Σημερα πηγα στον ψυχοτετοιο. Ειχα να τον δω απο πριν το Πασχα. Δε θα ελεγα οτι μου ελειψε...
-Πως εισαι;
-Καλα...
-Πως τα περασες στην Κρητη;
-Ωραια. Ηρεμα και οικογενειακα.
-Πως παει το μαζεμα;
-Ε... μια μαζευω, μια δε μαζευω...
Του ειπα οτι εχω μια γενικοτερη ταση εμμονης στη λεπτομερεια. Ηθελα απο την αρχη να εστιασουμε στο γενικοτερο και οχι μονο στο μαζεμα. Βεβαια αυτο που καταλαβα μετα απο τις επισκεψεις ειναι πως ο,τι κι αν μαζεψω ή δε μαζεψω, μετα θα το ξεχασω και πως δεν πρεπει να μαζευω.
Την προηγουμενη φορα του ειπα οτι η Αθηνα με πνιγει, οτι δε μου αρεσει να ζω εδω, δεν αντεχω το ρυθμο ζωης και οτι αυτο πιστευω παιζει ρολο στους ψυχαναγκασμους μου. Δεν πηρε θεση. Ουτε συμφωνησε ουτε διαφωνησε. Πιστευω ομως οτι δε συμφωνησε. Γι' αυτον μετραει μονο να προσπαθησω να κοψω αυτη τη συνηθεια και οι οποιες αιτιες δεν εχουν σημασια.
Σημερα του ειπα για το αγχος που εχω για τις εξετασεις που ερχονται και για το αβεβαιο κοντινο μελλον μου. Χρωσταω γυρω στα 13 μαθηματα, εχω αλλα 7 περιπου αυτου του εξαμηνου, συνολο 20. Θα προλαβω να τα διαβασω ολα; Θα μπορεσω να τα περασω ολα; Δεν ξερω. Δυσκολο. Αδυνατον οχι αλλα δυσκολο. Με κουραζει η απομνημονευση, την εχω βαρεθει. Δυσκολευομαι να συγκεντρωθω. Βαριεμαι. Η μητερα με πιεζει. Θελει να τελειωσω φετος τη σχολη. Δεν εχει κι αδικο. Την καταλαβαινω. Πρεπει επιτελους να τελειωσω μια σχολη. Πρεπει να δουμε και τι θα κανουμε απο Σεπτεμβρη. Που θα ειμαι απο Σεπτεμβρη; Αθηνα; Κρητη; Θεσσαλονικη; Θεσσαλονικη γιατι; Γιατι την αγαπαω. Αλλα με ποια δικαιολογια; Εχει ενα μεταπτυχιακο εκει. Για να το κανω ομως, πρεπει να τελειωσω τη σχολη, δηλαδη να περασω ολα τα μαθηματα. Δεν ξερω αν θα μπορω να το κανω χρωστωντας καποια μαθηματα.
Αυτα ολα του ειπα. Πρεπει να κατσεις να διαβασεις. Θελει κοπο. Πρεπει να το παλεψεις αμα θες να πας Θεσσαλονικη.
Καπως ετσι ηταν τα λογια του. Αυτα μου ειπε πριν φυγω. Τα σκεφτομουν καθως προχωρουσα στο δρομο και γυρνουσα σπιτι.
Οπως και να 'χει θελω να τελειωσουν οι εξετασεις, να ερθει το Καλοκαιρι, να σκεφτω μερικα πραγματα, να βαλω μια ταξη στις σκεψεις μου.
Του ειπα και για τις λαθος επιλογες που εκανα και πιστευω οτι μου κοστισαν και τωρα τις πληρωνω. Παλι δεν πηρε θεση. Δεν εχει ομως νοημα να τα σκεφτομαι αυτα, σωστα; Συμφωνησε. Ισως ετσι επρεπε να γινουν τα πραγματα κι εξαλλου εγιναν και καλα πραγματα, συμπληρωσα και συμφωνησε παλι.
Αυτο που ειναι σιγουρο ειναι οτι πρεπει να προσπαθησω να περασω τα μαθηματα, οσα μπορω τουλαχιστον και να ξεπερασω τους ψυχαναγκασμους. Καλυτερα ομως να μην αγχωνομαι και να μη σκεφτομαι απαισιοδοξα. Ο,τι εγινε εγινε και ο,τι ειναι να γινει θα γινει.
