Έφυγε

Η μητέρα μου έφυγε...αφήνοντας πίσω της εμένα και τον πατέρα μου και ένα γράμμα... όπου εγραφε πως η κατασταση δεν πήγαινε αλλο με τον πατέρα μου και επειδή δεν θα αντεχε να τη δω να φεύγει,έφυγε απροειδοποιήτα...Πόνεσα και έκλαψα και κλαιω ακόμη. Στο γράμμα αναφέρει οτι δεν θα ξαναγυρίσει αλλα πάντα θα με στηρίζει και θα με βοηθά...ειμαι λεει σε μια ηλικία (21 χρονων) που δεν θα επρεπε να με επηρεάζει η σχέση που έχει με τον πατέρα μου και πως είμαι αρκετα ωριμη για να τα καταφερνω γενικά μονη μου. Αυτό το καταλαβαίνω,οπως θα το καταλάβαινα αν χώριζαν σαν πολιτισμένοι ανθρωποι και συζητούσαν ...ομως δεν έγινε αυτό προτίμησε να φυγει απο το σπίτι.Ολα ξεκίνησαν οταν έγινε επανασύνδεση με τον αδελφο της απο το εξωτερικό μετα απο 15 χρόνια,ο οποίος πιστευω πως φταιει για αυτη τη κατασταση. Η μητέρα μου παντρευτηκε τον πατερα μου από προξενιό στα 20 και είπε οτι τοσα χρόνια ενώ υπήρχαν προβλήματα στη σχέση τους παράμεινε μαζί του για χάρη μου!!κι όμως υπήρξαν πολλές φορές που είδα την μητέρα μου ευτυχισμένη,δεν καταλαβαιω.Ο πατερας μου από την αλλη αγαπάει με τον δικό του τρόπο,αν και δεν είναι ιδιαίτερα ρομαντικος και έχει πολλα ελαττώματα με το παραπάνω.Βέβαια δεν παραδέχεται ποτε οτι φταίει και νομίζει οτι έχει πάντα δικιο.Την μήτέρα μου θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω την τέλεια γυναίκα (ειναι η καλύτερη μου φίλη)ακόμα και όταν τη γνωριζεις ,αγαπητή, εργατική και ατομο που νοιαζεται για τα συναισθηματα των αλλων σε βαρος πολλλες φορες της δικής της ευτυχίας. Δεν περίμενα τέτοια ενέργεια από αυτήν,αν και έβλεπα οτι την είχε πιάσει μια ψιλοκατάθλιψη.Βρέθηκα απο τη μια στιγμή στη αλλη σαν να παίζω σε ταινία χωρίς τη θέληση μου και σε περίοδο εξεταστικής κιόλας.Σας παρακαλώ συμβουλέψτε με τι να σκεφτώ,τι να κάνω και αν υπαρχει περίπτωση να ξαναγυρίσει.Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Γαβριέλα, εγώ λέω να τη διεκδικήσεις τη μαμά σου.Μπορεί να κουράστηκε τόσα χρόνια να δίνει και να νοιάζεται μόνο για τα αισθήματα των άλλων και να θέλει τώρα να νοιαστεί κάποιος και για αυτήν.Αλλά είναι κρίμα να την εκβιάσεις συναισθηματικά να μένει με κάποιον άντρα που δε θέλει...είναι δικό τους ζήτημα το τι θα κάνουν με τη σχέση τους και πρέπει να το έχεις καθαρό αυτό μέσα σου.όντως είσαι μεγάλη για να φροντίσεις τον εαυτό σου, όμως την αγάπη της μαμάς την χρειαζόμαστε σε όλες τις ηλικίες.Διεκδίκησε μια σχέση μαζί της ανεξαρτητη από τη σχέση που έχει με τον πατέρα σου.

το αντιλαμβάνομαι αυτο,αλλά πως μπορώ να την προσεγγίσω οταν δεν εχω ιδέα το που έχει πάει?Ξέρω θα θέλει ισως να μείνει μόνη της,γιατί όμως έτσι?γιατί προτίμησε να το κάνει με αυτόν τον τρόπο?Λογικό δεν είναι να ανησυχώ!?Επιπλέον είχα ξανακουσει για μια τέτοια περίπτωση και τη γυναικα τη πήγαν στο ψυχολόγο και ηρέμησε.Δεν ξέρω,φταίει ισως η νεαρή ηλικία που παντρεύτηκε,μηπως ένιωθε καταπιεσμένη ή μήπως φταιει και η ηλικία!!

Quote:

---

Originally Posted by gavriela

Επιπλέον είχα ξανακουσει για μια τέτοια περίπτωση και τη γυναικα τη πήγαν στο ψυχολόγο και ηρέμησε.

