Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου.
Καλησπέρα, είμαι σχετικά καινούριο μέλος στο φόρουμ.Ο λόγος για τον οποίο έκανα αυτή την εγγραφή είναι γιατί θα ήθελα να συζητήσω για κάποια ζητήματα που με απασχολούν και να ακούσω απόψεις που ενδεχομένως θα με βοηθήσουν.
Έχω βάλει ως τίτλο του θρεντ μου "Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου" διότι θεωρώ ότι αυτό συμπυκνώνει καλύτερα το πως νιώθω στην παρούσα φάση για τον εαυτό μου.
Η αλήθεια είναι ότι τους τελευταίους μήνες έχω απομακρυνθεί πολύ από αυτό που συνήθιζα να είμαι.Η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίζω ζητήματα με τη δουλειά μου και έχω κάνει ριζικές αλλαγές στην καθημερινότητά μου ως προς το θέμα των σχέσεών μου αλλά και της εργασίας μου μια και αποφάσισα να αλλάξω επάγγελμα.Γνωρίζω δηλαδή μέσα μου ότι ακόμα είμαι σε στάδιο προσαρμογής και αποδοχής της νέας κατάστασης που έχω επιλέξει (η οποία απαιτεί να μένω σπίτι να διαβάζω σε ρυθμούς πανελληνίων κάτι που έχω ξεσυνηθίσει χρόνια τώρα).Αλλά όσο κια να βλέπω κάποια πράγματα που θεωρώ ότι σίγουρα ευθύνονται για την κακή ψυχολογία μου, δεν μπορώ να βρω κάποια λύση.
Για παράδειγμα, εγώ πάντα ήμουν πολύ δυνατή, αντράκι που λέμε, αποτέλουσα στήριγμα για άλλους..τώρα πια δεν έχω τη διάθεση να συναναστρέφομαι με κανέναν, ούτε να ακούω κανέναν.Επίσης, παλιότερα ήμουν ευχαριστημένη με αυτά που είχα και επ'ουδενί δεν ένιωθα άβολα με την επιτυχία του άλλου.Έχω αρχίσει και κάνω πέρα κόσμο που δουλεύει και ζηλεύω φίλες μου που θεωρώ ότι τα έχουν όλα στη ζωή τους, ενώ εγώ παλέυω τόσο σκληρά και δε με καταλαβαίνει κανείς.Και για κακή μου τύχη έχω και μια σχέση όπου έχω βγάλει 9 μήνες τώρα το χειρότερο εαυτό μου και ζηλεύω σαν τρελλή.Εντάξει, πάντα ήμουν λίγο πιο κτητική αλλά τώρα το έχω παρακάνει!όλη μέρα σκέφτομαι ραδιουργίες και σενάρια που υποτίθεται κάνει ο φίλος μου για να με προδώσει.
Όλα αυτά βέβαια σίγουρα με κάνουν να δείχνω φοβερά ανασφαλές άτομο το ξέρω.Αλλά δεν είναι ότι δεν προσπαθώ κιόλας να το ξεπεράσω...αλλά αισθάνομαι ειλικρινά πολύ άσχημα με τον εαυτό μου.Και πολύ απογοητευμένη..πως κατάντησα έτσι?
