ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ....

καλησπερα παιδια..ειμαι νεο μελος...

μεγαλωσα με το παραμυθι οτι ολοι οι γονεις αγαπανε τα παιδια τους..οτι η μητρικη αγαπη ειναι η μονη αληθινη αγαπη..δεν ειναι ετσι παντα και το διαπιστωσα με τον χειροτερο τροπο απο τους δικους μου γονεις...

μια μανα drama queen....μονιμα εγκλωβισμενη στον μικροκοσμο της,ανικανη να αισθανθει τις αναγκες των αλλων,να νιωσει σεβασμο η να κατανοησει...ολα γυρνουν γυρω απτο εγω της...μια ναρκισσιστρια που ζει για το φαινεσθαι..δεσποτικη και αυταρχικη...μονιμη επωδος της, το ποσα εκανε για μενα..δεν μ αφηνει να το ξεχασω ποτε γιατι της οφειλω εγνωμοσυνη..
αν νιωθει οτι την εχεις αναγκη και εχει τον ελεγχο σου..''σ αγαπαει''...οταν στεκεσαι στα ποδια σου..απλα αδιαφορει....
θα σε παρει τηλεφωνο μονο αν την εχεις παρει και εσυ...αλλωστε ο ανταγωνισμος και ο ελεγχος ειναι τα χαρακτηριστικα αυτης της σχεσης...
μεγαλωσα με μια λεξη χαραγμενη στο μυαλο μου....εισαι αχρηστη.....δυστυχως για μενα,το πιστεψα....αντιθετως, ο αδερφος μου για καποιο λογο που δεν γνωριζω(μαλλον αδυναμια) μεγαλωσε χωρις ορια...δεν εμαθε ποτε να σεβεται τους αλλους η να εκδηλωνει τα συναισθηματα του..μονο την οργη του...

απο την αλλη πλευρα, ενας πατερας καλοψυχος μεν...απιστευτα παθητικος,υποταγμενος δε...δεν μπορει να θυμηθει την σωματικη και συναισθηματικη κακοποιηση της μητερας μου..τα εβγαλα απτο μυαλο μου...

μου φανηκαν ξαφνικα,τοσο ανθρωπακια...τοσο λιγοι...


δεν ξερω ποση θλιψη μπορει να χωρεσει τελικα η καρδια ενος ανθρωπου..
κλαιω εδω και ωρες..καποιες στιγμες μου κραταω το χερι και κλεινω τα ματια για να εχω μια μικρη ψειυδαισθηση ασφαλειας...θα θελα να με επαιρνε καποιος μια αγκαλια και να μου ελεγε οτι ολα θα πανε καλα..

σε ολη μου την ζωη ψαχνω για μια ''οικογενεια'',ενα μερος να ανηκω...δεν τα εχω καταφερει ακομα,βρηκα ομως μια ''αδερφουλα''...ευχομαι να ξεπερασει το προβλημα υγειας της και να ερθει γρηγορα πισω, γιατι χωρις αυτην νιωθω μονη μου...
μακαρι μια μερα να με αξιωσει ο θεος και να κανω μια οικογενεια..να προσφερω στα παιδια μου ολη μου την αγαπη..εχω πολλη να δωσω...μακαρι..

αυτες τις γιορτες θα τις περασω μονη μου..δεν χωραω στην ''οικογενεια'' τους...
οσοι εχετε γονεις που σας προσφερουν αγαπη,ασφαλεια,ζεστασια..μη ν τους ξεχνατε..εκτιμηστε τους..ειστε τυχεροι...
καλη ανασταση σας ευχομαι..

Quote:

---

Originally Posted by serena

καλησπερα παιδια..ειμαι νεο μελος...

μεγαλωσα με το παραμυθι οτι ολοι οι γονεις αγαπανε τα παιδια τους..οτι η μητρικη αγαπη ειναι η μονη αληθινη αγαπη..δεν ειναι ετσι παντα και το διαπιστωσα με τον χειροτερο τροπο απο τους δικους μου γονεις...

