Όταν ψυχαναλύεις τον εαυτό σου...
Καλημέρα!
Πριν 4 χρόνια είχα 2 κρίσεις στον ύπνο μου. Ενώ κοιμόμουν ένιωσα ζαλάδα και ανοίγοντας τα μάτια μου είδα το κορμί μου να τρέμει. Εκείνον τον καιρό είχα πιεστεί πολύ από μια σχέση που είχα.
Το ατύχημα στα Τέμπη το παρακολούθησα λεπτό προς λεπτό. Είδα όλα τα πλανά & από εκείνη την ημέρα και μετά κάθε φορά που στο δρόμο έβλεπα ένα ασθενοφόρο πανικοβαλλόμουν. Έπαιρνα τηλ τα αγαπημένα μου πρόσωπα με σκοπό δήθεν να τα πούμε & αν αργούσαν να απαντήσουν τότε βίωνα ελαφρές κρίσεις πανικού. Αυτά πέρασαν.
Όλα πήγαιναν καλά. Τα τελευταία 2 χρόνια θα έλεγε κανείς ότι άλλαξα τον τρόπο που ζούσα. Η σχέση που με πίεζε τελείωσε έκανα και τα ξεσπάσματα μου βγαίνοντας και γλεντώντας, ηρεμία.
Στα Οικονομικά μου ποτέ δεν ήμουν άνετη. Μάλλον θα έλεγε κανείς ότι ισορροπώ μονίμως σε τεντωμένο σκοινί. Φλερτάρω μονίμως με την φωτιά. Όχι γιατί σκορπάω τα χρήματα μου αλλά γιατί εγώ που μπορώ παίρνω ρίσκο και βοηθάω τα άλλα μέλη της οικογένειας άσχετα αν είναι πιο μεγάλης ηλικίας από εμένα. Κάπου στο βάθος υπάρχει η ασφάλεια που λέει ότι αν ου μην γενάτο συμβεί κάτι κάποιος κάτι θα βρεθεί να με σώσει.
Θυμάμαι να δουλεύω από τα 16 μου, θυμάμαι μια σχέση που με πίεσε πολύ ως τα 23 μου & 2 χρόνια ελευθερίας.
Αυτή την στιγμή είμαι 25 μισό. Το άγχος εκτός από τα σύμβαντα που ανέφερα με το ατύχημα & τις 2 φορές στον ύπνο μου όχι απλά δεν το γνώριζα αλλά εγώ και αυτό δεν συχνάζαμε ποτέ στα ίδια στέκια.
Μετά από ένα καλοκαίρι του 2006 ήρεμο θα έλεγα. Με μια Βίκυ που είχε διώξει από επάνω της την ανάγκη του να βγει & να διασκεδάζει συνεχώς γιατί αυτό την ηρεμούσε ως τότε, αυτό την χαλάρωνε, υπάρχουν επιτέλους στόχοι.
Θα ξεκινούσα μια ξένη γλώσσα που προσπαθούσα 5 ολόκληρα χρόνια να βρω χώρο στον χρόνο μου να την τοποθετήσω, θα περιόριζα τα έξοδα μου, και σε 2 χρόνια θα μετακόμιζα σε ένα μικρό αλλά δικό μου σπίτι, πιο κοντά στη δουλεία.
Ένας χωρισμός από μια σχέση από αυτές τις ανάλαφρες, κάτι όχι και τόσο ψυχοπλακωτικό, συνδυασμός με μια φιλία που τέλειωσε, και ένα παυσίπονο που μου προκάλεσε την αλλεργία , έφεραν εμένα το άγχος τις κρίσεις πανικού και το ψυχοπλάκωμα να τα πίνουμε στο ίδιο τραπέζι.
Κόκκινα στίγματα παντού στο κορμί μου, σκέψεις του τύπου έχε γούστο ο τύπος που ήμουν μαζί για ένα μήνα να είχε τπτ, πεθαίνω…. Γιατί δεν μπορώ να ανασάνω καλά?
