Εγώ και ο εαυτός μου...

Καταρχάς, σας χαιρετώ όλους, κατα δεύτερο σας συγχαίρω για την τόσο ωραία σελίδα με τις τόσο χρήσιμες συμβουλές που περιλαμβάνει.
Θα ήθελα να μοιραστώ πιο πολύ τις σκέψεις μου μαζί σας γιατί θεωρώ πως η περιγραφή γεγονότων (αν δεν είναι πολύ σημαντικά) συνήθως παρερμηνεύονται απο τρίτους στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν το άτομο. Αρκετά όμως μπαίνω στο θέμα που με απασχολεί τους τελευταίους μήνες.
Εδώ και καιρό λοιπόν αισθάνομαι να βρίσκομαι σε μια διαρκή ρήξη με τον εαυτό μου αυτήν την ρήξη την αντιλαμβάνομαι σε ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο και όχι στο σωματικό τουλάχιστον άμεσα, εννοώ δηλαδή ότι δεν έχω αποπειραθεί να κάνω κακό στον ευατό μου αν και ομολογώ ότι σαν σκέψη υπάρχει, μόνο σαν σκέψη-σαν αντίδραση απέναντι στο αδιέξοδο που αισθάνομαι ότι βρίσκομαι. Επειδή είμαι έξυπνος άνθρωπος πιστεύω πως μπορεί να καταλαβαίνω εύκολα τον εαυτό μου και να αναλύω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου αλλά αυτήν την φορά νιώθω ότι δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς μου φταίει και αισθάνομαι τόσο μόνη, τόσο δυστυχισμένη, τόσο απογοητευμένη απο τις επιλογές μου. Έχω μια καλή δουλειά, μια καλή σχέση, καλούς γονείς κοκ αισθάνομαι όμως ότι έχω εγκαταλείψει τον δρόμο μου και τα όνειρά μου νιώθω ότι αυτή η ζωή δεν είναι αυτή που είχα φανταστεί να ζήσω και δεν μπορώ να κάνω κάτι για να την αλλάξω. Δουλειά, σπίτι, σεξ, σινεμά, εκδρομές, παρέα με φίλους, τα έχω όλα αυτά αλλά αισθάνομαι οτι κάτι μου λείπει κάτι που χωρίς αυτό δεν είμαι ευτυχισμένη. Είναι κάτι που δεν μπορώ να κατανοήσω δεν μπορώ να δω καθαρά τι έχει συμβεί που, έχω χαθεί. Το έχω συζητήσει με δικούς μου ανθρώπους αλλά δεν καταλήγω σε κάποιο συμπέρασμα. Όταν έρχεται η Παρασκευή και έχω ένα ολόκληρο Σαβ/κο μπροστά μου να κάνω ότι θέλω τότε ξαφνικά η θλίψη μου γίνεται πιο έντονη και το μόνο που θέλω έιναι να είναι ξαπλωμένη να βλέπω τηλεόραση ή να καίγομαι στον υπολογιστή, δεν θέλω να σκέφτομαι γενικότερα δεν θέλω να ζω.
Αν σκέφτεστε για το αν είχα όνειρα ή για το πως είμαι εμφανισιακά σας λέω πως και είχα ονειρα και πως είμαι και μια ωραία γυναίκα.
Δεν υπάρχουν αισθήματα, δεν υπάρχουν όνειρα και δρόμος που να περπατήσω.
Δεν ξέρω πως πρέπει να αισθάνομαι τώρα με το να μοιράζομαι κάτι δικό μου με άλλους ανθρώπους που δεν γνωρίζω και πιθανότατα δεν θα γνωρίσω ποτέ αλλά μόνο και μόνο που έγραψα αυτές τις γραμμές με έχει κάνει να βγω λίγο απο την ψυχοσυναισθηματική μου αργία.

