Εμείς και οι επιλογές μας...

Μετά από δύο χρόνια συναισθηματικής ταλαιπωρίας και συναισθηματικής εξάντλησης, σε σχέσεις αδιέξοδες και "μισές", με ανθρώπους, είτε "δεσμοφοβικούς", είτε κλεισμένους πίσω απ'τα τείχη του εγωισμού τους... Μετά από μια εμπειρία καταστάσεων με ανθρώπους αυτοκαταστροφικούς, που δημιουργούσαν σκοτάδι εκεί που υπήρχε φως, που προσπαθούσαν να με τραβήξουν στο ελκυστικό τους σκοτάδι, ρουφώντας από μένα τα πιο υγιή μου κομμάτια... Μετά από τις "έγκαιρες" φυγές μου από τους "βρικόλακες του συναισθήματος"... Μετά από την πάλη να ξαναβάλω κάθε φορά τα κομμάτια μου στη θέση τους και να προχωρήσω προς το φως της ψυχής μου, χωρίς να κοιτάζω πίσω μου, και... Μετά από την οδυνηρή διαπίστωση, κάποια στιγμή, ότι αυτό απαναλαμβάνεται και κόντρα στην θέλησή μου να μην πέσω στην παγίδα των γενικεύσεων και στην πίστη μου, ότι "δεν μπορεί να είναι όλοι ίδιοι", βρέθηκα αντιμέτωπη με τον ίδιο μου τον εαυτό, θέτοντάς του το εξής ερώτημα: φταίνε οι άλλοι ή οι επιλογές μας τελικά; Ακόμα κι αν αυτό δεν φαίνεται εξ' αρχής ή δεν μπορεί να διαγνωσθεί από την πρώτη στιγμή, όμως καταλήγει τελικά έτσι, τι είναι αυτό τελικά που προσδιορίζει αυτές μας τις επιλογές και στρέφει το βλέμμα μας σε "λάθος" ανθρώπους;

Τί είναι αυτό που μας οδηγεί, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε επιλογές που μας πληγώνουν;

Πολύ απλο\'ι\'κά ...θα μπορούσε κανείς να απαντήσει στο ερώτημα σου....ότι αυτός που φταίει γι αυτές τις επαναλήψεις είναι η δύναμη της συνήθειας.Ουσιαστικά....είν� �ι σαν να έχεις μάθει μια συνταγή που χρησιμοποιεί συγκεκριμένα υλικά...με έναν συγκεκριμένο τρόπο μαγειρέματος και που οδηγεί στην παρασκεύη ενός συγκεκριμένου φαγητού.ʼν δεν αλλάξεις κάτι στα υλικά...ή στον τρόπο μαγειρέματος....θα παίρνεις μονίμως το ίδιο φαγητό.Και υπάρχει λόγος να μην θέλεις να αλλάξεις κάτι...και μάλιστα αρκετά σοβαρός....είναι ο φόβος του αγνώστου...Ναι...καλά ,να δοκιμάσω μια νέα συνταγή...αλλά αν δεν την πετύχω...? ʼν πάει κάτι στραβά στον τρόπο που θα ανακατέψω τα νέα υλικά...ή στον τρόπο που θα τη μαγειρέψω....μήπως τελικά μείνω νηστική?Εκεί που να κινδυνεύσω να πεινάσω....ας φάω αυτό που ξέρω να μαγειρεύω και πάει και τέλειωσε...

Ίσως φίλη μου....επαναλαμβάνεις την ίδια \"συνταγή\" με τα ίδια \"υλικά\"...μιας και την ξέρεις καλά τώρα...και καλύπτεις ένα μέρος της συναισθηματικής σου \"πείνας\"..άσχετα αν το φαί αυτό άρχισε να πειράζει το \"στομάχι\" σου και να σου πέφτει βαρύ.Θα μπορούσες βέβαια...να δοκιμάσεις νέες συνταγές...χρησιμοποιώντας και διαφορετικά υλικά....μόνο που ακριβώς επειδή δεν τα έχεις ξαναδουλέψει όλα αυτά...μπορεί να μην καταφέρεις με την πρώτη φορά να φτιάξεις το νέο φαί...εξίσου νόστιμο.Χρειάζεται να επενδύσεις κάποιο χρόνο για να μάθεις να φτιάχνεις καινούρια πράγματα που θα ήθελες να υπάρχουν στο πιάτο σου.Μπορεί την πρώτη φορά...να του λείπει το αλάτι...ή να έχει \"αρπάξει\" λίγο....ή να μην χτύπησες όσο έπρεπε τα υλικά στο μίξερ.Τη δεύτερη....θα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα...και απο εκεί και πέρα κάθε φορά θα είναι και πιο νόστιμο.Αντέχεις όμως το ενδεχόμενο....της \"μέτριας γεύσης\" της πρώτης φοράς ? Και πολύ περισσότερο....αντέχεις να διδαχτείς απο αυτήν την πρώτη φορά ...για να βελτιώσεις τις επόμενες ?

