Συγκατοίκηση...

Καλησπέρα σε όλους!!
Το θέμα που θα ήθελα να θίξω αυτή τη φορά (κ το οποίο απασχολεί ελαφρώς το μυαλό μου) είναι αυτό της συγκατοίκησης με το σύντροφό μου..
Είμαστε μαζί περίπου 1,5 χρόνο περίπου κ όλα πηγαίνουν μια χαρά!!Είμαστε στη φάση που αγαπάμε ο ένας τον άλλο, δε πιέζουμε για καταστάσεις όπως αρραβώνες, γάμους κλπ (ούτε εγώ ούτε αυτός είμαστε τέτοιοι τύποι), μοιραζόμαστε πολλά πράγματα μαζί, ευχάριστες κ δυσάρεστες καταστάσεις κ γενικώς έχουμε την απαραίτητη επικοινωνία που πρέπει να υπάρχει σε ένα ζευγάρι που βρίσκεται σε μια υγιή σχέση.
Το θέμα συγκατοίκηση δε το είχα σκεφτεί σε προηγούμενες σχέσεις μου (καμία άλλωστε δεν ήταν τόσο σοβαρή ώστε να μου μπεί -έστω κ σαν υποψία- κάτι τέτοιο στο μυαλό!). Τώρα όμως νομίζω ότι είναι κάτι που θα ήθελα να δοκιμάσω, χωρίς να έχω την απαίτηση ότι αυτό θα οδηγήσει αμέσως σε γάμο!!! Ίσως το ότι θα ήθελα να περνάω ακόμα περισσότερες ώρες με το σύντροφό μου, ίσως το ότι μένουμε ο ένας στη μια κ ο άλλος στην άλλη άκρη της πόλης, ίσως το ότι θα ήθελα να δοκιμάσω τις αντοχές μου κ στη σχέση μας αλλά κ για την ανεξαρτησία μου... όλα αυτά με κάνουν να θέλω να πάρω το ρίσκο..
Αυτή μου τη σκέψη την έχω εκφράσει -άλλες φορές με χιούμορ κ άλλες φορές πιο σοβαρά - στο σύντροφό μου, ο οποίος δεν αντιδράει άσχημα σε μια τέτοια σκέψη. Ούτε όμως είναι εντελώς πρόθυμος στο να γίνει ένα τέτοιο βήμα, καθώς είναι σαφώς σημαντικό. Ισως κ εγώ αν έρθει εκέινη η ώρα να πάρω την τελική απόφαση να προχωρήσω σε κάτι τέτοιο να "κωλώσω" καθώς θα μου είναι κ λίγο δύσκολο να φύγω τόσο μακρυά απ' το σπίτι μου...Κ φυσικά θα γνωρίζω ότι μια συγκατοίκηση θέλει υπομονή κ υποχωρήσεις κ απ' τις δυο πλευρές!

Ευχαριστώ που διαβάσατε το θέμα μου κ περιμένω γνώμες κ περιστατικά δικά σας!!
Byyyyyeeee!!!

η μοναδικη εμπειρια που εχω απο συγκατοικηση, ειναι απο περσυ τετοια εποχη σχεδον, που εμενα για λιγο με μια μεγαλυτερη μου, της πληρωνα το φαγητο (γιατι τα υπολοιπα δεν ηθελε επειδη αυτη ειχε σταθερη δουλεια). δυστυχως κι ενω εγω ειχα ολη τη καλη διαθεση να προχωρησω σοβαρα μαζι της, και να ξεκουμπιστω μια για παντα απ'το σπιτι των γονιων μου, δε πηγε το θεμα οπως ηθελα και η οποια σχεση ειχαμε κατεληξε στο μονο σεξ και τπτ αλλο (το οποιο ηταν και κακιστο btw). εκτος απ'τη διαφορα ηλικιας, ηταν και γαμημενη ψυχολογικα, και ισως φταιω κι εγω που παρολο που εχω καμποσα λεφτα στη τραπεζα, δε κυκλοφορω με κατοσταρια στη τσεπη να καλυπτω τις οποιες αναγκες προκυψουν και να νιωθει τη δηθεν ασφαλεια. θα πρεπει να υπαρχει συνεννοηση τουλαχιστον στα οικονομικα λοιπον! γενικα αμα θελουν και οι δυο και υπαρχει καλη επικοινωνια γινεται ανετα. δε βλεπω πως αλλιως μπορει να προχωρησει ενας ανθρωπος πλεον στην Ελλαδα, οταν τα λεφτα μιας δουλειας δεν τον φτανουν να μεινει μονος του. γιαυτο συγκατοικηστε να γινεται ανεξαρτητοι και να ρθουμε ολοι οι ανθρωποι πιο κοντα. δεν υπαρχει λογος να σαπιζουμε με τους γονεις μας! για μενα φετος δεν εκατσε τπτ καλο και δυστυχως σαπισα σπιτι. ελπιζω του χρονου να βρω...

