η ομολογια μου!!(περιπου)

Λοιπον...νομιζω πως ηρθε καιρος να πω καποια πραγματα...οχι ολα,γιατι ειναι πολλα...αλλα καποια...
Ειμαι 17 χρονων κ τα τελευταια,ας πουμε 7 χρονια που θυμαμαι,εχω μια απαθεια για τη ζωη.τιποτα δεν με συναρπαζει,βαριεμαι τα παντα.επισης ζω μεσα σε εναν ψευτικο κοσμο που δημιουργω στο μυαλο μου. Π.χ. Μιλαω με καποιον,καταλαβαινω,νιωθω τι μου λεει,αλλα ταυτοχρονα,στο μυαλο μου,μπορει να ειμαι γαλλιδα ροκ τραγουδιστρια με πολυ συναρπαστικη ζωη,και να κοβω βολτες με την αδερφη μου στη λυον! Η κατι τετοιο!:-P α!και εχω μια απιστευτη φοβια να μεγαλωσω!κ μονο στην ιδεα οτι θα κλεισω σε ενα χρονο τα 18 τρελαινομαι!κλεινω τα 17 σε δυο μερες κ απαγορευσα οποιαδηποτε εκπληξη μ ετοιμαζαν,τραγουδια κ χαρες!!
Σημερα βρεθηκαν στα χερια μ μερικα χαπια,λιγα ηταν προφανως,και τα πηρα...ποτε δεν πιστευα οτι εχω τα κοτσια να το κανω κι ομως!κ ηλπιζα να πιασει!δεν το μετανιωσα ουτε δευτερολεπτο! Θελω να ξαναπαρω!μη μου πειτε μη το κανεις κλπ!!!!δεν σας τα λεω γι αυτο!σιγουρα οι μισοι εδω μεσα εχουν τουλαχιστον σκεφτει την αυτοκτονια! Εχω ενα προβλημα ομως!η τρελη αδυναμια π εχω στη μαμα μου με κραταει απ το να το ξανακανω,με περισσοτερα χαπια!η μαμα μου εχει περασει πολυ δυσκολα στη ζωη της!δν ξερω αν θα αντεξει να πεθανω....ασε που αν δεν πετυχει,θα τρελαθει και θα νομιζει οτι απετυχε ως μητερα και θα πρεπει να της πω και τα παντα για αυτα που νιωθω,πραγμα αδυντο! Πολυ μπερδεμα....ειναι στιγμες που σκεφτομαι οτι θελω απλως να πεθανω,και αλλες που σκεφτομαι πως θελω να παθω κατι κ ξαφνικα ολοι να νοιαστουν για μενα!!η για την ακριβεια να δω ποιοι θα νοιαστουν κ ποσο!το μονο σιγουρο ειναι οτι αυριο το πρωι θελω ξανα να παρω,αλλα δεν ξερω αν πρεπει...θα μου πειτε δεν πρεπει,αλλα για μενα πρεπει...αν καταλαβαινετε τι εννοω!ποσο πιο ευκολο θα ηταν να ειχα ενα ατυχημα! Αυτα!:)

Α!και κατι ακομα που θυμηθηκα μιας και τα βγαζω σιγα σιγα στη φορα...κατι αλλο που εχω ειναι οτι αρκετες φορες λεω ψεματα πχ για να με συμπαθησουν η κατι τετοιο....προσποιουμε πολυ.ας πουμε,δν θυμαμαι ποτε ηταν η τελευταια φορα που γελουσα και πραγματικα το ενιωθα.αλλη γνωριζουν ολοι και αλλη ειμαι!!τελος για σημερα!!

νηπενθές, γεια σου και καλώς ήρθες :)

Όμορφο το νικ σου. Μου θυμίζει Καρυωτάκη..

