Ταχυπαλμίες - Άγχος τρέλας ή Θανάτου

Καλησπέρα,

Πριν από κάτι χρόνια ένα κοντινό μου πρόσοπο αντιμετόπιζε ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές.
Βλέπετε τότε όλα αυτα τα έλεγα βλακείες και δεν μπορούσα να κατανοήσω...
Μέχρις σήμερα...!

Δεν ξέρω πως και γιατί απλά έδω και 4 μήνες έχω Γενικευμένη αγχώδης διαταραχή..
Πως έκανα τη διάγνωση βέβαια...?
Αφού επισκέφτηκα ενα κάρο γιατρους για τις ταχυπαλμίες, πόνους στο στήθος, ζαλάδες και οτιδοιποτε αλλο μπορειτε να φανταστειτε.
Μετά από 3 triplex, 4 καρδιογραφήματα, 2 γενικές αίματος και θηροειδή...κα.
Διάβασα αυτό «http://www.psyche.gr/agchodis.htm» !!

Βρε βρε ποιος το περιμενε να γινω κοκοπιου..
Πέρασα 2 μήνες με κρίσεις πανικού.Φυτικά ήρεμιστικα (βαλεριάνα), μείωση τσιγάρου κ΄ καφέ και 2 χαπάκια LEXOTANIL που τα κοίταγα και έλεγα ότι δεν θα τα πάρω(έχω ακόμα μισό).
Τα αισθήματα μου: Θα πεθάνω ή θα τρελαθώ !!
Δεν έχω ξαναφοβηθεί ποτέ στη ζωή μου έτσι...
Δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο αδύναμος..
Φτάνοντας στο σήμερα, δεν έχω επισκεφτεί καποιόν ψυχολόγο-ψυχίατρο.. Θεωρώ οτι το να το αντιμετοπίσω μόνος μου θα είναι καλύτερα. Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό.
Πλέον δεν έχω κρίσεις πανικού, όποτε πάει να με πιάσει το άγχος ψιλογελάω και λές καλώς το μαλάκα..
Σημειωτέων ΠΟΤΕ δεν ανγχωνόμουνα για κάτι..Πάντα αντιμετόπιζα τα πάντα τόσο ψύχραιμα που πολλοι με αποκαλούσαν αναίσθητο.
Και τώρα που πατησαμέ τα 23 αρχίσαμε να κοτεύουμαι....Δεν το μπορώ αυτο..!
Παρόλα αυτά ο φόβος οτί μπόρει να έχω κάτι αλλό δεν μου έχει φύγει, ακόμα και μετά από τις λέξεις του καρδιολόγου οτι ‘αγόρι μου εσυ μόνο απο καρδιά δεν θα φύγεις’.
Είχα συνηθήσε πάντα να ακούω το σώμα μου, το θεωρούσα διαίσθηση και μάλιστα μπόρει να την ακολουθούσα και με κλειστά μάτια..Και τώρα πρέπει να την αγνοώ σε αυτό το θέμα..Με περιπλέκει...!
Κλείνοντας το μεγάλο και κουραστικό λόγο μου αφού ξεφυγαμε από όλες τις κρίσεις και τους πόνους μας έχουνε μείνει 2 πράματα..!
1. Ταχυπαλμίες: Έχω ή δεν έχω...? ‘Οταν κάθομαι μπορεί να έχω από 68 έως 120.
Αναλόγως τη στιγμή.Φυσικά όταν έχω πάνω από 110 νιώθω λίγο αγχωμένος..
Αλλά μου έχει γίνει και λίγο εμμονή ιδέα και εμμένα και το ψιλοκοιτάω συχνά ασυνέσθητα...Μαλακία κάνω..

2. Πάω να κοιμηθώ...Μόλις θα πάει να με πάρει θα ξυπνήσω..Ένα αίσθημα φόβου μαζι με ταχυπαλμία..Μερικές φορές κάτι άσχημο βλέπω και το θυμάμαι, μερικές άλλες όχι...Σήμερα ξύμνησα 2 φορές απο εφιάλτη..
Φυσικά όχι οτι αυτό θα με εμποδίσει να κοιμηθώ γιατι είμαι και λίγο βοιδι στον ύπνο..Θα ξυπνήσω τρομαγμένος, θα γυρίσω και θα ξανακοιμηθω...
Απλά δεν μου αρέσει αυτό...Νιώθω οτι δεν κοιμαμαι όπως παλιά...

