ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ...ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ

Καλησπέρα σας.Αποφάσισα να σας γράψω γιατί κατάλαβα-ελπίζω όχι αργά- ότι δεν αντέχω άλλο.Εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο πάσχω από κρίσεις πανικού που πλεόν έχουν επηρρεάσει βαθιά την καθημερινότητά μου.Εχθές πέρασα ένα εφιαλτικό βράδυ γεμάτο τρόμο και αρνητικά συναισθήματα και έβγαλα όλα τα ψυχωσωματικά.Δεν μπορούσα να ηρεμήσω.Τρόμαξα υπερβολικά.Τον τελευταιό ενάμιση χρόνο όταν βγαίνω από το σπίτι,φοβάμαι ότι θα με πιάσει και πάλι κάποια κρίση.Το ότι το έπαθα και μέσα στο σπίτι,αυτό με τρομοκράτησε και ζητάω μια άμεση βοήθεια γιατί πραγματικά φοβάμαι ότι θα τρελαθώ.Να πώ εν ολίγοις ότι μέσα σε διάστημα 3 χρόνων άλλαξε σε μεγάλο βαθμό η ζωή μου οπότε φαντάζομαι ότι λόγω συσσωρευμένου αγχους συμβαίνουν όλα αυτά.Γενικότερα πάντοτε ήμουνα πολύ ανήσυχο παιδί,με πολλές αναζητήσεις και ευαισθησίες και για το λόγο αυτό ασχολήθηκα με το θέατρο και τις τέχνες.Επίσης πάντοτε ήμουνα πολύ κοινωνικός άνθρωπος και δραστήριος και λάτρευα τα τάξίδια και την γνωριμία με άλλους ανθρώπους.Όπως καταλαβαίνετε δεν είχα ποτέ προβλήματα κοινωνικότητας,ούτε αποδοχής μιας και με βοήθησε αρκετά και η εμφάνισή μου.Πλέον όλα αυτά,όλα όσα λατρευα και αγαπούσα είναι κάτι μακρινό.Μέσα σε ένα άλφα διάστημα λοιπόν,αρρώστησε η μητέρα μου-προσωρινά,αλλά δεν το χω πολύ με νοσοκομεία και τέτοιες καταστάσεις-,έχασα τον παππού μου με τον οποίον είχα ιδιαίτερη σχέση,χώρισα με τον φίλο μου που είμασταν μαζί 6 μιση χρόνια-μου στοίχισε πολύ,κυρίως στη μετέπειτα ελαττωματική σχέση μου με τους άντρες-δέθηκα με μια κοπέλα που με στήριξε σε όλα αυτά αλλά δημιούργήθηκαν άλλα άγχη,και έχασα καπάκια και την γιαγιά μου.Μέσα σε όλα αυτά να σημειώσω και την επαγγελματική μου αστάθεια,μιας και λόγω της ιδιαίτερης φύσης της δουλειάς μου,είμαι μονίμως με μια βαλίτσα στο χέρι,η μάλλον ήμουν.Το να ταξιδέυω συνεχώς,ήτανε το όνειρό μου.΄Τώρα πλέον ο εφιάλτης μου.Και συγκεκριμένα ο εφιάλτης μου είναι το γεγονός ότι λόγω κατάθλιψης,άγχους,κρίσεων,� �εν ξέρω πλέον,δεν μπορώ να ταξιδέψω και γενικότερα να ζήσω όπως θέλω.Επίσης το ότι αναγκάστηκα να μένω σε μια πόλη που οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι μισούν-Αθήνα-λόγω δουλειάς-και αυτό με πιέζει.Ως αποτέλεσμα να πιέζομαι από παντού.Και το χειρότερο να μην μπορώ να μιλήσω σε κανέναν.Αφού τα έβαλα λοιπόν κάτω να δω τι πραγματικά με οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση,κατάλαβα ότι ήτανε μια μίξη όλων.Αλλά έκανα focus και είδα ότι αυτό που πραγματικά με αγχώνει περισσότερο,είναι αυτό που σχετίζεται με όλα.Και είναι αυτή η κοπέλα,με την οποία συγκατοικούμε.Αφού είχα χάσει τον παππού-και είδα πολύ άσχημες εικόνες φθοράς ,έχω εφιάλτες έκτοτε με νοσοκομέια κλπ κλπ,είχε αρρωστήσει η μητέρα και με είχε χωρίσει και ο πρώην,με στήριξε πολύ μια κοπέλα,που ήτανε στην παρέα του αδερφού μου,και πρώην ενός πρώην μου και τέσπα την γνώρισα μέσα στην παρέα και τα λέγαμε όταν πήγαινα στον Βόλο-στην πατρίδα μου.Μην σας κουράζω,όταν χώρισα,είχε χωρίσει και η ίδια το ίδιο διάστημα και παρηγορούσαμε η μια την άλλη.Με στήριξε τρελά,την στήριξα τρελά-είχε πολύ σοβαρά θέματα με οικογένεια -και ήρθαμε πολύ κοντά.Αποκτήσαμε σεξουαλική σχέση,η καλύτερα να πω ερωτική σχέση-συναισθηματική περισσότερο,όχι τόσο σαρκική.Ήτανε κάτι το ξεχωριστό για μένα,καθώς είχα συνηθίσει κενές σαρκικές σχέσεις με το άλλο φύλο χωρίς καμια ιδιαίτερη επικοινωνία...Πάντα ως καλλιτέχνης άφηνα ανοιχτους τους σεξουαλικούς μου ορίζοντες,αλλά αν και πάντα υπήρχε ως φαντασίωση η γυναίκα,στεγνά σεξουαλική έλξη ένιώθα για τους άντρες.Αυτό συνέβει πριν 3 χρόνια και έκτοτε είμαστε μαζί όχι ως ζευγάρι,αλλά κάτι ενδιάμεσο.Φαντάζομαι αυτό το ενδιάμεσο με έχει γονατίσει.Και ενώ στην αρχή μου έδωσε δύναμη,ήτανε κάτι πρωτόγνωρο και βαθύ,και ενώ ένιωθα όμορφα και ανανεωτικά-το κυριότερο ότι ένιωθα παιδί,ενιωθα αγνότητα,ότι ήμουνα 5 χρονών παρέα με τη μονάκριβη φίλη μου,εν αντιθέσει με την σαπίλα μου είχα γνωρίσει στον καλλιτεχνικό χωρο-,μετά απο 1 μισή χρόνο άρχισαν οι κρίσεις πανικού.Αρχίσα να καταρρέω,ζούσα όπως να ναι,γνώριζα άντρες,αλλα συναισθηματικά ήμουνα στην κοπέλα που είναι πλεόν και κολλητη.Με τα πολλά κατέβηκα Αθήνα,μένουμε μαζί.Δεν ήτανε αυτοσκοπός απλά με τις κρίσεις με βοηθούσε πολύ και η Αθήνα ευννοούσε την δουλειά μου.Το πρόβλημα είναι ότι στην όλη φάση μου στάθηκε καλύτερα από όλους,στην φάση με τις κρίσεις ήτανε ο μόνος άνθρωπος που με ηρεμούσε.Οι δικοί μου έβλέπαν ότι με στηρίζει,και την λάτρευαν-χωρίς να ξέρουν την ακριβή φύση της σχέσης μας,βέβαια και μείς φιλική την αποκαλούσαμε,άλλο ένα βάρος μέσα μου..-Γιατί με στήριξε σε όλα.Στους θανάτους,στον χωρισμό,στον άγχος της δουλειάς.Αλλά μετά από καιρό κατάλαβα ότι ίσως οι κρίσεις προέρχονται και από αυτο το ενδιάμεσο μεταξύ μας.Η ίδια μου το είπε και το διέκρινα,Πλέον ζούμε μαζί στην Αθήνα,σαν φίλες,αλλά εγώ έχω καταρρεύσει.Με τους άντρες έχω στεγνές σεξουαλικές σχέσεις και εξαφανίζομαι,ενώ όταν γυρνάω νιώθω ασφάλεια μαζί της,που πλέον λειτουργουμε σαν φίλες.Και μακάρι να ήμουνα ομοφυλόφιλη-εκτός εαν δεν το ξέρω και είμαι-αλλά και πάλι δεν θα ήμουνα ευτυχισμένη μαζί της?Γιατί νιώθω κενό?Γιατί σκέφτομαι άντρες?Τεσπα,θεωρώ το σεξουαλικό μου το χω λύσει-ίσως και όχι,-αλλά δεν θεωρώ τόσο μικροαστό τον εαυτό μου να έχω πρόβλημα να μου αρέσει μια γυναίκα.Από την άλλη θα ένιωθα γεμάτη εάν ήμουνα λεσβία ενώ η σχέση μας πλεόν δεν έχει καθόλου σεξουαλικές προεκτάσεις,έχει θα έλεγα συντροφικές,ούτε που ξέρω πλέον τι έχει. αυτό που με προβληματίζει είναι ο τρόμος και η αλλοίωση στην ψυχολογία μου.Πλέον φοβάμαι ότι θα τρελαθώ.Έχω μεθάυριο να κάνω ταξίδι από Αθήνα για Βόλο και νομίζω ΄το θα καταρρέυσω γιστί είμαι χάλια,γιατί θα μου βγούνε πολλά ψυχοσωματικά,γιατί όλοι θα ρωτάνε τι και πως,Και φοβάμαι μην έχω πάθει εξάρτηση και από την μικρή-όχι ερωτική- συντροφικη,και τα χάσω μακριά της.Θέλω βοήθεια.Ποτέ άλλοτε δεν ένιωθα τόσο ψυχικά άρρωστη.Και δεν ξέρω εάν τελικά φταίει αυτή η περίεργη σχέση με την μικρή η απλά μου τύχανε όλα μαζι.Γιατί στην τελική,αυτή μου στάθηκε σε όλα αυτα,αλλά ίσως και η εξάρτηση που έχει και η μια για την άλλη μας έχει καταρρακώσει.Σίγουρα δεν θέλω να φύγω μακριά της.Απλά ΄θελω να δουλέψω την σχέση μας,να είμαστε φίλες,να προχωρήσουμε στις ζωές μας,να μπορέσω να ξαναεμπιστευτώ άντρα-φοβάμαι οτι κανείς δεν θα με καταλάβει όσο αυτή,αυτό είναι το θέμα,δεν αντέχω πλέον σεξουαλικές φάσεις χωρίς τπτ παραπάνω,νιώθω σιγουριά με την αγνότητα της αγκαλιάς της,αλλά πάλι κάτι λέιπει και να βρω πάλι τον εαυτό μου.Και τελικά να σωθώ από όλα τα ψυχολογικά και να ορθοποδήσω.Τελικά τι φταίει και έχω φρικάρει?Μεθαύριο ταξιδέυω και το ταξίδι που άλλοτε ήτανε όνειρο,τώρα ειναι εφιάλτης.Βοηθήστε με άμεσα...Ευχαριστώ πολύ από καρδιάς.