μια μανα drama queen....μονιμα εγκλωβισμενη στον μικροκοσμο της,ανικανη να αισθανθει τις αναγκες των αλλων,να νιωσει σεβασμο η να κατανοησει...ολα γυρνουν γυρω απτο εγω της...μια ναρκισσιστρια που ζει για το φαινεσθαι..δεσποτικη και αυταρχικη...μονιμη επωδος της, το ποσα εκανε για μενα..δεν μ αφηνει να το ξεχασω ποτε γιατι της οφειλω εγνωμοσυνη..
αν νιωθει οτι την εχεις αναγκη και εχει τον ελεγχο σου..''σ αγαπαει''...οταν στεκεσαι στα ποδια σου..απλα αδιαφορει....
θα σε παρει τηλεφωνο μονο αν την εχεις παρει και εσυ...αλλωστε ο ανταγωνισμος και ο ελεγχος ειναι τα χαρακτηριστικα αυτης της σχεσης...
μεγαλωσα με μια λεξη χαραγμενη στο μυαλο μου....εισαι αχρηστη.....δυστυχως για μενα,το πιστεψα....αντιθετως, ο αδερφος μου για καποιο λογο που δεν γνωριζω(μαλλον αδυναμια) μεγαλωσε χωρις ορια...δεν εμαθε ποτε να σεβεται τους αλλους η να εκδηλωνει τα συναισθηματα του..μονο την οργη του...

απο την αλλη πλευρα, ενας πατερας καλοψυχος μεν...απιστευτα παθητικος,υποταγμενος δε...δεν μπορει να θυμηθει την σωματικη και συναισθηματικη κακοποιηση της μητερας μου..τα εβγαλα απτο μυαλο μου...

μου φανηκαν ξαφνικα,τοσο ανθρωπακια...τοσο λιγοι...


δεν ξερω ποση θλιψη μπορει να χωρεσει τελικα η καρδια ενος ανθρωπου..
κλαιω εδω και ωρες..καποιες στιγμες μου κραταω το χερι και κλεινω τα ματια για να εχω μια μικρη ψειυδαισθηση ασφαλειας...θα θελα να με επαιρνε καποιος μια αγκαλια και να μου ελεγε οτι ολα θα πανε καλα..

σε ολη μου την ζωη ψαχνω για μια ''οικογενεια'',ενα μερος να ανηκω...δεν τα εχω καταφερει ακομα,βρηκα ομως μια ''αδερφουλα''...ευχομαι να ξεπερασει το προβλημα υγειας της και να ερθει γρηγορα πισω, γιατι χωρις αυτην νιωθω μονη μου...
μακαρι μια μερα να με αξιωσει ο θεος και να κανω μια οικογενεια..να προσφερω στα παιδια μου ολη μου την αγαπη..εχω πολλη να δωσω...μακαρι..

αυτες τις γιορτες θα τις περασω μονη μου..δεν χωραω στην ''οικογενεια'' τους...
οσοι εχετε γονεις που σας προσφερουν αγαπη,ασφαλεια,ζεστασια..μη ν τους ξεχνατε..εκτιμηστε τους..ειστε τυχεροι...
καλη ανασταση σας ευχομαι..

---

serena, υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο πρόσφατο περιστατικό που να σε έκανε να γράψεις εδώ;
φίλους έχεις; κάποια σχέση; ανθρώπους που να εμπιστεύεσαι;
ειλικρινά λυπάμαι που σου έτυχαν όλα αυτά, αλλά από τα λόγια σου καταλαβαίνω ότι εσύ τουλάχιστον στη δική σου οικογένεια δεν θα διαιωνίσεις αυτές τις συμπεριφορές της μητέρας σου. μέσα από τα αγκάθια, φύτρωσε ένα ρόδο!

σου εύχομαι, μέσα στη μοναξιά αυτών των ημερών να θυμάσαι πόσο δυνατή έχεις σταθεί μέχρι σήμερα, που αντιμετώπισες όλες αυτές τις συμπεριφορές και παρόλα αυτά έχεις τη δύναμη να τους συμπονέσεις! το πρώτο βήμα για να αισθανθεί ένας άνθρωπος λύτρωση είναι να καταφέρει να συγχωρέσει τους γονείς του (διότι και ο καλύτερος γονέας κάνει λάθη).

καλή ανάσταση

γεια σου empar

το περιστατικο που με εκανε να γραψω εδω ηταν οτι οι γονεις μου, μου εδειξαν οτι δεν θελουν να τους επισκεφτω στις γιορτες..αν τους παρω τηλ και στερηθω την αξιοπρεπεια μου φυσικα, τοτε δεν θα εχουν προβλημα..κουραστηκα ομως αυτα τα ''παιχνιδακια''....δεν θελω να ζηταω πλεον..

χωρισα προσφατα απο μια σχεση που δεν με καλυπτε κ με πληγωνε και οχι δεν εχω πολλους φιλους..εχω γνωστους για να βγω..η καλυτερη μου φιλη εχει ενα προβλημα υγειας και δεν μπορει ακομα να επιστρεψει αθηνα,αν δεν γινει καλα πρωτα..

