Καλημέρα και από μενα….
Αυτή είναι η δική μου μικρή ιστορία
Μέρος Α – Οικογένεια
Από πολύ μικρή θυμάμαι τον μπαμπά να δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ για να μη μας λείψει τίποτα, η μαμά δουλειές στο σπίτι και να τρέχει συνέχεια στο παππού κ στη γιαγιά και έναν αδελφό αρκετά μεγαλύτερο. Παππούς, ένας άνθρωπος πολύ αυταρχικός που ήθελε να ελέγχει τα πάντα, κάτι που ο πατέρας μου δεν μπορούσε να δεχτεί και η μάνα μου έκανε πάντα ότι έλεγε ο παππούς. Τις λίγες ώρες και ημέρες που ο μπαμπάς ήταν σπίτι, θυμάμαι ομηρικούς καυγάδες, ξύλο, σπασμένα αντικείμενα και κύρια αιτία πάντα ο παππούς. Ακόμα κ σήμερα που δεν ζει πια, οι καβγάδες γύρω από το όνομα του και σε αυτά που έκανε στον πατέρα μου συνεχίζονται.
Μια χαζή αφορμή και όλα ξεκινάνε πάλι….
Στα 7 μου ανακαλύψαμε ότι αδελφός μου είναι χρήστης.
Οι δικοί μου είχαν τη δική τους άποψη για την αντιμετώπιση αυτού του θέματος, θα τον βοηθήσουν μόνοι τους και δεν θα του χαλάνε χατίρι.
Η κατάσταση στον σπίτι έγινε ακόμα χειρότερη. Περισσότεροι τσακωμοί, ο ένας να τα ρίχνει στον άλλον, ο αδελφός κάθε τρεις και λίγο να τα σπάει στο σπίτι, να μας κλέβει, άπειρες φορές στη φυλακή για κατοχή, να απειλεί τις ζωές μας. Μια φορά μάλιστα παραλίγο να σφάξει τον πατέρα μας. Αυτή η κατάσταση κράτησε 10 χρόνια. Μετά κατάφεραν κ τον πήγαν σε κέντρο αποτοξίνωσης. Κατάφερε και βγήκε καθαρός και μετά από 5 χρόνια άρχισε και πάλι τη χρήση κάποιων ουσιών.
Κάπου μέσα σε αυτή την οικογένεια υπάρχω και εγώ.
Πάντα ήμουν ένα ήσυχο παιδί, χωρίς πολλούς φίλους και χωρίς να μιλαω πολύ. Με εμένα δεν ασχολήθηκαν ποτέ ιδιαίτερα πέρα από τα τυπικά που ακόμα πιστευουν ότι σαν παιδι δεν χρειαζόμουν τιποτα άλλο.
Να με πηγαίνουν και να με φερνουν στο σχολειο στο φροντιστήριο και να μου αγοράζουν ρούχα και παιχνίδια. Γενικα με είχαν πάντα πολύ περιορισμένη σε όλα λόγω των όσων έγιναν με τον αδελφο μου. Στο σπιτι παντα προσπαθούσα να κρατήσω τις ισορροπίες μεταξύ των γονιών μου και να προσπαθώ να τους εξηγήσω τα λάθη τους περισσότερο οσον αφορα τον αδελφο μου. Στα 10 μου ένα μεσημερι που γύρναγα σπίτι από το φροντιστήριο, κάποιος μου επιτεθηκε στο ανσασερ της πολυκατοικιας. Ευτυχώς τη γλύτωσα με μια σπασμένη μύτη. Οι γονείς μου μου είπαν ότι έφταιγα εγώ γιατί δεν πρόσεχα. Στο νοσοκομείο που πήγα για την εγχείρηση έπρεπε να δω ψυχολόγο και η μαμα μου αυτό έκρινε σωστο να μου πει ήταν «κοίτα τωρα που θα μιλήσεις με την ψυχολόγο μην αρχίσεις να τις λες τα προβλήματα που έχουμε στο σπιτι»
Μέρος Β – Σχέσεις
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι κ ο καλύτερος άνθρωπος για να κάνει κάποιος σχέση μαζί μου. Ας πούμε ότι είμαι λίγο «προβληματική»
Στη ζωή μου είχα γύρω στις 3-4σχέσεις και η μεγαλύτερη κράτησε 9 μήνες.
Στα 22 μου γνώρισα τον άντρα μου της ζωής μου και κατέληξε να είναι να είναι ο χειρότερος άνθρωπος που γνώρισα και το ακόμα χειρότερο είναι ότι ακόμα τον αγαπάω και περιμένω….
Τον πρώτο καιρό, όπως πάντα, όλα ήταν πολύ όμορφα.
Εγώ βέβαια αρκετά δύσπιστη και ξινή, αλλά αυτός εκει. Και κάποια μέρα χωρίς να το καταλάβω έπεσα ξερή με την πάρτη του….
Μετά από κανά εξάμηνο, μπορεί και παραπάνω, ανακάλυψα ότι δεν ήμουν μόνο εγώ στη ζωή του, άλλα και άλλες 2 και φυσικά και όποιο άλλο θηλυκό πέρναγε από δίπλα του. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν του είπα τιποτα για να μην το χάσω. Δεν δεχόταν την παραμικρή «παρατήρηση» για τη ζωή του. Και ετσι συνεχίσαμε για 2 χρόνια.