καλησπερα.απ' ότι καταλαβαίνω οι κρισεις αγχους σου εχουν δημιουργησει μια δυσλειτουργια στην καθημερινοτητα σου. έχεις επισκεφτει καποιον ψυχολογο;

Quote:

---

Originally Posted by fterwto

Καλησπέρα σας.Αποφάσισα να σας γράψω γιατί κατάλαβα-ελπίζω όχι αργά- ότι δεν αντέχω άλλο.Εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο πάσχω από κρίσεις πανικού που πλεόν έχουν επηρρεάσει βαθιά την καθημερινότητά μου.Εχθές πέρασα ένα εφιαλτικό βράδυ γεμάτο τρόμο και αρνητικά συναισθήματα και έβγαλα όλα τα ψυχωσωματικά.Δεν μπορούσα να ηρεμήσω.Τρόμαξα υπερβολικά.Τον τελευταιό ενάμιση χρόνο όταν βγαίνω από το σπίτι,φοβάμαι ότι θα με πιάσει και πάλι κάποια κρίση.Το ότι το έπαθα και μέσα στο σπίτι,αυτό με τρομοκράτησε και ζητάω μια άμεση βοήθεια γιατί πραγματικά φοβάμαι ότι θα τρελαθώ.Να πώ εν ολίγοις ότι μέσα σε διάστημα 3 χρόνων άλλαξε σε μεγάλο βαθμό η ζωή μου οπότε φαντάζομαι ότι λόγω συσσωρευμένου αγχους συμβαίνουν όλα αυτά.Γενικότερα πάντοτε ήμουνα πολύ ανήσυχο παιδί,με πολλές αναζητήσεις και ευαισθησίες και για το λόγο αυτό ασχολήθηκα με το θέατρο και τις τέχνες.Επίσης πάντοτε ήμουνα πολύ κοινωνικός άνθρωπος και δραστήριος και λάτρευα τα τάξίδια και την γνωριμία με άλλους ανθρώπους.Όπως καταλαβαίνετε δεν είχα ποτέ προβλήματα κοινωνικότητας,ούτε αποδοχής μιας και με βοήθησε αρκετά και η εμφάνισή μου.Πλέον όλα αυτά,όλα όσα λατρευα και αγαπούσα είναι κάτι μακρινό.Μέσα σε ένα άλφα διάστημα λοιπόν,αρρώστησε η μητέρα μου-προσωρινά,αλλά δεν το χω πολύ με νοσοκομεία και τέτοιες καταστάσεις-,έχασα τον παππού μου με τον οποίον είχα ιδιαίτερη σχέση,χώρισα με τον φίλο μου που είμασταν μαζί 6 μιση χρόνια-μου στοίχισε πολύ,κυρίως στη μετέπειτα ελαττωματική σχέση μου με τους άντρες-δέθηκα με μια κοπέλα που με στήριξε σε όλα αυτά αλλά δημιούργήθηκαν άλλα άγχη,και έχασα καπάκια και την γιαγιά μου.Μέσα σε όλα αυτά να σημειώσω και την επαγγελματική μου αστάθεια,μιας και λόγω της ιδιαίτερης φύσης της δουλειάς μου,είμαι μονίμως με μια βαλίτσα στο χέρι,η μάλλον ήμουν.Το να ταξιδέυω συνεχώς,ήτανε το όνειρό μου.΄Τώρα πλέον ο εφιάλτης μου.Και συγκεκριμένα ο εφιάλτης μου είναι το γεγονός ότι λόγω κατάθλιψης,άγχους,κρίσεων,� �εν ξέρω πλέον,δεν μπορώ να ταξιδέψω και γενικότερα να ζήσω όπως θέλω.Επίσης το ότι αναγκάστηκα να μένω σε μια πόλη που οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι μισούν-Αθήνα-λόγω δουλειάς-και αυτό με πιέζει.Ως αποτέλεσμα να πιέζομαι από παντού.Και το χειρότερο να μην μπορώ να μιλήσω σε κανέναν.Αφού τα έβαλα λοιπόν κάτω να δω τι πραγματικά με οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση,κατάλαβα ότι ήτανε μια μίξη όλων.Αλλά έκανα focus και είδα ότι αυτό που πραγματικά με αγχώνει περισσότερο,είναι αυτό που σχετίζεται με όλα.Και είναι αυτή η κοπέλα,με την οποία συγκατοικούμε.Αφού είχα χάσει τον παππού-και είδα πολύ άσχημες εικόνες φθοράς ,έχω εφιάλτες έκτοτε με νοσοκομέια κλπ κλπ,είχε αρρωστήσει η μητέρα και με είχε χωρίσει και ο πρώην,με στήριξε πολύ μια κοπέλα,που ήτανε στην παρέα του αδερφού μου,και πρώην ενός πρώην μου και τέσπα την γνώρισα μέσα στην παρέα και τα λέγαμε όταν πήγαινα στον Βόλο-στην πατρίδα μου.Μην σας κουράζω,όταν χώρισα,είχε χωρίσει και η ίδια το ίδιο διάστημα και παρηγορούσαμε η μια την άλλη.Με στήριξε τρελά,την στήριξα τρελά-είχε πολύ σοβαρά θέματα με οικογένεια -και ήρθαμε πολύ κοντά.Αποκτήσαμε σεξουαλική σχέση,η καλύτερα να πω ερωτική σχέση-συναισθηματική περισσότερο,όχι τόσο σαρκική.