Κρίσεις πανικού

Ξεκινησα αυτο το θέμα για να γραψουν οσοι πασχουν απο κρισεις πανικου τους τροπους με τους οποιους τις αντιμετωπίζουν.Σκοπος αυτης της κινησης ειναι να ανταλλαξουμε τροπους αντιμετωπισης του προβληματος ωστε οσοι ψάχνουν να βρουν διαφορετικες λύσεις να τις βρουν εδώ.
Εγώ πιστευω πως δεν ειχα σοβαρο προβλημα με τις κρισεις πανικου.Βρήκα οτι αυτο που εφταιγε ηταν καποιες αντιληψεις που είχα .Οταν τις απομακρυνα σταματησα να το σκεφτομαι οτι εχω προβλημα και ετσι δεν αντιμετωπισα με το καιρο προβλημα ποτε ξανα.Επισης ως δια μαγειας οταν επαψα να φοβαμε επαψα να εχω πονοκεφαλο...

Τωρα εσυ δεν εχεις καθολου κρισεις πανικου? Τι αλλα σωμστικα προβληματα εχεις εκτος απο τον πονοκεφαλο που ειπες οτι σου περασε?

Νιώθω απλα οτι γινομαι καλυτερα απλα τωρα νιωθω συχνα βαρυ το κεφαλι μου.

Quote:

---

Originally posted by LightBlue
Βρήκα οτι αυτο που εφταιγε ηταν καποιες αντιληψεις που είχα .Οταν τις απομακρυνα σταματησα να το σκεφτομαι οτι εχω προβλημα και ετσι δεν αντιμετωπισα με το καιρο προβλημα ποτε ξανα.Επισης ως δια μαγειας οταν επαψα να φοβαμε επαψα να εχω πονοκεφαλο...

---

LightBlue,και \'γω το <<βρήκα>> αυτό :D
Συνειδητοποίησα οτι όλα προέρχονται απ\'τον φόβο μήπως πάθω κάτι ή μήπως πεθάνω...Έτσι λοιπόν άλλαξα τον τρόπο σκέψης μου και αντιμετώπισα τους φόβους μου κατάματα και τώρα είμαι μια χαρά!!Κάνω πράγματα που παλαιότερα απέφευγα(μάλιστα τα επιδιώκω κιόλας) και στη σκέψη και μόνο πάθαινα κρίση.

Φιλικά,
Χρύσα

χρυσα μου πως το ξεπερασες στη πραξη?

Βασικά,λόγω των κρίσεων πανικού που είχα,φοβόμουν να μπω σε αεροπλάνο και πλοίο.Αυτή η κατάσταση όμως δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο γιατί έπρεπε να πάω κάπου όπου μόνο με αεροπλάνο και πλοίο πηγαίνεις γρήγορα.Είπα λοιπόν στον εαυτό μου:\'\'ή παίρνεις το πλοίο ή κάθεσαι σπίτι σου\'\'.Έτσι λοιπόν έκανα το ωραιότερο ταξίδι της ζωής μου!!Ούτε φοβήθηκα ούτε κρίση έπαθα!!Και με το αεροπλάνο το ίδιο:αποφάσισα να δοκιμάσω γιατί ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευα μ\'αεροπλάνο μετά τις κρίσεις και ήμουν πολύ περίεργη να δω τι θα συνέβαινε,αν θα πάθαινα κάτι...Ήμουν αγχωμένη και το σκεφτόμουν συνεχώς και αυτό μου προκάλεσε κάποιες ψευτοκρίσεις αλλά όταν ήρθε η ώρα ήμουν έτοιμη!Επίσης,όταν είχα μια κρίση με τα διάφορα ψυχοσωματικά,απλώς την αγνοούσα.Δεν πανικοβαλλόμουν και δεν <<έτρεχα>> στα νοσοκομεία όπως συνήθιζα να κάνω.Ήμουν ήρεμη και περίμενα να περάσει από μόνη της όπως και όλες τις υπόλοιπες φορές.Έλεγα:\'\'όπως δεν έπαθα τίποτα εχθές,έτσι δεν θα πάθω και σήμερα.Είναι μια από τα ίδια.Γιατί αγχώνομαι!\'\'.Τίς βίωνα σαν να ήταν κάτι φυσιολογικό.Και αγνοώντας τες,σιγά-σιγά άρχιζαν να εξασθενούν ώσπου εξαφανίστηκαν τελείως!!
Γι\'αυτό,μην προεξοφλείς οτι κάτι θα σου συμβεί,αν κάνεις κάτι που φοβάσαι,αν δεν το κάνεις πρώτα.Πιστεύω οτι όσο περισσότερο εκτίθεσαι στο αντικείμενο του φόβου σου,τόσο λιγότερο θα φοβάσαι αν το κάνεις πολλές φορές και στο τέλος θα ξεπεράσεις την όποια φοβία σου!

