Παλεύω ήδη 12 χρόνια!!!

Καλημέρα σε όλους! Καταπληκτική πρωτοβουλία το φόρουμ ειδικά για εμάς τους ψυχικά ασθενείς!! Απ'όσο θυμάμαι τον εαυτό μου από πιτσιρίκι είχα κλειστοφοβία. Δεν έκλεινα την πόρτα του μπάνιου, δεν έκλεινα την πόρτα του δωματίου μου και δεν έμπαινα σε ασανσέρ. με την πάροδο των ετών άλλοτε τα συμπτώματα εξαφανίζονταν εντελώς- έμπαινα στο ασανσέρ - και άλλοτε δεν μπορούσα καν να το κοιτάξω. Το 1999 έδωσα πανελλήνιες και 1 μέρα μετά το τέλος τους έφυγα για διακοπές. Εκεί άρχισε το κοκομπλόκ:D. δεν μπορούσα με τίποτα να μπω σε κλειστό χώρο. όπου πήγαινα καθόμουν έξω. Και καλά το καλοκαίρι, όταν χειμώνιασε ήρθε η καραταθλιψάρα γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Σπίτι και πάλι σπίτι. Δεν πήγα στη σχολή που πέρασα και γενικά την έβγαζα στη στέρηση.Έβγαινα σπανίως και μόνο στα σπίτια γνωστών. Σημειωτέον κανένας από την οικογένειά μου δεν αναρωτήθηκε γιατί συνέβαινε αυτό. Άρα το περνούσα μόνη μου. Το 2001 που το ανακάλυψε η αδερφή μου άρχισε να με πιέζει να κάνω πράγματα και όταν δεν μπορούσα με παρατούσε ακόμα και στη μέση του δρόμου... Τελικά κάποια στιγή κατάλαβε οτι δεν θα κατάφερνε τίποτα και με τη βοήθειά της άρχισα να βλέπω μια παιδοψυχίατρο η οποία όμως ήταν αρκετά αυστηρή και δεν ταιριάξαμε. Πήγα στον νευρολόγο του ΙΚΑ ο οποίος με μπούκωσε στα φάρμακα (apollonset +ladose, αργότερα και effexor) αλλά ομολογώ οτι το 2003 ξεκίνησα να πηγαίνω στη σχολή. Αλλά και πάλι τα παράτησα γιατί μετά τη διακοπή των φαρμάκων ήρθαν πάλι τα συμπτώματα. Τελικά απλά είχα συμβιβαστεί με αυτό που είχα. Πήγαινα σε 1 μόνο σουπερ μαρκετ, όταν έβγαινα επέλεγα εγω το μέρος που θα πηγαίναμε για να αισθάνομαι άνετα και η ζωή κυλούσε έτσι. Μέχρι το 2006 που προσλαμβάνομαι σε 1 σχολή οδηγών. Ήταν η πρώτη μου δουλειά με ένσημα και μισθό, όσο απίστευτο κι αν σας φαίνεται. Μέχρι τότε έκαν τη babysitter, γραμματέας για κανα δίμηνο κ.ο.κ. Εκεί λοιπόν γνώρισα και τον άντρα μου. Η πρώτη μου σχέση. 12 χρόνια μεγαλύτερος και ήδη κατασταλαγμένος. Το πρώτο καλοκαίρι που πήγαμε διακοπές και του αποκάλυψα το πρόβλημά μου έπαθε τη σύγχιση της ζωής του. Και φανταστείτε στο όλο μου πρόβλημα να πρέπει να τον καθησυχάσω για να μην τον χάσω. Με δική του προτροπή ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, κάτι που και ο ίδιος είχε κάνει στο παρελθόν αλλά όχι για φοβίες.Από το 2007 παρακολουθούμαι από ψυχίατρο σε ΚΨΥ και λαμβάνω ladose. μπορώ να πω οτι έφτασα να κάνω πράγματα που δεν το πίστευα. έμπαινα σε μαγαζιά με κόσμο, προκαλούσα του εαυτό μου να πανικοβληθεί και δεν γινόταν- ουαου!!! Αλλά όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν! Εδώ και 1 χρόνο τα συμτώματα ξαναεμφανίστηκαν και ο άντρας μου έχει φρικάρει εντελώς. Σκέφτεται ακόμα και το διαζύγιο γιατί λέει τα παιδιά μας θα είναι άρρωστα. και πως θα κάνουμε παιδιά αφού παίρνω φάρμακα??? και η υπομονή του τελείωσε. Και εγω τι να κάνω????Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω και τις δύο πλευρές. Και το πρόβλημά μου δλδ και την αγανάκτησή του. Η ψυχίατρος λέει να χωρίσω αφού από την αρχή της σχέσης μας δεν το είχε δεχτεί και πολύ καλά. Αλλά εγω τον αγαπάω και δεν θέλω να τον αφήσω. Νομίζω οτι έγραψα την ιστορία της ζωής μου.....:confused: Αλλά ήθελα να τα πω κάπου που μπορεί και να με καταλάβουν Ευχαριστώ όσους διαθέσουν το χρόνο τους να διαβάσουν!!!