ΚΑΙ ΠΑΙΖΩ ΘΕΑΤΡΟ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΘΕΑΤΡΟ!!
καλησπερα σε όλους
ελπιζω να ανοιξα το θέμα στη σωστη κατηγορία.
Διαβαζω καιρο το φορουμ και χθες έκανα εγγραφη για να πω και εγω τα δικά μου!
εχω ένα θέμα με το φαίνεσθαι... όχι με την εξωτερική εμφάνιση αλλα με το πως φαίνομαι στους άλλους σαν χαρακτήρας..
απο τα 17 μου(και ειμαι 26) το μόνο που κάνω είναι να υποκρίνομαι.. δηλαδή όταν γνωριζω κάποιο άτομο έχω γίνει επιστήμονας στο να κάνω τον άλλον να με κοιτάει και να λάμπουν τα μάτια του απο θαυμασμό για το πόσο ενδιαφέρον άτομο είμαι... για το πόσο χαλαρή και ανοιχτόμυαλη και ακοπμπλεξάριστη και πολλά πολλά άλλα... το θέμα είναι οτι είμαι καλή σε αυτο για 2 με 3 συναντήσεις το πολύ..μετά ψάχνω άλλους ''θαυμαστες''.. φοβάμαι οτι είμαι ένα πολύ κενο άτομο .. εδω και 1 χρόνο έχω κουραστει να υποκρίνομαι και αποφάσισα να δείξω αυτο που πραγαμτικά είμαι, ελα που μετά απο τόσα χρόνια θεάτρου δεν με ξέρω πια! τι με ευχαριστεί, τι θέλω, τι σκατά τύπος ανθρώπου είμαι..ώρες ώρες νιώθω σαν ασπρο χαρτί που δεν έχει καμία εμπειρία πανω του, που δεν το σημαδεψε τίποτα αφου δεν ήμουν εγω (να έχω γνωρίσει τόσο κόσμο και δεν εχω πάρει τίποτα απο κανέναν), δεν τα ζούσα πραγματικά αυτα που έκανα.. αυτη την περίοδο ειμαι μόνη χωρίς γνωστούς και φίλους (εκτός μια φίλη σε άλλη πόλη), δεν εργάζομαι περνάω το χρόνο μου διαβάζοντας βιβλία (ανακάλυψα επίσης οτι μου αρέσουν πολύ τα ποιήματα) και πηγαίνω για καφε μόνη μου (παρέα με κανα βιβλιο).. γενικά επικρατεί πολυ ησυχία στη ζωή μου..
τις προάλλες γνωρισα ενα πολύ ενδιαφερον άτομο και σκέφτηκα να μια καλή ευκαιρία για νεα αρχη δυστυχώς επιασα τον εαυτό μου να αρχίζει πάλι τα ίδια.. πάλι τα ίδια μαμώτο.. με ενδιέφερε το πως τα λέω παρά τι λεω..και ετσι αφού δεν ήμουν έτοιμη τον απομάκρινα..
το πρόβλημα είναι οτι δεν εχω μάθει να είμαι ο εαυτός μου, δεν ξέρω πως να το κάνω..μου είμαι άγνωστη.. για παράδειγμα αν καθήσω για έναν καφε με καποιον στο χαλαρό αν δεν αρχίσω παράσταση θα είμαι αγαλματάκι ακούνητο και αμίλητο..βαρετη μεχρι αηδίας..ακόμη και τις σχέσεις που έκανα πάντα επέλεγα αυτους που πίστευα οτι μπορούσα να τους κουμαντάρω ευκολα και που θα με θαυμάζουν.. με αποτέλεσμα να μην εχω ερωτευτεί ακομα..αυτο δε με απασχολεί και τόσο αυτη τη στιγμή, όμως απλα θέλω στις συναναστροφές μου να είμαι ο εαυτός μου.. γιατί ειναι τόσο δύσκολο? υπαρχει περίπτωση να μείνω πάντα έτσι?
Είναι η πρώτη φορά που το βγάζω απο μέσα μου..ελπίζω να μη σας φαίνομαι φρικιό!
Ευχαριστώ πολύ..
