ολα γυρνανε εκει που ητανε παλια

Εχει περασει κανασ χρονος, δυο και μερες σαν και αυτή νιωθω παλι πως θα πεθανω. Δεν ειμαι καθολου καλα. Με εχει πιασει το σφιξιμο στο στομαχι ποδια χερια..ολα μοθδιαζοθν δεν εχω δυναμη να σταθω ορθια. Εχω πολυ πιεση στη δουλεια, δουλευω μονο, απο το πρωι ως το βραδυ σχολαω ενια δεκα εντεκα το βραδυ δοδεκα ψθεσ, χρωσταω μια εργασια για το πτυχιο,δεν χαιρομαι τη ζωη δεν κανω ταξιδια δεν κανω νεους φιλους δεν εχω ταιρι, νιωθω τελειως αδεια και μονη μου σ αυτο.
Δεν ξερω πως να το λύσω. Νομιζα οτι η καταθλιψη περναει. οτι τελιωνει καποια στιγμη, οτι ηρεμεις και γαληνευεις. Εγω γιατι δεν το καταφερα? δεν θελω να παω παλι με φαρμακαι και ψυχοθεραπεια. δεν θελω να νιωθω αρρωστη. Με κουρασαν τα κλασικα τυπου δεν εισαι μονη μου, σ αγαπαμε κι ολα αυτα. Ειμαι κουρασμενη απο αυτο. Χρειαζομαι μια ισοροπια και δεν ξερω πως.
Εσεισ πως τη βρισκετε? τι κανετε και αντεχετε? πως ειστε καλα μεσα σας? τι αλλο πρεπει να κανω για να ηρεμησω?

runner, γεια :)

Έχεις το περιθώριο να αποσυμπιεστείς λίγο από την πολλή δουλειά; Να μειώσεις λίγο τις ώρες;
Έχεις δική σου δουλειά ή εργάζεσαι ως υπάλληλος;
Ίσως να μπορούσες να κάνεις μια συμφωνία με τον υπεύθυνο..

Με τόση ένταση και πίεση καθημερινά είναι αναμενόμενη η φυσική αδυναμία που νιώθεις και η κούραση. Και με αυτούς τους ρυθμούς που σε εξαντλούν είναι μάλλον δύσκολο να φροντίσεις τον εαυτό σου, να έχεις προσωπική ζωή, ενδιαφέροντα και δραστηριότητες που να σε γεμίζουν και να σε κάνουν να νιώθεις όμορφα..

Επειδή, όμως, έχεις περάσει κατάθλιψη στο παρελθόν ίσως και όλα αυτά που νιώθεις τώρα να είναι συμπτώματα που επιστρέφουν. Αυτό κάτι ''δείχνει''.
Το σώμα σου και οι διαθέσεις ίσως θέλουν να σου πουν με το δικό τους τρόπο ότι το παρακάνεις και σε εξαντλείς. Ότι δε σε προσέχεις όσο πρέπει. Ότι χρειάζεσαι ένα διάλειμμα και να βάλεις και άλλα στη ζωή σου πέρα από τη δουλειά.

Αφού καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι και τόσο καλά όσο πριν, σκέφτεσαι να ζητήσεις κάποια βοήθεια γι' αυτό, ψυχολογική υποστήριξη;
Δεν εννοώ να αρχίσεις πάλι τα φάρμακα, αλλά να δεις ξανά κάποιον ειδικό και να συζητήσετε σε πρώτη φάση..

runner συμφωνω με την crazy_diamond.. κανε ενα διαλλειμα, αφιερωσου περισσοτερο στον εαυτο σου, προσπαθησε να αποσυμπιεστεις κ να απομακρυνθεις για λογο απο πραγματα κ καταστασεις που σε στρεσαρουν κ σε εξαντλουν σωματικα κ ψυχολογικα...
κ αμα νιωθεις οτι δεν την παλευεις με τιποτα, δε θα ηταν κακη ιδεα να δεις καποιον ειδικο για στηριξη..(οχι απαραιτητα να παρεις φαρμακα)..
ειναι λογικο να νιωθεις κουρασμενη κ εξαντλημενη...δωσε χρονο κ προσοχη στον εαυτο σου..
καλη συνεχεια !!

