ΦΤΑΙΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ......ΓΙΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΤΙΜΗΜΑ????????

Καλησπέρα και χρόνια πολλά σε όλους σας.....
Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και σας παρακαλώ να με βοηθήσετε αν μπορείτε φυσικά, διότι ψάχνω απεγνωσμένα μια απάντηση...
Πριν από 14 μήνες περίπου η σύντροφός μου σε μια συνεδρία που είχε με την ψυχίατρό της (παρακολουθούνταν λόγω διπολικής διαταραχής) της έκανε παράπονα ότι είχα πολλά νεύρα, ήμουν επιθετικός, ήμουν πιεστικός, και ήμουν γενικά ανασταλτικός παράγοντας για την θεραπεία της και για την ηρεμία που απαιτούνταν για την κατάσταση της.
Χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω τον εαυτό μου, εγώ ειδικά τα τελευταία 5 χρόνια πέρασα πολλές και δύσκολες (κατά κοινή ομολογία) καταστάσεις οι σημαντικότερες των οποίων ήταν 1ον. μια φοβερή πίεση από την δουλειά μου και συγκεκριμένα από τους συνεταίρους μου,2ον. ένα διαζύγιο κατά το οποίο με δική μου επιλογή αποφάσισα να στηρίξω την πρώην σύζυγο ( ΛΑΘΟΣ ) γιατί αισθανόμουν ότι μπορεί η συμπεριφορά της να έχει αντίκτυπο στα παιδιά μου, και πιστέψτε με ήταν τεράστιο το κόστος, να στηρίξω ειδικά τον μεγάλο μου γιο που ήταν στην εφηβεία, και είναι ακόμη,
3ον. το χάσιμο της δουλειάς μου με πολύ ύπουλο και δόλιο τρόπο και μάλιστα από τον ίδιο τον γαμπρό μου που τον είχα υπάλληλο και υποτίθεται το δεξί μου χέρι, 4ον. την συμβίωση και στήριξη της συντρόφου μου την οποία λατρεύω και η οποία πολεμάει με την διπολική διαταραχή, 5ον έμεινα άνεργος τον τελευταίο 1,5 χρόνο πλήν ενός διαστήματος 6 μηνών που δούλεψα σαν διευθυντής εταιρείας σε άλλο τόπο από τον τόπο μου,( κι εκεί πολλά και σοβαρά προβλήματα), και με οικονομικές υποχρεώσεις να τρέχουν......
Όταν λοιπόν άκουσε αυτά η ψυχίατρος από την σύντροφό μου ζήτησε να με δει και σε συνεδρία που είχα μαζί της διέγνωσε κατάθλιψη, και μου έδωσε αγωγή με CERTORUN.
Ξεκίνησα να τα παίρνω , ηρέμησα αρκετά αλλά με διαστήματα εξάρσεων των φαινομένων που προανέφερα.
Πριν από 6 περίπου μήνες επειδή εγώ προσωπικά αισθανόμουν καλά τα έκοψα από μόνος μου με αποτέλεσμα μετα από 20 περίπου μέρες να μου έρθει μια απελπισία για τα πάντα, μια απόγνωση, δεν μπορούσα να ηρεμήσω, έκλαιγα, και ήθελα να αυτοκτονήσω. Πήρα την γιατρό στο τηλέφωνο, μιας και βρισκόμουν στον τόπο εργασίας, την ενημερώνω και μου δίνει BESPAR KAI REMERON.
Συνήλθα γρήγορα. Τα REMERON τα συνέχισα μέχρι πριν 3 μήνες και σε κάποια επικοινωνία με την γιατρό μου με γύρισε και πάλι στα CERTORUN.
Σε ερώτησή μου ως πότε θα τα παίρνω μου έλεγε: Θα δούμε...
Πριν από 1,5 μήνα τα έκοψα και πάλι μόνος μου και οι λόγοι που με ώθησαν αυτή την φορά ήταν ότι βρέθηκαν κάποιοι που μου λέγανε να τα κόψω γιατί αυτό μόνο κακό μου κάνουν, έβλεπα ότι ήμουν στα πατώματα και ο κύριος λόγος ήταν η ανεργία μου και οι υποχρεώσεις που έτρεχαν άρα δεν έκαναν δουλειά, οι παρενέργειες του συγκεκριμένου σκευάσματος που αδρανοποιεί την σεξουαλική δραστηριότητα (ενώ υπάρχει απίστευτη επιθυμία, δεν υπάρχει στήση και εξπερμάτιση).
Αφού τα έκοψα μετα από 15 περίπου μέρες άρχισαν τα συμπτώματα της διακοπής της πρώτης φοράς, αλλά αυτή την φορά υπερίσχυσαν τα νεύρα και η επιθετικότητα...
Όσπου ένα βράδυ ενώ ήμασταν αρκετα καλά με την σύντροφό μου σε αρνησή της για σεξουαλική επαφή εγώ της επιτέθηκα λεκτικά, και όταν αυτή αποχώρησε και πήγε στο δωμάτιο χωρίς να μου πεί ουσιαστικά τιποτε, εγώ συνέχισα την λεκτική επίθεση και έκανα και το επαίσχυντο όλων...: την χτυπησα...(και τώρα που το γράφω ντρέπομαι)
Υστερα από 1/2 ώρα της ζήτησα συγνώμη αλλά ήταν αργά....έγινε.
Φίλοι μου έκανα μια πράξη που και μόνο στο άκουσμα της αηδίαζα...χτύπησα την σύντροφό μου....Μαζεψα τα ρούχα μου κι έφυγα από την κοινή μας στέγη....
Αυτή πήρε την απόφασή της....ΤΕΛΟΣ.
Την επόμενη μέρα πήρα την γιατρό τηλέφωνο......Της είπα τα συμβάντα και η απάντησή της ήταν: Εκεί που χρειαζόσουν ενίσχυση εσύ πήγες και τα έκοψες....και μου έδωσε άλλα αντικαταθλιπτηκα (δεν θυμάμαι ονομασία) σαν τα REMERON όπως μου είπε, και XANAX (3/24ωρο)...μετά από 10 μέρες ήρθαν τα συμπτώματα της απελπισίας, της απόγνωσης, της ΜΑΥΡΙΛΑΣ,και σε επικοινωνία που είχαμε μου λέει κόψε τα αντικαταθλιπτικά γιατί πλέον τα πετάει ο οργανισμός σου...Και για λίγες μέρες μου έδωσε ZYPREXA και XANAX.....και μετά μου έκοψε και αυτά.
Τώρα......μετά από 15 μέρες περίπου εκτός από τον θρήνο του χωρισμού που καταφέρνω και τον διαχειρίζομαι αρκετά καλά, δεν έχω τίποτε άλλο...είμαι καλά...
ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ....τι συνέβει???? Γιατί όταν έκοψα τα CERTORAN διέλυσα την σχέση ζωής που είχα, ενώ με τα λεγόμενα της γιατρού χρειαζόμουν ενίσχυση??? Γιατι αφού αρχισα τα άλλα αντικαταθλιπτικα (τύπου REMERON) ΔΕΝ δεχόταν ο οργανισμός μου άλλα αντικαταθλιπτικά????
Τι συνέβει μέσα στο κεφάλι μου και φέρθηκα σαν το χειρότερο ρεμάλι στην σύντροφό μου????
Τι φταίει για το τίμημα που πληρώνω αυτή την στιγμή και διέλυσα ούτε λίγο ούτε πολύ την ζωή μου????
Σας ευχαριστώ και σας ζητώ συγνώμη αν σας κούρασα...!!