Και η άλλη? 10 χρόνια φίλες. Την πάντρεψα, της βάφτισα το παιδί ήμουν πάντα εκεί δίπλα της και να μου μιλήσει τόσο άσχημα γιατί αμέλησα να μεταπουλήσω το ψαλίδι των μαλλιών που από λάθος της αγόρασε? Μια φιλία στον αέρα επειδή δούλευα ως αργά το βράδυ και δεν πρόλαβα? Το κρατάς μέσα σου γιατί σε τέτοιες σχέσεις δεν μπορείς να πεις λόγια από εδώ και από εκεί. Δεν πιστεύεις ότι είναι κάτι μόνιμο και το κρατάς κρυφό δεν ξεσπάς δεν λες λόγια που μπορεί να πληγώσουν γιατί μια μέρα μπορεί να ξαναβρεθείς και τότε?
Η αλλεργία μου με είχε 20 μέρες στην πείνα. Το να μην μπορείς να φας ότι θες σε ρίχνει σε θλίψη. Ποτέ δεν έτρωγα πολύ , αλλά 20 μέρες με ψωμί, ρύζι , κοτόπουλο & πατάτα…. Ε είναι πρόβλημα.
Όσο δεν ήξερα τι είναι το βάρος στο στήθος, τόσο πιο χάλια γινόμουν.
Κέντρο υγείας, καρδιογραφήματα, εξετάσεις αίματος, οξυγόνο.
επείγοντα νοσοκομείων μια από τις ίδιες εξετάσεις, προσθέτουμε τις πλάκες θώρακα, εξετάσεις αερίων του πνεύμονα & την παλαβή γειτόνισσα που ανακάλυψε πως έχω Μάγια!
Αυτό ήταν. Μια γιατρός η τελευταία… Χάθηκε να είναι η πρώτη μου λέει: Δεν πιστεύω πως έχεις κάτι. Ωραία τι μπορεί να είναι? Να κάνω κι άλλες εξετάσεις? Όχι…. Να πας στον ψυχίατρο. Άγχος θα είναι.
Βρήκα ένα τηλ ψυχολόγου, μίλησα λίγο έκλεισα ραντεβού, μπήκα και εδώ διάβασα για τα συμπτώματα της κρίσης πανικού. Κατάλαβα τι έχω… και το έδιωξα. Ακύρωσα το ραντεβού. Θα έκανα προσπάθεια μόνη μου. Θα αγνοούσα το πλάκωμα στο στήθος και που θα πήγαινε θα με βαριόταν μια μέρα.
Οι μήνες κυλάνε ήσυχα. Το μόνο περίεργο είναι ότι μπορεί να μου πονούσαν τα κόκαλα και το μυαλό μου περπατούσε ανάμεσα σε κρεβάτια ασθενών με ανίατες ασθένειες. Ένα πρωί είπα : όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα για σκέφτεσαι και πεθαίνεις κάθε μέρα ξανά και ξανά! Αν είναι να γίνει ας γίνει … αλλά μην το ζεις πριν ακόμα το πάθεις. Και έφυγε….
Ένα πρωί κάθομαι με μια συνάδελφο, ακούω που λέει για την μητέρα της και κάτι που είχε στο κεφάλι σαν λίπωμα. Το μυαλό μου τρέχει στην μητέρα μου, σε 5 λεπτά οι πόροι στα χέρια μου κοκκίνισαν… αλλεργία σκέφτομαι… θα φύγει.
Μια τεραστία κοκκινίλα στο λαιμό μου λες και σκαρφάλωσα σε δέντρο την άνοιξη να παρακολουθώ τις κάμπιες να μετατρέπονται σε πεταλούδες.
Χαλάρωνα… τα χέρια μου καλά… υπήρχε κάτι που με πίεζε ? κόκκινα….
