Κοινωνική ζωή

Μερικές φορές έχω προσέξει πως εκεί που μιλάω η μου μιλάνε η απλά βρίσκομαι σε μια συζήτηση πετάω κάτι τελείως άσχετο η λέω κάτι που δεν έχει λογική η βασικά και πολύ απλά φαίνομαι σαν καθυστερημένος. Άλλες φορές δεν συμβαίνει αυτό. Κάποιες άλλες φορές έχει τύχει να θυμώνω σε ανύποπτη στιγμή.

Επίσης έχω λιώσει μέσα σε τέσσερις τοίχους. Κανένας δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για την παρέα μου. Κάποιες (ελάχιστες) φορές μπορεί να με θυμιθεί κάποιος γνωστός που μπορεί να δω 3-4 φορές μέσα σε ένα χρόνο. Ενώ μερικές φορές προτιμώ την μοναξιά άλλες φορές νιώθω άσχημα επειδή είμαι μόνος χωρίς αυτό να είναι επιλογή μου. Σαν φυλακή ένα πράμα.

Δεν ήταν πάντα έτσι η ζωή μου.

Τι να κάνω?

insect στο ξαναπα θα μπορουσες να κοινωνικοποιθεις μεσα απο συλλογους.Υπαρχουν πολλοι.Επισης υπαρχουν κεντρα για ατομα με ψυχολογικα προβληματα που με καποιες ασχολιες γεμιζεις την μερα σου.Κανουν και ομαδικη ψυχοθεραπεια,

Ποιοί είναι αυτοί οι σύλλογοι? Έχεις στα υπόψη σου κάτι συγκεκριμένο?

http://www.mazi.org.gr/%CE%A7%CF%81%...81%CE%B1%CF%82 <-- εδω ειναι τα κεντρα για ατομα με ψυχολογικα ρροβληματα.
Για πεζοποριες που κανει και καλο στην υγεια ειναι εδω ---->> http://www.pezoporia.gr/pez/syllpra.asp?cat=pos&id=att Αλλοι συλλογοι ειναι εδω --> http://www.anthropos.gr/search.asp?Section=3 εχει και αλλους πολλους

Σε ευχαριστώ. Καλή ιδέα φαίνεται η πεζοπορεία!
Το να πάω σε κάποιο κέντρο για ψυχικά ασθενείς με αποθαρρύνει λίγο.

Εσύ φίλε έχει γραφτεί σε κάποιον τέτοιο σύλλογο η έχεις πάει σε κάποιο κέντρο/ συμμετοχή σε ομάδα? Εντυπώσεις?

πιστευω εχει σχεση με τα χαπια που επαιρνες, εχουν αλλαξει ολη την χημεια σου και τωρα για να επανελθεις στην φυσιολογικη σου κοινωνικοτητα θα πρεπει να γινουν διαφορα πραγματα απο πολλες πλευρες της ζωης σου.

εγω ειμε απο μικρη πολη.Δοκιμασα να παω αλλα οι συμμετεχοντεσ ηταν ητε πιτσιρικια ητε συνταξιουχες.Στον ορειβατικο συλλογο που ηθελα να παω ειχε μονο 3 διαδρομες μικρες που ηταν για αρχαριους.ΟΙ αλες ηταν δυσκολες.Επισης στην σαλονικης που πηγε ο αδερφος μου ηταν πολυ γκαου μπιουυ τα ατομα.Τον αφισαν μονο του και φυγαν οταν ειχε κουραστει.Κατι ψιλα απο παρεες ειχα και δεν χωθηκα σε καμια ιδιαιτερα.Κεντρα με ατομα για ψυχολογικα δεν εχει στην πολη μου.

φιλε insect σε καταλαβαινω απολυτα αυτο συμβαινει και με μενα οταν μιλαω και η αδερφη μου, μου λεει οτι κανω σαν καθυστερημενος

the downward spiral ακομα και τωρα που εκοωψς τα χαπια συμβαινει?