ειμαι δυνατη αλλα μια κουβεντα μου φαινεται πια...

τους γονεις μου δεν τους εχω συγχωρησει...εχω πολυ αρνητικα συναισθηματα...εχουν συμβει και αλλα περιστατικα αλλα αυτο ηταν το κερασακι στην τουρτα...δεν μπορω να διανοηθω την συμπεριφορα της μαμας μου..οχι οτι δεν ειχα νιωσει την σκληροτητα κ την ψυχροτητα της παλιοτερα,απλα τωρα νομιζω ηρθε η συνειδητοποιηση οτι αυτος ειναι ο χαρακτηρας της..

Αν σε πειράζει τώρα που σου αρνούνται την έγκρισή τους, σου στερούν την αποδοχή και με μοχλό τη στέρηση αυτή προσπαθούν να σε φέρουν κοντά τους (όπως ανέφερες κι εσύ όπως σε θελουν, όχι όπως σε θες εσύ), πιστεύεις πως αυτό θα σε ενοχλεί για πάντα?
Όχι, δεν θα το κάνει. Δεν θα το κάνει αν καταλάβεις το φόβο τους. Αν καταλάβεις πως οι συμπεριφορές τους προέρχονται από δικά τους κενά, θα μπορέσεις να προσπεράσεις. Από καιρό σε καιρό θα κάνεις κάποια πισωγυρίσματα στο παράπονο, αλλά θα ξεθυμαίνει κι αυτό και θα γυρνάς σε σένα και στο τι μετράει για σένα πραγματικά. Μετράει να σ'αγαπούν όταν δεν θα σε σέβεσαι εσύ? Τι μετράει περισσότερο για τη δική σου ισορροπία?
Τι ζητάς και πώς σε θέλεις? Πού νιώθεις ελεύθερη και πιο αληθινή? Εκεί να πας κι εκεί είναι η οικογένειά σου.

Να σε πάρω εγώ μια αγκαλίτσα τώρα? Έλα μικρό μου, πάρτηνε, έστω και διαδικτυακή. Θα τα καταφέρεις! Θα το περάσεις και θα το αποδεχτείς.
Τυχερή κι εμένα δε με λες. Να ξέρεις, κι εμένα με έχουν αποκλείσει με κάποιον τρόπο-μάλλον με αρκετούς τρόπους- (έχουμε κοινή ιστορία κατά πώς φαίνεται). Τον πρώτο καιρό έκλαιγα, μετά πέρασα (έτσι νομίζω δλδ) την εποχή της οργής, τώρα δε θέλω εγώ, δε νιώθω δλδ πια ότι δε με θέλουν, αλλά πως δε μπορούν να με χαίρονται λεύτερη, γιατί φοβούνται να χάσουν τον έλεγχό τους πάνω μου. Και δεν είναι από αγάπη που δε θέλουν να μας χάσουν... Είναι από τρόμο.

Οι περισσότεροι από μας μεγαλώσαμε μ' αυτό το παραμύθι. Και με πολλά άλλα.
Για κάποιους από μας -όχι για όλους- έρχεται κάποια στιγμή που παύουμε να πιστεύουμε σε παραμύθια. Αρχικά αυτό πονάει.
Είτε μας φέρθηκαν καλά οι γονείς μας, είτε όχι, κάποια στιγμή θα πρέπει να τους δούμε στις πραγματικές τους διαστάσεις. Σαν ανθρώπους με τις αδυναμίες τους, τις ανεπάρκειές τους, τα προβλήματά τους, τις κακίες τους και όχι σαν τους παντοδύναμους, πάνσοφους και γεμάτους ανιδιοτελή αγάπη ανθρώπους. Και τότε μόνο, ίσως, τους αγαπήσουμε πραγματικά. Ίσως και όχι.
Αυτή είναι η στιγμή της ενηλικίωσης και δεν έχει να κάνει με ηλικία. Για κάποιους πάλι, αυτή η στιγμή δεν έρχεται ποτέ.

Quote:

---

Originally Posted by serena

μεγαλωσα με το παραμυθι οτι ολοι οι γονεις αγαπανε τα παιδια τους..οτι η μητρικη αγαπη ειναι η μονη αληθινη αγαπη..δεν ειναι ετσι παντα ...

---

Αν σου πω ότι συνέβη και σε μένα το ίδιο θα αλλάξει κάτι; Πάντως θα σου πω οτι αυτό το παραμύθι μου είναι πολύ γνωστό!

