Νιωθω μονη

Παιδια χρειαζομαι καποιον να μιλησω δεν αντεχω αλλο. ειμαι κλεισμενη στο σπιτι χωρις κανεναν και κλαιω και παθαινω κρισεις πανικου. Δεν εχω πια ουτε φιλους ουτε παρεες. Αυτο με που με κανει να νιωθω πιο χαλια ειναι οτι εχω αγορι και φοβαμαι να του μιλησω για την χαλια ψυχολογικη μου κατασταση γιατι μπορει να με περασει για τρελη. ειμαι 19 και εχω σκεφτει πολλες φορες πως ακομη και να πεθανω σε κανεναν δεν θα λειψω. Ο μονος λογος που δεν το κανω ειναι για τους γονεις μου. Θελω να ζητησω βοηθεια απο ειδικο αλλα δεν ξερω που να στραφω, ψαχνω στο ιντερνετ, βλεπω τοσα ονοματα και με πιανει ακομα μεγαλυτερος πανικος. 24 ωρες το 24ωρο εχω ενα σφιξιμο στο στομαχι σαν αγχος. λυπαμαι τον εαυτο μου και διωχνω τους παντες με την καταθλιπτικη συμπεριφορα μου. Δεν ξερω πια τι να κανω, νιωθω ανημπορη, χωρις ιχνος δυναμης. Προσπαθησα να κοιμηθω πριν αλλα με το που ξαπλωσα πεταχτηκα και αρχισα να κλαιω με λυγμους. Νιωθω οτι κοντευω να τρελαθω. Πριν λιγο καιρο ημουν αρρωστη και δεν ειχα κανεναν να με φροντισει και να ενδιαφερθει για μενα και τοτε ειναι που ενιωσα πιο μονη απο ποτε σε σημειο που ημουν ετοιμη να αυτοκτονησω. Μπορει η λεξη αυτοκτονια να ακουγεται μεγαλη αλλα ετσι νιωθω τωρα και μονο κακο προκαλω σε αυτους που ειναι γυρω μου. εχω την αναγκη να ξεφυγω απο τον πονο που υπαρχει
μεσα μου και δεν βρισκω αλλη λυση. Ολα αυτα που σας λεω τωρα θα ηθελα να τα ελεγα σε καποιον δικο μου ανθρωπο αλλα δεν υπαρχει κανεις. ολοι ασχολιουνται με τις δικες τους ζωες. πλεον δεν ειμαι η ταδε. ειμαι η καταθλιπτικη ταδε, που εχεις μονιμως προβληματα. που δεν αξιζει να την κανεις παρεα γιατι δεν ειναι ευχαριστη δεν ειναι χαρουμενη. προσπαθω να αλλαξω και δεν καταφερνω τιποτα. και κουραστηκα.

ηρεμησε. δεν εισαι η μονη. κανεις δεν ενδιαφερεται για τον διπλανο του, ουτε καν οι φιλοι, ουτε καν οι γκομενοι. μονοι μας τραβαμε οτι τραβαμε. απο που προηλθε το προβλημα σου?

r.f., αν έχεις την οικονομικη δυνατότητα μπορείς να αποευθυνθείς σε κάποιον ιδιώτη κ
ευχαριστως να σου στείλω με πμ κάοια τηλ.
αν δν έχεις πάλι μπορείς να το κάνεις σε ένα κέντρο ψυχικής υγείας.
τέλος καλό θα ήταν να καθήσεις κ να μιλήσεις στο φίλο σου, ώστε να γνωρίζει τί ακριβώς περνάς.

Quote:

---

Originally Posted by katestrammeni

ηρεμησε. δεν εισαι η μονη. κανεις δεν ενδιαφερεται για τον διπλανο του, ουτε καν οι φιλοι, ουτε καν οι γκομενοι. μονοι μας τραβαμε οτι τραβαμε. απο που προηλθε το προβλημα σου?

