Ψυχολογική Οισοφαγική Παλινδρόμηση("νευροστόμαχο ς")

Ήμουν χοντρούλης σαν παιδάκι, μέχρι που αποφάσισα να χάσω κιλά γιατί είχα προφανή προβλήματα. Αυτό έγινε κάπου στην Α΄ Λυκείου, οπότε κι έκανα δραστικές και επίπονες δίαιτες για να αδυνατίσω. Με άλλα λόγια, άρχισα να τρώω μόνο μια φορά την ημέρα,αλλά προσέξτε: το σαββατοκύριακο με έπιανε τρέλα και έτρωγα ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Αδυνάτισα, λοιπόν, αλλά με αυτόν τον τρόπο. Μετά από κάθε βουλιμικό, ας το πούμε έτσι, επεισόδιο, ένιωθα χάλια με τον εαυτό μου, ενοχικά, τον φόρτωνα με κάθε λογής κατηγορίες και τον έβαζα στο εδώλιο, ξορκίζοντάς τον να "μην το ξανακάνει ποτέ". Μπήκα όμως σε έναν φαύλο κύκλο ο οποίος με έτρωγε από μέσα αδηφάγα.

Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο αυτό συνεχίστηκε, αλλά ευτυχώς το πολέμησα. Έκανα φίλους καλούς και δεν είχα ανάγκη να τρώω σαν τέρας για να δώσω νόημα στην ύπαρξή μου. Ωστόσο, ακόμα έχω ιδιαίτερη αδυναμία στο φαγητό, που φτάνει στα επίπεδα της εμμονής μερικές φορές. Για να καταλάβετε, είμαι κανονικός στα κιλά μου, αρκετά γυμνασμένος, ευτυχώς έμαθα να τρώω πολλά και μικρά γεύματα, αλλά πού και πού ξεφεύγω και του δίνω να καταλάβει. Π.χ αν είμαι σε διακοπές, στον μπουφέ του πρωινού δεν χαρίζομαι και θέλω να δοκιμαζω όσα μπορώ από τις ντόπιες λιχουδιές. Οκ,θα μου πείτε, ανθρώπινο είναι. Συμφωνώ, αλλά το πρόβλημά μου είναι ότι εγώ νιώθω ενοχικα τότε, νιώθω άσχημος και απωθητικός, π.χ δεν θέλω ούτε μπάνιο να κάνω, με αποτέλεσμα να κατηγορώ πάλι τον εαυτό μου.

Εδώ και 3 περίπου χρόνια εμφανίστηκε και το εξής: ακόμα και λίγο όταν τρώω -όπως ευτυχώς κάνω τις περισσότερες φορές πλέον- το φαγητό ανεβαίνει στο στόμα μου. Το έψαξα κι έκανα γαστροσκόπηση, αλλά ο γιατρός με βρήκε απολύτως υγιή:μου είπε ότι είναι ψυχολογικό. Το θέμα είναι πιο σημαντικό από όσο ίσως φαντάζεστε, γιατί δεν μου ανεβαίνει λιγάκι φαγητό, αλλά μιλάμε για πολύ πράμα, με αποτέλεσμα να το...ξανακαταπίνω ή να το φτύνω. Αυτό, εκτός από την προσωπική μου δυσαρέσκεια, καταλαβαίνετε τι προβλήματα μου δημιουργεί στις κοινωνικές μου συναναστροφές π.χ όταν είμαι έξω για φαγητό με φίλους, ή όταν είμαι με κάποια κοπέλα.

Ο γιατρός το είχε πει "νευροστόμαχο" και ότι οφείλεται στο στρες μου. Έχω αρκετό κι από αυτό, αλλά εγώ υποθέτω ότι είναι μια υποσυνείδητη λειτουργία του στομαχιού μου να διώξει το φαγητό που τρώω, σαν για να θέλει να με αδυνατίσει κι άλλο. Δαιμονοποίηση του φαγητού, με άλλα λόγια. Κάποιον ειδικό για αυτό το θέμα δεν έχω δει, έχω δει για άλλους λόγους, καθώς -δόξα τω Θεώ- έχω κάμποσα.

Σκέφτομαι,επίσης, επειδή είναι τόσο έντονο το πρόβλημά μου, να έβλεπα κι άλλον γαστ/λόγο, γιατί μου κάνει εντύπωση να μου ανεβαίνει τόσο πολύ φαγητό, λόγω ψυχολογίας.

