δεν ξέρω τι έχω. εδώ και 1 χρόνο σχεδόν υποφέρω!
Όλα στη ζωή μου θα τα χαρακτήριζα σχεδόν τέλεια. Είχα πετύχει μετά από πολύ διάβασμα να κερδίσω μια θέση στο Πανεπιστήμιο που ήθελα αλλά όχι στον κλάδο που ήθελα έτσι μέχρι τις αρχές Ιουλίου που θα έβγαιναν τα αποτελέσματα για την 2η κατανομή είμουν αρκετά αγχωμένη. Βγήκαν τα αποτελέσματα..πέρασα εκείνο που ήθελα. Είμουν πολύ ευτυχισμένη..θα άρχιζα μια νέα ζωή..τη ζωή μου! Είχα δίπλα μου την οικογενειά μου..τον φίλο μου που με λάτρευε..τις φίλες μου..τη προσωρινή δουλειά μου(dvd club) την οποία αγαπούσα γιατί πολύ απλά το περιβάλλον και ο κόσμος ήταν υπέροχo! Tώρα που το σκέφτομαι ήταν σαν να ζούσα ένα μακρινό παραμυθένιο όνειρο..μέχρι που μια μέρα σημάδεψε τη ζωή μου χωρίς ούτε εγώ η ίδια να ξέρω το πώς και το γιατί..'Ηταν 31 Ιουλίου και θα φεύγαμε με την οικογένειά μου, κάτι φίλους και τον φίλο μου για ταξίδι στην Ελλάδα(είμαι από Κύπρο). Όταν σηκώθηκα το πρωί για να ετοιμάσω τις βαλίτσες μου πήγα στον καθρέφτη και "έβλεπα" το δεξί μου μάτι φουσκωμένο (πριν λίγες μέρες είχα πάθει μόλυνση στο μάτι..πήρα φάρμακο και μου πέρασε..μου έτυχε πολλές φορές και πάντα αντιδρούσα φυσιολογικά). Αυτή τη φορά δεν ξέρω γιατί αλλά τρόμαξα ότι θα έμενα για πάντα έτσι..όλοι μου έλεγαν ότι δεν ήταν φουσκωμένο και ότι ήταν απλα και μόνο η ιδέα μου! Σταμάτησα να το σκέφτομαι μέχρι που φτάσαμε στην Ελλάδα..μπήκαμε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου θα μέναμε για 1 βδομάδα και με έπιασε πάλι ο φόβος. Ηταν η χειρότερη βδομάδα της ζωής μου..στην αρχή έβλεπα το μάτι μου φουσκωμένο..μετά το ένιωθα και μετά ένιωθα τη δεξιά μου πλευρά μουδιασμένη..έκανα σκέψεις αυτοκτονίας ενώ ταυτόχρονα μέσα μου είχα πάντα το ερώτημα "εγώ που πάντοτε έλεγα ότι η ζωή είναι ωραία τώρα σκέφτομαι την αυτοκτονία για αυτό το πράγμα?" ...πέρασε η βδομάδα..επιστρέψαμε πίσω και πήγα σε ενα ομοιοπαθητικό ο οποίος μου είπε ότι είχα πάθει κρίση πανικού και μου έδωσε κάτι καψούλες. Στην αρχή ένιωθα ότι ηρεμούσα και ότι αυτός ο εφιάλτης είχε φτάσει στο τέλος του...Πήγαμε στο χωριό για 2 με 3 μέρες και καθώς επιστρέφαμε πίσω έμπαιναν στο μυαλό μου διάφορες παρανοηκές σκέψεις όπως γιατί βλέπουμε έτσι?βλέπω καλά? Για 3 εβδομάδες περίπου έκλαιγα γιατί υποτειθεται δεν έβλεπα καλά ενώ ήξερα ότι έβλεπα..είχα μέσα μου ένα αγχος. Μετά ενώ είμουν στη δουλειά και έβλεπα τηλεόραση έλεγα "όλοι οι άνθρωποι είμαστε το ίδιο" και από εκείνη τη στιγμή άρχισε να μου φαίνεται παράξενο που έχουμε μύτη..