Ήτανε κάτι το ξεχωριστό για μένα,καθώς είχα συνηθίσει κενές σαρκικές σχέσεις με το άλλο φύλο χωρίς καμια ιδιαίτερη επικοινωνία...Πάντα ως καλλιτέχνης άφηνα ανοιχτους τους σεξουαλικούς μου ορίζοντες,αλλά αν και πάντα υπήρχε ως φαντασίωση η γυναίκα,στεγνά σεξουαλική έλξη ένιώθα για τους άντρες.Αυτό συνέβει πριν 3 χρόνια και έκτοτε είμαστε μαζί όχι ως ζευγάρι,αλλά κάτι ενδιάμεσο.Φαντάζομαι αυτό το ενδιάμεσο με έχει γονατίσει.Και ενώ στην αρχή μου έδωσε δύναμη,ήτανε κάτι πρωτόγνωρο και βαθύ,και ενώ ένιωθα όμορφα και ανανεωτικά-το κυριότερο ότι ένιωθα παιδί,ενιωθα αγνότητα,ότι ήμουνα 5 χρονών παρέα με τη μονάκριβη φίλη μου,εν αντιθέσει με την σαπίλα μου είχα γνωρίσει στον καλλιτεχνικό χωρο-,μετά απο 1 μισή χρόνο άρχισαν οι κρίσεις πανικού.Αρχίσα να καταρρέω,ζούσα όπως να ναι,γνώριζα άντρες,αλλα συναισθηματικά ήμουνα στην κοπέλα που είναι πλεόν και κολλητη.Με τα πολλά κατέβηκα Αθήνα,μένουμε μαζί.Δεν ήτανε αυτοσκοπός απλά με τις κρίσεις με βοηθούσε πολύ και η Αθήνα ευννοούσε την δουλειά μου.Το πρόβλημα είναι ότι στην όλη φάση μου στάθηκε καλύτερα από όλους,στην φάση με τις κρίσεις ήτανε ο μόνος άνθρωπος που με ηρεμούσε.Οι δικοί μου έβλέπαν ότι με στηρίζει,και την λάτρευαν-χωρίς να ξέρουν την ακριβή φύση της σχέσης μας,βέβαια και μείς φιλική την αποκαλούσαμε,άλλο ένα βάρος μέσα μου..-Γιατί με στήριξε σε όλα.Στους θανάτους,στον χωρισμό,στον άγχος της δουλειάς.Αλλά μετά από καιρό κατάλαβα ότι ίσως οι κρίσεις προέρχονται και από αυτο το ενδιάμεσο μεταξύ μας.Η ίδια μου το είπε και το διέκρινα,Πλέον ζούμε μαζί στην Αθήνα,σαν φίλες,αλλά εγώ έχω καταρρεύσει.Με τους άντρες έχω στεγνές σεξουαλικές σχέσεις και εξαφανίζομαι,ενώ όταν γυρνάω νιώθω ασφάλεια μαζί της,που πλέον λειτουργουμε σαν φίλες.Και μακάρι να ήμουνα ομοφυλόφιλη-εκτός εαν δεν το ξέρω και είμαι-αλλά και πάλι δεν θα ήμουνα ευτυχισμένη μαζί της?Γιατί νιώθω κενό?Γιατί σκέφτομαι άντρες?Τεσπα,θεωρώ το σεξουαλικό μου το χω λύσει-ίσως και όχι,-αλλά δεν θεωρώ τόσο μικροαστό τον εαυτό μου να έχω πρόβλημα να μου αρέσει μια γυναίκα.Από την άλλη θα ένιωθα γεμάτη εάν ήμουνα λεσβία ενώ η σχέση μας πλεόν δεν έχει καθόλου σεξουαλικές προεκτάσεις,έχει θα έλεγα συντροφικές,ούτε που ξέρω πλέον τι έχει. αυτό που με προβληματίζει είναι ο τρόμος και η αλλοίωση στην ψυχολογία μου.Πλέον φοβάμαι ότι θα τρελαθώ.Έχω μεθάυριο να κάνω ταξίδι από Αθήνα για Βόλο και νομίζω ΄το θα καταρρέυσω γιστί είμαι χάλια,γιατί θα μου βγούνε πολλά ψυχοσωματικά,γιατί όλοι θα ρωτάνε τι και πως,Και φοβάμαι μην έχω πάθει εξάρτηση και από την μικρή-όχι ερωτική- συντροφικη,και τα χάσω μακριά της.Θέλω βοήθεια.Ποτέ άλλοτε δεν ένιωθα τόσο ψυχικά άρρωστη.Και δεν ξέρω εάν τελικά φταίει αυτή η περίεργη σχέση με την μικρή η απλά μου τύχανε όλα μαζι.Γιατί στην τελική,αυτή μου στάθηκε σε όλα αυτα,αλλά ίσως και η εξάρτηση που έχει και η μια για την άλλη μας έχει καταρρακώσει.Σίγουρα δεν θέλω να φύγω μακριά της.Απλά ΄θελω να δουλέψω την σχέση μας,να είμαστε φίλες,να προχωρήσουμε στις ζωές μας,να μπορέσω να ξαναεμπιστευτώ άντρα-φοβάμαι οτι κανείς δεν θα με καταλάβει όσο αυτή,αυτό είναι το θέμα,δεν αντέχω πλέον σεξουαλικές φάσεις χωρίς τπτ παραπάνω,νιώθω σιγουριά με την αγνότητα της αγκαλιάς της,αλλά πάλι κάτι λέιπει και να βρω πάλι τον εαυτό μου.Και τελικά να σωθώ από όλα τα ψυχολογικά και να ορθοποδήσω.Τελικά τι φταίει και έχω φρικάρει?Μεθαύριο ταξιδέυω και το ταξίδι που άλλοτε ήτανε όνειρο,τώρα ειναι εφιάλτης.Βοηθήστε με άμεσα...Ευχαριστώ πολύ από καρδιάς.

