ανασφαλειες

Καλημερα σε ολους. Ειμαι νεο μελος, και σας παρακαλω να με δεχτειτε με καλη προαίρεση και διαθεση. Σας γραφω για να ζητησω τη γνωμη σας για ενα θεμα που με εχει αποσυντονισει τον τελευταιο καιρο και πρεπει οποσδηποτε να λυθει, μια που η κατασταση εχει φθασει στο απροχωρητο.
Εχω μια 8 μηνη σχεση, η οποια ξεκινησε με καλες προοπτικες αλλα στην πορεια στραβωσε. Ιδιαιτερα τις τελευταιες μερες περναμε μια απιστευτη κριση. Εδω πρεπει να διευκρινησω τα εξης: Ειμαι 33 χρονων, δεν εχω παντρευτει ποτε, και ειναι 37, χωρισμενος με ενα παιδι (το οποιο ζει με τη μητερα του). Χωρισε πριν απο 3,5 χρονια περιπου. Τεκμηριωμενα, ειμαι η πρωτη ουσιαστικη σχεση που κανει μετα το χωρισμο του. Ειναι πολυ δυσκολος ανθρωπος, και αδυνατω να τον ψυχολογησω. Διατεινεται πως εχει ξεπερασει τον χωρισμο του (γαμος + σχεση, συνολικα 9 χρονια) αλλα ειναι βεβαιο πως δεν εχει ξεπερασει το γεγονος οτι η πρωην τον ειχε απατησει επανειλλημενα. Δεν το παραδεχεται, αλλα η συμπεριφορα του αποδεικνυει το αντιθετο. Του εχω δειξει με καθε τροπο πως τον αγαπω, αλλα καθε φορα που συμβαινει κατι μεταξυ μας, καποια διαφωνια η φιλονικια, με κατηγορει για ψευτικα αισθηματα, για διπροσωπια, και πως πισω απο την πλατη του εγω επιδιδομαι στο σπορ του κυνηγιου νεων συγκινησεων. Εχω φθασει στο σημειο να τρεχω απο πισω του και να τον παρακαλω, να τον απειλω και να τον βριζω (οταν πεφτει στα γνωστα του οινοπνευματικα παραληρηματα) να συνελθει και να δει ποια πραγματικα ειμαι. Φαινεται πως το τραυμα ειναι πολυ βαθυ μεσα του, και μου εχει πει πως η πρωην του ηταν η πρωτη του αγαπη. Εχω κανει απιστευτη υπομονη αυτο το διαστημα, αλλα η τελευταια κριση ειναι κατα τη γνωμη μου και η τελειωτικη. Με κατηγορησε και παλι (με εντελως ανυποστατη αιτιολογηση) πως τον βλεπω σαν ενα διαλειμα στη ζωη μου, οτι τον θελω μονο για το σεξ που μου προσφερει, και μου ζητησε να μεινω μακρυα του ωσπου να μπορεσω να τον δω σοβαρα. Ειναι να τρελλαινεται κανεις, ιδιως οταν βλεπει οτι εγω εχω χασει καθε ιχνος αυτοσεβασμου, με το να τρεχω συνεχως απο πισω του κλπ κλπ. Μετα τις τελευταιες κατηγοριες του, μου ειπε πως χρειαζεται λιγο χρονο μονος του. Του τον εδωσα. Μετα απο 3 μερες μου εστειλε μερικα μηνυματα, στα οποια μου ζητουσε να παω να τον βρω (4.30 το πρωι) χωρις να μου πει που βρισκεται (αλλα παντως μακρυα απο την πολη που ζουμε, αφου ηταν σε περιοδεια). Θα πηγαινα πραγματικα να τον βρω αλλα θυμωσε που δεν απαντησα παρα μονο μετα απο αρκετη ωρα (κοιμομουν...) και μου εγραψε να το αφησω το ολο θεμα και να συνεχισω τον υπνο μου (οπου και με οποιον κι αν τον εκανα..). Εκει τρελλαθηκα εντελως, τον ειπα ανισορροπο και να παει να πνιγει κι αλλα πολλα ευτραπελα. Μετα απο αρκετες ωρες, μου εγραψε πως τη συγκεκριμενη ημερα θα ηταν στο ταδε μερος. (Με λιγα λογια, να παω να τον βρω το επομενο βραδυ). Του απαντησα πως δεν επροκειτο, γιατι δεν του ειχα εμπιστοσυνη και πως αρκετα με ειχε τρεξει. Μου εγραψε "καλα, αντε γεια, και καλη ξεκουραση". Εκτοτε σιωπα. Επιστρεφει σημερα η αυριο και εγω εχω αποφασισει να μην του τηλεφωνησω η να παω να τον δω, παρα να περιμενω τη δικη του κινηση. Εδω μιλα εγωισμος η το ενστικτο της αυτοσυντηρησης? Δεν ξερω. Τον αγαπω τρελλα, εχω κανει απιστευτες βλακειες για να του δειξω τα αισθηματα μου, αλλα ολη αυτη η ανασφαλεια του με απωθει απιστευτα. Δεν ξερω τι αλλο να κανω. Ξερω καλα πως με θελει πολυ, θελει να ειμαστε μαζι και να εχουμε καποιο μελλον, αλλα ειναι πολυ εγωιστης, προστατευει με νυχια και με δοντια την περιοχη του, δεν ανοιγεται καθολου, και συμπεριφερεται σαν μικρο παιδι. Μπορει η υπομονη να επιτυχει κατι? Η αδικως βαυκαλιζομαι? Νιωθω πως εχω φθασει στα ορια μου και πως μονο κατι δραστικο θα μπορουσε ισως να λυσει το προβλημα. Δεν εχω ομως ιδεα τι θα μπορουσε να ειναι αυτο. Βασικα δεν θελω να χωρισουμε. Ομως η αυτοπεποιθηση μου , οπως και η προσωπικοτητα μου εχουν καταρρακωθει μετα απο τοσες δοκιμασιες. Το να χωρισουμε ειναι η ευκολη λυση. Θα πονεσουμε για καποιο διαστημα,θα κλαψουμε, αλλα μετα θα περασει, οπως ολα. Το πραγματικο ερωτημα ομως ειναι: Υπαρχει ελπιδα / τροπος να σωθει η κατασταση?
Ευχαριστω που με διαβασατε..