έλεγα ότι είμαι τρελλή..πως γίνεται εγώ να σκέφτομαι τόσο παράλογα? δεν ήξερα σε ποιον να το πω και να μην με βγάλει τρελλή..Ήρθε ο Σεπτέμβρης..άνοιξε το Πανεπιστήμιο..δεν κατάφερα και έκανα διακοπή φοίτησης για το 1ο τετράμηνο γιατί δεν μπορούσα να διαβάσω..ούτε είχα όρεξη ούτε θυμόμουν αυτά που διάβαζα..Έτσι έπιασα δουλειά σε μια υπεραγορά μέχρι να δω πως θα αντιδράσω. Συνέχισα να έχω παράλογες σκέψεις..άρχισα να σκέφτομαι ότι είμαι ικανή μέχρι και να σκοτώσω και κάθε νύχτα παρακαλούσα το Θεό να με σκοτώσει..δεν ήθελα πλεόν τη ζωή μου..περνούσαν οι μέρες..μέσα του Νοέμβρη μου μπήκε η ιδέα ότι είμαι λεσβία και ακόμα ζω μ'αυτήν..εγώ που πότε μου δεν ασχολήθηκα με αυτό το θέμα..επίτιδες έπιασα μια ταινία που ήξερα ότι δυο γυναίκες κάνουν έρωτα για να δω πως θα αντιδράσω..έβλεπα και άρχισα να αυνανίζομαι..αμέσως μετά ξέσπασα σε λυγμούς και κλάματα..έλεγα στον εαυτό μου "είσαι λεσβία και πρέπει να το παραδεχτείς" δεν μπορώ όμως..πριν λίγες μέρες η μαμα μου έριξε μια γυάλινη καρδία που μου έφερε ο φίλος μου κάτω και έσπασε και ξέσπασα πάλι σε κλάματα..ήθελα άλλη αλλά να είναι δώρο από αυτόν..και σας ρωτώ τι είμαι τελικά? φταεί η κρίση πανικού που έπαθα? γιατί δεν είναι μόνο η σκέψη ότι είμαι λεσβία που είναι στο μυαλό μου..είναι κι άλλες..π.χ. ότι θέλω να είμαι άντρας ενώ πότε στη ζωή μου δεν έδειξα κάποιο σημάδι..πάντα ασχολούμουν με τη μόδα..το δωμάτιο μου είναι full στο ροζ..έχω αμέτρητα ζευγάρια γόβες..τα πλήστα μου ρούχα είναι ανοιχτά κυρίως χρώματα..α και έχω πολικιστικές ωοθήκες οπότε και λίγη τριχοφυιία και αν δω ότι έβγαλα κάπου τρίχα αγχόνομαι..πώς γίνεται λοιπόν από τη μια να λέω θέλω να είμαι άντρας και να ζω μια κόλαση με αυτή τη σκέψη και από την άλλη να αγχόνομαι πραγματικά όταν δω μια καινούργια τρίχα?? πώς γίνεται να λέω είμαι λεσβία και να έχω ζήσει 2 μεγάλους έρωτες και μάλιστα να κλαίω όταν γυάλινη καρδιά που μου χάρισε ο φίλος μου έχει σπάσει?? αν δεν με ένοιαζε δεν θα έκλαιγα σωστα?? πώς γίνεται ξαφνικά να μου φαίνοντα οι άνθρωποι παράξενοι επειδή έχουν μύτη? σας παρακαλώ βοηθήστε με! έχω κουραστεί και αγχόνομαι όταν λέω ότι είμαι λεσβία..ή οτιδήποτε άλλο..και η σκέψη ότι είμαι λεσβία συμβαδίζει και με τα υπόλοιπα?? (ότι οι άνθρωποι είναι παράξενοι επειδή έχουν μύτη κτλ) ή εγώ απλά προσπαθώ να το δικαιολογήσω και να μην παραδεχτώ την αλήθεια??