Όμως, γιατί φοβάσαι να μεγαλώσεις; Θέλεις να μείνεις για πάντα παιδί, αλλά γιατί; Φοβάσαι να έχεις ευθύνες, να πρέπει να αποφασίζεις μόνη σου για τον εαυτό σου, φοβάσαι ότι δε θα έχεις άλλοθι για τα όποια ''λάθη'' σου, ή ότι μεγαλώνοντας θα στερηθείς κάτι, την αγάπη, την προσοχή;

Καταλαβαίνω ότι δεν πιστεύεις πολύ στον εαυτό σου, ούτε τον εμπιστεύεσαι ούτε τον εκτιμάς όσο θα έπρεπε. Σα να μετράει πολύ στο ζύγι η άποψη των άλλων ανθρώπων γύρω σου και φοβάσαι να ξετυλιχτείς μπροστά τους.. αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που νιώθεις.
Νομίζεις ότι θα τους απογοητεύσεις; Σκέφτεσαι ότι έτσι μπορεί να σε απορρίψουν;

Άκουσα ένα παράπονο σε αυτά που έγραψες, αλλά άκουσα κι ένα κορίτσι που μπορεί και έχει όνειρα στιγμές στιγμές.. να γίνει ροκσταρ ίσως, ή να βολτάρει στα σοκάκια της Λυόν.. :)
Τι άλλα όνειρα έχεις, νηπενθές; Δε θα 'θελες να προσπαθήσεις να τα πραγματοποιήσεις; Δε θα ήταν τόσο όμορφο να ζήσεις κάποια από αυτά αλλά και μερικά που τώρα ίσως να μην έχουν πάρει ακόμα σχήμα στο μυαλό και τη φαντασία σου;

Για μένα, δε θα έπρεπε να είναι μόνο η μητέρα σου ο λόγος που σε κρατάει να μην ξαναπάρεις χάπια..
Αλλά η ίδια η ζωή. Όλο το πακέτο της, νηπενθές. Με τα όμορφα, τα παράξενα, τα απρόσμενα, τα πιο ζόρικα, τα πικάντικά της.

Καταλαβαίνεις πραγματικά ότι για να επιβεβαιώσεις το νοιάξιμο των ανθρώπων που σε ενδιαφέρουν είσαι διατεθειμένη να βάλεις τη ζωή σου σε κίνδυνο, να σου κάνεις κακό;
Γιατί; Είσαι ό,τι πιο σημαντικό έχεις! Να σε προσέξεις, λοιπόν και να σε φροντίσεις.

Και να σε αφήσεις να απλώσεις γύρω σου. Να σε γνωρίσουν οι άλλοι. Δε χρειάζεται να πάρεις το σχήμα που νομίζεις ότι θέλουν αυτοί για να σε προσέξουν, να ενδιαφερθούν για σένα, να σε αγαπήσουν.
Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να το δει και να το ζήσει αυτό.

Προτείνω ερωτηματικά και ευθείες ερωτήσεις. Στους άλλους. Πλησίασμα δηλαδή και άνοιγμα, νηπενθές.
Και θα γευτείς το νοιάξιμό τους. Ίσως όχι απ' όλους, αλλά αν απλώνεις και μοιράζεις κι εσύ συνάμα τότε θα το γευτείς, ίσως ακόμα και από ανθρώπους που δεν το φαντάζεσαι.

Καλημέρες σου..

Γεια σου.ευχαριστω πολυ για την απαντηση σου και για τον χρονο σου.
Ναι,φοβαμαι τα παντα...να εχω ευθυνες,να αποφασιζω μονη μου,να μην εχω αλλοθι κ την ιδια προσοχη και αγαπη!
Δεν θελω να απογοητευω τους αλλους!εχω απογοητευσει ατομα που αγαπω κ το προσωπο τους εκεινη τη στιγμη ηταν ισως οτι χειροτερο εχω δει.
Και απο ονειρα,ουυυυ...πραγματικα αλλο τιποτα.ονειρα,χιλιαδες ονειρα,αλλα ολα ετοιμα να μεινουν στο ραφι.μεγαλωσα πια και ξερω πως δν μετραει η θεληση που λενε ολοι...μετρανε τα χρηματα,οι διασυνδεσεις κ αλλα που εγω δεν διαθετω!
Θα προσπαθησω να ανοιχτω,να με δουν...αν και αυτο ειναι δυσκολο,αφου δεν ξερω ποια ειμαι!νιωθω κενη.
Παντως σημερα ξυπνησα με περισσοτερη ορεξη απο χθες.ισως βοηθαει να τα βγαζεις σε πολυ κοσμο.
Και παλι σ ευχαριστω.
Καλη σου μερα!