Θα με ενδιέφερε να ακούσω τις απόψεις σας πάνω στο θέμα.

http://www.grandmashomeremedies.com/acid-reflux.html

http://www.ayurvediccure.com/homeremedy/gerd.htm

http://www.home-remedies-for-you.com/remedy/GERD.html

Φίλε μου,ευχαριστώ για τα λινκ που παραθέτεις, αλλά δεν μου είναι χρήσιμα. Ό,τι και όσο και αν φάω το παθαίνω αυτό, δεν καπνίζω, αθλούμαι, και πάει λέγοντας. Μου το είπε κι ο γαστρ/λόγος:από τη στιγμή που είναι ψυχολογικό, δεν έχει καμία σχέση η κατάστασή μου με αυτά που παρέθεσες και μπορώ να τρώω ό,τι θέλω.

Δεν χανεις τπτ να δοκιμασεις. Η σωστη διατροφη ουτως η αλλως βοηθαει, και ηδη ανεφερες οτι αντιμετωπιζεις θεματα υπερφαγιας ανα διαστηματα, που μπορει να πυροδοτουν αυτη την κατασταση, αρα δεν ειναι μονο ψυχολογικο.

γιαννη το προβλημα που περιγραφεις μου φερνει λιγακι σε νευρικη βουλιμια (μονο που δεν χρησιμοποιεις καθαρτικα μεσα ουτε κανεις εμετο)..εγω ειμαι βουλιμικη 2 χρονια τωρα μονο που σε μενα ξεκινησε με ανορεξια αλλα στη συνεχεια εξελιχθηκε αλλιως με το να κανω τρελες στερησεις κ 1, 2 η κ 3 φορες τη βδομαδα να ξεσπαω στο φαγητο , να τρωω τα παντα κ μετα να τα βγαζω..οπως επισης κ οτροπος που σκεφτεσαι για τον εαυτο σου κ τη εικονα σου κ το οτι βαζεις τον εαυτο σου σε ενα "εδωλιο" μετα απ αυτο που εκανε κ νιωθεις χαλια κ λες τυι δεν θα το ξανακανεις αλλα ξαναγινεται...το ιδιο ακριβως λεω κι εγω...κ επισης μισω την εικονα μου δεν μ αρεσει το σωμα μου κ ποτε δεν ειμαι ευχαριστημενη θελω να εχω τιν απολυτο ελεγχο κ με τιμωρω....
εφοσον σου ειπε ο γιατρος οτι το θεμα ειναι ψυχολογικο ισως σε βοηθουσε να εκλεινες ραντεβου σε καποιον ψυχολογο για ψυχοθεραπεια η οποια πιστεψε με βοηθαει πολυ ανθρωπους που αντιμετωπιζουν προβληματα διατροφης..ισως σε βοηθησει να εντοπισεις τη αιτια που το προκαλει ολο αυτο καθωε κ την αιτια του αγχους κ αν καταπολεμησεις το θεμα απ τη ριζα γιατι ο,τι παθαινουμε παντα κατι κρυβεται απο πισω κ αυτο ειναι που πρεπει να εντοπισουμε κ να διορθωσουμε..
επισης δεν καταλαβα ακριβως σου ανεβαινει το φαγητο στο στομα αλλα δεν κανεις εμετο?? συμβουλεψου κ ενα γαστρεντερολογο γιατι μπορει να μην ειναι καλο να το καταπινεις ξανα η μπορει να εχεις καποιο γαστρεντερικο προβλημα κ γι αυτο να σου γυριζει πισω η τροφη...γενικα τα διαστηματα που δεν σε πιανει να το πω βουλιμια τρως κανονικα η με το ζορι?? ισως μπορεσω να σε βοηθησω..

