Θέλω να μένω μόνη μου σπίτι...
Οχι δεν έχω κατάθλιψη. Είχα κατάθλιψη μέχρι και πριν 7 μήνες και κράτησε περιπου ένα χρόνο.(Ο οποίος φάνηκε σαν αιώνας). Είχα και κοινωνική φοβία για το ίδιο χρονικό διάστημα. Λόγω αυτού έκανα τρελά πράγματα..απορώ πως είχα φίλους. Τραγική ειρωνεία τώρα δεν έχω φίλους...Go figure! :P Πχ έβγαινα έξω και απο το άγχος μου έπινα και κάπνιζα αβέρτα που με κουβάλαγαν ή έκανα κακό στον εαυτό μου...έχασα την καλύτερη μου φίλη λόγω της συμπεριφοράς μου.
Ευτυχώς το οτι την έχασα ήταν ένα γερό χαστούκι οπότε ξύπνησα και συνήλθα απο όλα. Νομίζω ότι και η κατάθλιψη και η κοινωνική φοβία ήταν -εν μέρη- λόγω του ότι πίεζα τον εαυτό μου (και με πίεζε ο περίγυρος μου) να είμαι κάποια που δεν είμαι. Ποτέ δεν ήμουν "φυσιολογική'' τουλάχιστον όχι αυτό που θεωρεί "φυσιολογικό" ο περισσότερος κόσμος. Μου άρεσε και μου αρέσει να περνάω τον περισσότερο χρόνο μου σπίτι (όχι δεν είμαι ακοινώνητη ούτε μισώ τους ανθρώπους) ίσως να φταίει οτι θέλω συγκεκριμένα πράγματα για να διασκεδάσω.
Καταρχήν λίγοι μου έχουν κανει "κλικ" ως άνθρωποι ωστε να κολλήσω μαζί τους και να περνάω πραγματικά καλά. Μετά είναι το ότι δεν μου αρέσουν τα κλάμπ και γενικώς η βαβούρα. Ιδανικά θα προτιμούσα να περάσω τον χρόνο μου σε ενα σπίτι με καλή παρέα, η στο σινεμά, η σε κανενα ησυχο μπαράκι, η σε κανα παρκάκι...Whatever καταλαβαίνετε τι εννοώ. Βέβαια αυτά στους περισσότερους φαίνονται ξενέρωτα οπότε...
Τώρα όσον αφορά τους ανθρώπους και την σχέση μου με αυτούς. Πλέον είναι απίθανο να εμπιστευτώ κάποιον, είμαι καχύποπτη και δεν υπάρχει περίπτωση να ανοιχτώ πλήρως εκτός και αν είναι κάποιος που ξέρω ότι θα με καταλάβει. Βέβαια ετσι ήμουν και πριν απο 7 μήνες αλλα η διαφορά είναι οτι πλέον δεν σκέφτομαι αρνητικά και δεν αφήνω αυτά που πιστεύω να επηρεάσουν το πως θα αντιμετωπίσω κάποιον ούτε είμαι προκατελλειμένη.
Δυστυχώς βλέπω ότι είναι πιο εύκολο να είμαι μόνη μου χωρίς φίλους γιατί έχω λιγότερα προβλήματα, λιγότερο "δράμα"...Προφανώς και αν τύχαινε να κάνω κάποιο φίλο δεν θα έλεγα οχι. Αλλα με προβληματίζει αυτό το θέμα. Είχα μια κολλήτη που την γνώρισα στην σχολή αλλά δεν ήθελε να κάνει παρέα μαζι μου πια. Την καταλαβαίνω βέβαια. Ήμουν ανυπόφορη. Και είχε και εκείνη πολύ δράμα στην ζωή της οπότε η μια επηρέαζε την άλλη. Μετά αρχισα να κανω παρέα με κάποιους κοινούς "φίλους" απο την σχολή αλλά αποδείχθηκαν πολύ σκάρτοι..Τώρα με θάβουν όλοι μαζί μέχρι που "φοβάμαι" μην τους πετύχω σε κανα μάθημα..και εκείνη η "κολλητή" μου με θάβει μαζί τους. Όχι ότι της έκανα κάτι. Απλά οταν σταματήσαμε να κάνουμε παρέα το πήρα βαριά και απλά έκανα add στο myspace τον πρωην γκόμενο της (που είχε μεγάλο κόλλημα μαζί του και "ετυχε" να χωρήσουν την ίδια περίοδο που με έκανε στην άκρη-σημειωτέον μου έλεγε αρκετα συχνά οτι μοιαζω στον χαρακτήρα με αυτον-) για να της τραβήξω την προσοχή. Να δω αν την νοιάζει. Κάναμε και οι δύο λάθη δεν λέω...Λίγο άσχετο αυτό αλλα είναι κατι που με απασχολεί. Μεχρι και άσχημα όνειρα βλέπω με αυτούς!
Τώρα είναι δυο κοπέλες στην σχολή μου που τις βλέπω σε ενα μάθημα (είναι φιλες μεταξύ τους) η μια είναι απο άλλο τμήμα αλλα έρχεται για παρέα στην άλλη φιλη της. Μου μίλησε εκείνη πρώτη (εγω ποτε δεν κάνω το πρωτο βήμα :/) ντάξει δεν θα έλεγα οτι κολλάμε ακριβώς αλλά είναι ευχάριστη παρέα (απ'το τίποτα) πρόσφατα με καναν και add στο facebook αλλα δεν βλέπω να προχωράει σε κάτι παραπάνω..Δεν ξέρω νιώθω ότι οι άνθρωποι νιώθουν οκ να μου μιλάνε με ενα γεια τι κανεις αλλα όχι κατι παραπάνω..Είναι απλά μια σκέψη. Δεν είμαι απεσιόδοξη.