(για ευκολία θα ονομάσω όλη αυτή την κατάσταση που ανέφερες "παραμύθι").
Είδες τώρα αυτό το "παραμύθι". Ξέρεις αν υπάρχουν άλλα παραμύθια που ίσως δεν έχεις δει ακόμα;
Θα σε ρωτήσω κάτι. Πριν π.χ. 3-4 χρόνια που δεν είχες ανακαλύψει αυτό το "παραμύθι" ή δεν το έβλεπες σε όλη του την έκταση, τι πιστεύεις θα έπρεπε να κάνει ένας φίλος σου για να σε βοηθήσει; Να σου έλεγε καλές κουβέντες παρηγοριάς ή να σου έδειχνε το "παραμύθι"; Σου έδειξε κανείς αυτό το "παραμύθι";
Το να δείξει κανείς σε κάποιον μια κατάσταση, δεν περιέχει συμβουλές, δεν περιέχει το να σε οδηγήσει να σκεφτείς με άλλο τρόπο από αυτόν που σκέφτεσαι, δεν περιέχει το να σε καθοδηγήσει. Δεν περιέχει το να σου πει κάνε αυτό ή μην κάνεις το άλλο.

Αφού λοιπόν έφτασες στο σημείο να "ζητάς τα ρέστα" από τους γονείς σου, μήπως θα έπρεπε να ζητάς τα ρέστα και από τους άλλους που δεν σου έδειξαν μια κακή κατάσταση;


> μακαρι μια μερα να με αξιωσει ο θεος και να κανω μια οικογενεια..
> να προσφερω στα παιδια μου ολη μου την αγαπη..εχω πολλη να
> δωσω...μακαρι..

Μόνο για τα παιδιά σου θα έχεις αγάπη; Για άλλους; Το έχεις σκεφτεί έτσι;

δεν ξερεις ποσο με συγκινησαν τα λογια σου rain...ειλικρινα...

οι γονεις μου τελικα εκαναν την ''υπερβαση'' και με πηραν τηλεφωνο να παω να τους δω..να σου πω την αληθεια χαρηκα με την εξελιξη γιατι εχω ηδη πολλα στο κεφαλι μου για να αντεξω και αυτο...ειπαμε οτι πρεπει να αφησουμε πισω τις εντασεις..

maria m

δεν ξερω αν η ενηλικιωση εχει να κανει ακριβως με αυτο...σιγουρα ερχεται η στιγμη που βλεπεις οτι οι γονεις δεν ειναι παντοδυναμοι και πανσοφοι και εχουν ελλατωματα και αδυναμιες ομως την αδιαφορια δεν την δεχομαι ως ελλατωμα η αδυναμια και την εχω εισπραξει πολλες φορες..επειτα καποια πραγματα ειναι δουναι και λαβειν..τωρα ας πουμε που εκανε η μητερα μου ενα βημα και δεν περιμενε παλι απο μενα να χασω την αξιοπρεπεια μου σαφως θα την αντιμετωπισω διαφορετικα...αν ομως βιωνεις μια τετοια κατασταση και βλεπεις οτι διαιωνιζεται και συνεχως πληγωνεσαι το μονο που μπορεις να κανεις σαν ενηλικας ειναι να προστατεψεις τον εαυτο σου..ειτε με τον να απομακρυνθεις και να αποστασιοποιηθεις συναισθηματικα ειτε με το να μειωσεις τις προσδοκιες σου..

john

δεν καταλαβα πως κατεληξες σε αυτα τα συμπερασματα...
δεν ειπα πουθενα οτι ζηταω τα ρεστα γιατι με μεγαλωσαν οι γονεις μου με αυτο το παραμυθι...ειπα οτι μεγαλωνουμε με αυτο το παραμυθι και πολλες φορες οι πραξεις των γονιων μας,μας διαψευδουν..αυτο φυσικα δεν συμβαινει σε ολες τις οικογενειες και δεν αρκουν ενα δυο απλα ελλατωματα να σε κανουν να μην αισθανθεις την αγαπη τους...
επισης δεν ειπα πουθενα οτι μονο για τα παιδια μου θα εχω αγαπη...απο που κατεληξες σε αυτο το συμπερασμα??ειπα οτι σε ολη μου την ζωη ψαχνω μια ''οικογενεια''...αναφερομαι προφανως σε φιλικα προσωπα που θα τα αισθανομαι τοσο κοντα...απο κει και περα ναι..αν αποκτησω δικα μου παιδια, θελω να τους δωσω πολλη αγαπη και σε καμια περιπτωση δεν θελω να περασουν καταστασεις που περασα εγω..
και σε πληροφορω οτι οποιος μεγαλωνει με το παραμυθι οπως λες και εσυ,δεν ειναι κανενας βλακας που ζει στην ουτοπια του..φυσικα και αισθανεται οτι αδικειται και ποναει και βασανιζεται...μαθαινοντας ομως να αναλαμβανει απο μικρος τις ευθυνες για πραξεις που δεν ειναι δικες του φυσικα και θα τα ριξει ολα στον εαυτο του...