---

,,,,.,.,,,,

καλησπερα και ευχαριστω για την αμεση ανταποκριση.οχι δεν εχω επισκεφτει ακομη καποιον ειδικο αν και πλεον θεωρω οτι αυτη ειναι η μονη λυση.η αληθεια βεβαια ειναι οτι δεν μπορω να στηριξω κατι τετοιο οικονομικα καθως γνωριζω οτι ειναι ακριβες οι συνεδριες.απο την αλλη πρεπει να βρω την αιτια γιατι εχω πραγματικα καταρρευσει και πρεπει να το κανω αμεσα...

υπαρχουν και δημοσιοι φορεις.εγω προσωπικα πηγαινω σε δημοσιο εδω και εξι χρονια.τι ακριβως παθαινεις στις κρισεις πανικου?

τα κεντρα ψυχικης υγειας φανταζομαι εννοεις...δεν εχω ασφαλιση δυστυχως καθως εμεις οι καλλιτεχνες περισσοτερο μαυρα δουλευουμε.οταν παθαινω κρισεις πανικου περα απο τις φρικες και τον τρομο ως συναισθημα σε σημειο που τρελαινομαι,σωματικα εχω ταχυπαλμιες εντονες,αισθημα λιποθυμιας,ναυτιας και κυριως προβλημα και πονο στο εντερο μιας και εχω ευαισθησια εκει.γενικως μου κοβονται τα ποδια.και δεν ειχα ποτε θεμα.ταξιδευα μονη παντου.
υ.γ.δεν ξερω εαν το αρχικο μνμ που εγραψα εχει ανεβει ολοκληρο,εμφανιζεται μερος του,αλλα στην επεξεργασια φαινεται ολοκληρο.