Καλησπέρα και καλώς ήλθες. Σαν να ακούω τον εαυτό μου νιώθω. Είναι όντως πολλές οι φορές, όπου ενώ φαινομενικά τα έχω όλα, πάντα, μα πάντα, νιώθω ότι κάτι λείπει, κάτι απροσδιόριστο λείπει, ώστε να νιώσω ευτυχισμένος και ολοκληρωμένος. Σαφώς και υπάρχουν ευτυχισμένες στιγμές και χαρούμενες και αισιόδοξες και τα σχετικά, αλλά κατά βάθος όμως, κάτι λείπει. (Δεν λείπει το tulip, τσεκαρισμένο αυτό...).
Προσωπικά, νομίζω ότι το έχω προσδιορίσει και είναι πολύ απλή η διαδικασία, ασχέτως αν την κάνουμε εμείς δύσκολη. Στις προσωπικές μου εσωτερικές βουτιές, στον μοναδικό προσωπικό μας μονόλογο, όταν αφεθούμε λίγο και χαλαρώσουμε, συμβαίνουν θαυμαστά πράγματα, ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας. Ερωτήσεις του είδους, "Είναι αυτή η δουλειά που θα ήθελα?", ή "είναι αυτός ο σύντροφος που πραγματικά θα ήθελα να πορευτώ μαζί του?" ή "με αποδέχομαι έτσι όπως ακριβώς είμαι?" (δεν εννοώ εμφανισιακά), ή και διάφορες άλλες, για μένα τουλάχιστον, τις περισσότερες φορές είχαν αρνητική απάντηση, ή αν όχι αρνητική, σίγουρα όχι την επιθυμητή και προσδοκώμενη. Άρα συμπεραίνω ότι απλά βολευόμουν με όλα τα παραπάνω, ανάλογα με τις περιστάσεις.
Νομίζω ότι κατάλαβες τι θέλω να πω. Μόνο εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας, εξαρτάται κι από την περίπτωση βέβαια, αν υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα, τότε πάει αλλού η βαλίτσα, αλλά γενικά έτσι μάλλον είναι.
Αυτά.

Aυτο συνηθως σιμβενει στους ομορφους αντρες και στις ομορφες γυναικες τα εχουμε ολα αλλα κατι μας λυπει.

'Εχω πάρα πολύ καιρό να ασχοληθώ με εμένα, με τον εαυτό μου ίσως απο αυτό να ξεκινά το συναίσθημα της θλίψης που με διακατέχει αυτήν τη περίοδο, ίσως να έχει να κάνει με εμένα και μόνο με εμένα, να είναι δικό μου κομμάτι. Απο την άλλη πλευρά αισθάνομαι άσχημα γιατί αυτό που αντιμετωπίζω δεν έιναι τόσο σημαντικό όσο κάποια άλλα προβλήματα (σωματικά και ψυχικά) που κάποιοι συνάνθρωποί μου αντιμετωπίζουν απο την στιγμή όμως που όλη αυτή η διάθεση μου δημιουργεί πρόβλημα στην καθημέρινότητα μου θα πρέπει να βρω τρόπο να το λύσω.
Σε ευχαριστώ για τις συμβουλές σου.

Quote:

---

Originally Posted by Βασίλης73

Καλησπέρα και καλώς ήλθες. Σαν να ακούω τον εαυτό μου νιώθω. Είναι όντως πολλές οι φορές, όπου ενώ φαινομενικά τα έχω όλα, πάντα, μα πάντα, νιώθω ότι κάτι λείπει, κάτι απροσδιόριστο λείπει, ώστε να νιώσω ευτυχισμένος και ολοκληρωμένος. Σαφώς και υπάρχουν ευτυχισμένες στιγμές και χαρούμενες και αισιόδοξες και τα σχετικά, αλλά κατά βάθος όμως, κάτι λείπει. (Δεν λείπει το tulip, τσεκαρισμένο αυτό...).
Προσωπικά, νομίζω ότι το έχω προσδιορίσει και είναι πολύ απλή η διαδικασία, ασχέτως αν την κάνουμε εμείς δύσκολη. Στις προσωπικές μου εσωτερικές βουτιές, στον μοναδικό προσωπικό μας μονόλογο, όταν αφεθούμε λίγο και χαλαρώσουμε, συμβαίνουν θαυμαστά πράγματα, ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας. Ερωτήσεις του είδους, "Είναι αυτή η δουλειά που θα ήθελα?", ή "είναι αυτός ο σύντροφος που πραγματικά θα ήθελα να πορευτώ μαζί του?" ή "με αποδέχομαι έτσι όπως ακριβώς είμαι?" (δεν εννοώ εμφανισιακά), ή και διάφορες άλλες, για μένα τουλάχιστον, τις περισσότερες φορές είχαν αρνητική απάντηση, ή αν όχι αρνητική, σίγουρα όχι την επιθυμητή και προσδοκώμενη. Άρα συμπεραίνω ότι απλά βολευόμουν με όλα τα παραπάνω, ανάλογα με τις περιστάσεις.
Νομίζω ότι κατάλαβες τι θέλω να πω. Μόνο εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας, εξαρτάται κι από την περίπτωση βέβαια, αν υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα, τότε πάει αλλού η βαλίτσα, αλλά γενικά έτσι μάλλον είναι.
Αυτά.

