Ενα πρόβλημα και μερικές συμβουλές

Είναι η πρώτη φορά που μπαίνω στη διαδικασία να μιλήσω για κάτι προσωπικό μου. Αποφάσισα να σας γράψω και περιμένω τις δικές σας γνώμες, παρακολουθώ πως υπάρχει ενθάρρυνση. Είμαι η Στέλλα, 27 χρονών. Περίμενα μέχρι σήμερα με κόπο για να εντοπίσω τι μου συμβαίνει όλα αυτά τα χρόνια. Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς για να συνειδητοποιήσω αλήθειες της δικής μου ζωής και σε συνδυασμό με τον ευαίσθητο χαρακτήρα μου, οι περισσότερες στιγμές υπήρξαν στιγμές προβληματισμού. Δε λέω πως δεν υπήρξα ευτυχισμένη, αλλά φτιάχνοντας το τρέιλερ της ζωής μου, το μεγαλύτερο κομμάτι καταλαμβάνει η θλίψη και περισσότερο η μοναξιά. Παρά τις υπέροχες στιγμές που ζούσα κατά καιρούς, δεν τις ευχαριστιόμουν, δεν τις απολάμβανα. Αυτό συμβαίνει και σήμερα, όμως σήμερα είμαι στην ευχάριστη θέση να πω πως έχω φτάσει (μετά κόπου και πάλι) να αναγνωρίζω τα συναισθήματα μου αν όχι άμεσα, αλλά ευκολότερα. Το χρόνιο, λοιπόν, πρόβλημά μου, για να μην φλυαρώ, είναι η ζήτηση συνεχούς επιβεβαίωσης απο τους ανθρώπους. ίσως να μη φαντάζεται κάποιος πως είναι τόσο σοβαρό, όμως είναι. Είναι, γιατί 27 χρόνια, δεν ευχαριστήθηκα πραγματικά και με τα βάθη της ψυχής μου μια σχέση, είτε φιλική, είτε ερωτική. Δημιούργησα προβλήματα και κούρασα ανθρώπους ζητώντας να με αγαπούν. Υπήρξα όμως κι εγωίστρια διότι δεν το δήλωσα ευθέως ποτέ, αλλά απαιτούσα με πλάγιους τρόπους.
Ενα σημαντικό χαρακτηριστικό που θα παίξει ρόλο στην ετυμηγορία, είναι πως είμαι ένα παιδί στην οικογένεια, μεγάλωσα μεσα στην προσοχή και την υπερπροστασία. Είχα όσα ζητούσα,χωρίς να κουράζομαι για αυτά. Για καλή μου τύχη όμως γεννήθηκα κι άνθρωπος με αξίες και περήφανος κι έτσι όσα έπαιρνα, προσπαθούσα να ανταποδίδω. Τα βιώματα όμως, βιώματα. Δένομαι σύντομα με έναν άνθρωπο και ζητώ σύντομα την προσοχή, ενίοτε όπως προείπα, την απαιτώ. Απαξ και σε επιλέξω, θέλω εδώ και τώρα να με αγαπάς, να με φροντίζεις, να με ανέχεσαι, να με νοιάζεσαι, να είμαι το κέντρο σου. Γιατί αν δεν είμαι, θα μελαγχολήσω, θα κλαίω, θα θυμώσω, θα σου ρίξω ευθύνες και στο τέλος θα σε μισήσω. Με μισήσατε ήδη εσείς, ίσως σας έπνιξα κιόλας. Φαντάζομαι... Το αστείο είναι πως όταν κάποιος πάει με τη σειρά του να μου φερθεί ανάλογα, παίρνω μαύρο δρόμο. Αφού σχηματίσατε αυτή την άθλια εικόνα για μένα, που ομολογώ πως με πειράζει αλλά πρέπει να το δεχτώ πως δε θα αρέσω σε όλους (απόρροια του προβλήματος: να θέλω να αρέσω σε όλους) για να απαγκιστρωθώ ή έστω να προσπαθήσω, έχω και καλά. Σαφως κι έχω, δίνω τόσα πολλά στους άλλους που χάνω τον ίδιο μου τον εαυτό και τις επιθυμίες μου. Ξεχνώ τι μου αρέσει πραγματικά και τί όχι και για να τους ευχαριστήσω, γίνομαι το θύμα του ίδου μου του έργου. Πέρασαν, που λέτε, σπουδαίοι άνθρωποι στη ζωή μου, άλλοι έφυγαν, σε άλλους έφυγα. Κι αν όμως δεν έρχονταν στη ζωή μου, θα σκεφτόμουν σήμερα έτσι; Από τότε που με θυμάμαι, με προβληματίζουν οι ανθρώπινες σχέσεις και είναι αξίως περίεργο διότι νοιαζομαι για τα κοινά, τους ανήμπορους, τους λιγότερο δυνατούς. Συνειδητοποιώ όμως πώς μάλλον στις προσωπικές μου σχέσεις, απο δω και μπρός πρέπει να στρέψω το βλέμμα μου στους πιο δυνατούς απο εμένα, που θα μου θέσουν τα όρια, χωρίς να το βάλουν στα πόδια. Κι εγώ με τη σειρά μου να κάνω μια δουλειά, δεν ξέρω πρακτικά πως γίνεται αυτή η δουλειά, μου χρειάζεται μια ενθάρρυνση, ένα κίνητρο, ασκήσεις και μια μικρή βοήθεια να αλλάξω τη ζωή μου. Να απολαμβάνω, να μη ζητώ και να μη δινω τόσα τόσο σύντομα, να μη ζητώ την συνεχή προσοχή και να ζω τη στιγμή. Δεν ξέρω πως θα γίνουν αυτά, το σίγουρο είναι πως δε θέλω άλλο πια να είμαι μόνη, κι όταν λέω μόνη, δεν εννοώ να περιστοιχίζομαι απο κόσμο, αλλά πιο βαθύ. Ki εδώ σταματώ την ιστορία μου. Ο λόγος άλλωστε είναι πια δικός σας.