Εlizabeth_P, εγώ προσωπικά δέχομαι όλα τα καινουργια μέλη με καλή προαίρεση και διάθεση. Ωστόσω θα είμαι ειλικρινής μαζί σου, και μη με παρεξηγήσεις για αυτό που θα σου πω.

Καταλαβαίνω ότι και μόνο που μπαίνεις στον κόπο να γράψεις είναι γιατί θέλεις να σώσεις την σχέση σου. Νομίζω όμως ότι μία σχέση που ξεκινάει (8-μήνες είναι η αρχή ακόμη μιας σχέσης!) με όλα αυτά που περιγράφεις δύσκολα θα αντέξει στο χρόνο...

Καλή δύναμη.

Ελισσάβετ και εγώ σε καλωσορίζω και χαίρομαι που ένιωσες την ανάγκη να εκδηλώσεις προς τα έξω τους προβληματισμούς σου!!!:)
Σχετικά τώρα με το θέμα που αναφέρεις ως γυναίκα και μιας και είμαστε σε όμοια ηλικία , έχω να σου πω ότι αν πρώτα δεν καταφέρει ο ίδιος να βάλει σε μια νορμάλ τάξη τα συναισθήματά του έπειτα από το ιστορικό του αποτυχημένου του γάμου, όχι μόνο με εσένα θα έχει συγκρούσεις αλλά με όλες τις γυναίκες, ακόμα και αν του δωθούν με υπόδουλη αγάπη σαν αυτή που αναφέρεις.
Έτσι αυτό που με προβληματίζει δεν είναι τί θα κάνεις εσύ για το θέμα......αλλά μάλον τί πρέπει να κάνεις αυτός για να επέλθει ισορροπία...... Αν πάλι δεν θελήσει να βγει από την αυτήν την αρνητική ψυχοσυναισθηματική του στάση, φαντάζομαι ότι επαγωγικά δεν θα αργήσει να έρθει το αποτέλεσμα που προανέφερε ο φίλος μας Μιχάλης!!
Σίγουρα η θέση σου είναι δύσκολη και η πικρία σου μεγάλη! Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς!!!
Σκέψου όμως ότι η Ελισσάβετ μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί σε συνθήκες που θα της αξίζουν περισσότερο , με έναν άνθρωπο που δεν θα χρειάζεται πάντα αυτή να δίνει μονόπλευρα ........αλλά τις δίνουν και παράλληλα να μοιράζεται!!!!!! Έτσι σίγουρα θα καταφέρεις να γευτείς την ουσία μιας βαθιάς και αληθινής σχέσης!!!:)
Σίγουρα και άλλα μέλη θα σου πουν εδώ την άποψή τους στο θέμα που έβαλες και ειλικρινά ευελπιστώ να ζυγίσεις αντικειμενικά τις όποιες σκέψεις και βιώματα υπωθούν , ώστε να οδηγηθείς στην πιο ουσιαστική αντιμετώπιση και επίλυση των προβληματισμών σου!!!!
ΦΙΛΙΑ