τωρα αν εσυ που λες οτι εχεις περασει το ιδιο,καταφερες οταν ησουν παιδι να το εκλογικευεις και εμαθες τσακ μπαμ να το αποβαλλεις και ως ενηλικας, και να μην τα ριχνεις ολα στον εαυτο σου..τοτε συγχαρητηρια...

δεν ζητησα παρηγορια απο κανεναν ουτε αισθανομαι θυμα...εξεφρασα απλως πως νιωθω..μεσα απο την κατανοηση ανθρωπων που ισως περνουν κατι αναλογο μπορεις να δεις πως θα διαχειριστεις μια κατασταση που σε πληγωνει..
συγνωμη αν κανω λαθος και παρεξηγω τον γραπτο σου λογο αλλα το υφος μου φανηκε λιγο εξυπνακιστικο περα απο το οτι αλλοιωσες τα λεγομενα μου..

καλημέρα κι από μένα serena. Θα ήθελα να μου λύσεις μια απορία σχετικά με το χαρακτήρα της μητέρας σου, για να καταλάβω αν τελικά ήταν τόσο προβληματική, όσο φαίνεται από το ποστ σου, γιατί μπερδεύτηκα...

Από τη μια, τη χαρακτηρίζεις "αυταρχική, δεσποτική, ναρκισίστρια, εγκλωβισμένη στο μικρόκοσμό της". Από την άλλη, μιλάς για έναν πατέρα "παθητικό, υποταγμένο, που δεν μπορεί να θυμηθεί τη ΣΩΜΑΤΙΚΗ & ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ της μητέρας σου". Τελικά αυτή η γυναίκα ήταν ΘΥΤΗΣ ή ΘΥΜΑ? Έχω μπερδευτεί.-

Quote:

---

Originally Posted by elsa__

καλημέρα κι από μένα serena. Θα ήθελα να μου λύσεις μια απορία σχετικά με το χαρακτήρα της μητέρας σου, για να καταλάβω αν τελικά ήταν τόσο προβληματική, όσο φαίνεται από το ποστ σου, γιατί μπερδεύτηκα...

Από τη μια, τη χαρακτηρίζεις "αυταρχική, δεσποτική, ναρκισίστρια, εγκλωβισμένη στο μικρόκοσμό της". Από την άλλη, μιλάς για έναν πατέρα "παθητικό, υποταγμένο, που δεν μπορεί να θυμηθεί τη ΣΩΜΑΤΙΚΗ & ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ της μητέρας σου". Τελικά αυτή η γυναίκα ήταν ΘΥΤΗΣ ή ΘΥΜΑ? Έχω μπερδευτεί.-

---

Τι σχεση εχει εαν ηταν θυτης ή θυμα? Δεν προκειται για υπολογιστες που καταλαβαινουν 0 και 1.

Το τι εξεφρασε η θεματοθετρια εχει σχεση με την ψυχολογικη κατασταση που εχει οταν εγραφε το παραπανω μηνυμα , καθως και το "παραπονο" που εχει απο τους δικους της.

Δεν νομιζω να υπαρχουν "τελειοι γονεις" που τα παιδια να μη εχουν καποιο παραπονο...και σιγουρα μερικοι ειναι κακοι γονεις.

Πολλοι μιλανε για τελειους γονεις γιατι δεν θελουν να δημιουργησουν κακεντρεχη σχολια εις βαρος των γονεων αλλα και των ιδιων των εαυτων τους.

Μπορεις να εχεις ζησει μια ζωη με καποιους και να μην εχεις και το παραμικρο παραπονο απο αυτους? Και σιγουρα δεν ειναι τελειοι οπως κανενας.

Λογω του υπερβολικου συναισθηματικου δεσιματος που εχει ο καθενας με τους γονεις σιγουρα οι γνωμες που εκφερονται απο το παιδι ειναι πολυ υποκειμενικες και σαφως ειναι δυσκολο να διακρινεις την πραγματικοτητα. Ειναι δυσκολο ακομα και για το παιδι...που ζει μια ζωη μαζι τους....αυριο μπορει να εχει αλλαξει η διαθεση και να σκεφτεται αλλιως σαν παραδειγμα.