Quote:

---

Originally Posted by runner

Εχει περασει κανασ χρονος, δυο και μερες σαν και αυτή νιωθω παλι πως θα πεθανω. Δεν ειμαι καθολου καλα. Με εχει πιασει το σφιξιμο στο στομαχι ποδια χερια..ολα μοθδιαζοθν δεν εχω δυναμη να σταθω ορθια. Εχω πολυ πιεση στη δουλεια, δουλευω μονο, απο το πρωι ως το βραδυ σχολαω ενια δεκα εντεκα το βραδυ δοδεκα ψθεσ, χρωσταω μια εργασια για το πτυχιο,δεν χαιρομαι τη ζωη δεν κανω ταξιδια δεν κανω νεους φιλους δεν εχω ταιρι, νιωθω τελειως αδεια και μονη μου σ αυτο.
Δεν ξερω πως να το λύσω. Νομιζα οτι η καταθλιψη περναει. οτι τελιωνει καποια στιγμη, οτι ηρεμεις και γαληνευεις. Εγω γιατι δεν το καταφερα? δεν θελω να παω παλι με φαρμακαι και ψυχοθεραπεια. δεν θελω να νιωθω αρρωστη. Με κουρασαν τα κλασικα τυπου δεν εισαι μονη μου, σ αγαπαμε κι ολα αυτα. Ειμαι κουρασμενη απο αυτο. Χρειαζομαι μια ισοροπια και δεν ξερω πως.
Εσεισ πως τη βρισκετε? τι κανετε και αντεχετε? πως ειστε καλα μεσα σας? τι αλλο πρεπει να κανω για να ηρεμησω?

---

ακριβως ετσι κι εδω. εκει που νομιζεις οτι στεκεσαι πλεον στα ποδια σου, ερχεται μια σκεψη και σε συντριβει.
ο ψυχοθεραπευτης λεει να δοκιμασω νεα πραματα, αλλα πως να τα δοκιμασεις οταν ξερεις οτι δεν αντλεις την παραμικρη ευχαριστηση απο τιποτα? δεν ειναι τοσο προκαταληψη, ειναι μια ψευδοελπιδα που με ενα τσακ θα σπασει σαν κλαρακι. κουραζει και αυτο, να φαινονται ολα επιπεδα.
για μενα δεν ειναι ζωη αυτο, ειναι επιβιωση, ξοδεμα χρονου οσο το δυνατον πιο υποφερτα.
πως γινεται να εχεις φιλους και να αισθανεσαι μονος?
θα ηθελα να μπορουσα να αποσυρθω για ενα διαστημα τουλαχιστον. οταν ξυπναω εχω ενα αισθημα "οχι παλι".


συγγνωμη για το κουραγιο που δε σου 'δωσα, απλα ομοιοπαθης..

τι είδος ψυχοθεραπείας κάνεις, αν επιτρέπεται?

για αρχη ευχαριστω για τα σχόλιά σας και συγνώμη που αργησα να απαντήσω.

ι ψυχοθεραπεια που εκανα, (τωρα τον ειδα μια φορα αυτές τις μερες και θα τον παλι σε δυο βδομαδες) δε ξερω τι ειναι!!! δεκτη η ενημερωση απο σας ομωσ! todestrieb δεν ειναι οτι δε μου εδωσες κουραγιο..και μονο που αφιερωσες χρονο για να γραψεις..., ετσι ακριβως..αυτο το συναισθημα ακριβως. Τουλαχιστον νιωθω οτι δεν ειμαι η μονη στο κοσμο!!!