kalημέρα! όπως βλέπεις, στο σάιτ αυτό, που κι εγώ σχετικά καινούρια είμαι, υπάρχει μια πολύ μεγάλη προσήνεια και οικειότητα από όλα τα μέλη! καλωσόρισες!
σπεύδω να σου γράψω μόλις σε διάβασα. νιώθω ότι μπαίνεις στο τριπάκι που κι άλλοι, όπως κι εγώ, είχαμε μπει: το τριπάκι αυτό είναι λίγο ως πολύ κάτι σαν \'\'γιατι; αφού σ\'αγαπώ, θα σε καταφερω να δεις τα πράγματα καλύτερα\'\'.
αυτό δεν είναι όμως ισότιμη σχέση, κι αφού δεν είναι ισότιμη σχέση γιατί ο ένας, επειδή έχει πληγωθεί τόσο ο εγωισμός του (αυτή είναι η απλή έως απλοϊκή θεώρηση) από κάποιον άλλον, αποφασίζει να ζήσει με σένα την εκδίκησή του προς τον άλλον ή προς τον εαυτό του. η παθολογική ζήλεια μπορεί να σε οδηγήσει στο τέλος να κάνεις αυτά για τα οποία σε κατηγορεί τώρα και που είναι ανυπόστατα.
το έχω πάθει. μετά από χρόνια τετοιας παθολογικής σ΄χεσης όπου κάποιος φέρεται σαν παιδί και σαν αυτοκράτορας, κι ο άλλος παίζει το ρόλο της νοσοκόμας, της μαμάς, και κυρίως το ρόλο του ποντικού στα νύχια μιας γάτας.
δεν ξερω αν γίνομαι κατανοητή, αλλά πιστεύω μια συμβουλή που άκουσα: \'πήγαινε μέχρι τον καναδά να πάρεις ένα κουτί τσιγάρα\', όχι για να τα καπνίσεις, αλλά ένα καλό πρόσχημα για να πεις αντίο σ\'έναν άνθρωπο που αγάπησες, αλλά δεν μπορείς να ζήσεις μαζί του.

Σας ευχαριστω όλους οσους ενδιαφερθηκατε για το προβλημα μου.. Εχουν περασει αρκετες μερες απο τοτε που το εθεσα σε κοινη θεα, με την ελπιδα να υπαρξει μια εστω, προταση, κι εσεις ήσασταν κοντα μου.. Ευχαριστω!
Ναι, τελικα επεστρεψε. Και δεν εκανε καμμια προσπαθεια να επικοινωνησει μαζι μου. Ουτε κι εγω βεβαια. Και καθως περνουν οι μερες, με το όλο θεμα να εχει μπει στην καταψυξη, αρχιζω να αντιλαμβανομαι πως ειναι πραγματικα υπερπροστατευτικος με τον εαυτο του. Ξερω πολυ καλα πως με σκεφτεται, ισως και να με νοιαζεται, να ενδιαφερεται για μενα, αλλα όχι περισσοτερο απο τον εαυτο του. Δεν εκανα την παραμικρη κίνηση, ουτε απευθειας , αλλα ουτε και μεσω τριτων. Μονο που παρασυρθηκα λιγακι, και κουβεντιασα το θεμα με ενα πολυ κοντινο, συγγενικο του προσωπο, το οποιο, ακουγοντας με μου εδωσε την ικανοποιηση να εκφρασω κι εγω τη γνωμη μου για οσα εγιναν, αφου εκεινος δε θελησε να με ακουσει. Και το προσωπο αυτο με δικαιωσε...
Καθε μερα που περναει αισθανομαι χειροτερα. Γιατι αυτη η καθε μερα με φερνει πιο κοντα στη συνειδητοποιηση πως για εκεινον μετραει πανω απο ολα ο εγωισμος του, τον οποιο για να συντηρησει , θυσιαζει τη δικη μου αγαπη. Και ειναι μια διαπιστωση που ποναει πολυ..
Ανοιγοντας το μειλ μου σημερα, βρηκα μια ειδοποιηση απο ενα κλαμπ, στο οποιο ειμαστε και οι δυο γραμμενοι, πως μου εστειλε το προφιλ του. Δεν ξερω πως να το εκλαβω. Ισως να μη σημαινει και τιποτα. Ισως οτι με σκεφτεται. Ισως παλι, να ειναι η μοναδικη παραχωρηση που επιτρεπει στον εαυτο του ωστε να μου δειξει πως ισως νοιαζεται, χωρις στην ουσια να εκτιθεται. Δεν ξερω τι και αν σημαινει κατι γι αυτον. Για μενα ομως σημαινει πως στην ουσια ειναι ενας δειλος, και πως σ αυτην τη σχεση, τελικα, εγω ημουν αυτη που ειχε ολη τη δυναμη, αφου δε φοβηθηκα στιγμη να δωσω την αγαπη μου και να εκφρασω ολα τα συναισθηματα μου. Οσο κι αν χαιρομαι για τη διαπιστωση, ομως, εξακολουθω να πονω και να αισθανομαι χρησιμοποιημενη και προδωμενη..
Και παλι ευχαριστω