Σιγουρα ολοι ψαχνουμε τις ψυχες εκεινες που θα μας γεμισουν την μοναξια , εαν καποιος το χει ειναι τυχερος:)
Αλλα προπαντος εξαρταται απο τον ιδιο μας τον εαυτο και απο την διαθεση που εχουμε.

elsa

να σου λυσω την απορια..ναι η μητερα μου εχει ολα αυτα τα χαρακτηριστικα...ναι εχω κακοποιηθει σωματικα..ο πατερας μου ομως ισχυριζεται οτι δεν θυμαται περιστατικα βιας απο την μητερα μου προς εμενα..αν με ρωτας αν συνεχιζεται η βια και τωρα, η απαντηση ειναι..οχι...
αυτο ομως δεν σημαινει οτι σταματησε και η συναισθηματικη βια..οπως εμενα δεν μου ειναι ευκολο να ξεχασω οσα εγιναν ετσι και η εκεινη δεν εχει καταφερει να αποβαλλει την αναγκη για ελεγχο και επιβολη...

καποιες φορες προσπαθει να τα αποβαλλει και καποιες απομακρυνεται και αδιαφορει..
το μονο που μπορω να της αναγνωρισω αυτη την στιγμη ειναι οτι εκανε ενα βημα να με πλησιασει και δεν περιμενε παλι απο μενα..

γεια σου και εσενα keep walking

συμφωνουμε σε πολλα..

να ξεκαθαρισω ομως κατι γιατι δεν ξερω αν εγινα κατανοητη...

τα γεγονοτα που εχω βιωσει δεν αλλαζουν..οι πραξεις και τα λογια δεν σβηνουν τοσο ευκολα..
υπαρχει παιδι που ακομα και τον χειροτερο γονιο να εχει να μην θελει να αλλαξει η κατασταση?
η μανα μου εκανε αυτη την στιγμη ενα βημα να με πλησιασει..επειδη το αποδεχομαι σημαινει οτι ο χαρακτηρας της αλλαξε η οτι αλλαξα εγω γνωμη για το κειμενο που εγραψα..?οχι..δινω την ευκαιρια στην ιδια και σε εμενα να δουμε αν θα μπορεσει να εξελιχτει σε κατι καλυτερο αυτη η σχεση...αυτο ομως δεν ειναι κατι που εξαρταται μονο απο μενα..ουτε θα γινει μια αλλαγη απο την μια στιγμη στην αλλη...αν συνεχισει να ειναι ο ιδιος ανθρωπος, να σκεφτεται μονο τον εαυτο της και να μου επιβαλλεται το μονο που θα μπορω να κανω θα ειναι να απομακρυνθω για να μην πληγωνομαι αλλο..

φυσικα ολοι εχουμε παραπονα απο τους γονεις μας αλλα εγω δεν αναφερθηκα σε απλα παραπονα που υπαρχουν σε καθε οικογενεια...αναφερομαι σε καταστασεις που σε σημαδευουν..

Quote:

---

Originally Posted by serena

γεια σου και εσενα keep walking

συμφωνουμε σε πολλα..

να ξεκαθαρισω ομως κατι γιατι δεν ξερω αν εγινα κατανοητη...

τα γεγονοτα που εχω βιωσει δεν αλλαζουν..οι πραξεις και τα λογια δεν σβηνουν τοσο ευκολα..
υπαρχει παιδι που ακομα και τον χειροτερο γονιο να εχει να μην θελει να αλλαξει η κατασταση?
η μανα μου εκανε αυτη την στιγμη ενα βημα να με πλησιασει..επειδη το αποδεχομαι σημαινει οτι ο χαρακτηρας της αλλαξε η οτι αλλαξα εγω γνωμη για το κειμενο που εγραψα..?οχι..δινω την ευκαιρια στην ιδια και σε εμενα να δουμε αν θα μπορεσει να εξελιχτει σε κατι καλυτερο αυτη η σχεση...αυτο ομως δεν ειναι κατι που εξαρταται μονο απο μενα..ουτε θα γινει μια αλλαγη απο την μια στιγμη στην αλλη...αν συνεχισει να ειναι ο ιδιος ανθρωπος, να σκεφτεται μονο τον εαυτο της και να μου επιβαλλεται το μονο που θα μπορω να κανω θα ειναι να απομακρυνθω για να μην πληγωνομαι αλλο..