Περίπου το ίδιο είχε γίνει και με ενα συμφοιτητή μου. Μου μίλαγε στο μσν, στο τηλέφωνο καμια φορά αλλά δεν βγαίναμε ποτέ. Αμα δεν με έβλεπε στην σχολή δεν μου πρότεινε να βγούμε κάπου έξω ενω με άλλους έβγαινε. Είχα πρότεινει και εγώ αλλα ηταν σε φάση ναι ναι θα θα θα...και τίποτα. Του το είχα πει και στα ίσια αλλα αυτός το αρνιόταν έλεγε οτι δεν είναι έτσι κλπ. Η κολλητή μου μου έλεγε οτι βγάζω αρνητική αύρα και ότι αυτό το ένιωσε απο την πρώτη στιγμή που με γνώρισε. Who knows..ίσως και να έχει δίκιο. Και αυτός μου έλεγε οτι βλέπει τον πόνο μου. Βέβαια αυτός με είχε φλομώσει και στο ψέμα οπότε δεν τον παίρνω στα σοβαρά.
Είναι και μια κοπέλα που ξέρω απο το λύκειο και σπουδάζει Καρδίτσα και όποτε έρχεται Ραφήνα βγαίνουμε καμια φορά. Με αυτήν κάνουμε καλή παρέα, έχει χιούμορ, καταλαβαίνει απο που έρχομαι γιατι και εκείνη είναι σε μια παρόμοια φάση με αυτήν που ήμουν. Αλλά πέρα απο αυτό δεν έχω καποια άλλη κοινωνική επαφή. Δεν έχω καποιον δικό μου άνθρωπο που να με ξέρει πραγματικά και να μπορώ να του μιλήσω.
Αυτο το εξάμηνο πηγαίνω μονο μια φορά την βδομάδα στην σχολή και τις υπόλοιπες μέρες τις περνάω σπίτι. Ευχάριστα βέβαια δεν είμαι στεναχωρημένη. Αλλά βλέπω οτι μου είναι δύσκολο να πηγαίνω στην σχολή. Συνηθίζω στο να μένω σπίτι..Και μου είναι και δύσκολο να μιλήσω στους ανθρώπους..σαν να έχω ξεσυνηθίσει κατα κάποιο τρόπο. Αυτά απο μένα...
Ολες οι απόψεις επι του θέματος είναι ευπρόσδεκτες..Δεν ξέρω αν έχει κάποιο σκοπό αυτό το ποστ. Απλά είναι διάφορες σκέψεις μου που ήθελα να της βγάλω προς τα έξω. :)
Σόρρυ για το τρομερά μεγάλο ποστ! Πραγματικά οποιος βρει το κουράγιο να το διαβάσει όλο είναι ήρωας! Απλά έπρεπε να πω μερικές λεπτομέρειες για να ψιλο-καταλάβετε τι παίζει!
Υ.Γ.Αν κάποιος έχει παρόμοια προβλήματα (με την κατάθλιψη και/ή την κοινωνική φοβία) ίσως να τον/την βοηθήσει το πως έλυσα εγώ το δικό μου. Είναι σχετικά απλό. Ούτε ψυχολόγοι, ούτε φάρμακα ούτε τίποτα. Το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσετε τι σας προκαλεί το πρόβλημα. Για μένα ήταν η οικογένεια μου ( είναι συνεχώς αρνητικοί, πιεστικοί, έχουν ανθυγεινό τρόπο ζωής ο οποίος "κληρονομήθηκε" και σε εμένα, ποτέ ότι και αν κάνω δεν είναι αρκετό κλπ κλπ) έμαθα να μην στηρίζομαι σε αυτούς και να μην περιμένω κατι απο αυτούς.
Το δεύτερο είναι αν δεν μπορείτε να κάνετε κάτι άμεσο για το πρόβλημα (πχ για εμένα η λύση θα ήταν να φύγω απο το σπίτι, αλλα δεν γίνεται) τουλάχιστον να μην δίνετε σημασία. Μην αναλύετε καταστάσεις στο μυαλό σας. Let it be. It is what it is. Δεν χρειάζεται πάντα να αναλύουμε τα πράγματα. Μόνο κακό κάνει. Ζήστε χαλαρά. Χωρίς υπερβολικούς συναισθηματισμους. ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ καντε αυτο που σας ευχαριστεί. Αυτο που ευχαριστεί ΕΣΑΣ. Και οχι αυτό που ευχαριστει την μαμα, τον μπαμπα, τον/την συντροφο, τον/την καλυτερο/η φιλο/η. Μονο ΕΣΕΙΣ ξέρετε τι είναι το καλύτερο για εσας. Μην αφήνετε τους άλλους να σας πουν πως θα ζήσετε την ζωή σας και μην το κάνετε ποτέ για τους άλλους. Αγαπήστε τον εαυτό σας. Και τα θετικά και τα αρνητικά. Πρώτα βρείτε τον εαυτό σας. Το ποιοι είστε και τι θέλετε να κάνετε. Εγώ ολα αυτα τα συνειδητοποιήσα γιατι δέχτηκα ενα γερό χαστούκι και ξύπνησα. Δεν ξέρω αν μπορούν να γίνουν "επίτηδες". Γι αυτο και πιστεύω οτι οι "κακές" εμπειρίες είναι και οι πολυτιμότερες. Αυτές θα σας κάνουν δυνατότερους.