ΥΓ: Υποσχεθηκα στον εαυτο μου να μην κανω την παραμικρη κινηση. Ισως κατα βαθος να εχω αποδεχτει ή εστω, σιγα σιγα να αποδεχομαι πως το τελος που φοβομουν, εχει τελικα φθασει...

να κάνεις βολτίτσες, να μαζέψεις τον εαυτό σου σε ανιαρές δραστηριότητες στις οποίες όμως θα είσαι λιγουλάκι πιστή, και σε δραστηριότητες πιο ενεργητικές...
υπάρχουν πάντα τρόποι να βαστήξουμε από κάποιον τις καλές στιγμές του, να τον αγαπάμε γι\'αυτό, να του ευχόμαστε να βρει κι αυτός το δρόμο του, μα σίγουρα ο δρόμος του δε μπορεί να περνάει από τη δική σου ισοπέδωση. ας πάρει λοιπόν το προφίλ του κι ας το κάνει βόλτα όπου θέλει...
ίσως, αν τον αφήσεις, το προφίλ του να γίνει καλύτερο, για κάποιαν άλλη. έχεις κι εσύ δικαιώματα κάποιος να σε πλησιάσει για το δικό σου προφίλ, κι όχι για το δικό του, όπως έκανε ο ευλογημένος φίλος σου!
καλή τύχη!

Ευχαριστω για ολα παιδια. Τελικα, ναι, θελει να ειναι μαζι μου, αναγνωρισε τα λαθη του, ζητησε συγχωρεση. Μετα απο σχεδον ενα μηνα ομως, ειχα βρει κι εγω τη δυναμη να ανασυρω το δικο μου εγωισμο απο το ψυγειο που βρισκοταν και να τον εγκαταστησω πανω απο τον δικο του. Ισως να τον αγαπω ακομα, αλλα αυτη η ιστορια εχει ληξει οριστικα. Δεν μπορω να τον βοηθησω, γιατι οπως σωστα διακρινατε, δε θελει ο ιδιος να βοηθησει τον εαυτο του. Μου ζητησε πιστωση χρονου, λιγη υπομονη, την κατανοηση μου , ωστε να μπορεσει να ανοιχτει και παλι. Μου λεει πως απο τοτε που χωρισαμε, η ζωη του εχει γινει χαλια και δεν μπορει να κοιμηθει. Εγω ομως ξερω καλα τωρα πια πως ο,τι και να του δειξω εγω, οση υπομονη, εγκαρτεριση, καλη θεληση κι αν επιδειξω, δε θα αλλαξει κατι. Γιατι εκεινος προσπαθει να απωθησει, να συγκαλυψει το παρελθον του και οχι να το αντιμετωπισει. Πως αυτο που θα του κανει καλο δεν ειναι να μισει την πρωην , αλλα να τη συγχωρησει. Ετσι δε θα λυσει τιποτα. Κι εγω, με τη σειρα μου, και θελω και μπορω να προστατευσω τον εαυτο μου, απο μια αγαπη που οσο αληθινη και να ειναι, δεν παυει να ειναι θνησιγενης. Και να αναζητησω μια αλλη, οπου ισως ξαναχρειαστει να γινω η μητερα, αλλα πανω απο ολα θα ειμαι ισοτιμη και αγαπημενη συντροφος. Να στε καλα.