φυσικα ολοι εχουμε παραπονα απο τους γονεις μας αλλα εγω δεν αναφερθηκα σε απλα παραπονα που υπαρχουν σε καθε οικογενεια...αναφερομαι σε καταστασεις που σε σημαδευουν..

---

Οκ , εγω ξεκαθαρα γενικολογησα δεν ειναι δυνατον να μπορω να ξερω:)
Ναι σιγουρα πρεπει να κανετε βηματακια ο ενας προς τον αλλον. Η μητερα μαλλον πιο δυσκολα γιατι ειναι προχωρημενης ηλικιας και οσο προχωραει η ηλικια...

Τεσπα ανεξαρτητοποιηση ειναι must για ολους , περαν των σχεσεων που αναπτυσσονται με το περασμα του χρονου.

Γράφεις: "δεν ειπα πουθενα οτι ζηταω τα ρεστα γιατι με μεγαλωσαν οι γονεις μου με αυτο το παραμυθι...ειπα οτι μεγαλωνουμε με αυτο το παραμυθι και πολλες φορες οι πραξεις των γονιων μας,μας διαψευδουν..αυτο φυσικα δεν συμβαινει σε ολες τις οικογενειες και δεν αρκουν ενα δυο απλα ελλατωματα να σε κανουν να μην αισθανθεις την αγαπη τους..."

Ενώ σε προηγούμενο μήνυμά σου έγραφες:
"μια μανα drama queen....μονιμα εγκλωβισμενη στον μικροκοσμο της,ανικανη να αισθανθει τις αναγκες των αλλων,να νιωσει σεβασμο η να κατανοησει...ολα γυρνουν γυρω απτο εγω της...μια ναρκισσιστρια που ζει για το φαινεσθαι..δεσποτικη και αυταρχικη...μονιμη επωδος της, το ποσα εκανε για μενα..δεν μ αφηνει να το ξεχασω ποτε γιατι της οφειλω εγνωμοσυνη..
αν νιωθει οτι την εχεις αναγκη και εχει τον ελεγχο σου..''σ αγαπαει''...οταν στεκεσαι στα ποδια σου..απλα αδιαφορει....
θα σε παρει τηλεφωνο μονο αν την εχεις παρει και εσυ...αλλωστε ο ανταγωνισμος και ο ελεγχος ειναι τα χαρακτηριστικα αυτης της σχεσης...
μεγαλωσα με μια λεξη χαραγμενη στο μυαλο μου....εισαι αχρηστη....."

Τι σε κάνει να αλλάζεις τόσο εύκολα άποψη; Θα σου πω ότι αν δεν προσέξεις να βλέπεις την πραγματικότητα θα ξανατύχεις την ίδια συμπεριφορά στη ζωή σου. Κυκλοφορούν πολλοί ναρκισσιστές στον κόσμο (ναρκισσίστρια αναφέρεις τη μητέρα σου). Αυτό που θέλω να πω, είναι πως μερικοί χειριστικοί άνθρωποι αλλάζουν τακτική και φαίνεται ότι άλλαξαν πραγματικά, αλλά συνήθως δεν συμβαίνει αυτό.


> συγνωμη αν κανω λαθος και παρεξηγω τον γραπτο σου λογο αλλα το υφος μου
> φανηκε λιγο εξυπνακιστικο περα απο το οτι αλλοιωσες τα λεγομενα μου..

Καμμιά σχέση με το να θέλω να το παίξω έξυπνος. Δεν είναι ο σκοπός μου αυτός, ούτε θα ήθελα να το κάνω -ξανά- ποτέ στη ζωή μου (παλιότερα ίσως το έκανα).
Όσο για την αλλοίωση για τα λεγόμενά σου, όχι, νομίζω ότι εσύ άλλαξες "άποψη".

μ αρεσει που μου επισημαινεις κιολας τα λεγομενα μου...φιλε μου παρε στροφες,νομιζω οτι δεν μιλαω σε παιδακι του δημοτικου να επεξηγω καθε μου λεξη επειδη δυσκολευεσαι να την κατανοησεις...

