, τα δεδομένα αλλάζουν αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι.
Καλή δύναμη σου εύχομαι.
Ζωη σε εσας και κουραγιο.Να εισαι δυνατη για τα παιδια σου,αυτο θα ηθελε η μητερα σου .
Σας ευχαριστώ όλους.Θα προσπαθήσω κι άλλο....
Ελλη μου,καταρχην συλλυπητήρια και απο εμενα. Φαντάζομαι πόσο δύσκολο πρέπει να είναι για σένα όλο αυτό που ζεις τώρα αλλά η μαμά σου δε θα ήθελε να βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση. Επίσης πρέπει να σκεφτείς τα παιδάκια σου που πιθανώς είναι και εκείνα πολύ στενοχωρημένα για την απώλεια της γιαγιάς τους. Καλή δύναμη και κουράγιο.
Φιλικά
Έλενα
Τώρα με έπιασε πανικός.Που να βρίσκεται τώρα η ψυχή της μαμάς μου
Έλλη κουράγιο και από μένα που περνάω μια κατάσταση που δεν μπορω καν να τη διαχειριστώ. Δεν ειμαι σε θέση να σε βοηθησω ουσιαστικά, αλλάQuote:
Originally Posted by Έλλη
σου απαντώ μονο που ρωτάς που είναι η ψυχούλα της....Μην το ρωτάς, μην ψάχνεις...το ίδιο κανω κι εγώ και από ότι έχω καταλάβει 42 ημέρες τώρα, η απάντηση θα έρθει από μόνη της, όταν έρθει η ώρα.
Το πιστέυω με την καρδιά μου αυτό, όσο και αν έιναι πονεμένη...........
Δυναμη για τα παιδακια σου.
Κατερινα