Και τώρα που το σκέφτομαι όλο αυτό πίσω πίσω στο κεφάλι μου πάλι κατι με τσιγγλάει μπας και έχω κατι με την καρδιά μου...
Η λογική μου λέει το σωστό αλλά.......................................... ..........

Καλα εγραψά ολόκληρη έκθεση....Δεν πολυμιλάω για αυτό και παρασύρθηκα
Ελπίζω να μην σας κούρασα πολύ..

Πείτε μου και σεις καμιά γνώμη... :)

Αν έχεις διαβάσει και άλλες δημοσιεύσεις θα δεις ότι όλοι έχουν ακριβώς τις ίδιες ανησυχίες με τις δικές σου,όλοι έχουμε περάσει και συνεχίζουμε να περνάμε από αυτά τα στάδια και από πολλά άλλα. ηρέμησε είναι από το άγχος καθαρά και από τη στιγμή που σου το είπε και ο γιατρός δεν χρειάζεται να το σκέφτεσαι απλά να καταλάβεις τον λόγο για τον οποίο σε πιάνει όλο αυτό και να προσπαθήσεις να το ελέγχεις όταν σου έρχεται και θα δεις ότι σιγά σιγά θα ηρεμήσεις.και μην παίρνεις από μόνο σου lexotanil αν θες κάποια βοήθεια είναι καλύτερα να πας σε ένα ειδικό.Και όχι απαραιτήτως σε ψυχίατρο για να σου δώσει φαρμακευτική αγωγή αλλά σε ψυχολόγο,ίσως το να το συζητάς να σε βοηθήσει αρκετά μπορείς να το μοιράζεσαι βέβαια και εδώ μαζί μας.εμένα με βοήθησε πολύ όταν βρήκα αυτό το forum και μπόρεσα να καταλάβω και να κοντρολάρω αρκετές τέτοιες καταστάσεις χωρίς κανένα βοήθημα φαρμακευτικό.

The_One σε χαιρετώ...
Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, τα συμπτώματα σου είναι κοινά σε μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που αντιμετωπίζουν αγχώδεις διαταραχές, κρίσεις πανικού ή οτιδήποτε σχετικό. Τα ίδια αντιμετώπιζα και αντιμετωπίζω κατά διαστήματα. Ο φόβος της "τρέλας" είναι ένα ακόμη συνηθισμένο σύμπτωμα που προσωπικά με ταλαιπωρούσε για αρκετό διάστημα. Μου είχε γίνει έμμονη ιδέα, με αποτέλεσμα να με τεστάρω σε κάθε κίνηση, δραστηριότητα μπας και εντοπίσω καμιά "ασυνήθιστη" συμπεριφορά που θα πιστοποιήσει τις ιδέες μου (μπας και το πάρω απόφαση και ησυχάσω :) ). Κατανοώ ότι είναι επώδυνο όλο αυτό... κατανοώ επίσης ότι είναι δύσκολο να αποδεχθείς ότι συμβαίνει σε σένα αλλά μπορεί να συμβεί στον καθένα... είναι δυνατόν να ξεπεραστεί αλλά απαιτεί φροντίδα... φροντίδα της ψυχής που πολλές φορές δεν είμαστε σε θέση να την προσφέρουμε εμείς στον εαυτό μας...

Πολύ καλό το ότι έχεις επαφή με το σώμα. Σημαντικό "χάρισμα" και σημαντική αφετηρία :)
Η άποψη μου είναι ότι η αποφόρτιση θα ξεκινήσει αν αποκτήσεις επαφή και με την ψυχή μιας και τα όσα νιώθεις θυμίζουν ψυχοσωματικά και όχι σωματοψυχικά... Δοκίμασε να επισκεφτείς κάποιον ψυχολόγο, ψυχοθεραπεύτη, κάποιον που θα σε βοηθήσει να "αδειάσεις" λίγο... δοκίμασε το και βλέπεις μιας οι απανωτές ιατρικές εξετάσεις περισσότερο μας εγκλωβίζουν σε ένα φαύλο κύκλο παρά μας χαλαρώνουν...