Χαίρομαι που σήμερα ξύπνησες με καλύτερη διάθεση και περισσότερη όρεξη, νηπενθές :)

Καταλαβαίνω ότι σε επηρεάζει πολύ όταν αισθάνεσαι ότι απογοητεύεις τους άλλους, όμως νομίζω ότι στη φάση αυτή πρέπει να εστιάσεις πιο πολύ στο ότι απογοητεύεσαι εσύ πολύ εύκολα από τον εαυτό σου. Πολλές φορές οι άλλοι έχουν προσδοκίες από εμάς ή περιμένουν κάτι συγκεκριμένο, μια συμπεριφορά ας πούμε, κάτι στο οποίο έχουν μάθει ή τους βολεύει, άλλοτε έχουν κάνει όνειρα για εμάς -συνήθως οι γονείς.. Είναι λοιπόν μάλλον εύκολο να δείχνουν αυτή την απογοήτευση όταν εσύ βγάζεις κάτι άλλο, κάτι όμως που είναι δικό σου, που είσαι εσύ.
Να είσαι ''πιστή'' σε αυτό. Στο δικό σου. Όχι με την έννοια όμως να είσαι άκαμπτη, να μη σε ψάχνεις και να μην μαθαίνεις / αλλάζεις από τις καταστάσεις.

Με τους γονείς σου πώς τα πάτε; Σε αυτούς ανοίγεσαι καθόλου;
Διάβασα ότι ψάχνεις ψυχολόγο. Έχεις μιλήσει μαζί τους για αυτό;

Πάντως η εφηβεία είναι ''ιδιαίτερη'' φάση. Λες δεν ξέρεις ποια είσαι. Άρχισε λοιπόν να σε εξερευνείς. Παρατήρησε πώς νιώθεις σε διάφορες φάσεις, απέναντι σε διάφορες καταστάσεις και μετά αν το εκφράζεις όλο αυτό που νιώθεις ή τι ακριβώς δικό σου επιτρέπεις να εκφραστεί.

Πολλά στοιχεία μας αλλάζουν σε διάφορες φάσεις τις ζωής μας. Για μένα, υπάρχει ένα πυρήνας, αλλά από εκεί και πέρα αλλάζουν και πολλά ή προσπαθούμε να τα αλλάξουμε. Κάθε φάση και κάθε ηλικία έχει τα δύσκολα, αλλά έχει και τα όμορφά της.
Είναι ωραίο να τις ζήσεις όλες χωρίς να αρνείσαι να μεγαλώσεις.

Αν το θέλεις μπορείς να κρατήσεις ζωντανό το ''παιδί'' μέσα σου, αλλά για μένα δεν έχει νόημα να προσπαθείς να γίνεις Πήτερ Παν :)

Γεια σου ξανα διαμαντακι.:)
Πρεπει να σου πω οτι μου αρεσει πολυ το πως γραφεις. Κ ακομη να ομολογησω πως εγω δεν ειμαι καλη στα λογια, κι αν οι απαντησεις μου ειναι μικρες,δεν σημαινει οτι δεν δινω σημασια στα λογια σου,αλλα οτι δεν εχω την ικανοτητα να εκφρασω ολα οσα νιωθω και θελω να πω γραφοντας τα.
Με την μαμα μου τα παω πολυ καλα,εκτος απο τους συνηθισμενους καβγαδες που εχουν τα παιδια με τους γονεις οπως "γιατι δεν διαβαζεις;", "μη τρως τον αγλεωρα", "γιατι ενοχλεις την αδερφη σου;". Της μιλαω για οσα εφηβικα,συνηθισμενα προβληματα μου προκειπτουν,οπως αγορια,παρεες,καθηγητες. Υπαρχει εμπιστοσυνη μεταξυ μας.κι η ιδια μου μιλαει για πολλα και ειναι παντα ειλικρινης μαζι μου.μπαμπα δεν θεωρω οτι εχω πλεον και νομιζω πως ειναι καλυτερα ετσι. Δεν εχω πει ομως στην μαμα μου οτι ψαχνω για ψυχολογο και δεν σκοπευω να το κανω!υποτιθεται οτι ζω μια φυσιολογικη ζωη μιας 17χρονης και δεν εχω λογο να ειμαι ετσι οπως ειμαι.γι αυτο και δεν με καταλαβαινω.δεν καταλαβαινω γιατι ειμαι ετσι.
Δεν ξερω πως να εξερευνησω τον εαυτο μου.και πως να ειμαι εγω.