οχι δεν φαινεται ολοκληρο το μνμ σου.πριν το διαβασα αλλα δεν προλαβα ολοκληρο. σταθηκα στο σημειο με την σχεση σου και το θεμα σεξουαλικοτητα, (αλλα μετα χαθηκε το μνμ) το οποιο νομιζω οτι σε απασχολει περισσοτερο απο οσο νομιζεις.αυτο καταλαβα εγω. αντιλαμβανομαι μια ασταθεια που μαλλον δεν σου κανει καλο.επισης, εχεις δοκιμασει καποια φυτικα αγχολυτικα, οπως η βαλεριανα?απο υπνο πως πας?κοιμασαι καλα?

Καλησπέρα σας.Αποφάσισα να σας γράψω γιατί κατάλαβα-ελπίζω όχι αργά- ότι δεν αντέχω άλλο.Εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο πάσχω από κρίσεις πανικού που πλεόν έχουν επηρρεάσει βαθιά την καθημερινότητά μου.Εχθές πέρασα ένα εφιαλτικό βράδυ γεμάτο τρόμο και αρνητικά συναισθήματα και έβγαλα όλα τα ψυχωσωματικά.Δεν μπορούσα να ηρεμήσω.Τρόμαξα υπερβολικά.Τον τελευταιό ενάμιση χρόνο όταν βγαίνω από το σπίτι,φοβάμαι ότι θα με πιάσει και πάλι κάποια κρίση.Το ότι το έπαθα και μέσα στο σπίτι,αυτό με τρομοκράτησε και ζητάω μια άμεση βοήθεια γιατί πραγματικά φοβάμαι ότι θα τρελαθώ.Να πώ εν ολίγοις ότι μέσα σε διάστημα 3 χρόνων άλλαξε σε μεγάλο βαθμό η ζωή μου οπότε φαντάζομαι ότι λόγω συσσωρευμένου αγχους συμβαίνουν όλα αυτά.Γενικότερα πάντοτε ήμουνα πολύ ανήσυχο παιδί,με πολλές αναζητήσεις και ευαισθησίες και για το λόγο αυτό ασχολήθηκα με το θέατρο και τις τέχνες.Επίσης πάντοτε ήμουνα πολύ κοινωνικός άνθρωπος και δραστήριος και λάτρευα τα τάξίδια και την γνωριμία με άλλους ανθρώπους.Όπως καταλαβαίνετε δεν είχα ποτέ προβλήματα κοινωνικότητας,ούτε αποδοχής μιας και με βοήθησε αρκετά και η εμφάνισή μου.Πλέον όλα αυτά,όλα όσα λατρευα και αγαπούσα είναι κάτι μακρινό.Μέσα σε ένα άλφα διάστημα λοιπόν,αρρώστησε η μητέρα μου-προσωρινά,αλλά δεν το χω πολύ με νοσοκομεία και τέτοιες καταστάσεις-,έχασα τον παππού μου με τον οποίον είχα ιδιαίτερη σχέση,χώρισα με τον φίλο μου που είμασταν μαζί 6 μιση χρόνια-μου στοίχισε πολύ,κυρίως στη μετέπειτα ελαττωματική σχέση μου με τους άντρες-δέθηκα με μια κοπέλα που με στήριξε σε όλα αυτά αλλά δημιούργήθηκαν άλλα άγχη,και έχασα καπάκια και την γιαγιά μου.Μέσα σε όλα αυτά να σημειώσω και την επαγγελματική μου αστάθεια,μιας και λόγω της ιδιαίτερης φύσης της δουλειάς μου,είμαι μονίμως με μια βαλίτσα στο χέρι,η μάλλον ήμουν.Το να ταξιδέυω συνεχώς,ήτανε το όνειρό μου.΄Τώρα πλέον ο εφιάλτης μου.Και συγκεκριμένα ο εφιάλτης μου είναι το γεγονός ότι λόγω κατάθλιψης,άγχους,κρίσεων,� �εν ξέρω πλέον,δεν μπορώ να ταξιδέψω και γενικότερα να ζήσω όπως θέλω.Επίσης το ότι αναγκάστηκα να μένω σε μια πόλη που οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι μισούν-Αθήνα-λόγω δουλειάς-και αυτό με πιέζει.Ως αποτέλεσμα να πιέζομαι από παντού.Και το χειρότερο να μην μπορώ να μιλήσω σε κανέναν.Αφού τα έβαλα λοιπόν κάτω να δω τι πραγματικά με οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση,κατάλαβα ότι ήτανε μια μίξη όλων.Αλλά έκανα focus και είδα ότι αυτό που πραγματικά με αγχώνει περισσότερο,είναι αυτό που σχετίζεται με όλα.Και είναι αυτή η κοπέλα,με την οποία συγκατοικούμε.Αφού είχα χάσει τον παππού-και είδα πολύ άσχημες εικόνες φθοράς ,έχω εφιάλτες έκτοτε με νοσοκομέια κλπ κλπ,είχε αρρωστήσει η μητέρα και με είχε χωρίσει και ο πρώην,με στήριξε πολύ μια κοπέλα,που ήτανε στην παρέα του αδερφού μου,και πρώην ενός πρώην μου και τέσπα την γνώρισα μέσα στην παρέα και τα λέγαμε όταν πήγαινα στον Βόλο-στην πατρίδα μου.Μην σας κουράζω,όταν χώρισα,είχε χωρίσει και η ίδια το ίδιο διάστημα και παρηγορούσαμε η μια την άλλη.Με στήριξε τρελά,την στήριξα τρελά-είχε πολύ σοβαρά θέματα με οικογένεια -και ήρθαμε πολύ κοντά.