Για τα δυο απο πάνω σχόλια, σκεφτομαι να αλλαξωα καταρχάς δουλεια και ειμαι σε συζητήσεις με μια αλλη, μεσα ιουνιου θα ξερω. ευχομαι αυτο να βοηθήσει
τωρα χρονο για μενα...δε ξερω ρε παιδια..και να τον βρω να τον κανω τι? να ξαναρχισω χορο?να παω ταξίδια..? μα πως αφου νιωθω οτι δεν επικοινωνω με κανεναν απ τους φιλους μου πια, και μη μου πειτε να κανω νεους γιατι ξερετε ποσο δύσκολο ειναι και ειδικα στην ηλικία των 26. Επίσης ειναι πολύ δυσκολο, για μενα τουλαχιστον να γυρναω καθε βράδυ σπιτι μονη μου και να κοιμαμαι μονη μου.να ξυπναω μονη μου και να περναω ολο αυτο μονη μου.

Με τους φιλους μου δε συνενοουμε..η τουλαχιστον ετσι νιωθω τωρα, η οικογενεια δεν ειναι οτι καλύτερο θα μπορουσε να μου συμβει γιαυτο μενω μονη απο μικρη, οποτε νιωθω οτι δεν εχω πολλεσ επιλογεσ.

Δε ξερω ρε παιδια, νιωθω οτι δεν εχω και πολυ νοημα..
αλλα σας ευχαριστω που απαντησατε, ειλικρινα, ευχομαι για σας να ναι καλυτερα ολα
καληνυχτα!

ρανερ εισαι σε μια οικονομικη φαση δυσκολη και λογω των καιρων,ολοι μας ειμαστε,δεν εισαι μονη σε αυτο...
να εισαι σιγουρη πως αν ειχες να δουλεψεις λιγοτερη ωρα θα ησουν πολυ πιο ανετη με περισσοτερη ενεργητικοτητα...
δεν ειναι τυχαιο εξαλλου και το νικ σου...
υπομονη....και λιγο τυχη να γνωρισεις κατι που θα σε κανει να νοιωσεις ομορφα και ευτυχισμενα...
αξιζει να ελπιζεις νομιζω,εισαι ακομα νεα,ολο και κατι θα βρεθει και μιλαω ακομα και για μια φιλη/φιλο
προσπαθησε λιγακι με αυθυποβολη να κανεις τον εαυτο σου να νοιωθει καλυτερα
και μη βαριεσαι να κανεις δραστηριοτητες,βολτες,καφε δακια να πηγαινεις σε σπιτια ακομα και αν δεν συννενοησε με τον καλυτερο τροπο.
μερικες φορες ειναι καλυτερο απο το να μενεις στο σπιτι μοναχη σου...
η ψυχολογια χτιζεται τουβλακι τουβλακι,δεν υπαρχουν μαγικες συνταγες...
και εισαι δικαιολογημενη να νοιωθεις μελαγχωλικα.με τοσες ωρες δουλειας και ποιος δεν θα ενοιωθε....
το κλειδι κατα τη γνωμη μου ειναι η επικοινωνια,ανοιξου,ψαξε να βρεις καποια ατομα να ταιριαζετε,μη βαριεσαι να το κανεις,θα σε ανταμοιψει...
αρκει να γνωρισεις σωστα ατομα...αυτο εχει πολυ μεγαλη σημασια,να κρινεις με ποιους θα μιλησεις και που θα ανοιχτεις...
ακομα και αυτη τη στιγμη που ανταλλαξες 2 γραπτες κουβεντες υπαρχει μια διαφορα... καλη ζωη σου ευχομαι...

Εμπνευστη σ ευχαριστω πραγματικά πάρα πολυ!!!
ενιωσα όμορφα μόνο που το διάβασα!!
εχεις τοοοσο δίκιο! είναι δύσκολό...αλλα τουλάχιστον αναγνωρίζω τι έχω να κάνω από δω και περα!!!

Κατά την γνώμη μου η δουλειά ίσως και να βοηθάει γιατί αν κάθεσαι αδρανής σκέφτεσαι συνεχώς και η σκέψη που πάει; στην μοναξιά σου, στην άδεια σου ζωή, στον νόημα αυτού του κόσμου και πάει λέγοντας...