Παντως βρηκα ενα θετικο στην καινουρια μου ηλικια...θα μπορω να δω στο σινεμα ταινιες για ανω των 17...κατι ειναι κι αυτο!;)

Α!οσο για τον πητερ παν...δεν νομιζω πως ειναι τυχαιο οτι παντα ηταν απο τους αγαπημενους μου ηρωες και μικρη ειχα ως αγαπημενο προορισμο στις ονειροπολησεις μου τη χωρα του ποτε!:-)

Καλυτερα να εισαι ο εαυτος σου, παρα να υποκρινεσαι στη μαμα σου την φυσιολογικη 17χρονη.

Συμφωνώ με την carrie :)

Εξάλλου, τι θα πει ''φυσιολογική'' 17χρονη;
Αφού έχετε μια καλή σχέση με τη μητέρα σου μίλησέ της. Μια σχέση εμπιστοσύνης σημαίνει ότι μπορούμε να ανοιχτούμε και να αφεθούμε σε αυτήν, με τα εύκολα και τα δύσκολά μας, με τα ''φυσιολογικά'' και τα ''πιο περίεργά'' μας.

Νομίζω ότι είναι καλό να συζητήσεις κάποιους προβληματισμούς σου με τη μαμά σου, ότι σκέφτεσαι να επισκεφτείς ένα ψυχολόγο, να σου πει κι εκείνη την άποψή της. Μη φοβάσαι ότι θα την απογοητεύσεις. Σκέψου ότι την χρειάζεσαι, την υποστήριξή της.
Και αυτό είναι ό,τι πιο ''φυσιολογικό'' για μια 17χρονη.

Σκεψου οτι αν συμπεριφερεσαι σαν κατι που δεν εισαι, οι αλλοι θα σου συμπεριφερονται και θα αντιδρουν σε αυτο το κατι που δεν εισαι, μην ξεροντας τα πραγματικα κινητρα και αισθηματα, και θα γινει ενας φαυλος κυκλος που θα κλειστεις μεσα, και θα κινδυνευεις να ξεχασεις ακομα κι εσυ ποια εισαι..

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Συμφωνώ με την carrie :)

Εξάλλου, τι θα πει ''φυσιολογική'' 17χρονη;
Αφού έχετε μια καλή σχέση με τη μητέρα σου μίλησέ της. Μια σχέση εμπιστοσύνης σημαίνει ότι μπορούμε να ανοιχτούμε και να αφεθούμε σε αυτήν, με τα εύκολα και τα δύσκολά μας, με τα ''φυσιολογικά'' και τα ''πιο περίεργά'' μας.

Νομίζω ότι είναι καλό να συζητήσεις κάποιους προβληματισμούς σου με τη μαμά σου, ότι σκέφτεσαι να επισκεφτείς ένα ψυχολόγο, να σου πει κι εκείνη την άποψή της. Μη φοβάσαι ότι θα την απογοητεύσεις. Σκέψου ότι την χρειάζεσαι, την υποστήριξή της.
Και αυτό είναι ό,τι πιο ''φυσιολογικό'' για μια 17χρονη.

---

φυσιολογική 17χρονη σίγουρα είναι κάποια που ούτε χάπια παίρνει γιατί έτσι της ήρθε, ούτε ζει στον κόσμο της ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ :s:$
δεν είναι τόσο εύκολο να μιλήσω στη μαμά μου για όλα όσα με απασχολούν γιατί ξέροντάς την πολύ καλά είτε θα νομίζει ότι σε κάτι απέτυχε και θα τα ρίξει όλα στον εαυτό της είτε το άλλο άκρο,θα μου πει ότι γίνομαι υπερβολική και ότι τα κάνω όλα αυτά γιατί θέλω πάντα την προσοχή όλων και δεν έχω αυτοπεποίθηση κλπ κλπ...