Αποκτήσαμε σεξουαλική σχέση,η καλύτερα να πω ερωτική σχέση-συναισθηματική περισσότερο,όχι τόσο σαρκική.Ήτανε κάτι το ξεχωριστό για μένα,καθώς είχα συνηθίσει κενές σαρκικές σχέσεις με το άλλο φύλο χωρίς καμια ιδιαίτερη επικοινωνία...Πάντα ως καλλιτέχνης άφηνα ανοιχτους τους σεξουαλικούς μου ορίζοντες,αλλά αν και πάντα υπήρχε ως φαντασίωση η γυναίκα,στεγνά σεξουαλική έλξη ένιώθα για τους άντρες.Αυτό συνέβει πριν 3 χρόνια και έκτοτε είμαστε μαζί όχι ως ζευγάρι,αλλά κάτι ενδιάμεσο.Φαντάζομαι αυτό το ενδιάμεσο με έχει γονατίσει.Και ενώ στην αρχή μου έδωσε δύναμη,ήτανε κάτι πρωτόγνωρο και βαθύ,και ενώ ένιωθα όμορφα και ανανεωτικά-το κυριότερο ότι ένιωθα παιδί,ενιωθα αγνότητα,ότι ήμουνα 5 χρονών παρέα με τη μονάκριβη φίλη μου,εν αντιθέσει με την σαπίλα μου είχα γνωρίσει στον καλλιτεχνικό χωρο-,μετά απο 1 μισή χρόνο άρχισαν οι κρίσεις πανικού.Αρχίσα να καταρρέω,ζούσα όπως να ναι,γνώριζα άντρες,αλλα συναισθηματικά ήμουνα στην κοπέλα που είναι πλεόν και κολλητη.Με τα πολλά κατέβηκα Αθήνα,μένουμε μαζί.Δεν ήτανε αυτοσκοπός απλά με τις κρίσεις με βοηθούσε πολύ και η Αθήνα ευννοούσε την δουλειά μου.Το πρόβλημα είναι ότι στην όλη φάση μου στάθηκε καλύτερα από όλους,στην φάση με τις κρίσεις ήτανε ο μόνος άνθρωπος που με ηρεμούσε.Οι δικοί μου έβλέπαν ότι με στηρίζει,και την λάτρευαν-χωρίς να ξέρουν την ακριβή φύση της σχέσης μας,βέβαια και μείς φιλική την αποκαλούσαμε,άλλο ένα βάρος μέσα μου..-Γιατί με στήριξε σε όλα.Στους θανάτους,στον χωρισμό,στον άγχος της δουλειάς.Αλλά μετά από καιρό κατάλαβα ότι ίσως οι κρίσεις προέρχονται και από αυτο το ενδιάμεσο μεταξύ μας.Η ίδια μου το είπε και το διέκρινα,Πλέον ζούμε μαζί στην Αθήνα,σαν φίλες,αλλά εγώ έχω καταρρεύσει.Με τους άντρες έχω στεγνές σεξουαλικές σχέσεις και εξαφανίζομαι,ενώ όταν γυρνάω νιώθω ασφάλεια μαζί της,που πλέον λειτουργουμε σαν φίλες.Και μακάρι να ήμουνα ομοφυλόφιλη-εκτός εαν δεν το ξέρω και είμαι-αλλά και πάλι δεν θα ήμουνα ευτυχισμένη μαζί της?Γιατί νιώθω κενό?Γιατί σκέφτομαι άντρες?Τεσπα,θεωρώ το σεξουαλικό μου το χω λύσει-ίσως και όχι,-αλλά δεν θεωρώ τόσο μικροαστό τον εαυτό μου να έχω πρόβλημα να μου αρέσει μια γυναίκα.Από την άλλη θα ένιωθα γεμάτη εάν ήμουνα λεσβία ενώ η σχέση μας πλεόν δεν έχει καθόλου σεξουαλικές προεκτάσεις,έχει θα έλεγα συντροφικές,ούτε που ξέρω πλέον τι έχει. αυτό που με προβληματίζει είναι ο τρόμος και η αλλοίωση στην ψυχολογία μου.Πλέον φοβάμαι ότι θα τρελαθώ.Έχω μεθάυριο να κάνω ταξίδι από Αθήνα για Βόλο και νομίζω ΄το θα καταρρέυσω γιστί είμαι χάλια,γιατί θα μου βγούνε πολλά ψυχοσωματικά,γιατί όλοι θα ρωτάνε τι και πως,Και φοβάμαι μην έχω πάθει εξάρτηση και από την μικρή-όχι ερωτική- συντροφικη,και τα χάσω μακριά της.Θέλω βοήθεια.Ποτέ άλλοτε δεν ένιωθα τόσο ψυχικά άρρωστη.Και δεν ξέρω εάν τελικά φταίει αυτή η περίεργη σχέση με την μικρή η απλά μου τύχανε όλα μαζι.Γιατί στην τελική,αυτή μου στάθηκε σε όλα αυτα,αλλά ίσως και η εξάρτηση που έχει και η μια για την άλλη μας έχει καταρρακώσει.Σίγουρα δεν θέλω να φύγω μακριά της.Απλά ΄θελω να δουλέψω την σχέση μας,να είμαστε φίλες,να προχωρήσουμε στις ζωές μας,να μπορέσω να ξαναεμπιστευτώ άντρα-φοβάμαι οτι κανείς δεν θα με καταλάβει όσο αυτή,αυτό είναι το θέμα,δεν αντέχω πλέον σεξουαλικές φάσεις χωρίς τπτ παραπάνω,νιώθω σιγουριά με την αγνότητα της αγκαλιάς της,αλλά πάλι κάτι λέιπει και να βρω πάλι τον εαυτό μου.Και τελικά να σωθώ από όλα τα ψυχολογικά και να ορθοποδήσω.Τελικά τι φταίει και έχω φρικάρει?Μεθαύριο ταξιδέυω και το ταξίδι που άλλοτε ήτανε όνειρο,τώρα ειναι εφιάλτης.Βοηθήστε με άμεσα...Ευχαριστώ πολύ από καρδιάς.

