Η δική μου ιστορία έχει ώς εξής. Καπνίζω απο 15 χρονών και μάλιστα πολύ. Θυμάμαι απο εκείνη την ηλικία έκανα τουλάχιστον μισό πακέτο βαριά τσιγάρα τη μέρα, κρυφά φυσικά απ'τους γονείς μου που αν το μάθαιναν θα με σκότωναν! Απ'τα 20 περίπου άρχισα και το ποτό, συνδιασμός καταστροφικός αν θές να κόψεις ένα απ'τα δύο - πόσο μάλλον και τα δύο- καθώς το ένα αναζητάει το άλλο. Πρίν 2 χρόνια περίπου άρχισα να διαβάζω διάφορα άρθρα σχετικά με το κόψιμο του τσιγάρου τα οποία με ταρακούνισαν όχι τόσο τονίζοντάς μου τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος, όσο δίνοντάς μου να καταλάβω οτι είμαι κι εγω μια εξαρτημένη. Συνεχίζοντας το διάβασμα για μήνες, είχαν αφαιρεθεί απ'το μυαλό μου όλα τα θετικά του καπνίσματος. Πλέον το τσιγάρο δεν είναι κάτι που με χαλαρώνει, που με κάνει να συγκεντρώνομαι, που μου κάνει παρέα και μου μειώνει την αμηχανία. Ολα αυτά είναι απλά χαζομάρες. Το τσιγάρο λοιπόν έφτασε να έχει τον χαρακτηρισμό μιας κακιάς συνήθειας που με κάνει να είμαι εξαρτημένη, που με κάνει να βρωμάω, να χαλάω το δέρμα μου, την υγεία μου, τις αντοχές μου και να με αναγκάζει να δίνω κι ένα σεβαστό μέρος των χρημάτων μου για να το επιτύχω αυτό.
Για μένα λοιπόν, αυτό ήταν το μυστικό. Να φτάσω στο σημείο να το απομυθοποιήσω και να το μισήσω. Με τον τρόπο αυτό κάποια στιγμή είπα τέλος και ήταν πολύ πιο εύκολο απ'οσο φανταζόμουν. Και ο καφές, και το ποτό, και το φαγήτο είναι ωραία χωρίς τσιγάρο και για την ακρίβεια ειναι πολύ πιο απολαυστικά. Πιστεύω οτι αυτο είναι το μυστικό σε κάθε ουσία ή συνήθεια απ'την οποία θέλουμε να απεξαρτηθούμε.
εύχομαι καλή τύχη σε όσους προσπαθούν να απαλλαγούν και θέλω να αναφέρω και μια φράση που διάβασα η οποία με ταρακούνησε αρκετα:
' το να καπνίζεις είναι σαν να πέρνεις την εξάτμιση του αυτοκινήτου και την βάζεις στο στόμα σου'.