Quote:

---

Originally Posted by carrie

Σκεψου οτι αν συμπεριφερεσαι σαν κατι που δεν εισαι, οι αλλοι θα σου συμπεριφερονται και θα αντιδρουν σε αυτο το κατι που δεν εισαι, μην ξεροντας τα πραγματικα κινητρα και αισθηματα, και θα γινει ενας φαυλος κυκλος που θα κλειστεις μεσα, και θα κινδυνευεις να ξεχασεις ακομα κι εσυ ποια εισαι..

---

δεν μπορώ να το ελέγξω. π.χ. είμαι άλλο άτομο όταν είμαι με την παρέα μου,άλλο όταν είμαι με την παρέα της ξαδέρφης μου, άλλο με τα παιδιά από μια σχολή που πάω... κ.ο.κ.

Quote:

---

Originally Posted by νηπενθές

δεν μπορώ να το ελέγξω. π.χ. είμαι άλλο άτομο όταν είμαι με την παρέα μου,άλλο όταν είμαι με την παρέα της ξαδέρφης μου, άλλο με τα παιδιά από μια σχολή που πάω... κ.ο.κ.

---

Νηπενθές γεια σου, αποφάσισα να εγγραφώ για ν' απαντήσω στους προβληματισμούς σου. Όντας κ 'γω ένας αθεράπευτα φαντασιόπληκτος άνθρωπος αισθάνομαι πως έχουμε κάποια κοινά. (και να φανταστείς εγώ είμαι 25!). Μην ανησυχείς για το αν είσαι φυσιολογική, το τι είναι φυσιολογικό για τον κάθε άνθρωπο είναι υποκειμενικό. Η φάντασια είναι ένας αμυντικός μηχανισμός που χρησιμοποιεί η ψυχή για ν' αντιμετωπίσει έντονα ψυχοπιεστικές καταστάσεις ή απλά ένας τρόπος να δραπετεύσουμε απο μια πληκτική και μίζερη πραγματικότητα. Ίσως να δηλώνει ανικανοποιήτες εσωτερικές ανάγκες για αναγνώριση και επιβεβαίωση από τους άλλους, ίσως πάλι ν' αποτελεί ένα όνειρο κάλλιστα πραγματοποιήσιμο στο μέλλον (αν έχεις ταλέντο στο τραγούδι:) ) Προσπάθησε ν' αναλύσεις τις φαντασιώσεις σου για να καταλάβεις καλύτερα τον εαυτό σου. Όσον αφορά την προσποίηση, νομίζω ότι είναι αρκετά σοβαρό γιατί καταδεικνύει την χαμηλή σου αυτοεκτίμηση. Μην χαμογελάς ποτέ αν δεν το νιώθεις και μη χρησιμοποιείς ποτέ τέτοιες δουλοπρεπείς συμπεριφορές για να κάνεις τους άλλους να σε συμπαθήσουν. Στο λέω γιατί κ γω στην ηλικία σου ένιωΘα καταπιεσμένη, υποχωρούσα εύκολα και προσπαθούσα να μην φέρνω αντιρρήσεις από φόβο μήπως χάσω τις παρέες μου και μείνω μόνη.. Μην φοβηθείς να μιλήσεις ανοιχτά στην μητέρα σου εφόσον τα πηγαίνετε καλά (μπορεί αυτό να ενδυναμώσει την σχέση σας) και συμβουλευτείτε μαζί έναν ειδικό ψυχικής υγείας που θα σε βοηθήσει να κατανοήσεις τον εαυτό σου και το πρόβλημα σου. (δεν μας είπες πως είναι η σχέση σου με τον πατέρα σου, αν έχεις αδέρφια, ίσως παίζουν και αυτά ρόλο). Μην διστάσεις δεν είναι ντροπή. Και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΞΕΧΝΑ κάθε ανόητη σκέψη περί αυτοκτονίας, δεν αντιλέγω, πολλοί εδώ μέσα το έχουμε σκεφτεί αλλά αυτό δεν σε δικαιολογεί. Βρίσκεσαι στην αρχή της ζωής σου και έχεις όλο τον χρόνο να βελτιώσεις την ποιότητα της. Το σημαντικότερο είναι να μιλήσεις γιατί αν τα κρατάς μέσα σου θα σκάσεις.

