εχασα τον αντρα μου,τη ζωη μου ολη.

στις 6 Απριλιου εφυγε ξαφνηκα....μπροστα στα ματια μου...ηταν ανθρωπος απο αυτους που δεν υπαρχουν... δεν ειχε κανενα προβλημα υγειας και ηταν πιο ζωντανος απο εναν εικοσαχρονο...παντα χαμογελαστος,στις πιο δυσκολες στιγμες που εχουμε περασει.μου ελεγε οτι το μονο που δεν φοβαται ειναι ο θανατος.μου ελεγε οτι να ζησει 100 χρονια.αλλα με αφησε τοσο νωρις.δεν μπορω να ζησω χωρις εκεινων.εχουν περασει 20 μερες και ποναω πιο πολυ.οταν σκεπτομαι οτι την υπολιπη ζωη θα ζησω χωρις...οτι ΠΟΤΕ δεν να τον ξαναδω...θελω να πεθανω.πως να το αντεξω....ΠΩΣ?????????

Ναταλι......δεν εχω να σου πω πολλα, αν δεις τα posts τα δικα μου τα ίδια γραφω....ακόμα, κι ας τον εχασα 1 Μαρτιου. Τα παιδια εδω και εγω -οσο μπορω-θα σε βοηθησουμε. Ειναι δυσκολο, πολύ, θα σου πω μονο ενα πραγμα, βιωσε το πενθος σου. Τιποτε άλλο. Βιωσέ το όσο δεν παει και μην πιέζεσαι για τιποτα.

Σε νοιωθω,
Κατερινα

Κατερινα εχω διαβασει τα ποστς σου και εχω κλαψει και με αυτα πολυ....
σου εστειλα και μυνημα.
Παντα υπαρχει το *γιατι*....
μια αρρωστια...κατι...αλλα εδω δεν μπορουν να πουν τιποτα... οσους γιατρους ρωτησα-δεν καταλαβαινουν τι εχει συμβει.1 σε 1000000 μου λενε μπορει να συμβει. και ετυχε στον αντρα μου,στον ανθρωπο που του αξιζε να ζησει οσω σε κανεναν αλλο...γιατι δεν πηρε εμενα ο θεος?
γιατι τιμωρησε τα παιδακια μας που η ζωη τους αλλαξε απο μια στιγμη στην αλλη-ζουσανε στον παραδεισο και ενα πρωι βρεθηκανε στην κολαση? ημασταν τοσο δεμενη οικογενια...μας ζηλευαν πολλοι...και εργαζοταν ο αντρας μου-ηταν πολυ εργατικος...και στο σπιτι οπου και κοιταξω-με τα χερακια του εφτιαχνε πολλα πραγματα...παιδια να παει στο ποδοσφαιρο-παλυ εκεινος...ακομα και μας μαγειρευει.μας αγαπουσε τοσο!
ετσι ζουσα τα 12 χρονια μαζι του.ουτε να οδηγω δεν ξερω-ειχα τον αντρα μου μας πηγαινε με τα παιδια οπου θελαμε...
και σαν αντρας...ηταν πολυ ομορφος.
ημουν υπερτυχερη.δεν μου αξιζε για να ειμαι....εγω ε'πρεπε να φυγω...με τιμωρησε ο θεος να ζησω με αυτο το πονο...για να καταλαβω τι εχασα,γιατι δεν τον εκτιμουσα. γιατι τοσο σκληρα? γιατι????????

Καλή μου δεν υπάρχει απάντηση. Μεσα στον τοσο πονο που τραβαω και γω, έχοντας χασει την πιστη μου πια..........αμαρτια αλλα ναι, ετσι αισθανομαι, πρωτη φορα στη ζωη μου δεν πηγα στην Ανασταση. 20 χρόνια μαζί του πηγαινα και παιρναμε αυγο να τσουγκρισουμε εκει στην εκκλησια.........για ενα πράγμα είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. ΟΤΙ ΟΛΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ. Δεν ξερω για ποιον ,αλλά ναι, ειναι το μονο που πιστευω. Οι απαντήσεις θα αργήσουν αλλα θα δοθουν. Αυτα που λεω δεν μου τα ειπε ο ψυχιατρος που ειδα μια φορα, τα σκεφτομαι καθε νυχτα τώρα από την 1 του Μαρτη και αποκοιμιέμαι το πρωι...........θα δεις, θα τις βρεις καποτε τις απαντήσεις όπως όλοι......Κανε κουραγιο για τα παιδιακια σας. Ειναι πολυ σκληρό, πάρα πολυ σκληρο, αλλά πρεπει για εκεινα.
Σου απαντησα στο μήνυμα.

Ναταλι λυπαμαι πολυ για την απωλεια σου. Και εγω και η κατερινα περναμε μαζι σου τον ιδιο πονο. εγω εχασα τον αντρα μου στις 5 μαρτιου, χωρις καμμια αρρωστια χωρις καμμια προειδοποιηση μεσα σε 20 λεπτα αλλαξε ολη η ζωη μου μετα απο 13 χρονια μαζι του. Και λογω των παιδιων ουτε να πενθησεις δεν μπορεις, κρυβεις τον πονο για να αντεξουν και εκεινα που πονουν μαζι σου. Σε εχουν αναγκη στηριζονται σε εσενα. Βιωσε το πενθος σου, εχουν δικιο οσοι στο λενε. Εγω δεν μπορω να πενθησω εχω κομπλαρει εντελως. Αλλα ειμαι εδω για οτι χρειαστεις να μοιραστεις και να στηριξουμε η μια την αλλη