Lacrymosa, τρώω κανονικά, απλώς είναι σα να σκέφτομαι συνέχεια τι θα φάω ή πότε θα το φάω. Είναι κατάλοιπο αυτό από όταν έτρωγα για να νιώσω καλύτερα. Βουλιμία πλέον σπάνια με πιάνει,απλώς μπορεί να τρώω κανονικά και να το έχω τύψεις, επειδή το συσχετίζω με το "βρόμικο" παρελθόν. Βουλιμία μου εμφανίζεται σε καταστάσεις όπως ψησίματα με φίλους, τώρα το Πάσχα που έρχεται, καταστάσεις όπου νιώθω ότι μπορώ να φάω πολύ. Ξέρω ότι έχω ένα αξιοπρεπές σώμα(ίσως και παραπάνω από αξιοπρεπές) αλλά είμαι τελειομανής και σκληρός με τον εαυτό μου. Η ρίζα όλου αυτού φαντάζομαι ότι είναι στην παιδική μου ηλικία, όπου λόγω οικογένειας και οικονομικών δεν μπορούσα να γευτώ όσα ήθελα και μου βγήκε σαν στέρηση.

Το φαγητό μου ανεβαίνει σε χυλώδη μορφή, μερικές φορές ακόμα και νερό να πιω μου βγαίνει. Είναι σαν την ωρα που το μάσαγα. Έχω σκεφτεί επίσης ότι μπορεί να είναι μια υποσυνείδητη θέληση να... ξαναφάω, γιατί όταν το καταπίνω ξανά είναι σαν να τρώω και πάλι...

γιαννη εχω μεινει διαβασα τα οσα εγραψες κι ειναι σαν να τα εχω γραψει εγω!!δεν φανταζεσαι ποσο ταυτιζομαι!!
πιστευω οτι σου βγαινει ως απωθημενο απ τις στερησεις..ξες οταν εχουμε συνηθισει τον οργανισμο μας επι πολυ καιρο σε μια κατασταση κ μαλιστα εχουμε κ το αγχος κ την τελειομανια οτι πρεπει να τα καταφερουμε κ ουτε στιγμη να μην αφεθουμε καποια στιγμη χανουμε τον ελεγχο γιατι ανθρωποι ειμαστε κι εμεις δεν μπορουμε να εχουμε παντα τον ελεγχο σε ολα κ τοτε ο οργανισμος ξεσπαει με διαφορους τροπους απεναντι σ αυτα που κανουμε κ μεγαλωνει κ το αγχος ταυτοχρονα..αυτο το "τελειομανης" κ "σκληρος με τον εαυτο μου" τα λεει ολα...κι εγω ετσι ειμαι οσο εχω τον ελεγχο ειμαι μια χαρα κα το παλευω μολις τον χασω δεν ειμαι τιποτα..μισω τον ευτο μου κ ειμαι αυστηρη μαζι του τον τιμωρω μ αυτα που κανω..ακομα κ αν ξερω οτι δεν θα πετυχω κατι πεισμωνω κ θελω να φτασω οσο πιο κοντα γινεται..αυτο το αγχος κ η τελειομανια τα προκαλει ολα...
επισης οπως λες κι εσυ οταν ημουν μικρη σεν ειχα τον ελεγχο σε τιποτα σχεδον κ τωρα τουλαχιστον στο φαγητο θελω να τον εχω επειδη ξερω οτι μπορω...βγαινουν πολλα καταλοιπα στην επιφανεια...
αυτο με το φαγητο που σου ανεβαινει πρωτη φορα ακουω κατι τετοιο δλδ αν δεν το καταπιεις θα το κανεις εμετο?? καλο θα ηταν αν ρωτησεις παντως καποιον γιατρο πανω σ αυτο το θεμα...αν κ παιζει να ναι λογω σωματοποιημενου αγχους..

Είναι κάτι και το να βλέπεις ότι δεν είσαι μόνος σου.:)

Αν δεν το καταπιώ θα το φτύσω, τι να το κάνω. Συμβαίνει σε αρκετούς ανθρώπους, αλλά όχι σε τέτοιο επίπεδο όπως σε μένα. Μάλλον θα δω κάποιον γαστρ/λόγο σύντομα, γιατί το πρόβλημα επιμένει καιρό και θέλω να το επανεξετάσω.

Oχι απλα κατι, εγω πιστευω ειναι πολυ σημαντικο να ξερεις οτι κ αλλοι αντιμετωπιζουν παρομοια προβληματα με σενα κ δεν εισαι ο μονος που παλευεις αλλα εχεις πολλους "συμμαχους" στον αγωνα που δινεις...
ευχομαι να βρεις λυση στο προβλημα σου!:)