---

katestrameni, αν έχεις τέτοιες εμπειρίες δν σημαίνει πως αυτό είναι νόμος σε αυτή τη ζωή.
πολλοί έχουν κ φίλους που βοηθούν κ σύντροφο που τους στηρίζει.

rf, ακουγεσαι αρκετα μπερδεμενη. νομιζω οτι επιβαλλεται να βρεις ειδικο να συνεργαστεις κ να αρχισετε να ξεμπερδευετε το κουβαρι, ειναι πολυ βοηθητικο να εχεις διπλα σου καποιον που ξερει απο αυτα τα απροβληματα για να σου δειξει το δρομο.

r.f. οπως ειπαν κ τα παιδια παραπανω θα σου κανει καλο να απευθυνθεις σε καποιον ειδικο κ να μιλησεις για αυτα που σε απασχολουν κ να εκφρασεις τα συναισθηματα κ τις σκεψεις σου...ειναι κριμα κ σιγουρα κ εσυ υποφερεις να εισαι ολη μερα σπιτι κλεισμενη , να κλαις, να παθαινεις κρισεις πανικου, κ με λιγα λογια να εισαι σε αθλια κατασταση κ να μην την παλευεις...ζητα βοηθεια απο καποιον, επισης υπαρχουν κ τα κεντρα ψυχικης υγειας που ειναι δωρεαν κ προσφερουν πολυ καλες υπηρεσιες, μιλα αν θες κ στο αγορι σου, αν σε αγαπαει πραγματικα κ ενδιαφερεται θα σε στηριξει κ θα σε παρηγορησει...οσο κλεινεις κατι μεσα σου τοσο αυτο διογκονεται κ σε κατατρωει...ειναι κριμα γιατι εισια κ μικρουλα κ ειναι ακομη χειροτερο σε τετοια ηλικια να περνας ολα αυτα τα ασχημα..ειμαι ενα χρονο μεγαλυτερη σου κ σε καταλαβαινω εχω περασει κι εγω τα ιδια κ ακομα χειροτερα κ ακομα παλευω εχω ζηησει βοηθεια κ εχω βοηθηθει παρα πολυ...

οσο για τους αλλους που λες οτι δεν καταλαβαινουν, δυστυχως ετσι ειναι, το τι περναμε το ξερουμε μονο εμεις κ κανεις αλλος...μην ασχολεισαι με το τι ενδεχομενως θα πουν οι αλλοι κ μην αγχωνεσαι με το τι εικονα βγαζεις προς τα εξω, αυτο που πρεπει να κανεις ειναι να επικεντρωθεις στο δικο σου προβλημα κ να κοιταξεις τι καλυτερο μπορεις να κανεις προκειμενου να απαλλαγεις απο ολα αυτα τα δυσαρεστα κ να νιωσεις κ παλι καλα!!
καλη δυναμη!!:)

Quote:

---

Originally Posted by r.f.

Αυτο με που με κανει να νιωθω πιο χαλια ειναι οτι εχω αγορι και φοβαμαι να του μιλησω για την χαλια ψυχολογικη μου κατασταση γιατι μπορει να με περασει για τρελη.

---

εμενα αυτο το πραμα που γραφεις μου μοιαζει λιγακι αστειο και συγνωμη κι ολας γιαυτο μου το ποστ. δλδ το αγορι σου τι ακριβως ρολο παιζει, απλου επισκεπτη, ενας ξενος που ερχεται σε βλεπει για μια ωρα και φευγει ? δε μοιραζεσε καν τις σκεψεις και τα συναισθηματα σου μαζι του, δεν ξερει τα προβληματα σου, και περιμενεις να συνεχισει να εχει τον ιδιο ρολο, και να προχωρησετε οταν δεν εισαι ειλικρινης μαζι του ?

σωστα βεβαια το λες οτι μπορει να σε περασει για τρελη, αμα δεν εχετε αναπτυξει τη σχεση σας, να υπαρχει εμπιστοσυνη και να νιωθεις ασφαλεια για να του πεις οτι θελεις. σε μια σχεση ο συντροφος υποτιθεται ειναι το αλλο μας μισο, ειναι εκει να μας στηριξει ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΑΘΟΥΜΕ, αλλιως δεν εχει σημασια να υπαρχει. δε σε καλυπτει λοιπον συναισθηματικα, σε καλυπτει τουλαχιστον στις αλλες αναγκες και εισαι ικανοποιημενη με αυτο ?

