ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΑΓΓΙΞΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ..

Ανοίγω αυτό το θέμα για να κάνω μια μικρή έρευνα για όλους τους φίλους του φόρουμ. Εδώ μέσα έχω επισημάνει πως έφτασα στο σημείο να μισώ το ανθρώπινο είδος και όχι άδικα. Αυτό που μ' ενδιαφέρει τώρα είναι να ρωτήσω εσάς αν υπήρξε ποτέ στην ζωή σας ένας άνθρωπος που τον θαυμάσατε πραγματικά για αυτό που είναι, για το μεγαλείο της καρδιάς του, για την γενναιοδωρία του να προσφέρει στους άλλους αλτρουιστικά. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στ' αλήθεια; Είτε ήταν φίλος σας, είτε σύντροφος, είτε συγγενής, είτε κάποιος γνωστός σας. Έχω μεγάλη περίεργεια να μάθω, αναμένω τις απαντήσεις σας.

τζιπσι...οι άνθρωποι δεν έρχονται για να μας σώσουν.

Πριν ζητήσουμε από κάποιον να έχει μεγαλείο καρδιάς, να είναι αλτρουιστής και να τον θαυμάσουμε, πρέπει πρώτα εμείς να έχουμε δουλέψει με εμάς για να έχουμε τα μάτια να "υποδεχτούμε" τέτοιους ανθρώπους.
Εγώ λοιπόν έχω κάμποσους....Έψαξα πολύ για να τους βρω, αλλά δεν έψαξα έξω, έψαξα μέσα μου πρώτα και τότε άρχισα να υποδέχομαι και άλλους.
Δεν το χω τελειοποιήσει, αλλά το παλέυω.
Λες πως μίσησες το ανθρώπινο είδος και όχι άδικα.
Δεν έχω διαβάσει μεγαλύτερη @@@.
Γιατί?
Είχαν κάτι οι άλλοι μαζί σου? Είχαν βάλει σκοπό της ζωής τους να σε πληγώσουν?
Σκέψου...:)

Άσε δεν ξέρεις...όταν σε πληγώνουν πρώτοι και καλύτεροι οι γονείς σου σε τι να ελπίζεις μετά; Αλλά δεν τους αδικώ, νοητική ανεπάρκεια.. Ας αφήσουμε όμως αυτό, εγώ δεν μίλησα για σωτήρες, ρώτησα απλά αν υπάρχουν άνθρωποι γύρω σας που να θαυμάζετε την καλοσύνη τους. Και ξέχασα να πω, ένας άνθρωπος τον όποιο εγώ θαύμαζα απεριόριστα και πίστευα στην καλοσύνη του, πρόσφατα αποδείχτηκε ακριβώς το αντίθετο. Δυστυχώς έχω πέσει από τα σύννεφα...

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Άσε δεν ξέρεις...όταν σε πληγώνουν πρώτοι και καλύτεροι οι γονείς σου σε τι να ελπίζεις μετά; Αλλά δεν τους αδικώ, νοητική ανεπάρκεια.. Ας αφήσουμε όμως αυτό, εγώ δεν μίλησα για σωτήρες, ρώτησα απλά αν υπάρχουν άνθρωποι γύρω σας που να θαυμάζετε την καλοσύνη τους. Και ξέχασα να πω, ένας άνθρωπος τον όποιο εγώ θαύμαζα απεριόριστα και πίστευα στην καλοσύνη του, πρόσφατα αποδείχτηκε ακριβώς το αντίθετο. Δυστυχώς έχω πέσει από τα σύννεφα...

---

αν οι γονεις σου ηταν νοητικα καθυστερημενοι, οντως δεν μπορεις να τους αδικησεις.
τελικά τι ερώτηση έβαλες?
Αν υπάρχουν άνθρωποι που θαυμάζουμε την καλοσύνη τους?
Γιατί λίγο πιο κάτω μιλάς για έναν δικό σου άνθρωπο που θαύμαζες την καλοσύνη του αλλα τελικά αοδείχτηκε πως δεν ειχε.