το ξαναεστειλα.αυτο ψαχνω βασικα.τις αιτιες που μεχουν οδηγησει σε αυτη την παρανοικη φαση.εχθες πηρα πρωτη φορα βαλεριανα.φυτικο σκευασμα.δεν μπορω να πω οτι με ηρεμησε.με τον υπνο μεχρι πρωτινος φυσιολογικα.αλλα χθες ειχα πολυ αστατο υπνο,με πολλα ψυχοσωματικα και πολλους εφιαλτες.ξυπνουσα και καπακι εβλεπα αλλο ασχημο ονειρο.τους παππουδες,την σχεση με την φιλη μου,ολα αυτα που με πιεζουν.και δεν ξερω τι να κανω.δεν θελω να τρελαθω.

δεν θα τρελαθεις μην το σκεφτεσαι.τα εχω περασει αυτα σε καταλαβαινω.με φιλους μιλας;εγω αργησα να καταλαβω οτι βοηθαει πιο πολυ απο οσο νομιζα...εχεις πολλα συσσωρευμενα θεματα και εγινε το μπαμ. υπαρχει κατι που να σε χαλαρωνει;

δυστυχως -εαν τελικα το θεμα που με αγχωνει τοσο πολυ ειναι η περιεργη αυτη συντροφικοτητα με την κοπελα και κατ επεκτασην η βοηθεια της στις κρισεις μου,πραγμα που μπερδευει ακομη πιο πολυ την κατασταση-το θεμα ειναι οτι ειμαστε ολοι φιλοι.η κοπελα ανηκει στην παρεα.και αυτοματως εαν το συζητουσα με καποιον απο την παρεα μου,ολα τα καλλιτεχνοπαιδα θα μου ελεγαν ε και?μια χαρα ,αγαπησες μια κοπελα,που το κακο,το κακο ειναι οτιδε θα καταλαβαιναν τη φυση της σχεσης και οτι εγω αισθανομαι κενο ,και πλεον δεν εχει νοημα να το πω διοτι δεν εχουμε σεξουαλικη σχεση παρα μονο συντροφικη ,και οτι ολο αυτο,απο τη μια με βοηθαει-στις κρισεις μου,απο την αλλη δεν προχωρω στη ζωη μου φυσιολογικα,οποτε ισως δημιουργει τις κρισεις.ουτε που ξερω.αυτο που ξερω ειναι οτι δεν θα καταλαβουν μια σχεση που δεν ειναι στη φυση της σεξουαλικη,αλλα κατι αλλο.αλλα δεν ξερω ομως ,δεν εχω ξεκαθαρισει μεσα μου τι με πιεζει πιο πολυ.γιατι ο χωρισμος με τον πρωην μου ,μου αφησε πολλα θεματακια.οι θανατοι,οι ακρως κενες σεξουαλικες σχεσεις με αντρες μετεπειτα-σε ολα αυτα ηρθε και μου σταθηκε αυτη.αλλιως θα χα φρικαρει.απο την αλλη πλεον με πιεζει και αυτο.κοινως δεν ξερω τι μου γινεται και τελικα ποια ειναι η λυση.τι με πιεζει περισσοτερο?ολα τα προηγουμενα που συνεβησαν?η οτι βοηθηθηκα απο ενα ατομο που ειναι ενα μπερδεμα και πλεον μου δημιουργει αγχος?
τι με χαλαρωνει?ο χορος,που δεν ξερω για πιο λογω εχω παρατησει.

δεν εχεις καποιον φιλο εκτος καλλιτεχνικης παρεας;παντως, εγω πιστευω πως μια σχεση δεν μπορει να σε κανει να εχεις κρισεις πανικου ή να μην εχεις.επιτεινουν ενα προβλημα ή το καταπραϋνουν.εχεις σκεφτει τι ακριβως ηταν αυτο που βρηκες σε αυτη τη σχεση και σου εκανε τόσο καλο και αντιστοιχα, τι ηταν αυτο που σε χαλασε;μηπως το γενικευσουμε λιγο και βγαλουμε καμια ακρη (ερασιτεχνικη ψυχοθεραπεια)