XAXAXAXAXA keno εισαι και γαμω τα παιδια!!!!!!!!!!!!!!!
λοιπον να πω και εγω την αποψη μου... DO IT ΦΑΙΔΩΝ!!!!! ειστε 1,5 χρονο μαζι οπότε γνωρίζετε αρκετα καλα ο ενας τον αλλον.. ειναι μια καλη ευκαιρια να δειτε εαν ταιριαζετε και σε αυτο το κομματι η όχι... ειναι και σαν εμπειρια πολυ καλη..εχω συζήσει 2 χρόνια με ενα παιδι βεβαια στο τελος χωρίσαμε αλλα δεν το μετανιωσα..ηρθαμε πολυ κοντα σαν ανθρωποι με γνωρισε και τον γνωρισα ακομη καλυτερα και γνωρισαμε και τους εαυτους μας πιο καλα..εγω ανακάλυψα πραγματα στη συμπεριφορά μου που με αλλο τροπο δεν θα τα καταλάβαινα... ασε που τωρα εχω και εναν καλο φίλο που με ξέρει απο την καλή και απο την ανάποδη.. εντάξη μπορει να μην κάνουμε κολλητη παρέα αλλα οταν τον χρειάζομαι είναι εδω..το ίδιο και εγω για αυτον.. οπότε.. ψηφίζω ΝΑΙ.. δε λεω να του κουβαληθεις αυριο..σιγα σιγα το συζητατε και βλέπετε...

Εγώ με τον πρώην μου μέναμε μαζί κάθε εβδομάδα τριήμερα τετραήμερα και διακοπές, (στο εξοχικό μου), και μπορώ να πω πως μερικές φορές του έλεγα, "άστο μην έρθεις Πέμπτη, κάνε κάτι αλλο και τα λέμε αύριο", γιατί πραγματικά ήθελα να έχω μια μέρα μόνη μου, καθώς στην Αθήνα μένω με μπαμπά και αδελφό, οπότε μου έλλειπε να μείνω μόνη μου.

Αυτό πρέπει λοιπόν να σκεφτείς. Μπορείς να είσαι με κάποιον επτά μέρες την εβδομάδα σε ένα σπίτι και να μη τον ξεφορτωθείς ούτε για κάποιες ώρες ώστε να είσαι μόνη σου? Πχ, να βγεις απο το μπάνιο και να κυκλοφορείς γυμνή.
Να μιλάς ώρες με τις φίλες σου στο τηλέφωνο θάβοντας τον. Να μαγειρεύεις για τον εαυτό σου ή να γράφεις εδώ χωρίς να κρυφοκοιτάζει?
Θεωρώ πως η συγκατοίκηση είναι καλή στην αρχή, ενθουσιάζεσαι, αλλά μετά πρέπει να ταιριάζεις ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ με κάποιον για να μη βαριέσαι και να μη νιώθεις αποπνικτικά στο ίδιο σου το σπίτι...:)

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

πρέπει να ταιριάζεις ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ με κάποιον για να μη βαριέσαι και να μη νιώθεις αποπνικτικά στο ίδιο σου το σπίτι...:)