Θες να πεις κάτι αλλά δεν το λες..προφανως.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Ανοίγω αυτό το θέμα για να κάνω μια μικρή έρευνα για όλους τους φίλους του φόρουμ. Εδώ μέσα έχω επισημάνει πως έφτασα στο σημείο να μισώ το ανθρώπινο είδος και όχι άδικα. Αυτό που μ' ενδιαφέρει τώρα είναι να ρωτήσω εσάς αν υπήρξε ποτέ στην ζωή σας ένας άνθρωπος που τον θαυμάσατε πραγματικά για αυτό που είναι, για το μεγαλείο της καρδιάς του, για την γενναιοδωρία του να προσφέρει στους άλλους αλτρουιστικά. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στ' αλήθεια; Είτε ήταν φίλος σας, είτε σύντροφος, είτε συγγενής, είτε κάποιος γνωστός σας. Έχω μεγάλη περίεργεια να μάθω, αναμένω τις απαντήσεις σας.

---

Gypsy Cello, έχεις κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο καλοσύνης στο μυαλό σου;

Μου αφήνει μια γεύση εξιδανίκευσης όλο αυτό και σα να αναφέρεσαι σε μιαν ιδέα περισσότερο
παρά σε κάποιο πρόσωπο με υλική υπόσταση.

Προσωπικά, έχω γνωρίσει μεγαλόκαρδους, καλούς, γενναιόδωρους ανθρώπους.. όμως μιλάω για ανθρώπους.
Παράλληλα με αυτά τα πολύ θετικά χαρακτηριστικά έχουν και αδυναμίες και πάθη, κάνουν συχνά και λάθη, δεν είναι δηλαδή ούτε ο Τζήζας, ούτε ο Γκάντι, ούτε η Μητέρα Τερέζα.

Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι μαύρο-άσπρο. Είμαστε πολύχρωμοι και αυτή ακριβώς είναι και η μαγεία της κάθε συνάντησης.

Οι απογοητεύσεις είναι μέσα στο παιχνίδι κι αυτές, με κάθε τρόπο.
Το να καταλαβαίνουμε λάθος. Το να κρύβει κάποιος τις πιο σκοτεινές πτυχές του ή απλά να αλλάζει μέσα στο χρόνο.
Το να εξωραΐζουμε καμιά φορά εμείς οι ίδιοι τον άλλον. Το να έχουμε προσδοκίες μεγάλες που δεν επαληθεύονται..

Γιατί σου αφήνει γεύση εξιδανίκευσης; Δεν υπάρχουν άνθρωποι που προσφέρουν ανιδιοτελώς; Πιστεύω πως υπάρχουν και ας είναι λίγοι. Η μητέρα Τερέζα δηλαδή δεν ήταν άνθρωπος ήταν κάτι ανώτερο; Νομίζω πως φαίνεται εξίδανίκευση σε μας που αποδεικνυόμαστε λιγότερο άνθρωποι. Και φυσικά οι άνθρωποι δεν είναι ασπρο-μαύρο αλλά πάντα πρέπει να προσπαθούμε για το καλύτερο.