---

Εγώ πάντως κατάλαβα. Πολύ σωστά τα λες. Δεν αισθανόμαστε "κάπως" στα καλά καθούμενα. Κάτι μας συμβαίνει. Και συνήθως αυτό το απροσδιόριστο που μας λείπει, είναι αυτό που δεν θέλουμε να δούμε.
Γιατί, αν το παραδεχτούμε θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε και πιθανόν να ξεβολευτούμε.

{Έχω μια καλή δουλειά, μια καλή σχέση, καλούς γονείς κοκ αισθάνομαι όμως ότι έχω εγκαταλείψει τον δρόμο μου και τα όνειρά μου νιώθω ότι αυτή η ζωή δεν είναι αυτή που είχα φανταστεί να ζήσω και δεν μπορώ να κάνω κάτι για να την αλλάξω. Δουλειά, σπίτι, σεξ, σινεμά, εκδρομές, παρέα με φίλους, τα έχω όλα αυτά αλλά αισθάνομαι οτι κάτι μου λείπει κάτι που χωρίς αυτό δεν είμαι ευτυχισμένη. Είναι κάτι που δεν μπορώ να κατανοήσω δεν μπορώ να δω καθαρά τι έχει συμβεί που, έχω χαθεί} <<<<<<<<<<<λες :δουλεια , σπιτι, σεξ, ,,,,,πλυσιμο πιατων, σκουπισμα , σφουγγαρισμα ισως ...... Κατσε αυτα δεν ειναι ακριβως στην ιδια κατηγορια . Ερωτευμενη εισαι; συνηθως φταιει τελικα το σεξ ο ερωτας, οταν δεν το εχουμε γιατι μας λειπει, και οταν το εχουμε γιατι δεν ειναι αυτο που 'θελαμε' και μας αποπροσανατολιζει καθε μερα που περναει και περισσοτερο ......

Γεια σου ενοχικο κοριτσι που απαντας μονη σου στα ερωτηματα σου, αλλα θα σου κανω μια σουμα μηπως διακρινεις κατι καλυτερα. Δεν αισθανεσαι καλα γιατι δεν κανεις τη ζωη που θελεις και φανταζοσουν και εχεις αφησει τα ονειρα σου και εχεις εγκαταλειψει το δρομο σου και εχεις πολυ καιρο να ασχοληθεις με εσενα (εσυ το ειπες και εμενα μου φαινεται παρα πολυ λογικο αυτα τα πραγματα να σε κανουν να νιωθεις χαλια). Σε αυτο προστιθεται οτι δεν σου επιτρεπεις να το αλλαξεις αυτο επειδη αλλοι περνανε χειροτερα και επειδη αφου εχεις τα "παντα", νιωθεις οτι εισαι αχαριστη που γκρινιαζεις, ή μηπως και λιγο βολεμενη και φοβομαστε την αλλαγη; (προσθετω εγω). Και ολα αυτα συσσωρευονται και φτανεις εδω που φτανεις, σε αδιεξοδο δυστυχισμενη. Απολυτως λογικο το αποτελεσμα της συναθροισης