γεια σου gypsy cello.
είναι ωραίες οι ώρες που περνάς μέσα στο μυαλό σου,ε; μου αρέσει τόσο πολύ, κι ας ξέρω ότι καλό θα ήταν να το αποφεύγω...

έχω αδέρφια.έναν αδερφό και μια αδερφή.
όσο για τους μπαμπάδες μου...ναι,είναι πάνω από ένας...είναι 2! :p
είναι ο βιολογικός και ο άλλος...λίγο μετά που γεννήθηκα η μαμά μου χώρισε με τον βιολογικό μου μπαμπά κ μετά παντρεύτηκε τον άλλο μου μπαμπά,με τον οποίο έκανε την αδερφή μου.το περίεργο ήταν ότι κανένας δεν θα μπορούσε τότε να πει ότι εγώ και ο αδερφός μου δεν ήμασταν δικά του παιδιά.μας μεγάλωσε ως δικά του και μάλιστα μου είχε αδυναμία. είναι περίεργο όμως,δεν μπορώ να θυμηθώ και πολλά από εκείνη την εποχή...σαν να ήταν αιώνες πριν, ή να μη συνέβη τίποτα ποτέ. στα 13 μου θυμάμαι επικούς καβγάδες και ξενύχτια. απειλές του στυλ "θα βάλω ναρκωτικά στο αυτοκίνητό σου και θα σου πάρω τα παιδιά" από τον μπαμπά μου.είχε κι άλλα χειρότερα που τον τελευταίο καιρό το μυαλό μου έχει αποβάλλει νομίζω...πάντως πλέον δεν μιλιούνται (ευτυχώς) και αυτός έχει σχέση μόνο με την αδερφή μου...με μένα και τον αδερφό μου τα τυπικά. δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας άνθρωπος (που έχει λεφτά) ενώ πάντα έλεγε ότι είχε 3 παιδιά (και ακόμα έτσι λέει νομίζω) πληρώνει τα φροντιστήρια μόνο του ενός και τίποτα άλλο. και πως μια γυναίκα είναι τόσο δυνατή που χωρίς κάποιο σπουδαίο εισόδημα έχει παιδί για σπουδές και άλλα δυο παιδιά που δεν τους έχει λείψει τίποτα!!
τη θαυμάζω τη μαμά μου.

ααα!!όσο για τον βιολογικό,δεν μιλάμε καθόλου πλέον αφού είναι καραγκιόζης...παράδειγμα,μι κρά εγώ και ο αδερφός μου πηγαίναμε σπίτι του κ αυτός τις ελάχιστες ώρες που μας είχε όλο το χρόνο κοιμόταν αφήνοντας μας να κάνουμε πράγματα όπως να παίξουμε με σπαθιά (αληθινά) και να με βγάλει ο αδερφός μου από το μπαλκόνι να μετρήσω τους ορόφους. θαύμα που ζω,αφού εγώ ήμουν 3 και ο αδερφός μου 6 χρονών.

τώρα πραγματικά τελείωσα!! :)
αυτά τα οικογενειακά μου!!

ειμαι αρκετα μεγαλη Νηπενθες και ισως δεν με παρεις στα σοβαρα.
Θα σου πω ομως λιγα απο την δικη μου εφηβεια που δεν ηταν καθολου δυσκολη απο πλευρας γονιων αλλα την εκανα εγω δυσκολη απο μονη μου
Ηρθε μιαστιγμη που εκανα μια σοβαρη συζητηση με τον εαυτο μου και τον ρωτησα
θελεις να διαλεξεις τον θανατο οσα καλα και αν σου ερθουν?
ή θελεις να διαλεξεις την ζωη ακομα και οταν ολα πανε στραβα?
και διαλεξα οτι θελω να ζησω
και με ενα χερι και με ενα ποδι και με λεφτα και χωρις λεφτα και με γονεις και χωρις γονεις
εαν δεις λιγο την ιστορια μου θα καταλαβεις οτι τιποτα μεχρι σημερα απο τα 13 μου μεχρι και τα 39 μου δεν μου ηρθε ευκολα
Ολα πηγαν στραβα
και πριν 2 μηνες εχασα τον αντρα μου που τον λατρευα
αλλα εχω διαλεξει τη ζωη και δεν μου τεθηκε ουτε στιγμη το διλλειμα να ζησω ΄ή οχι.
Και αυτο θα περασει. Ισως πιστευεις οτι παιρνω δυναμη απο το 3 χρονο παιδακι μου για να συνεχισω
σε διαβεβαιων οτι και χωρις τον Νικολα θα διαλεγα και παλι τη ζωη
Η ζωη ειναι πολυ μικρη για να την ζησεις λαθος και πολυυυυυυυ μεγαλη για να την ζησεις λαθος
Οσο για τη μαμα σου, εγω θα της τα ξερναγα ολα και στο τελος θα της ελεγα οτι την αγαπω τρελα και παθιασμενα και θα της εσκαγα και ενα φιλι για να γλιτωσει το εγκεφαλικο
και εκεινη εκανε ενα σωρο λαθος επιλογες και την συγχωρεις και την αγαπας.
Εκεινη σε αγαπαει ουτως ή αλλως μην την φοβασαι
Μονο την αποξενωση να φοβασαι