και για φαντασου τωρα και ολους εμας, τους ανθρωπους που παραμενουμε μονοι και δεν εχουμε σχεση, εστω καποιο ατομο να μας στηριξει. αν νιωθεις εσυ ετσι που εχεις καποιον να σε αγαπαει υποτιθεται, εμεις θα επρεπε να εχουμε αυτοκτονισει ηδη!

καλα σου ειπαν τα παιδια, τραβα σε ψυχολογο μπας και φτιαξεις το θεμα σου, αφου το αγορι σου εχει ρολο διακοσμητικο. εγω απορω πως στο διαολο ξεκινατε και τις σχεσεις και σας παιρνουν ενω εχετε τετοια προβληματα. αλλα οταν εισαι κοριτσακι μικρο κι ομορφο, ναι μαλλον ειναι διαφορετικα και πιο ευκολο...

κενο, η κοπελα ειναι μικρουλα, 19 χρονων, γιατι πρεπει να εχει κατακτησει ολες αυτες τις γνωσεις κ τα βηματα κ τη σχεση εμπιστοσυνης κ το ενα κ το αλλο που ουσιαστικα απαιτεις απο αυτη? επειδη εσυ εισαι σχεδον 30?

επισης, εντελως φιλικα, αλλα σε ενα ποστ που μιλαει κ για αυτοκτονια, το υφος σου ειναι νομιζω παραπανω επιθετικο απο το ασφαλες οριο. κ ποτε δεν μπορεις να εισαι σιγουρος πως νιωθει αυτος που αφησε αυτο το ποστ κ πως μπορει να το εισπραξει.

ζητησα συγνωμη γιαυτο μου το ποστ, οπως και το υφος μου το οποιο παντου μοιαζει επιθετικο (χωρις να το κανω επιτηδες, ετσι το παιρνουν ολοι). αλλα τι να κανω, αφου αυτη ειναι η αληθεια. δε γινεται να λεει οτι εχει αγορι αλλα ειναι διακοσμητικο. συναισθηματικα το βλεπουμε οτι δε τη καλυπτει. τι ρολο βαραει, απλα εραστη δλδ και τπτ παραπανω ? ε οχι δε μπορω να το δεχτω αυτο το πραμα! να ψαξει για καλυτερο αμα ειναι και να αφησει τις αυτοκτονιες γιαυτους που δεν εχουν πραγματικα στον ηλιο μοιρα...

κοριτσάκι μου γλυκό σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί πέρασα κι εγω από το στάδιο αυτό. Όμως πίστεψέ με δεν χρειάζεται τόση απογοήτευση για κάτι που μπορεί να γίνει αρκετά ελαφρύτερο με έναν ειδικό. Αλλά αλήθεια γιατί είσαι 19 ετών και μόνη? γονείς, αδέλφια? Εμένα η αλήθεια είναι οτι με βοήθησε αρκετά η αδερφή μου να πάρω την απόφαση να δω κάποιον ειδικό. Όσο γαι τον φίλο σου, θα πρέπει να του μιλήσεις. Αν είναι αρκετά δυνατός θα μείνει, διαφορετικά ας φύγει.Θα σε ανακουφίσει ακόμα κι αυτό. Πρέπει όμως οπωσδήποτε να απευθυνθείς κάπου. Θα είναι σωτήριο!!!! Ελπίζω στα καλύτερα!!!