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις με βοήθησαν πάρα πολύ στο να δω τι σκέφτεται κάποιος τρίτος για αυτά που αισθάνομαι και να καταλήξω κάπου. Εχθές έιχα όλο το απόγευμα όπου διάβαζα διάφορα θέματα εδώ μέσα και ήταν κάτι που πραγματικά με "ταρακούνησε" γιατί είδα πως ενώ όλοι μας, άλλος λίγο άλλος πολύ, έχουμε διάφορα "θέματα" που καλούμαστε να λύσουμε, προσπαθούμε παράλληλα να βοηθήσουμε και κάποιον άλλον στο να βρει την "άκρη" του. Είδα ή καλύτερα σταμάτησα να είμαι για μένα το μόνο "κέντρο του σύμπαντος" υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα και έχουν το θάρρος την τόλμη και το κουράγιο να δίνουν συμβουλές σε άλλους ή να μας διδάσκουν μαθήματα γενικότερα.
Όσον αφορά το δικό μου θέμα, την θλίψη μου και την διανοητική μου απάθεια του τελευταίου καιρού, αυτό που κατάλαβα είναι ότι εδώ και πάρα πολύ καιρό έχω σταματήσει να ασχολούμαι με τον εαυτό μου, με τα όνειρα μου, με τα θέλω μου συμβιβάστηκα με το να ζω μια ζωή μόνο με υποχρεώσεις, με πρόγραμμα, με ευθύνες, με πρέπει, με πολλά πρέπει. Έπρεπε να σταματήσω να πιστεύω στον Θεό όπως τον φανταζόμουν και τον είχα "φτιάξει" γιατί πολύ απλά έπρεπε να καταλήξω ή να είμαι χριστιανή ή γουικανή ή αιρετική κοκ κάπου έπρεπε να ανήκω και το έκανα σταμάτησα να πιστεύω γιατί εκεί που «βρισκόμουν» ενώ μου άρεσε, δεν μπορούσα - δεν έστεκε να πιστεύω σε κάτι που το είχα "φτιάξει" εγώ.
Έπρεπε να σταματήσω να πιστεύω σε νεράιδες και ξωτικά γιατί όλα αυτά είναι φανταστικά όντα παρμένα μέσα απο παραμύθια και εγώ είμαι άνθρωπος , ενήλικας άνθρωπος, και πρέπει να αποδέχομαι μόνο ότι βλέπω και ακούω, και το έκανα.
Έπρεπε να σταματήσω να χαμογελώ γιατί οι πιο πολλοί με περνούσαν για αφελή και έπρεπε να με προστατεύω και το έκανα. Έπρεπε να σταματήσω να ονειρεύομαι κάστρα, μάχες, πρίγκιπες, ονειρεμένα δάση και μαγικούς τόπους γιατί μεγάλωνα δεν ήμουν πια παιδί έπρεπε να λογικευτώ για να φέρω στο κόσμο τα δικά μου παιδιά...
Αυτά τα ολίγα έκανα και έτσι οδηγήθηκα εδώ στο απόλυτο κενό της ψυχής μου, έχασα όλα όσα είχα φτιάξει απο παιδί μέχρι προχθές όπου τυχαία έπεσε στη σελίδα αυτή και θυμήθηκα ξανά εμένα.
Να είσαστε όλοι καλά
Σας ευχαριστώ.

Σου ευχομαι να ξανααρχισεις να ονειρευεσαι λοιπον, να ξαναπιστεψεις στη μαγεια της ζωης, και να εισαι πολυ πολυ καλα :)

Αυτά τα πρέπει μας φάγανε.
Ας αφήσουμε τα πρέπει κι ας επικεντρωθούμε στα ΘΕΛΩ, τα δικά μας θέλω.

Quote:

---

Originally Posted by Βασίλης73

Αυτά τα πρέπει μας φάγανε.
Ας αφήσουμε τα πρέπει κι ας επικεντρωθούμε στα ΘΕΛΩ, τα δικά μας θέλω.

---

Αυτο ακριβως. Ποσο διαφορετικη θα ηταν η ζωη μας κ ποσο καλυτερα θα ημασταν με τον εαυτο μας αν σταματουσαμε να κοιταμε τα "πρεπει" κ ακουγαμε τα δικα μας "θελω", αυτα που προσταζει η καρδια μας κ μονο εμεις ξερουμε....