Οταν αντιμετωπιζεις το φοβο πιστευω οτι ξαναεπιστρεφει στην αρχη ως αντιδραση αλλα με το καιρο αποδυναμωνεται ολο και περισσοτερο..και νομιζω πως πρεπει να δινουμε και λιγο χρονο στον ευατο μας υστερα απο καθε προσπαθεια για να ξαναβρει δυναμεις.

Τα διαβασα με ενα μεγαλο χαμογελο στα χειλη μου. ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ!!
Τα συμπτωματα μου: ΖΑΛΑΔΑ - ΤΡΕΜΟΥΛΟ - ΑΔΥΝΑΜΙΑ - ΔΥΣΠΝΟΙΑ - ΤΑΧΥΠΑΛΜΙΕΣ - ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΙ - ΦΟΒΙΕΣ (ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΗΛΙΘΙΕΣ ΦΟΒΙΕΣ) - ΤΑΣΗ ΓΙΑ ΛΙΠΟΘΥΜΙΑ - ΣΥΝΕΧΕΣ ΑΓΧΟΣ - ΑΝΟΡΕΞΙΑ (ΒΑΣΙΚΑ ΕΤΡΩΓΑ, ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ)
πως το ξεπερασα: Θετικη σκεψη, κατανοηση του προβληματος (οτι δεν εχω προβλημα), θεληση του να το ξεπερασω, ψυχολογος (αν και εδω δεν ειμαι σιγουρος.. παντως με βοηθησε και σε αλλα πραγματα εκτος των κρισεων)
ΘΥΜΩΣΤΕ λιγακι με τον εαυτο σας!!!

ΘΕΛΗΣΗ, ΔΥΝΑΜΗ, ΕΠΙΜΟΝΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ

Εγώ πάντως έχω μήνες να πάθω πανικό είμαι πολύ καλύτερα σχεδόν όπως και πριν το πάθω. Αυτό που με βοήθησε ήταν η θετική σκέψη, η λογική μου που πάντα επικρατούσε ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες του πανικού και φυσικά η αδιάκοπη μελέτη για την διαταραχή αυτή με βοήθησε τα μέγιστα. Όσα πιο πολλά ξέρουμε και καταννοούμε τόσο το καλύτερο για εμάς. Αυτό μαζί με την θετική σκέψη και την αποφυγή των αρνητικών.

φιλε μια χαρα πως μπορεις να τα ξεπερασεις ολα αυτα που ενιωθες και νιωθω κι εγω οταν ειναι χρονια...?ειμαι ετσι απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου...

zoe_23,
καταρχας να σου κανω 2-3 ερωτησουλες (τωρα αμα ειναι και παραπανω δεν πειραζει ετσι?)
1. Εισαι 23 χρονων αν καταλαβα καλα?
2. Εισαι παντρεμενη η εχεις καποια σχεση? (εμμ παντρμενος ειμαι οποτε μην με παρεξηγεις ;) )
3. Ποσο σοβαρα ειναι τα συμπτωματα που εχεις τωρα?
4. Εχεις παιδια?
5. Η δουλεια σου εχει αγχος?
6. Υπαρχει κατι αλλο γενικα στην ζωη σου το οποιο σου προκαλει αγχος (ακομα και αν δεν το καταλαβαινεις)?
7. Εχεις καταφερει να εχεις καποιο ελεγχο πανω στα ψυχοσωματικα σου προβληματα ειτε με την βοηθεια ψυχολογου η φαρμακευτικης αγωγης?

