Printable View
Εχασα την κόρη μου πριν από ένα χρόνο στην ηλικία των 25 χρόνων από καρκίνο.Οι καταστάσεις που έζησα τότε ήταν φρικτές. Κάποια στιγμή επικοινώνησα μαζί σας και δέχτηκα σημαντική βοήθεια.
Σε όλη την διάρκεια της αρρώστειας πήγαινα σε κάποιο κέντρο στήριξης και τον τελευταίο χρόνο βλέπω ψυχολόγο αλλά έχω κουραστεί πια.Συμπλήρωσα πια 2,5 χρόνια .Τώρα λείπει σε άδεια, αλλά ένοιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω και με άλλους ανθρώπους.
Το πρόβλημά μου είναι ότι ενώ έχω κάνει σημαντικά βήματα με τον εαυτό μου, ο άνθρωπος που βρίσκομαι μαζί του εδώ και 7 χρόνια μου συμπεριφέρεται σκληρά.
Τον παρακολουθεί και αυτόν ψυχίατρος-ψυχοθεραπεύτρια εδώ και 6 μήνες,μετά από έντονη πίεση, γιατί έδειχνε συμπτώματα κατάθλιψης.
Οπως ισχυρίζεται εκείνος τον έφερε σε αυτήν τη θέση ο θάνατος της κόρης μου,παρ\'όλο που 2 χρόνια πριν είχε χάσει τη μητέρα του , με τον ίδιο τρόπο και έχοντάς της μεγάλη αδυναμία και σαν μοναχοπαίδι που ήταν.Με κατηγορεί επίσης οτι είμαι η αιτία που έχασε τον άυθορμητισμό του και το κέφι του.
Με την παραμικρή πιά αφορμή με βρίζει με τα χειρότερα λόγια, πράγμα που δεν το έκανε ποτέ στο παρελθόν και ρίχνει όλο το βάρος στην κακή ,κατά τη γνώμη του ,συμπεριφορά μου.
Και με προοιδοποιήσεις οτι δεν πρόκειται να συνεχίσουμε την σχέση μας άν εξακολουθήσω έτσι.
Οσο και να προσπαθώ να καταλάβω οτι έχει και εκείνος δικές του δυσκολίες,που δεν μπορώ να ξέρω, εκτιμώντας και την κίνησή του να πάει σε κάποιον ειδικό, δεν θέλω να ταλαιπωρούμαι άλλο.Νομίζω οτι δικαιούμαι να ζήσω επιτέλους μια καλύτερη ζωή .
Ακούω γύρω μου οτι τα περισσότερα ζευγάρια μετά από τέτοια γεγονότα χωρίζουν.
Δεν καταλάβαινα μέχρι τώρα το γιατί και δεν το ήθελα κάτι τέτοιο, γιατί τον αγαπάω και έχουμε περάσει τόσα μαζί!
Θα είναι κρίμα και για τους δυό μας ίσως.Μήπως όμως είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει:
Εκείνος ισχυρίζεται οτι με αγαπάει το ίδιο ,αλλά δεν αντέχει άλλο τον καό μου χαρακτήρα.Εγώ που δεν καταλαβαίνω πάλι γιατί πρέπει να μου κόψει το κεφάλι όταν υψώσω σε μια στιγμή τον τόνο της φωνής μου, τι πρέπει να κάνω:
Ζητώ την γνώμη σας.
ευχαριστώ.
Δέσποινα
..σε όλους μας αξίζει μια καλή ζωη με αγαπη.... καποιες φορες οι άνθρωποι κουράζονται....και πρεπει να κανουν διάλειμμα σε μια σχέση... εγώ δεν θα σου πω ποιος έχει η δεν έχει δίκιο... αυτό μπορείτε να το ξέρετε εσείς... ίσως ακόμη και οι δυο να έχετε δίκιο... ο καθένας το δικό του... συμβαίνει... πιστεύω πως είμαστε με εναν άνθρωπο γιατι οταν μοιράζεσαι ενα βαρος στα δυο.. ειναι πιο ευκολο να το σηκώσεις... οταν ο άλλος όμως σου δινει το βαρος του.. και ψυχολογικα νιωθεις πως σε εγκαταλείπει... τοτε ισως χρειάζεται λιγοσ χρονος.... και για τους δυο...