καλως ηλθες theo68 μπερδευτηκα λιγο με τις θεραπειες.κατ΄αρχην το καταλαβες οτι την αρχικη θεραπεια δεν επρεπε να την διακοψεις.για ολες τις παρενεργειες φυσικα ο γιατρος μπορει να δωσει απαντηση.οσο αφορα την συντροφο σου ισως μια προσπαθεια επαναπροσεγγισης και μια ειλικρινης συζητηση θα μπορουσε να βοηθησει;
μια απορια.γιατι ηταν λαθος να στηριξεις τον γιο σου;

γιώτα2: Δεν είπα οτι ήταν λάθος να στηρίξω το γιο μου, ήταν λάθος να στηρίξω με τον τροπο τελος παντων που το έκανα την πρώην σύζυγο, διοτι της προκαλούσα την ελπίδα της επανασύνδεσης χωρις φυσικά να της δίνω ελπίδες, απλά προσπαθούσα να την εμψυχώσω με συζητήσεις που αυτή τις εκλάμβανε σαν ελπίδες....αυτό που ΠΑΝΤΑ της έλεγα δεν μπορώ να γυρίσω διότι δεν έχω τίποτε να σου δώσω και δεν θέλω να σου κάνω κακό, και μετά αφού έβλεπε οτι δεν ήταν κάτι τέτοιο ερχόταν η οργή, η οποία έπερνε μπάλα και την ψυχολογία των παιδιών.....κι εκεί δηλαδή η ανασφάλεια που είχα μ' έκανε και ενεργούσα με λάθος τρόπο. Τα παιδια μου όμως δεν αντιμετώπισαν ιδιέταιρο πρόβλημα κι αυτό πιστεύω οτι ήμουν , είμαι και θα είμαι πολύ κοντά τους.

theo68,

καλως ηρθες....

Θα θελα να σου πω συγχαρητηρια που παρα τις τοσες αντιξοοτητες μπορεσες να σταθεις στα παιδια σου. Ελπιζω να το χεις αυτο κατα νου, γιατι δεν ειναι ουτε αυτονοητο ουτε δεδομενο κατι τετοιο....

Σε οτι αφορα την πρωην συντροφο σου, προσωπικα πιστευω πώς το οτι την χτυπησες ηταν μαλλον η σταγονα που ξεχειλησε το ποτηρι και οχι ο λογος χωρισμου.