---

από τι να ηρεμήσει? Από τα θέλω της?
Σεβάσου την επιθυμία της να απομακρυνθεί. Για να φτάσει μια μητέρα μέχρι εκεί σίγουρα δεν το έκανε από καπρίτσιο.
Ασε το χρόνο να περάσει, δως της μεσα σου χρόνο να ηρεμήσει, κατάλαβε την.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην επικοινωνήσει μαζί σου κάποια στιγμή, είσαι το παιδί της και αποκλείεται να μπορεί να ζήσει μακριά σου.
Η μητέρα σου πρέπει να είχε ΠΟΛΛΑ και ΣΟΒΑΡΑ προβλήματα μες στο σπίτι και χαίρομαι που βρήκε το κουράγιο να κάνει την επανάσταση της και να φύγει, (όχι από σένα, από την κατάσταση).

Και γω νομίζω πως πρέπει να της δώσεις λίγο χρόνο. Φαντάζομαι πως οταν ηρεμήσει θα επικοινωνήσει μαζί σου. Ίσως να πήγε εκεί που ειναι ο αδερφος της. Κοίταξε να ηρεμήσεις και συ και Ολα θα πάνε καλά. Δωσε σε όλους λιγο χρονο

Quote:

---

Originally Posted by gavriela

Στο γράμμα αναφέρει οτι δεν θα ξαναγυρίσει αλλα πάντα θα με στηρίζει και θα με βοηθά...

---

gavriela το βασικό σου ερώτημα αν κατάλαβα καλά είναι αν θα γυρίσει ή τι μπορεί να γίνει γι'αυτό.
Θα προτιμούσες να είναι δυστυχισμένη? Να συμβιβαστεί σε μια κατάσταση δυσφορίας?

Βέβαια διαφωνώ πολύ με τον τρόπο που το έκανε αλλά και γι'αυτό θα είχε ίσους τους λόγους της.. Θεωρώ πως το να φύγει και να εξαφανιστεί έτσι, είναι σοκαριστικό.
Προσπάθησε να ηρεμήσεις και σκέψου τη φράση που σε αφορά ''πως πάντα θα σε στηρίζει και θα σε βοηθά''... υποθέτω πως θα επικοινωνήσει σίγουρα μαζί σου κάποια στιγμή.
Ως τότε προσπάθησε να καταλάβεις και την δική της πλευρά, δε θα αρκούσε η παρουσία του αδερφού της για να απομακρυνθεί αν ήταν ικανοποιημένη με τη ζωή της.

Μου άρεσε πολύ κι αυτό που είπε η void ''Διεκδίκησε μια σχέση μαζί της ανεξαρτητη από τη σχέση που έχει με τον πατέρα σου''

αυτό που με πληγώνει περισσοτερο είναι οτι κρατούσε τα συναισθήματα της για τον εαυτό της και δεν ανοιχτηκε σε κανεναν,ουτε σε μένα που παντα την καταλάβαινα και έπερνα το μέρος της και άδικο να είχε.Αισθάνομαι εγκαταλελειμένη και το χειρότερο οτι δεν μπορώ να βοηθήσω τον πατερα μου που είναι σε χαλια κατάσταση...πρωτη φορά τον βλεπω ετσι.Πρώτη φόρα τον βλέπω να κλαίει...

Μητέρα σου είναι, η οποία μάλιστα ανέπτυξε μια πολύ ξεχωριστή σχέση μαζί σου, ίσως σπάνια για μητέρα στις σημερινές συνθήκες. Το μητρικό της ένστικτο θα την ξαναφέρει κοντά σου, και πιστεύω σύντομα. Δε θα σου έλεγα να μην ξεκινήσεις να την ψάχνεις, κάθε άλλο! Σου λέω όμως ότι αυτή θα σε ζητήσει!, θα βρει τον τρόπο να σε πλησιάσει και να σου πει να βρεθείτε, κάπου που δε θα νοιώθει άβολα. Τόσα χρόνια αφοσίωσης σε σένα σε κάθε στίγμη, μόνο πολύ λίγο θα αντέξει μακριά σου.

Φαίνεται ζούσε σε μια κατάσταση μακροχρόνιας αυτοκαταπίεσης των αισθημάτων της, ήταν με έναν άνθρωπο που της τον επέβαλαν κάποιοι άλλοι με τα δικά τους κριτήρια, που η ίδια δεν τον επέλεξε και που στη συνέχεια όπως φαίνεται δεν συζούσε ιδιαίτερα αρμονικά μαζί του. Όμως οι προσωπικές της συνθήκες, η καταπίεση από τους συγγενείς και η γνώμη του κόσμου την εξανάγκασαν να μείνει σε ένα γάμο που ποτέ δεν ήθελε. Και μετά η ευχάριστη ανάσα στη ζωή της δλδ εσύ. Έμενε στο γάμο για να μη στερηθείς εσύ τη στοργή και τη φροντίδα, να μη βιώσεις το τραύμα του χωρισμού, ζούσε με προσποίηση ευτυχίας για να σαι εσύ ευτυχησμένη.