πολλες φορες ξεχναμε ποσο σημαντικο,αξιοθαύμαστο και υπεροχο ειναι καποιος να ΘΕΛΕΙ να ειναι διπλα σου... και να σου αφιερώνει καποιο χρονο απο την ζωη του... γι αυτο καπου καπου πρεπει να το υπενθυμίζομε ολο αυτο στον εαυτο μασ.... ακομη καιι αν αυτο σημαινει να μείνουμε λιγο χώρια απο τον αλλον..
..σε ολους αξίζει να ειναι ευτυχισμένοι στην ζωη....
φιλικα..Αντουλα..
Δέσποινα ένας χρόνος είναι μικρό χρονικό διάστημα για μία γυναίκα που έχει χάσει το παιδί της να λειτουργεί φυσιολογικά. Πολλή περισσότερο για εσένα που δεν σου συναίβει ξαφνικά, αλλά έζησες την όλη ψυχοφθόρο διαδικασία της αρώστιας του παιδιού σου.
Ο σύντροφός σου όμως είναι φυσιολογικό να το βιώνει διαφορετικά γιατί δεν πρόκειται για δικό του παιδί...
\'Οσο και αν πόνεσες, ο χρόνος θα σε βοηθήσει. Και θα βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά. Πιο ώριμα.Σκέψου τον εαυτό σου 10-15 χρόνια αργότερα. Νομίζεις ότι ο πόνος της μάνας θα είναι τόσο βαρύς?
Προσπάθησε λοιπόν να συνεχίσεις την ζωή σου και να ξαναβρείς το ρυθμό σου γιατί πιστεύω ότι άνθρωπός σου αυτά που λέει τα εννοεί.Αν πράγματι λοιπόν έχεις κάνει το πρόβλημά σου και πρόβλημά του, και το μόνιμο θέμα συζήτησης είναι το αδικοχαμένο παιδί σου, στην πρώτη ευκαιρία που κάποια θα του κουνήσει την ουρίτσα της θα φύγει.
Πιστεύω ότι όλοι γενικότερα έχουμε υποχρέωση να μη μεταφέρουμε τα προβλήματά μας με τους γονείς μας, με την δουλειά μας και τον εαυτό μας στο σπίτι μας.
Δεν λέω να μη τα συζητάμε, αλλά να μη τα κάνουμε και προβλήματα των συντρόφων μας.
Να συζητάμε τα προβλήματά μας με τον σύν - τροφο μας αλλά να μην τα κάνουμε δικά του...
Δηλαδή; Δεν είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνω τι εννοείς...
Επιλέγοντας να συμπορευτείς μ\' έναν άνθρωπο σε αυτή τη ζωή, επιλέγεις παράλληλα την από κοινού ζωή νομίζω...
Συμβαίνει το αντίθετο απο αυτό που νομίζεται.
Εγώ το αντιμετωπίζω με ρεαλισμό από την αρχή και καταλαβαίνοντας το πρόβλημά του δεν το συζητάω καν μαζί του ,ούτε ζητάω στήριξη.
Εκείνος απ\'οτι λέει δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει σαν εμένα ψύχραιμα ,οτι του έχει κοστίσει πάρα πολύ και οτι δεν μπορεί από τότε να λειτουργήσει.
Γι\'αυτό αρχίζω να κινούμαι προς την περίπτωση να του θυμίζει η παρουσία μου και μόνο ΄δυσάρεστες εικόνες.
Μια και εγώ ήμουν πάντα η δυνατή και η αισιόδοξη της παρέας, έσβησε η εικόνα του αυτή βλέποντας με σε δύσκολες ώρες αδύναμη , δυστυχισμένη .