ειμαι 23!εχω σχεση εδω και 3 χρονια με ενα υπεροχο αντρα που με κανει ευτυχισμενη!συντομα αρραβωνιαζομαι...ειμαι κατω απο αγχος μονιμο απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου...με το σχολειο....με τις σπουδες με ολα.τα συμπτωματα ειναι αρκετα...αισθημα ασταθειας,εσωτερικη τρεμουλα,και ατονια...δουλευω σε μια εταιρεια του μελλοντα αρραβωνιαστικου μου.και δεν νιωθω καλα για να μπορουσα να δουλευω κι αλλου(εχω τελειωσει κοινωνιολογια)...εχω κουραστει...και ενω τα εχω ολα δεν μπορω να τα χαρω.χαπια εχα παρει προπερσι για κανα χρονο και μειωθηκαν οι πονοκεφαλοι καπως..αλλα τα υπολοιπα παρεμειναν.

zoe_23 καταρχας επετρεψε μου να σου ευχηθω συγχαρητηρια για τον αρραβωνα σου (ε οταν με το καλο γινει :) ). Τωρα δεν μπορω να καταλαβω κατι. Μου λες οτι εισαι ετσι απο τοτε που θυμασαι τον εαυτο σου.... θυμασαι πως ειναι να ΜΗΝ εχεις τα συμπτωματα? Μηπως με τον καιρο ο οργανισμος σου τα εχει λαβει ως δεδομενα και πια εχουν ενταχθει ως μερος του (κατι σαν την αναπνοη δηλαδη). Επισης ΜΗΠΩΣ νομιζεις οτι εισαι καλα γιατι εχεις \"βολευετει\" σε μια κατασταση η οποια σου φερνει μια σιγουρια και οι προσπαθειες σου να γινεις καλυτερα σταματουν εκει? Π.χ. δουλευεις στην εταιρια του μελλοντα αρραβωνιστικου σου γιατι δεν νιωθεις καλα ωστε να δουλεψεις αλλου... αλλα αν προσπαθουσες να φυγεις απο εκεινο το \"σιγουρο\" περιβαλλον σιγουρα θα ηταν σοκ για σενα... αλλα μηπως αυτο βοηθουσε σιγα σιγα? Μηπως εχεις μπει στο τριπακι που εχουμε μπει και ολοι οι υπολοιποι του στυλ \"μεχρι εδω νιωθω οκ.. αν παω παραπερα θα ειμαι χαλια ας μεινω εδω!!\". Το περασα και εγω και το ΞΕΠερασα κανοντας πραγματα που θα με εκαναν να νιωσω ανασφαλεια οποτε και κρισεις. Αλλα σιγα σιγα ειδα οτι νικαω. Να σου πω το πιο τρανταχτο παραδειγμα. Ειχα σταματησει να κανω ερωτα απο τον φοβο μην σταματησει η καρδια μου. Μολις κουραζομουν αρχιζαν οι σκεψεις και στην συνεχεια τα ψυχοσωματικα. Αλλα οχι ρε και να μου στερησει την υπερτατη ευχαριστηση αυτο το πραγμα... το ΞΕΠΕΡΑΣΑ. Ολα μεσα στο μυαλο μας ειναι και στο κατω κατω αν πεθαινα ενω εκανα ερωτα .. εεε θα πηγαινα ευτυχισμενος!!! :cool::cool:
Ξερω ειπα πολλα μηπως... αλλα τελικα ΜΗΠΩΣ με τις ερωτησεις βρουμε τις απαντησεις!!