1000 ευχαριστω για την τοσο αμεση ανταποκριση. Περσυ που εδινα πανελληνιες περασα την χειροτερη χρονια απο ολες. Ειχα 2 σχεσεις που με τσακισαν συναισθηματικα. Ο ενας με χωρισε απο τη μια μερα στην αλλη, επικαλουμενος οικογενειακα προβληματα και μετα απο πολυ καιρο εμαθα πως ο πραγματικος λογος ηταν καποια αλλη. ο αλλος τον πρωτο καιρο ηταν τελειος και με εκανε να τον πιστεψω και να τον αγαπησω. μετα ομως αρχισαν οι υπερβολικες ζηλιες οχι μονο για τον παρον αλλα και για το παρελθον μου. Αυτο ειχε ως αποτελεσμα να κοψω επικοινωνια με αγορια που ηταν μονο φιλοι μου και τιποτα παραπανω και γενικα να μην μιλαω με κανεναν που δεν ειναι θηλυκο. Απετυχα στις πανελληνιες αλλα ειχα το δικαιωμα να δωσω με τους ομογενεις. Λιγο πριν αρχισω το διαβασμα το καλοκαιρι, αυτος με χωρισε γιατι ηθελε να περασει ξεγνοιαστα τις διακοπες του, οποτε εγω επρεπε ταυτοχρονα να ξεπερασω τον χωρισμο και να διαβασω. εδειξα τεραστια ψυχικη δυναμη και περασα σε μια απο τισ σχολες που ηθελα. Επισης ανηκω σε μια διαλυμενη οικογενεια. Την περσινη χρονια δεν μιλουσα με την μανα μου για 5 μηνες, γιατι με επιασε να καπνιζω μες το σπιτι. Στην πραγματικοτητα αυτη δεν μου μιλουσε. Αυτο μου στοιχισε πολυ γιατι χρειαζομουν στηριξη για να διαβασω. Δεν με αφηναν να βγαινω εξω καθολου, ουτε μια φορα και καποια στιγμη ξεσπασα, τα εκανα λαμπογυαλο στο δωματιο μου και εφυγα κρυφα απο το σπιτι. Την αλλη μερα γυρισα αλλα δεν φανηκε να τους επηρεασε και πολυ αυτο που εκανα. Η μανα μου ακομα δεν μου μιλουσε. Ο αδερφος μου περνουσε και αυτος μια δυσκολη φαση και το ειχε ριξει στο ποτο, αρα ουτε αυτος μπορουσε να με βοηθησει. Ο αλλος αδερφος μου ειναι στο εξωτερικο οποτε δεν ειχαμε ιδιαιτερη επικοινωνια. Ειχα μια φιλη που την θεωρουσα κολλητη μου και της τα ελεγα ολα. Που να ξερα οτι πηγαινε και τα ελεγε στη μανα της και η μανα της στη δικια μου. Εκεινη τη χρονια επισης αλλαξα και σχολειο και οσοι "φιλοι" ειχα στο προηγουμενο με ξεχασαν γιατι δεν μπορουσα να βγω εξω μαζι τους. Αυτα που λετε...

Και οσον αφορα το τωρινο μου αγορι, δεν ξερει τι ειναι να εχεις ψυχολογικα προβληματα. τα εχει ολα. ενωμενη ευκαταστατη οικογενεια, φιλους, παρεες. Καθε μερα εξω ειναι και διασκεδαζει. που να καταλαβει τι περναω εγω? ναι ισως πρεπει να τον χωρισω. αλλα δεν εχω την δυναμη να το κανω τωρα γιατι ειναι ο μονος ανθρωπος που εστω και για λιγες ωρες θα με κανει να χαμογελασω. θελω να σταθω στα ποδια μου πρωτα και να νιωσω οτι μπορω να τα βγαλω περα για να καθορισω ποιον θελω ή οχι στη ζωη μου.

oh mon dieu.. Πωπω... χαρας στο κουραγιο σου, ευχομαι ολα να σουπανε πολυ καλυτερα απο δω και περα, βρες εναν ψυχιατρο απο αυτους που θα σου προτεινουνε, ή εναν ψυχοθεραπευτη, και αυτο ειναι μια αρχη.. Η οικογενεια δυστυχως δε μπορεσε να σε στηριξει, πρεπει να σταθεις τωρα εσυ για σενα..

r.f. περασες δυσκολες καταστασεις κ σε εχουν επηρεασει...προσπαθησε να σταθεις στα ποδια σου κ ζητα βοηθεια...
ευχομαι οτι καλυτερο κουκλα!!:)

ευχαριστω πολυ παιδια... θα απευθυνθω μετα τις διακοπες στον ψυχολογο του πανεπιστημιου. Αν δεν γινει τιποτα, θα σας ζητησω να μου συστησετε καποιον εσεις, ισως να ξερετε κατι παραπανω...