Μεγάλωσες, πέρασες τα 20, έγινες ώριμη κοπέλα, ικανή για να φροντίζεις τον εαυτό σου. Ήταν έτσι γι αυτή η κατάλληλη στιγμη να κάνει την κίνηση που επιθυμούσε για χρόνια. Δυστυχώς αυτά έχουν οι γάμοι από προξενιό! Πολλοί υπεφεραν και ξέρουν πως να συμβουλέψουν. Η μητέρα σου μέσα της ήταν ένας δυστυχησμένος άνθρωπος. Απλά με τον καιρό έμαθε τον τρόπο να μην εκφράζεται και να δίνει την αίσθηση του ευτυχησμένου ανθρώπου, ίσως ο μοναδικός λόγος έτσι να μη δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα σε σένα που πολυαγαπά, να μην τραυματιστείς ψυχικά.

Κουράγιο. Μην αφήνεις τη σκέψη να σε λυγίζει. Είσαι ώριμος άνθρωπος. Η μητέρα σου επέλεξε να φύγει τώρα που είναι βέβαιη ότι είσαι ικανή να αντιμετωπίσεις τέτοιες προκλήσεις. Διαφορετικά θα περίμενε κι άλλο. Άντλησε διδάγματα ώστε στη δική σου ζωή να κάνεις τις δικές σου σωστές επιλογές για ευτυχησμένη οικογενειακή ζωή, ώστε να βρεις τον άνθρωπο που θα σε γεμίζει και θα βιώνεις στοργή και ευτυχία κοντά του. Και έιμαι βέβαιος ότι πολύ σύντομα θα τα ξαναπείτε!!

Σε ευχαριστώ πολύ φίλε Γιάννη,νομίζω πως τα γραμμένα λόγια σου ήταν ακριβώς αυτο που χρειαζόμουν!Σας ευχαριστώ ολους για τις απόψεις και τις συμβουλές σας.

gavriela,
ο πόνος σου πρέπει να είναι μεγάλος, ειδικά αν δεν είχες δει τα προειδοποιητικά σημάδια της φυγής της. μου έκανε εντύπωση το ότι ο τρόπος που εκφράζεσαι για τη μητέρα σου και η περιγραφή της, συμπίπτουν απόλυτα με την εικόνα που έχω εγώ για τη μαμά μου. βέβαια η δικιά μου τα κάνει όλα αυτά από επιλογή και όχι από τον εξαναγκασμό ενός προξενιού οπότε δεν τη βλέπω να φεύγει σύντομα λολ :)
παρόλα αυτά, πρόσφατα ανακάλυψα πτυχές της σχέσης μου με τη μαμά μου που δεν γνώριζα ότι υπάρχουν. πχ ενώ της εκμυστηρεύομαι σχεδόν τα πάντα, πιστεύω ότι τελικά δεν πρέπει να τη φορτώνω με πληροφορίες που δύσκολα θα καταφέρει λόγω ηλικίας, άλλης νοοτροπίας κλπ να τις διαχειριστεί σωστά. με άλλα λόγια, συνειδητοποιώ σιγά σιγά ότι και η μητέρα μου είναι άνθρωπος, ένας άλλος άνθρωπος.
ίσως πρέπει να σκεφτείς τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας της μητέρας σου που δεν σχετίζονται τόσο με την οικογενειακή σας καθημερινότητα. πχ τι ξέρεις για την εφηβεία της, πως ήταν η ζωή της πριν, τι απολάμβανε να κάνει. πιθανότατα όλα αυτά να αλλοιώθηκαν με την πάροδο του χρόνου σε βαθμό που δεν το άντεχε.
ίσως το ότι βλέπουμε τις μαμάδες μας ως τέλειες και δυσκολευόμαστε να τις...εξανθρωπίσουμε (σε σχέση με τους πατεράδες, νομίζω ότι απαιτεί μεγαλύτερη προσπάθεια), να είναι ο λόγος που απογοητευόμαστε όταν βρεθεί κάτι που να "αμαυρώνει" την τέλεια εικόνα που έχουμε για αυτές.

για σκέψου και το άλλο: μήπως είχε ανάγκη από μια δραματική κίνηση για να δηλώσει την παρουσία και τις ανάγκες της σε εσάς;
κατά τη γνώμη μου θα επιστρέψει σύντομα, αν όχι στον πατέρα σου, τότε σίγουρα σε εσένα.

λυπάμαι πολύ για τον πατέρα σου που το πήρε τόσο άσχημα. ελπίζω να το αντιμετωπίσει όσο πιο καλά μπορεί και εσύ μπορείς να τον βοηθήσεις σε αυτό.

ελπίζω να άρχισες ήδη να την ψάχνεις (ο αδερφός της τι ρόλο παίζει;; μήπως είναι μαζί του; κινητό δεν έχει;;) και να τη βρεις σύντομα.