---

το πόσο πολυ ταιριάζει μόνο εαν το δοκιμάσει θα το μάθει... όντως πολλες φορές θες να μείνεις μόνη σου με την παρτη σου.. να ξεκουμπιστει, να εξαφανιστει και να μην υπάρχει ούτε σαν σκέψη στο χωρο για να ανασάνεις.. αυτο το κανονιζεις με τον αλλον... όπως όλα στη ζωή ετσι και η συγκατοικηση εχει τα καλά της και τα κακά της..
παντως πιστευω οτι ο κεθενας μας πρεπει να εχει αυτη την εμπειρία πριν φτασει στο γαμο..κ οχι απαραιτητα με τον ίδιο ατομο που θα νυμφευθει!

Εμένα γενικά μου αρέσει η συγκατοίκηση κι έχω ζήσει περισσότερα χρόνια μαζί με κάποιον παρά μόνη μου. Σε μία περίπτωση συγκατοικήσαμε μετά από αρκετά χρόνια σχέσης κι ενόσω ο καθένας ζούσε ήδη μόνος του. Εκεί ανακάλυψα πόσο σημαντικές είναι τελικά οι μικρές καθημερινές συνήθειες του καθενός, αλλά και πόσο ωραία είναι η κοινή δημιουργία. Σε μια άλλη περίπτωση, η συμβίωση αποδείχτηκε ανυπόφορη, γιατί έγινε φανερό ότι ήμασταν πολύ διαφορετικοί άνθρωποι τόσο στις απόψεις όσο και στον τρόπο που λειτουργούσαμε μέσα στο σπίτι. Και τέλος με τον άντρα μου συγκατοικήσαμε σχεδόν αμέσως, αφού οι αποστάσεις ήταν μεγάλες και θέλαμε να είμαστε μαζί.

Μετά λοιπόν από αυτά, έχω να πω ότι

- Βεβαίως κι όταν ζεις μαζί με κάποιον ερωτικό σύντροφο δεν είναι το ίδιο όπως όταν ζεις εντελώς μόνος ή με άλλους π.χ. γονείς. Εξαρτάται από το πώς έχουμε συνηθίσει, τι έχουμε μάθει, τι ανάγκες έχουμε. Προϋποθέτει διάθεση για μοίρασμα, για άνοιγμα προς τον άλλον, καθώς και μια στοιχειώδη άνεση του καθενός με τον εαυτό του.

- Καλό είναι να έχει ζήσει κανείς πρώτα μόνος του, να ξέρει πώς λειτουργεί ο ίδιος και τι ανάγκες έχει ένα σπίτι. Γενικά, η συναισθηματική και οικονομική αυτονομία του καθενός είναι βασική προϋπόθεση. Αλλιώς, οι κάθε είδους ανασφάλειες κι εξαρτήσεις επιβαρύνουν τη συγακτοίκηση με τον σύντροφο.

- Τα οικονομικά δεν είναι αμελητέο ζήτημα. Τα έξοδα ΔΕΝ πάνε δια δύο, πάνε ΕΠΙ δύο. Η μόνη περίπτωση μείωσης εξόδων είναι να πλήρωναν οι σύντροφοι δυο ξεχωριστά ενοίκια και τελικά να κρατήσουν μόνο το ένα. Αν κάποιος ζούσε πριν με τους γονείς, εννοείται πως έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος αν πάει να ζήσει σε άλλο σπίτι, ακόμα κι αν έχει συγκάτοικο. Αν κάποιος ζει ήδη σε δικό του σπίτι, το να φέρει συγκάτοικο μέσα σε αυτό αυξάνει κατακόρυφα τα έξοδα. Πρέπει λοιπόν να υπάρχουν πολύ ξεκάθαρες συνεννοήσεις γύρω από τη συμμετοχή του καθενός.

- Προσωπικά, αν δεν μπορούσα να αυτοσυντηρηθώ, δεν θα συγκατοικούσα. Γιατί άλλο η συνεργασία και άλλο η εξάρτηση. Κι αν είναι μαζί με το συναισθηματικό κόστος ενός πιθανού χωρισμού να ψάχνω κι άλλου είδους στηρίγματα μετά, να μου λείπει.