ʼν ναι....τότε διεύρυνε τα ενδιαφέροντα σου,διεύρυνε τον κύκλο σου (παρέες) και δώσε την ευκαιρία σε περισσότερους να σε πλησιάσουν.\"Ξεψάχνιζε\" καλύτερα αυτούς που έχεις δίπλα σου....και άρχισε να εκφράζεις πιο ξεκάθαρα και πιο γρήγορα τι είναι αυτό που θέλεις απο αυτούς.Δεν είναι υποχρεωτικό οι άλλοι να σε επιλέγουν πρώτα...μπορείς να αρχίσεις κι εσύ να επιλέγεις πρώτη.Δοκίμασε νέους τρόπους προσέγγισης....άλλαξε ότι έκανες ως τώρα....

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις και τη συμμετοχή

Quote:

---

Originally posted by Danay

Πρόκειται για την περίπτωση του τραυματικού δεσμού. Αυτό σημαίνει ότι έχουν ένα δυσλειτουργικό ψυχολογικό δέσιμο που συμβαίνει παράλληλα με τον κίνδυνο, τη ντροπή και την εκμετάλλευση που υπάρχει στη σχέση. Συχνά υπάρχει αποπλάνηση, ξελόγιασμα, εξαπάτηση και προδοσία. Και πάντα υπάρχει το στοιχείο του κινδύνου ή του ρίσκου.\"

---

Ευτυχώς για μένα, όταν διαπίστωνα ότι κάτι τέτοιο πήγαινε να συμβεί, και πριν προλάβω να γίνω ο ψυχολόγος του άλλου, έβρισκα πάντα τη δύναμη να φύγω, όχι πάντα χωρίς ψυχικό κόστος... Αυτό που με δυσκόλευε περισσότερο σε αυτήν την απόφαση, ήταν η σκέψη, μήπως μπορώ να βοηθήσω τον άλλο και δεν το κάνω ή ακόμη και η λύπη που ένιωθα για κείνον τη δεδομένη στιγμή που διαπίστωνα ότι έχει μια \"προβληματική\" συμπεριφορά. Δεν άφησα καμία από αυτές τις καταστάσεις να χρονίσει, ίσως από ένστικτο ή ίσως περισσότερο από αυτοσεβασμό και παρόλο που δοκιμάστηκα πολύ από τις προκλήσεις και τις προσκλήσεις των άλλων, κατάφερνα τελικά να φύγω, προστατεύοντάς με, πιθανόν από μεγαλύτερα αδιέξοδα.

Φυσικά αυτό δεν ίσχυε πάντα στη ζωή μου, ούτε μπορούσα να μαντέψω εξ αρχής, ότι μια κατάσταση θα μπορούσε να εξελιχθεί έτσι. Είναι κάτι που αντιμετώπισα τα τελευταία δύο χρόνια και, μετά την πρώτη τέτοια περίπτωση που συνάντησα, έφυγα πολύ νωρίς και αρκετά ψύχραιμη, λέγοντας απλά στον εαυτό μου, να συνεχίσει να ταξιδεύει...

Δεν περίμενα και δεν φανταζόμουν, ότι από τότε, θα συνέχιζα να \"τραβάω\" σα μαγνήτης ανάλογες και παρόμοιες καταστάσεις... με λιγότερο ή περισσότερο ψυχικό κόστος για μένα... Κι όμως.

Καλώς ή κακώς, αυτό έγινε. Μπορεί να έφευγα νωρίς, μπορεί να κατάφερνα να διατηρήσω την αξιοπρέπειά μου, μπορεί να κατάφερνα να με προστατέψω τη δεδομένη στιγμή, όμως...

Κάποια στιγμή κουράστηκα. Κουράστηκα και απογοητεύτηκα. Ένα συσσωρευμένο ΓΙΑΤΙ αντιμάχεται πλέον την ελπίδα μου, κάνοντας τις προσδοκίες μου για κάτι απλό και φυσιολογικό, να φαντάζουν, όλο και πιο μακρινές.

Και δυστυχώς, κινδυνεύω να χάσω την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. Γιατί, η ψυχή μου, έχει αρχίσει να φοβάται...

Απανω μου εχω παντοτε στην τσεπη μου σφιγμένο,
ένα μικρό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι,
όπως αυτά που συνηθούν να παίζουν οι αραπάδες,
από έναν γέρο έμπορο τ\'αγόρασα στ\' Αλγέρι.....

Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά...
Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν...

Επειδή η πιθανότητα να είναι στραβός ο γυαλός μάλλον δεν παίζει, έχω πεισθεί πως στραβά αρμενίζουμε...

Αν το παρελθόν μου έχει διαφορετικές αλλά εξίσου αποτυχημένες σχέσεις, σκέφτομαι πως το μόνο κοινό στοιχείο των ιστοριών είμαι εγώ...

Κάτι είναι εκείνο που με ωθεί στις συγκεκριμένες επιλογές κι έχω πεισθεί πως αν δε τα βρω με μένα... το πιο πιθανό είναι να μη μπορέσω να τα βρω ποτέ με κανέναν.

Αν υπάρχουν \"τοξικές\" σχέσεις, τότε μάλλον εμείς είμαστε τα junkies και χρειαζόμαστε \"αποτοξίνωση\".