:)

The One, από τα όσα γράφεις, δεν λες πουθενά να σου έχει συμβεί κάτι, να βιώνεις μια δυσκολία στη ζωή σου, να είχες κάποια αποτυχία, κάποιο πρόβλημα υγείας, απώλεια, χωρισμό κλπ κλπ και να ναι η αγχώδης διαταραχή το αποτέλεσμα, αν κάνω λάθος διόρθωσε με. Μήπως η κατάσταση αυτή είναι γέννημα της σκέψης και χωρίς κανένα έρεισμα στην πραγματικότητα; Μήπως έχεις αναλυτική σκέψη, η σκέψη σου έχει τη δυνατότητα να μεγαλοποιεί κάποια πράγματα και ταυτόχρονα να προκαλεί ένταση γι αυτά; Ή βάζεις στο νου σου φανταστικά περιστατικά τα οποία τα κάνεις έντονα στη σκέψη σου ή αγχώνεσαι αναμένοντας και ελπίζοντας κάτι να συμβεί ή όχι και όλο αυτό σου προκαλεί το άγχος; Και το θετικό έχεις και ιατρική γνωμάτευση ειδικού ότι είσαι μια χαρά! Άρα φαίνεται το πρόβλημα είναι κάπου αλλού, πιο πιθανό στη σκέψη και πουθενά αλλού εκτός του κεφαλιού.

Εκτός από φαρμακευτική αγωγη, θα σου συνιστούσα να δεις καποιο ψυχολόγο, να σε μάθει τεχνικές ελέγχου της σκέψης, και υπάρχουν τέτοιες τεχνικές, οι οποίες είναι αποτελεσματικές. Να σε μάθει να ξεχωρίζεις το λογικό από το παράλογο, το φανταστικό από το πραγματικό και να θέτεις φραγμό με τη σκέψη σε κάθε τι παράλογο ή μη λογικό που σκέφτεσαι. Άμα ακολουθήσεις τετοια μέθοδο θα δεις το άγχος να μειώνεται.

Συγχωρέστε με για την αγένια μου να μην απαντήσω στις συμβουλές σας σύντομα...
Προσπαθώ να ξεχαστώ και να αφήσω το θέμα μπας και με αφήσει και αυτό, αλλά χωρίς αποτέλεσμα...

Η κατάσταση μου έχει αρχήσει να ξεφεύγει.

Με διακατέχει μια γενικότερη φοβία για κάτι..Δεν μπορώ να το εξηγήσω εύκολα..
Ψάχνομαι συνέχει οτι κάτι δεν δουλεύει καλά πάνω μου..Αυτές της μέρες μου κόλησε ότι δεν βλέπω καλά ή ότι μπορεί να έχω επιλιψία.

Εκτός από αυτό πάντα ήμουνα λιγάκι ντροπαλός αλλά τώρα σε κάθε μου λέξη κολάω..
Μου έρχετε στο μυαλό ότι θα λυποθημήσω και θα με κουβαλάνε ή οτιδήποτε άλλο.
Πάω για καφέ ή για μπύρα και ο πολύς κόσμος με πειράζει..Όχι όμως στο μετρό ή στο ασανσέρ..! Τι σκατά μου συμβαίνει..
Δεν ήμουνα και ο ποιο κοινωνικός ή ανοιχτός χαρακτήρας αλλά αυτο παραπάει..
Περισυ το χα ξεφτυλήσει..Κάθε μέρα ήμουνα σε club..και τώρα δεν αντέχω ούτε στην ιδέα!
Για σεξ ή για φλέρτ ή για οτιδήποτε τέτοιο ούτε που μου περνάει από το μυαλλό..Τι σκατά!!!

Να βγώ δυσκολεύομαι αλλά και μες το σπίτι νιώθω ότι γίνομαι χειρώτερα..
Χάνω τη διαθεσή μου για ζωή, νιώθω ότι τίποτα δεν με ευχαριστεί ή με κάνει χαρούμενο..
Απλά η μια μέρα περνά μετά την άλλη..Μια θα είμαι καλύτερα, μια χειρώτερα..Και πάντα κάτι θα με τσιγγλάει ότι θα καταρεύσω από κάτι.

Προχτές ανοίχτηκα στους δικούς μου μετά από μια πρόταση της μητέρας μου ότι πλέον όχι μόνο δεν διαβάζεις για την εξεταστική σου ή δεν ξενυχτάς κάθε μέρα σε club κλπ αλλά έχεις αποβλακώθει στον υπολογιστή σαν κανά παιδάκι..!

Με μεγάλη ντροπή ειδικά για τον πατέρα μου, τους εξήγησα..Σώπασαν και μου είπαν να μην ανησηχώ και ότι η μήτερα μου είχε περάσει κάτι παρόμοιο παλιά..
Όταν η μάνα μου μου είπε ότι από όλους εσένα δεν σε φανταζόμουνα ποτέ να έχεις κάτι τέτοιο και συγνωμη αν σε αγχώνα και άλλο αυτές της μέρες απλά ποτέ δεν φανταζόμουν εσένα να βγάλεις κάτι τέτοιο...Κάλα εγώ είμαι αδύναμος χαρακτήρας αλλά εσύ που.....