Quote:

---

Originally Posted by alexandros2985

πιστευω εχει σχεση με τα χαπια που επαιρνες, εχουν αλλαξει ολη την χημεια σου και τωρα για να επανελθεις στην φυσιολογικη σου κοινωνικοτητα θα πρεπει να γινουν διαφορα πραγματα απο πολλες πλευρες της ζωης σου.

---

Θαρρώ πως συμφωνώ σε αυτό που λες.

Ακριβως, το εχω ξαναδιαβασει σε fora για εμας τετοια προβληματα, εχει να κανει με τις γνωστικες λειτουργιες κλπ., χωρις να ειναι σιγουρο και να θελω να δωσω ψευτικες ελπιδες πιστευω οτι θα επανελθει με τον καιρο, οπως και τα αρνητικα συμπτωματα με τον καιρο γενικα μπορει να βελτιωθουν. Δεν εισαι μονος σου, ειναι και αλλοι ετσι, ειναι κοινο συμπτωμα..

Καλησπέρα φίλε/ φίλη. Διάβασα ότι παίρνεις φάρμακα. Μπορω να ρωτήσω πόσο καιρό και τι ηλικία έχεις? Αν θες να μας πεις μερικά πράγματα για σένα πολύ ευχαρίστως.

Παιρνω 2 χρονια και ειμαι 31. Παρακολουθω και ξενα fora και εχω ξαναδιαβασει για αυτα που περιγραφεις. Εγω απο τη δικη μου εμπειρια, ειχα 1,5 χρονο αρνητικα συμπτωματα-καταστολη (αυτα τα δυο ειναι δυσκολο να ξεχωρισουν) και με το ζορι εκανα καινουριους φιλους, γιατι ειχα απομονωθει απο ολους εξαιτιας της αρρωστιας. Μου ελεγαν οτι με τα φαρμακα φαινομουνα παρα πολυ ηρεμη, και μου ειχανε οτι μεσα σε μια παρεα φαινομουνα σαν "χιονανθρωπος", ατομο που καθεται και γυρω του παιζουν τα παιδια και γελανε. Θετικη εικονα καπως, αλλα οχι ανθρωπινη. Τωρα με τη μειωση των φαρμακων το τελευταιο εξαμηνο αρχισα να βλεπω διαφορά, εχω κινητρο να βγω εξω να κανω κατι, γελαω, μιλαω, δραστηριοποιουμαι. Πρωτα δεν ειχα ορεξη να παω πουθενα και να κανω τιποτα, και αυτο σε ολα. Με καλουσαν και πηγαινα με το ζορι και βαριομουνα. Τα φαρμακα και τα αρνητικα συμπτωματα σε ισοπεδωνουν. Καπου διαβαζα οτι προκαλουν περισσοτερη μειωση στη λειτουργικοτητα απο τα θετικα συμπτωματα, δηλ το παραληρημα, αλλα επειδη στους ασχετους φαινονται πιο εντυπωσιακα τα θετικα, αντιμετωπιζονται και φαρμακευτικα, ενω τα αρνητικα τα εχουν αφησει ετσι. Στον ψυχιατρο ελεγα για αρνητικα συμπτωματα και δεν τον ενδιεφερε, με ρωταγε αν εχω κακη εικονα για το μελλον, συμπτωμα καταθλιψης και πιθ τασης αυτοκτονιας, δεν ειχα, και κατα τα αλλα ουδεν. Αυτο με πειραξε οταν το συνειδητοποιησα.

Έτσι ακριβώς και γω για πολύ καιρό έβγαινα έξω και δεν μπορούσα να κάτσω σε ένα μέρος για πολύ ώρα, ήθελα να φύγω. Συν αυτά που περιέγραψα πιο πάνω και διάφορα άλλα(περιέργως γνωρίζοντας καλύτερα κάποιον άνθρωπο η ικανότητα επικοινωνίας μου αυξανόταν)
Ο άνθρωπος που ήταν μαζί μου βέβαια όλα αυτά τα χρόνια τα έβλεπε όλα κουσούρια του χαρακτήρα μου.
Μισή αλήθεια ίσως.