δεν μας μεγαλωνουν οι γονεις μας με το παραμυθι οτι μας αγαπανε!ξυπνα!
η κοινωνια μας μεγαλωνει με αυτο το παραμυθι..οτι οι γονεις μας αγαπανε και δεν υπαρχει γονιος που να μην αγαπα το παιδι του..
ναι η μανα μου εχει αυτα τα χαρακτηριστικα..ναι σκεφτεται περισσοτερο τον εαυτο της και εναι σκληρη και απολυτη...αυτο τι σημαινει?οτι και εγω πρεπει να γινω το ιδιο..?ειναι επιλογη μου να προσπαθω να κατανοησω γιατι ειναι ετσι και δεν το κανω για κεινη,για μενα το κανω..
ξερεις ποσες φορες εχω απομακρυνθει χωρις να αφησω καν σημεια ζωης πισω μου?και..?λυθηκε το προβλημα και οσα ενιωθα εγω μεσα μου..?απορω πως ειναι δυνατον να περασες το ιδιο....ποια ειναι εσενα η διαφορα σου απο τους χειριστικους ανθρωπους, που δυσκολευεσαι τοσο πολυ να κατανοησεις αυτο που σου λεω και μαλιστα νομιζεις οτι αλλαξα και ''αποψη'' μονο και μονο επειδη δεν ακολουθω την τακτικη που καλυπτει εσενα..?αν εσενα σε καλυψε η απομακρυνση και η διαγραφη με γεια σου με χαρα σου..πρεπει να με καλυπτει και εμενα..?

εξυπναδα και πνευμα πουλας και τιποτα παραπανω...με αντιμετωπιζεις σαν ενα προβατο που θα το πατησουν χωρις να το καταλαβει..οχι φιλε μου..δεν επιλεγω να παιξω τον ρολο του θυματος,εγω οριζω τις επιλογες μου γιατι εγω τις χρεωνομαι...αυτο που επιθυμω για τον εαυτο μου ειναι να μαθω να ελεγχω τα συναισθηματα μου ανεξαρτητα απο το τι κανει η μητερα μου..θελω να εχω την ικανοτητα ακομα και οταν προσπαθει να με χειριστει να μην ψαρωνω,να μην επηρεαζομαι..να μην νιωθω θυμο η θλιψη..αυτο μονο ενας ανθρωπος με αυτοεκτιμηση και ισορροπια μεσα του μπορει να το πετυχει και αυτο τον δρομο θελω να ακολουθησω γιατι αυτο νιωθω οτι θα ειναι το καλυτερο για μενα...εσυ μπορει να διαλεξες κατι αλλο και δικαιωμα σου..

για την μητερα μου την οποια δεν ξερεις, αυτο ηταν ενα βημα για να με πλησιασει..ουτε εμενα ξερεις ουτε την ζωη μου για να βγαζεις οτι συμπερασμα σου κατεβει και ακομα και αν περασαμε κοινες καταστασεις(που δεν το νομιζω με οσα λες) δεν ειμαστε οι ιδιοι ανθρωποι και δεν ειναι υποχρεωτικο να επιλεγουμε τις ιδιες αντιδρασεις...
αν ''ενδιαφεροσουν'' για το θεμα μου θα μπορουσες να μου ευχηθεις να πανε ολα καλα σε αυτη την συναντηση αλλα να κραταω τις πισινες μου..εσυ ομως επελεξες να σκεφτεις οτι αλλαξα αποψη και να με θυματοποιησεις χωρις να στο ζητησω..

και ξερεις κατι..?η καλυτερη μου φιλη περναει τα ιδια και χειροτερα απο τον πατερα της και κυριολεκτικα τον απεχθανομαι..αν ομως εκανε ενα βημα να την πλησιασει δεν θα ειχα κανενα δικαιωμα να της πω να μην το δεχτει περα απο το να ειναι προσεχτικη για να μην πληγωθει..δεν θα την αντιμετωπιζα σαν προβατο και σιγουρα δεν θα γυρνουσα να σκεφτω οτι αλλαξε ''αποψη''....αυτα μονο κατι πεζα ατομα με συναισθηματικη αναπηρια τα σκεφτονται..
πιστεψε με..δεν εισαι σε τιποτα καλυτερος απο οσους δηθεν ''κατηγορεις''...

Quote:

---

Originally Posted by serena

δεν μας μεγαλωνουν οι γονεις μας με το παραμυθι οτι μας αγαπανε!ξυπνα!

... αυτα μονο κατι πεζα ατομα με συναισθηματικη αναπηρια τα σκεφτονται..

---

Σε ακούω θυμωμένη ως προς εμένα. Είμαστε μακρυά, δεν έχουμε καμμιά δοσοληψία, συνεπώς δεν έχεις κάτι να κερδίσεις ή να χάσεις από εμένα σε πρακτικό επίπεδο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει και η έξοδος. Υπάρχει πολύς κόσμος εδώ στο forum να κουβεντιάσεις το θέμα σου, η παρουσία μου φαντάζομαι δεν είναι απαραίτητη.