Από τη μια μου φύγε ένα βάρος, από την άλλη συνηδιτοποίησα πόσο δυνατός είμουν και πόσο αδύναμος έχω γίνει...

Μου είπαν αν θα ήθελα να δω ένα γιατρό.. Όπως και σεις..

Σκέφτομαι ότι άμα το ξεπέρασω μόνος μου αυτό θα με κάνει ποιο δυνατό...
Επίσης φοβάμαι ότι μαζί με αυτά ένας ψυχίατρος μπορεί να μου βγάλει και αλλα 10 προβλήματα στη φόρα που δεν τα ξέρω και να γίνει ένας φαύλος κύκλος..

Λέω να περάσω αυτή τη βδομάδα αντιμετοπίζοντας της φοβίες μου..

πχ Να πάω σε club, να είμαι συνέχεια μες τον κόσμο, να ξαναπάω γυμναστήριο και να φορτώσω και κανά κιλό χώρις φόβο μην πάθω κάτι...
Με άλλα λόγια να πω...Άμα πεθάνω ή πάθω κάτι στην προσπάθεια τουλάχιστον τα πάθα σαν άντρας και οχι σαν καμιά κυλότα κουριασμένη στο κρεβάτι..

Δεν ξέρω όμως άμα θα τα καταφέρω, από τη μία μπριζώνω και από την άλλη κοτεύω...Υπολειτουργώ σε όλα εκτός από την υπερλειτουργεία σε διάφορα ενδεχόμενα που σκέφτομαι συνέχει μην πάθω κατι..
Με δυσκολία γελάω πλέον..

Αν δεν τα καταφέρω λέω να πάω σε γιατρό..Δεν ξέρω.

Το σίγουρο είναι ότι δεν την παλεύω έτσι...!

Και πάλι σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου για τις απάντησεις σας και τον χρόνο σας να διαβάσετε τους παραλογισμούς μου

Αχ! μου θυμίζεις τα δικά μου. Κι εγώ μια από τα ίδια. Πρίν πολλά χρόνια το είχα πάθει και αφού πήγα σε γιατρό και βέβαια ήρθαν και ευχάριστα πράγματα στη ζωή μου το ξεπέρασα. Τώρα όμως εδώ και κανά χρόνο πάλι τα ίδια. Εζησα όμως έναν ασχημο χρόνο με το θάνατο του πατέρα μου πριν από τέσσερις μήνες με μια άσχημη διάγνωση για το γιό μου το μικρό που έχει εγκεφαλική παράλυση ότι δεν έχει ελπίδες να περπατήσει. Ολα αυτά με έκαναν να παθαίνω κρίσεις πανικού, όλα τα γνωστά συμπτώματα. Πήγα σε ψυχίατρο ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι δεν έχω απολυτως τίποτα απλά κάποια ιδεοληψία. Μου έδωσε βέβαια κάτι χαπια και κάπως συνήλθα. Ο μόνιμος φόβος μου είναι ότι έχω κάτι άσχημο στο κεφάλι. Με έχουν διαβεβαιώσει και ο ψυχίατρος και η ψυχολόγος που πήγα για κάποιες συνεδρίες και νευρολόγος ότι δεν έχω τίποτα και δε χρειαζομαι καμία μαγνητική εγκεφάλου που έχω φαγωθεί να κάνω. Είναι τώρα καμιά βδομάδα που αισθάνομαι λίγο παράξενα. Νιώθω ότι χάνομαι, νομίζω ότι ξεχνάω, ότι χάνω τα λόγια μου. Κι εγώ ψιλαφίζω την κάθε μου κίνηση και αντίδραση για να δώ αν έχω τρελαθεί ή έχω κάτι κακό. Πήγα την Παρασκευή που μας πέρασε στον ψυχίατρο, του τα είπα όλα και μου είπε ότι είναι όλα άγχος, νευροφυτικά και για μια ακόμη φορά μου είπε να μην κάνω τίποτα γιατί δεν έχω τίποτα. Απλά να παίρνω μισό zanax όποτε νιώθω σαν κρίση πανικού. Είναι πολύ δύσκολο να το ξεπεράσω. Προσπαθώ να ξεχαστώ γιατί έχω και δύο παιδιά και ένα σύζυγο που δεν του έχω πει τίποτα αλλά μάταια. Έρχεται σαν από μόνο του χωρίς να το ελέγχω. Μάλλον πρέπει να ξαναπάω στην ψυχολόγο μου. Θα δούμε. Απλά παρηγοριέμαι να το πω έτσι που υπαρχουν κι άλλοι που αισθάνονται ακριβώς τα ίδια με μενα.