αυτη τη στιγμη δεν εχω σκεφτει καποιον,εκτος απο την θεια μου -την αδερφη της μητερας μου που εκπεμπουμε στο ιδιο μηκος κυματος.πιστευω οτι ολα τα προηγουμενα με εριξαν υπερβολικα.ημουνα πολυ ερωτευμενη με τον πρωην μου και μετα τον χωρισμο,δεν μπορουσα να νιωσω εμπιστοσυνη για το αντιθετο φυλο.σημειωτεον ητανε η μοναδικη μου σχεση ,καθως ημουνα αρκετα πεταλουδιτσα,και ειχα δεθει πολυ μαζι του.οποτε ο χωρισμος μου στοιχισε.ακομη εχω θεματακια,οχι τοσο για το συγκεκριμενο προσωπο,αλλα για την σχεση μου με τους αντρες.εκει εμφανιστηκε το ακρως αντιθετο.μια ψυχη-γυναικεια βεβαια-που στην αρχη με γοητευσε το πειραματικο,αλλα μετεπειτα αυτο που με κερδισε και που τελικα εθιστικα,ειναι η αγνοτητα, η τρυφεροτητα και η αμεση επικοινωνια μαζι της,κατι που δεν το ειχα ποτε μου.το οτι δεν επαιζε ιχνος χυδαιοτητας.οποτε θεραπευσε το χωρισμο μου.επισης στους θανατους των παπουδων μου που τους εχασα και ειχα πολυ ασχημες εικονες φθορας-που με επηρρεαζουν υπερβολικα-ητανε παλι διπλα μου.κυριολεκτικα.μεχρι και πανες αλλαζε στη γιαγια γιατι εγω δεν το χω με τα νοσοκομεια και ολη αυτη την εξαθλιωση του ανθρωπου και εξαφανιζομαι.οταν αρχισαν οι κρισεις ητανε παλι διπλα μου.με καταλαβαινε.ενιωθα ασφαλης.αλλα οταν αποστασιωποιηθηκα και οταν η ιδια μου ειπε,μηπως σε εχει αγχωσει και αυτο που συμβαινει μεταξυ μας?που ειναι ενδιαμεσο?που ναι μεν ειναι βαθυ,αλλα ανολοκληρωτο?γιατι και η κοπελα μεχρι να γνωρισει εμενα με αντρες ητανε,και αυτη νιωθει ενα κενο,η μια προτρεπει την αλλη να γνωρισει εναν αντρα και απο την αλλη συναισθηματικα ειμαστε μαζι.οποτε καταλαβα οτι εν τελει,συν τις αλλοις αυτο που το βιωνω καθημερινα,με φθιρει.γιατι μενουμε μαζι.και παρολα αυτα,παρολο που το δουλευουμε ως φιλες,οταν πηγαινω με καποιον,τρελαινομαι και απλα θελω μια αγκαλια της,τπτ σεξουαλικο.και γιατι οι δικοι μου εχουν επενδυσει πανω της στο να ειμαι εγω καλα μετα απο οσα εχω τραβηξει-και οι δικοι μου ειχανε τραβηξει αρκετα απο εμενα,εκανα αρκετα αστατη ζωη σε φασεις και ημουνα απο τα 17 μακρια τους.-αλλα δεν ξερουν τι περναμε συναισθηματικα και ποσο μπερδεμενη ειναι η σχεση μας.οποτε αυτο με χαλαει.απο τη μια με βοηθαει στα υπολοιπα,απο την αλλη αγκωστρωθηκα-ημουνα παντα πολυ ανεξαρτητος και δυναμικος ανθρωπος-και μπουρδουκλωθηκα και μπουκωσα αντι να ξεμπουκωσω.σκεφτηκα οτι τωρα που θα φυγω για βολο,μακρια απο τις μλκ της δουλειας- γιατι και εκει εχω ξενερωσει με την χυδαιοτητα στον καλλιτεχνικο χωρο,-να μεινω και μακρυα της μπας και ηρεμησω και δω οτι τελικα ειναι ολα στο μυαλο μου και οτι θα βρω την δυναμη.καθε φορα ομως που το κανω και φευγω,απλα νιωθω ανασφαλης και οτι εαν παθω κατι δεν θα ναι διπλα μου να με προστατεψει.και δεν θελω να ειμαι μακρια της.απλα θελω να φυγουμε απο αυτο το ντεμι.να ειμαστε φιλες,συγκατοικοι,με τις ζωες μας.να το δουλεψουμε.δεν ημουν αποτε τοσο ευαλωτη.και δεν θελω.βεβαια εχεις δικιο σε αυτο που λες.ισως τελικα δεν ευθυνεται η σχεση γιαυτο που παθαινω.ισως ομως το στρεσ που νιωθω για το οτι κανεις δεν το ξερει και για το γεγονος οτι ειναι μπερδεμενο,να επιδεινωνει το συσσωρευμενο αγχος που ειχα με ολα τα προηγουμενα...δεν ξερω γμτ...

αυτο που καταλαβα ειναι οτι στη σχεση αυτη βρηκες πραγματα που τα ειχες πραγματικα αναγκη και σε εκαναν ευτυχισμενη.επισης, νομιζω ότι το μεγαλυτερο θεμα και αυτο που κανει τα πραγματα πιο δυσκολα ειναι το γεγονος ότι αυτη η σχεση ειναι με ατομο του ιδιου φυλου και μαλλον ασυνειδητα δεν μπορεις να το διαχειριστεις τόσο καλα.τα ταμπου ειναι τοσο καλα καταγεγραμμενα στο πισω μερος του μυαλου μας που δεν το παιρνουμε χαμπαρι ποσο μας επηρεαζουν. το βλεπεις κι εσυ ειναι το κλασσικο "δεν εχω προβλημα με την ομοφυλοφιλια, αλλα οχι να ειναι το παιδι μου" και τετοιες αηδιες. τελος παντων, το θεμα ειναι οτι κατι υπαρχει σε αυτη τη σχεση που σε ολοκληρωνει, κατι που, όπως αναφερεις κι εσυ, δεν το ειχες ουτε στη σχεση με τον πρωην σου. ενιωσες πραγματα που δεν τα ειχες ξανανιωσει. κι εμενα το ιδιο μου συνεβη με τον ανθρωπο που ειμαι τωρα (αντρας, γυναικα, εξωγηινος, δεν εχει σημασια). το ενδεχομενο να συζητησεις με την κοπελα για το θεμα της σχεσης σας υπαρχει;μου φανηκε και αυτη μπερδεμενη.

εχεις απολυτο δικιο με ολα αυτα,απλα αισθανομαι οτι θα μου ητανε ευκολο απλα να ενιωθα ομοφυλοφιλη και να με γεμιζε,ελα ομως που σεξουαλικα,αυτο που θα με κεντριζει ειναι ο αντρας.και αυτο λειπει και στις δυο.το νιωθω.το προβλημα σε μας ειναι νομιζω εγκεφαλικο.χωρις πλεον να ειμαι σιγουρη για τπτ.σαφως και μιλαμε με την κοπελα και το δουλευουμε να ξεκαθαρισουμε.χθες μαλιστα που με επιασε η κριση με βοηθησε πολυ και της ελεγα οτι δεν αισθανομαι ομορφα που με βοηθαει και οτι αυτυη ευθυνεται μαλλον πλεον για το στρεσ που βιωνω και κατεπεκτασην για το οτι εχω αδρανισει.και η ιδια νιωθει το ιδιο.δεν υπαρχει κατι σεξουαλικο πλεον,αλλα πολυ τρυφεροτητα και δεσιμο.ισως μια ερωτικη δοση,αλλα πιο πολυ σε εγκεφαλικο σημειο.δεν θα νιωσω κατι σωματικα περα απο οικειοτητα.αυτο που με τρελαινει ειναι που δεν μπορω τελικα να εντοπισω τις αιτιες της καταρρευσης μου για να τις απομονωσω.φταιει και αυτη?φταινε τα προηγουμενα?εγω?επισης εχω hasimoto,υποθυρεοειδισμο,προσφ ατα αρχισα θεραπεια-εαν εχει και αυτο βαλει το χερι του-δεν εφταναν ολα τα αλλα.