Αυτα τα λιγα απο ενα γριολη!
Φιλακια και καλη δυναμη

Αχ, βρε νηπενθές... Πώς να μη θες να ξεφύγεις σε φανταστικούς κόσμους που πλάθεις με το μυαλό σου, αφού κουβαλάς ασήκωτα φορτία ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΣΟΥ! Έχεις εμπλακεί στις κόντρες των γονιών σου. Εκείνοι έκαναν τις επιλογές τους. Κάποια στιγμή θα κάνεις κι εσύ τις δικές σου. Καλά κάνεις και θαυμάζεις τη μαμά σου, όμως οι ρόλοι μάνας-κόρης πρέπει να είναι ξεκάθαροι. Δεν μπορεί η κόρη να γίνεται το στήριγμα της μάνας, γιατί το φορτίο είναι τεράστιο. Ούτε φιλεναδίτσες μπορεί να είναι, στο στυλ σου λέω τα δικά μου, πες μου τα δικά σου. Πώς ν' αντέξεις αν οι δικές της εξομολογήσεις έχουν να κάνουν με τον πατέρα σου (ή τους πατεράδες σου); Διχάζεσαι μέσα σου. Ο ρόλος της μάνας (και του πατέρα, εννοείται) είναι να προστατεύει και να φροντίζει το παιδί για να το κάνει αυτόνομο και να τραβήξει κάποια στιγμή το δρόμο του. Όταν έγραψες για τον βιολογικό σου πατέρα ότι "είναι καραγκιόζης", αναφέροντας περιστατικό που συνέβη όταν ήσουν μόλις 3 -σε ηλικία δηλαδή που δεν μπορούσες να αξιολογήσεις τον κίνδυνο- με έκανες να σκεφτώ ότι μας μετέφερες απόψεις άλλων. Ναι, ίσως είναι όντως "καραγκιόζης", αλλά να το διαπιστώσεις μόνη σου αυτό (και μάλιστα, να του ζητήσεις το λόγο κάποια στιγμή, όταν θα είσαι έτοιμη), όχι να βασίζεσαι σε διηγήσεις άλλων.
Η μόνη υποχρέωση που έχεις εσύ είναι αποκλειστικά απέναντι στον εαυτό σου: να μεγαλώσεις, να ανεξαρτητοποιηθείς και να σταθείς στα πόδια σου. Η ζωή ξανοίγεται μπροστά σου - και είναι δική σου! Δες την σαν ένα λευκό χαρτί που θα το γεμίσεις με τις δικές σου επιλογές. Μην το γεμίσεις με τα "χρέη" των γονιών σου. Είπαμε, εκείνοι έκαναν τις επιλογές τους - καλές ή κακές. Εσύ μην ασχοληθείς μ' αυτές προσπαθώντας να τις "διορθώσεις". Ξεκίνα από την αρχή με τις δικές σου επιλογές. Με ποιο επάγγελμα θες να ασχοληθείς; Πώς ονειρεύεσαι το σπίτι που θα μένεις αργότερα; Πού θες να ταξιδέψεις με τους φίλους σου; Καιρός να σαλπάρεις προς τα όνειρά σου, νηπενθές!