Εγώ πρόσφατα γνώρισα έναν τέτοιο άνθρωπο. Εναν παπά, νέο σε ηλικία. Μολις τον γνώρισα μαζί με τον άντρα μου και του μιλήσαμε, το ίδιο λεπτό σήκωσε το τηλέφωνο για να με βοηθήσει να βρω έναν γιατρό, έψαξε μονος του και μας έδωσε λύσεις, χωρίς να το ζητήσουμε. εκτός από τα της υγείας μου, προσπάθησε να βρει εναλλακτικές για την ανεργία του άντρα μου, και πριν λίγες ώρες πάνω σε μια κουβέντα είπε ότι θα μας δώσει χρήματα για να κάνουμε πράξη ενα όνειρο ζωής. Δεν θα το κάνουμε βέβαια, αλλά μόνο και μόνο που προσφέρθηκε χωρις να μας ξέρει,αρκεί.
Στην πορεία της ζωής μου γνώρισα και άλλους ανθρώπους. Και να μην ξεχάσω την οικογένειά μου, κυρίως τη μητέρα μου και την αδερφή μου που με ειδαν σε άθλιες καταστάσεις και δεν με εγκατέλειψαν. Και κάποιους φίλους
Βέβαια έχω γνωρίσω και ανθρώπους που με πλήγωσαν, όπως εχω και γω, δυστυχώς, πληγώσει ανθρώπους που δεν το άξιζαν. Αλλά όταν είσαι στο "παιχνίδι" αυτά συμβαίνουν. Σημασία εχει να μαθαίνεις από τα λάθη σου, να ξέρεις να συγχωρείς, να αναλαμβάνεις την ευθύνη. Δεν μπορούμε να ζούμε σε γυάλα. Χίλιες φορές να απογοητευτώ από έναν ανθρωπο που εμπιστεύτηκα, παρά να είμαι "ανάπηρη" συναισθηματικά, παρά να μην μπορώ να εμπιστευτώ καθόλου.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Γιατί σου αφήνει γεύση εξιδανίκευσης; Δεν υπάρχουν άνθρωποι που προσφέρουν ανιδιοτελώς; Πιστεύω πως υπάρχουν και ας είναι λίγοι. Η μητέρα Τερέζα δηλαδή δεν ήταν άνθρωπος ήταν κάτι ανώτερο; Νομίζω πως φαίνεται εξίδανίκευση σε μας που αποδεικνυόμαστε λιγότερο άνθρωποι. Και φυσικά οι άνθρωποι δεν είναι ασπρο-μαύρο αλλά πάντα πρέπει να προσπαθούμε για το καλύτερο.

---

Δε διαφωνώ. Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που προσφέρουν ανιδιοτελώς,
και ναι, καλό είναι να προσπαθούμε για το καλύτερο.. χωρίς ''πρέπει'' -για μένα- αλλά όσο μπορούμε σε κάθε φάση μας.

Αναφέρθηκα στη ''μη τελειότητα'' και στο ανθρώπινο ακόμα και αυτών που προσφέρουν ανιδιοτελώς
επειδή έχω την εντύπωση ότι η απογοήτευση και το μίσος σου στο ανθρώπινο είδος, όπως γράφεις,
ίσως να έχει να κάνει και με μια δική σου τάση Gypsy να προσδοκείς το κάτι παραπάνω, το ''περισσότερο άνθρωποι''..
έτσι ώστε όταν τυχαίνει κάποια διαφορετική στάση και συμπεριφορά να απογοητεύεσαι
και οι άλλοι «να αποδεικνύονται λιγότερο άνθρωποι».

Gypsy Cello οταν λες μισεις το ανθρωπινο ειδος τι εννοεις ? μισανθρωπος κανονικος ? ontopic δεν μπορω να πω ακριβως οτι θαυμαζα ποτε μου καποιον ανθρωπο που γνωρισα, γιατι μου τυγχαινουν συνεχως οι ακαταληλοι κι αυτοι που δε ταιριαζουμε. ετσι προτιμω τη μοναξια και να παραμενω μονος, παρα να χαλιεμαι σε κατι μετριο που δε με καλυπτει και δεν ειναι οπως θελω. ομως αν μετρησουμε κι απ'το παρελθον, ας πουμε η πρωτη πρωην με αγγιξε ΤΟΤΕ με την αγαπη της και που νοιαζοταν τοσο για μενα, ηθελε να με φροντιζει να ειμαι καλα, ακομα κι αν ηταν μικρουλα κι ο πατερας της δε την αφηνε να ειναι μαζι μου οπως θελει. δυστυχως καταντησε μια ξεφτυλισμενη ψωνισμενη *******, που επειδη μενει εκτος Ελλαδος νομιζει οτι μπορει να μου το παιξει υπερανω. τεσπα αλλη παλι ηταν η τελευταια 17χρονη που ειχα απο Νεο Κοσμο πριν 2 χρονια, φαινοταν πολυ αφοσιωμενη και κοπελα που θα μπορουσα πραγματικα να ειμαι μαζι για την υπολοιπη ζωη μου.

crazy diamond δεν με γνωρίζεις, τα βασικά ζήτησα και ούτε αυτά βρήκα. ΚΕΝΟ όχι μισάνθρωπος απλά νιώθω βαθιά απογοήτευση και πικρία.

Δεν σας άγγιξε κανείς τελικά; Δεν είναι και πολύ δημοφιλές το θέμα.