2 εβδομάδες τα πίνω με τις κοκκινίλες μου στο ίδιο τραπέζι. 3 μέρες έχει που ήρθε στην παρέα μας το πλάκωμα.
Το ότι πήγε ο πατέρας μου για μια εγχείρηση καταρράκτη & τελικά θα κάνει καρδιά.
Το ότι πρέπει να βρω 5.500 ευρώ μέσα σε ένα μήνα. Το ότι παράλληλα συνεχίζουν να τρέχουν οι υποχρεώσεις οι οποίες είναι πολλές.
Το ότι για οικονομικούς πάντα λόγους πρέπει να αφήσω για αργότερα την εκμάθηση της γλώσσας που ήθελα εδώ και 5 χρόνια να ξεκινήσω και σημειωτέων τα πήγαινα πολύ καλά.
Το ότι δεν έχω κάποια σχέση.
& άλλα πολλά συνθέτουν τα αλκοολικά κοκτέιλ που πίνω κάθε βράδυ με την καινούρια μου παρέα.
Και τι γίνεται?
Δεν θέλω να πάρω φάρμακα… έμαθα να χαμογελώ και να φλερτάρω με το ρίσκο συνέχεια. Η ζωή μου ποτέ δεν ήταν εύκολη και αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι τι στο καλό μπορεί να φταίει ? οι καταστάσεις που περνώ δεν είναι κάτι που μου συμβαίνει για 1η φορά .
Ψάχνω πίσω και το μόνο που βλέπω πως δεν έκανα σωστά είναι ότι τότε στην παρεξήγηση με την φίλη μου και στα όσα ειπώθηκαν μετά δεν μίλησα. Δεν ξέσπασα απλά έφυγα. Ίσως το ότι πλησιάζει το Πάσχα, το ότι τώρα θα έκανα τα ψώνια του παιδιού και δεν μπορώ με το όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα να με ρίχνει.
Μπορεί να βλέπω και κάτι στον ύπνο μου που δεν το θυμάμαι σωστά?
Σκέφτηκα να πάω και να μιλήσω να πάω και να πω ότι με ενόχλησε. Δεν νιώθω πως θέλουν να φτιάξουν οι σχέσεις μας, αλλά ίσως αν πω όσα τόσο καιρό κράτησα αναμένοντας να καταλάβει το λάθος της μπορεί να λυτρωθώ. Αν ακούσω όμως κάτι που μπορεί όχι να μην μου αρέσει, ο εγωισμός της μπορεί να την κάνει να φερθεί σαν σκουπίδι σε ανθρώπους που ήταν δίπλα της πιο σταθεροί κι από βράχοι. Αν ακούσω κάτι και γίνω χειρότερα? Πως το ρισκάρω?
Δεν ξέρω αν ψάχνω απάντηση σε αυτά. Ήθελα να τα γράψω & το έκανα για να νιώσω καλύτερα.
Πιο πολύ εστιάζομαι σε αυτό το γεγονός διότι εκτός του ότι όλα τα άλλα είναι συνηθισμένα τώρα που τα πράγματα που ήρθαν ακόμη πιο βαριά βλέπω πως αφυπνίστηκα κάπως και το πλάκωμα υποχωρεί. Δηλαδή αντί να γίνομαι χειρότερα εξαναγκάζω τον εαυτό μου να συγκεντρωθεί να συνέλθει και να διώξει ότι μπορεί να μου αποσπάσει την προσοχή. Δεν γίνετε να πρέπει να κάνω τόσα και να έχω και το πλάκωμα να ασχολούμαι… κάπως έτσι είναι στο μυαλό μου και νιώθω καλύτερα.
Υπάρχει η σκέψη πως αν κλείσω λογαριασμούς από γεγονότα που συνέβησαν την περίοδο που ξεκίνησε όλο αυτό θα συνέλθω. Σας έχει συμβεί κάτι τέτοιο?