Τωρα σε οτι εχει να κανει με τα φαρμακα κ την επιθετικοτητα σου ή τις παρενεργειες των φαρμακων γνωμη μου ειναι πώς ο πιο αρμοδιος να σου απαντησει σχετικα ειναι ο γιατρος σου ή οι γιατροι που συνταγογραφησαν.

Τελος θα θελα να σου πω, πώς απο οσα περιγραφεις οι απωλειες που εζησες ειναι πολλες κ σημαντικες. Κατα καποιο τροπο η καταθλιψη ειναι λογικο αποτελεσμα. Τα φαρμακα μπορει να σε βοηθησουν σε καποιο βαθμο, σιγουρα ομως οχι στο βαθμο που να μπορεις να συνειδητοποιησεις τί λαθη εχεις κανει μεχρι σημερα κ πώς εφτασες στο εδω κ στο τωρα. Αν μπορεις κ θελεις σκεψου το ενδεχομενο της ψυχοθεραπειας. Καλη δυναμη ευχομαι για την συνεχεια...

Sofia.....
Σ΄ευχαριστώ για την κατανόηση και τα καλά σου λόγια....
Τα λάθη μου τα έχω εντοπίσει και αυτή την στιγμή είμαι στην περίοδο της αποδοχής τους και στο ξεκίνημα των διορθώσεων τους. Όσο μπορώ τουλάχιστον......και κάτω από τις συνθήκες τις οποίες υπάρχουν αυτή την στιγμή......
Ρώτησα την γιατρό μου πως είναι δυνατόν να διακόπτω τα φάρμακα μου μετά από 1,5 χρόνο θεραπείας και να φλιπάρω τόσο πολύ και στην επανεκκίνηση της θεραπείας και στο πρώτο δεκαήμερο να μου λέει : είσαι πολύ ανεβασμένος και πλέον ο οργανισμός σου δεν δέχεται τα αντικαταθλιπτικά....και αναρωτιέμαι μήπως αυτά μ'έφεραν στο σημείο να συμπεριφερθώ έτσι???
Και το ψάχνω τόσο πολύ γιατί τον χωρισμό τον ξεπερνάω, την χειροδικία όμως αισθάνομαι ότι δεν θα την ξεπεράσω ποτέ.

βρε τεο, αν για τη συμπεριφορα σου αυτη ευθυνοταν καποιο φαρμακο ή η ελλειψη του, μην το παιρνεις τοσο βαρια.. Εμενα αυτο που με προβληματιζει ειναι ο ολος χαμος με τα χαπια τις αλλαγες και την συγκεκριμενη ψυχιατρο. Δεν επισκεπτεσαι και καποιον αλλο ψυχιατρο να παρεις μια δευτερη γνωμη;

Μπερδεμενα τα πραγματα.
Λες οτι χαλασες τη σχεση της ζωης σου, λες κι οτι τον χωρισμο τον ξεπερνας αλλα τη χειροδικια οχι. Δεν ξερει κανεις με σιγουρια ομως το αν και κατα ποσο η κοπελα θα το ξεπερασει.

Ειπες οτι η ιδια ειχε παραπονα προτου πας στην ψυχιατρο και παρεις χαπια, που σημαινει οτι ακομα κι αν δεν την ειχες χτυπησει, παλι δεν της συμπεριφεροσουν οπως θα ηθελε. Αρα δε θα ελεγε κανεις οτι ολα ηταν μια χαρα και ξαφνικα χαλασαν, προβληματα υπηρχαν απο πριν.

Ο τροπος που δρουν τα χαπια στον καθε ανθρωπο μπορει να διαφερει σημαντικα, οποτε αυτο που μπορει εσενα να σε βοηθαει, μπορει καποιον αλλον να τον επηρεαζει αρνητικα και το αντιστροφο.

Στην πλειονοτητα των περιπτωσεων που καποιος φτανει στο σημειο να χτυπησει , το κανει στη συντροφο του, οχι σε καποιον αλλο αντρα με τον οποιο μπορει να νευριασε εξισου πχ. Αρα καλο ειναι να δεις και τις κοινωνικες προεκτασεις της πραξης. Δηλαδη περα απο το αν αυτη η συμπεριφορα συνδεεται με τα χαπια που ειχες σταματησει, σκεψου μεταξυ αλλων πως εχεις αποτυπωμενους μεσα σου τους ρολους των δυο φυλων. Μπορει να μην υπαρχει κατι να σκεφτεις σ'αυτο το θεμα αλλα μπορει και να υπαρχει.

Περα απο αυτο, θελω να πιστευω οτι σε ενημερωσε η γιατρος πως τα αντικαταθλιπτικα χαπια τα σταματαει κανεις σταδιακα και οχι αμεσως.
Ισως ηταν καπως βιαστικες οι κινησεις που ακολουθησες με την παροτρυνση φυσικα της ψυχιατρου. Θα συμφωνησω με προηγουμενα ποστ, οτι θα ηταν καλο να επισκεφτεις και καποιον αλλον ειδικο, οπως επισης και το να σκεφτεις το ενδεχομενο της ψυχοθεραπειας. Ελπιζω να πανε καλυτερα τα πραγματα