Παιδιά, καλημέρα :)
Διάβαζα χθές το βράδυ τα posts σας για τον πανικό. Υποφέρω και εγώ- πολύ λιγότερο πιά αλλά τελείως δεν έχει περάσει. Αυτό που λέει ο χρήστης \"mia_xara\" για το βόλεμα είναι απολύτως σωστό- τουλάχιστον στη δικιά μου περίπτωση. Τα ΄ψυχοσωματικά μου προβλήματα ξεκίνησαν σε μικρή ηλικία- περί τα 16- όταν αναγκάστηκα να αλλάξω σχολείο και το καινούργιο περιβάλλον με φόβισε. Γενικά ήμουνα πολύ κλειστό παιδί με πολλή αγωνία για το \"τι θα πούν οι άλλοι\". ʼρχισαν να με πιάνουνε τρεμούλες σε όλο το σώμα, πράγμα που με εξέθετε άσχημα σε κοροιδίες από τους νέους μου συμ/τές. Τέλος , σπούδασα αισθητικός, μετά κόπων και βασάνων-λόγω της τρεμούλας (φαντάζεστε να προσπαθείς να κάνεισ σε μια κυρία ριζική αποτρίχωση και να τρέμεις ολόκληρη???) Κάποια στιγμή και με βοήθεια ψυχολόγου το φαινόμενο περιορίστηκε πολύ- και άρχισε να εμφανίζετε ο πανικός. Πρώτη κρίση σε ταξίδι στην ελβετία με το φίλο μου και παρέα. Μετά χειροτέρεψε το πράγμα- έτρεχα στα νοσοκομεία κλπ έφτασα 37 κιλά διότι δεν μπορούσα να φάω από το φόβο ότι θα πνιγώ. Φοβόμουνα το θάνατο. Και μετά ένιωθα πανάθλια από το ρεζιλίκι. Εν τω μεταξύ παντρεύτηκα και έκανα 3 παιδιά- και ηρέμησα. Οι εγκυμοσύνες με βοήθησαν πολύ-λόγω κατευναστικών ορμονών νομίζω. Ο άντρας που διάλεξα είναι όχι ο μεγάλος μου έρωτας αλλά άνθρωπος σταθερός-και επειδή δεν ήμουν ιδιαίτερα ερωτευμένη με ηρεμούσε η παρεα μαζί του. Εξακολουθώ και δου΄λεύω- με κάποια δυσκολία βέβαια γιατί επανέρχονται παροδικά οι τρεμούλες- οπότε κοιτάω να αναλαμβάνω τις πιο εύκολες περιπτώσεις. Βολεύτηκα. έχω δουλειά, λεφτά, παιδιά που υπεραγαπώ και ο πανικός με επισκεπτεται σπανίως- οπότε παίρνω κανένα χαπάκι για βοήθεια και ιτ\'σ οκ!! Μέχρι και στο L.A. ταξίδεψα- εγώ που δεν έμπαινα σε αεροπλάνο ούτε για πλάκα!!! Το βόλεμα δεν είναι απαραιτήτως κακό και δεν έχω καμμιά όρεξη να εξερευνήσω τα όρια μου. Μου φτάνει που ζω σε ηρεμία. Είμαι τώρα 41 χρονών.

μια χαρα καλησπερα εχεις δικιο...οτι εχω κλειστει καπως στο βολεμα...προσπαθω αλλα μονη νιωθω ανασφαλεια...αυτο το εσωτερικο τρεμουλο εσυ το ειχες?nomorepanic καλωσηρθες στο φορουμ!τη τρεμουλα ποσα χρονια την ειχες?εγω σκεφτομαι απο τωρα τις εγκυμοσυνες του μελλοντος και φοβαμαι...πως ησουν τοτε ..??περιμενω απαντηση.φιλια