Μια μέρα, αφού έχω πάει για τον ετησιο έλεγχο στο γυναικολόγο μου, με παίρνει τηλέφωνο για τα αποτελέσματα και με ενημερώνει ότι έχω HPV (κονδυλώματα). Εγώ κατηγορώ αυτόν και αυτός εμένα. Το αποτέλεσμα, εξαφανίστηκε για να μην του φαμε τα λεφτα εγώ και ο γιατρος μου, επειδη δεν πήγαινε σε ένα δικό του. Την επέμβαση την έκανα μετα από έξης μήνες, μετα από κατσαδιασμα του γυναικολογου μου.
Ευτυχως όλα πηγαν και πηγαίνουν καλα.
Πέρασε ένας χρόνος και εκείνος άφαντος.
Μέχρι που ένα βράδυ του έστειλα μήνυμα καταλάθος (και το εννοώ) και από εκεί ξαναρχίσαμε να μιλάμε. Και έπειτα γίναμε και παλι ζευγάρι και εκεί αρχίζουν όλα…
Στην αρχή φαινόταν να είχε αλλάξει…αλλα αργότερα όλα έγιναν πολύ χειρότερα. Ήταν συνεχώς και με άλλες, αλλά το πρόβλημα δεν ήταν εκεί.
Κάθε φορα που του έλεγα ότι ξέρω οι απαντήσεις του ήταν δεν σε αφορα, δεν πας καλα, δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάς, δεν είσαι γκόμενα μου για να σου δώσω εξηγήσεις και άλλα πολλά. Με πέταξε έξω από το σπίτι του (στην κυριολεξία), πήγε να χτυπήσει. Και εγώ τον ζήταγα πίσω, αλλά και να μην τον ζήταγα πάλι γυρνούσε. Κάποια στιγμή του ζήτησα να κάνουμε μια καινούρια αρχή και δέχτηκε. Όλα ήταν τέλεια μέχρι που μια μέρα μαθαίνω από μια φίλη μου ότι μια «πρωην» του την ρωταγε τη σχεση έχω μαζι του και από αυτή τη συζήτηση έμαθα ότι και με αυτην και μάλιστα κάνανε βόλτες και άλλα… με το αυτοκίνητο μου….
Όταν του τα είπα τα αρνήθηκε όλα….και μάλιστα τα έβαλε και με τη φίλη μου ότι τα είπε από μόνη της. Μετά από τόσα και τόσα είμαστε έξω ένα βράδυ με φίλους του και χωρίς να το καταλάβω έπαθα κρίση. Από τα λίγα που μου εχει πει είναι ότι τον χτύπησα, ούρλιαζα και καταλήξαμε στο νοσοκομείο, όπου από εκεί θέλανε να με στείλουν σε ψυχιατρική κλινική, αλλά εκείνος δεν τους άφησε. Ξύπνησα το πρωί χωρις να θυμαμαι τίποτα και εκείνον διπλά μου στο πατωμα να με κοιταει και να κλαιει, να λεει ότι δεν θέλει να του πάθω κάτι κ ότι αυτός φταίει για όλα. Από τότε κατά κάποιο τρόπο προσπάθησε, αλλα μετα αρχισαν τα ίδια και εγω έγινα μια υστερικη που να μην μπορώ να ανεχτω το παραμικρό και συνέχεια να ουρλιάζω.
Όσο και αν σας φαίνεται περίεργο αυτος ο ανθρωπος είναι ο καλυτερος που έχω γνωρίσει, αλλα για μενα, για την σχεση που είχα μαζι του, είναι ο χειροτερος.
Σήμερα είμαι 28 χρονών. Μένω ακόμα με τους γονείς μου, γιατί μέχρι τώρα φοβόμουν ότι αν φύγω θα διαλυθούν όλα, αλλά τώρα δεν αντέχω άλλο.
Δυστυχώς τα λεφτα που βγάζω είναι πολύ λίγα και χρωστάω και πολλά. Η επικοινωνία μου μαζί τους ήταν και παραμένει τυπική. Ο αδελφός μου ευτυχώς μένει σε δίκο του σπίτι, παραμένει μια απειλή για όλους μας. Η σχέση μου μαζί του σχεδόν ανύπαρκτη, δεν θέλω να έχω καμία επικοινωνία του.
Και όσον αφορα το παλικαρι μου έχουν περάσει 3 μήνες από το χωρισμό μας. Τώρα είναι με άλλη που λέει ότι αύτη είναι η γυναίκα του και την αγαπά. Εγώ του είπα ότι ακόμα εδώ και τον αγαπάω.
Παρά τα όσα έγιναν ξέρω ότι είναι καλός άνθρωπος, θέλω να έρθει και να μου το δείξει, να μου σβήσει από το μυαλό και την κάρδια όλα τα άσχημα. Τον θέλω πίσω, τον έχω ανάγκη, και αυτός έχει περάσει τα ίδια και ξέρει.
Με όλα αυτά το μόνο που κάνω είναι κλαίω και έχω κουραστεί. Δεν με γεμίζει τίποτα. Θέλω να τα αλλάξω όλα αλλά…προτιμώ το κλάμα…
Ευχαριστώ και συγγνώμη που σας κούρασα με όλα αυτά…