Και στο τέλος μήπως ο καθένας μας με το δικό του τρόπο ζωντανεύει στον άλλο μόνο άσχημες στιγμές και η ανάμνηση πιά καλών εποχών έχει σβήσει
Ίσως τότε η σχέση σας να έχει κάνει τον κύκλο της. Ίσως φανεί σκληρό αλλά προσωπικά πιστεύω ότι όταν ένα ζευγάρι μαλώνει σε καθημερινή βάση, ανταλλάσοντας σκληρούς χαρακτηρισμούς έχει ξεπεράσει κάποια όρια όπου η κατάσταση είναι μή αναστρέψιμη.Και αργά η γρήγορα η σχέση τελειώνει. Ενδεχομένως Δέσποινα να υπάρχουν και άλλα παιδιά τα οποία υφίστανται τις παρενέργειες μιας προβληματικής σχέσης.
Επέτρεψέ μου μία ερώτηση. Υπάρχει πάθος στη σχέση σας?
Απο εκείνον όχι.Δεν θέλει ή ίσως δεν καταλαβαίνει να δεχτεί οτι συμβαίνει για το πρόσωπό μου αυτό.Υποστηρίζει οτι γενικότερα δεν έχει διάθεση .
Παιδιά άλλα υπάρχουν αλλά είναι μεγάλα και έχουν την δικιά τους ζωή,ανεξάρτητα από εμάς.
Οι καβγάδες δεν είναι καθημερινοί, αλλά οταν συμβαίνουν είναι ισοπεδωτικοί .
Αν παίρνει φαρμακευτική αγωγή για την κατάθλιψη να ξέρεις, ότι η έλλειψη διάθεσης μπορεί να οφείλεται στα φάρμακα. Οπότε πρέπει να είσαι πιο ανεκτική.
Έχετε χωρίσει ποτέ στο παρελθον?
Κάποιες απόπειρες να χωρίσουμε,ναι.
Οφείλω να ομολογήσω πως συμφωνώ απολύτως με το raphsssodos....Quote:
Originally posted by raphsssodos
Να συζητάμε τα προβλήματά μας με τον σύν - τροφο μας αλλά να μην τα κάνουμε δικά του...
Δηλαδή; Δεν είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνω τι εννοείς...
Επιλέγοντας να συμπορευτείς μ\' έναν άνθρωπο σε αυτή τη ζωή, επιλέγεις παράλληλα την από κοινού ζωή νομίζω...
Τολμώ να πω πως σε ένα βαθμό σε καταλαβαίνω Δέσποινα μου..¨Εχασα κι εγω τη μητέρα μου που λάτρευα, από καρκίνο πριν από 6 μήνες...
Και λεω \"σε ένα βαθμό\" γιατί δεν ξέρω τι είναι πιο ισχυρό από τα δύο..Να χάνεις μια μάνα ή ένα παιδί...
Χάνοντας ένα γονιό είναι ένα γεγονός που πονάει σαφως αλλά είναι και \"αποδεκτό\" απο τη φύση. Αυτη λέγεται πως είναι η \"σωστή {αναμενόμενη ) σειρα\" των πραγμάτων. Το να χάνει όμως μια μάνα το παιδί της..ακούγεται αφύσικο όσο και ΠΟΛΥ σκληρο.
Αν και η απώλεια τελικα δεν είναι μετρήσιμη ούτε και συγκρίσιμη πιστεύω...
Όσο για το σύντροφό σου, μένω σε αυτά που είπε ο/η raphsssodos, προσθέτοντας πως ίσως δεν έχει ξεπεράσει το δικό του πένθος και κατηγορεί εσένα που με το χαμό της κόρης σου το \"ενεργοποίησες\" πάλι...Λες και φταις..Λες και ήθελες...
Τί να πω...Μερικές φορές τάχω χαμένα...