Γεια !Καταρχάς δεν εισαι παραλογος.Μην κατηγορεις τον εαύτο σου δεν βοηθαει πιστεψε με.Μαλλον εχεις τα πρωτα συμπτωματα καταθλιψης.Το ανχος σου μπορει να την εχει δημιουργησει μαζι με τις φοβιες που εχεις (κι εγω εχω και καταλαβαινω)δεν ειναι απο καποια αλλη ασθενεια προφανως εκτος κι αν εχεις κι αλλα συμπτωματα(δεν ειμαι γιατρος βεβαια αλλα ετσι πιστευω απο αυτα που εχω περασει).Οι κρισεις πανικου που εχεις ειναι ψυχολογικο οχι παθολογικο.Ειναι καλο που μιλησες στουσ γονεις κι απο οτι καταλαβα σε αγαπανε και ανησυχουνε.Μπορει να νιωθουν και τυψεις που δεν καταλαβαν τι σου συμβαινει.Ειναι πολυ σημαντικο να δεις καποιο ψυχιατρο (οχι ψυχολογο) γιατι ισως χρειαστεις φαρμακευτικη αγωγη.Τα φαρμακα δεν ειναι κατι για το οποιο πρεπει να ντρεπεσαι βοηθουν ετσι ωστε να εισαι πιο ηρεμος ισσοροπουν τα συναισθηματα.Αφου αρχισαν τωρα ολα αυτα ισως κατι δυσαρεστο τα εφερε στην επιφανεια δηλαδη μπορει να εισαι ευαλωτος (η καταθλιψη ειναι κληρονομικη)ειναι και θεμα χαρακτηρα .Ειναι δυσκολο να το περασεις μονο σου ολο αυτο .Θα χρειαστεις βοηθεια.Οι γονεις σου ειναι αυτοι που θα σε βοηθησουν εμπιστεψου τους.Οι αλλοι ανθρωποι δεν καταλαβαινουν παντα.Μην πιεζεις τον εαυτο σου.Αν νιωθεις τρομο να βγεις εξω βγες για λιγο με ανθρωπους που αγαπας και νιωθεις ανετα.Μην κανεις μεγαλα βηματα αλλα μικρα αργα και σταθερα και μην απογοητευσαι. Ειναι δυσκολο το ξερω αλλα οχι ακατορθωτο.Προσπαθησε να κανεις τα πραγματα που σε ευχαριστουσαν παλια ( θα βοηθησει κι ας μην το καταλαβεις).Μην μενεις μονος.Μην το αφηνεις ετσι δεν περνα ευκολα παντα ξαναγυριζει διστυχως αν δεν εχεις ξαταλαβει ακριβως τι συμβαινει.Μην αναπολεις το παρελθον και σκεφτεσαι πως ημουν παλια και πως καταντησα δεν εχει νοημα να το κανιες και σε κανει χειροτερα.Οταν σε πιανουν οι κρισεις πανικου προσπαθησε να θυμιθεις τι σκεφτηκες πριν .Οι σκεψεις που κανουμε εμεις για μια κατασταση μασ κανουν να νιωθουμε ασχημα και οχι η κατασταση η ιδια.(πχ αμα δει καποις εναν σκυλο στο δρομο μπορει να φοβηθει καποιος αλλος θα τον χαιδεψει ,ο σκυλος παραμενει ο ιδιος οι σκεψεις που εκανα οι 2 ανθρωποι ειναι διαφορετικες.Προσπαθησε να μην κανεις κατι κακο στον εαυτο σου την ωρα που απελπιζεσαι,οι αυτοκτονιες ναι γινονται εκεινες τισ στιγμες.Μπορεις να τα καταφερεις αλλα μην μενεις μονος στην προσπαθεια σου ειναι σημαντικο!Να πας σε γιατρο ολοι λεμε θα τα καταφερουμε αλλα δεν μπορουμε παντα μην το αφηνεις.(εγω παλευω 3 χρονια γιατι δεν το αντιμετωπισα σωστα απο την αρχη δεν το χα καταλαβει κιολας ,οι γονεις μου δεν καταλαβαν αλλα ποτε δεν ειναι αργα)Ελπιζω να βοηθησα.Μη δισταζεις να με ρωτησεις οτιδηποτε!