- Για να πετύχει η συγκατοίκηση χρειάζεται οι σύντροφοι να ταιριάζουν σε πολλά, αλλά κυρίως στο πώς αντιλαμβάνονται την κοινή ζωή. Για μένα η κοινή ζωή δεν σημαίνει να περνάω 24 ώρες μαζί με το σύντροφο, ούτε να κάνουμε συνέχεια τα πάντα μαζί. Επίσης μέσα στο σπίτι χρειάζομαι τον δικό μου εντελώς προσωπικό χώρο και χρόνο.

Ψηφοφορία: Μοντέρνοι καιροί
ΟΧΙ: ποτέ είναι αμαρτία 0 (0%)
ΟΧΙ: ποτέ δεν είναι μπουρδέλο το σπίτι μου 0 (0%)
ΟΧΙ: θα γίνουμε βούκινο στη γειτονιά 0 (0%)
ΝΑΙ: εφ όσον το γνωρίζουν και οι γονείς του άλλου παιδιού. 4 (80.00%)
ΝΑΙ: χωρίς να το γνωρίζουν οι άλλοι γονείς 1 (20.00%)


Μοντέρνοι καιροί



Τα περισσότερα παιδιά σήμερα έχουν ολοκληρωμένες σχέσεις.

Αντί να τρέχουν στα πάρκα και σε άλλα μέρη για να βράζουν τα μάτια τους, όπως έλεγαν και έκαναν παλιά οι τωρινοί γονείς, δεν θα ήταν καλύτερα αν επιτρέπαμε το παρακάτω…


Το παιδί σας ηλικίας από 16-17 σας ρωτάει.

.Μπορεί να έρχεται η Μ ή ο Ν να μείνει στο δωμάτιό μου τα Σαββατοκύριακα ;

-----

(τα παιδιά πάνε μια χαρά, ο Φ γίνεται σε λίγους μήνες 18 και η Μ 16.
Θα πάνε διακοπές μαζί με έγκριση των γονιών για 15 ημέρες και σκέπτονται την συγκατοίκηση όταν θα έρθει η ώρα των σπουδών..)

Όσο για το εδώ θέμα mantamitsa, δοκιμάστε αλλά μη ξεχνάτε να κρατάτε πάντα όρια μεταξύ σας που δεν θα πρέπει να παραβιάζετε, έτσι η σχέση (όποια κι αν είναι) θα έχει σωστή ισορροπία και σε περίπτωση διακοπής της συμβίωσης θα είναι πιό ανώδυνη..

Marina38 τι σημαινει κοινη ζωη για σενα??

Μα το να ζούμε μαζί προφανώς :) Εννοείς μήπως πώς θεωρώ ότι λειτουργεί καλύτερα κάτι τέτοιο? Ή μια διευκρίνιση σχετικά με το ταίριασμα απόψεων-αντιλήψεων-συνηθειών που χρειάζεται να υπάρχει?

Στο πώς λειτουργεί καλύτερα, για εμένα λειτουργεί όταν υπάρχουν πολλά κοινά από τη μια (ωράρια, γούστο- προτιμήσεις-ενδιαφέροντα, δραστηριότητες κλπ), από την άλλη κατανόηση και ανοχή των διαφορών και του προσωπικού χώρου - χρόνου που οι περισσότεροι άνθρωποι χρειάζονται.

Γενικά εξαρτάται από το συνολικό ταίριασμα δυο ανθρώπων, κάτι που μερικές φορές φαίνεται μόνο μέσα στη συγκατοίκηση. Υπάρχουν πολλές μικρές καθημερινές λεπτομέρειες που μπορεί να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά ή να τους απομακρύνουν. Πάρε το παράδειγμα της καθαριότητας ενός σπιτιού, αν ο ένας θέλει να μην υπάρχει ίχνος σκόνης & αταξίας και ο άλλος δεν ενοχλείται από το στρώμα χνουδιών στο πάτωμα και παρατά τα πάντα δεξιά κι αριστερά, αμέσως έχουμε ένα θεματάκι!