Quote:

---

Originally Posted by LetMeThinkOfIt

Συνειδητοποιώ όμως πώς μάλλον στις προσωπικές μου σχέσεις, απο δω και μπρός πρέπει να στρέψω το βλέμμα μου στους πιο δυνατούς απο εμένα, που θα μου θέσουν τα όρια, χωρίς να το βάλουν στα πόδια.

---

Eχεις κάνει ήδη τρία βήματα. Σημαντικά
Α. Εντόπισες το πρόβλημα. (Κοίταξες τον εαυτό σου στον καθρέπτη σου χωρίς να χαμηλώσεις το βλέμμα)
Β. Το εξέφρασες. (Ανώνυμα μεν, αλλά έτοιμη να το συζητήσεις, να δεχτείς ακόμα και αρνητική κριτική)
Γ. Βλέπεις την λύση του. (Δύσκολος δρόμος, αλλά όμορφος. Η συμβουλή μου είναι "προχώρα αποφασιστικά, μείνε σταθερή, αλλά ΜΗΝ χαρισθείς")

Quote:

---

Originally Posted by LetMeThinkOfIt

έχω και καλά. Σαφως κι έχω, δίνω τόσα πολλά στους άλλους που χάνω τον ίδιο μου τον εαυτό και τις επιθυμίες μου. Ξεχνώ τι μου αρέσει πραγματικά και τί όχι και για να τους ευχαριστήσω, γίνομαι το θύμα του ίδου μου του έργου.

---

αυτα ειναι τα καλα;; Επανατοποθετησου! καλο και θυμα μαζι δεν παει.

δεν μπορουμε εμεις να σου πουμε πως θα καταφερεις να βρεις την ευτυχια!
εχεις κανει ενα μεγαλο βημα προς την αυτογνωσια!
απο εκει ξεκηνανε ολα,αν καταφερεις και ψαξεις βαθια μεσα θα βρεις και τις απαντησεις, γιατι τα κανεις ολα αυτα?τι συναισθηματα σου καλυπτουν αυτες οι πραξεις?τοτε θα βρεις τισ απαντησεις που θες!θελει πολυ δουλεια η αυτογνωσια,δεν ειναι ευκολη!πρεπει να δουλεψεις σκληρα!αλλα αξιζει τον κοπο!
εγω βλεπω ενα ατομο ανασφαλες,μπορει βεβαια να κανω και λαθος!

Quote:

---

Originally Posted by LetMeThinkOfIt

Απαξ και σε επιλέξω, θέλω εδώ και τώρα να με αγαπάς, να με φροντίζεις, να με ανέχεσαι, να με νοιάζεσαι, να είμαι το κέντρο σου. Γιατί αν δεν είμαι, θα μελαγχολήσω, θα κλαίω, θα θυμώσω, θα σου ρίξω ευθύνες και στο τέλος θα σε μισήσω.[..]

Αφού σχηματίσατε αυτή την άθλια εικόνα για μένα, που ομολογώ πως με πειράζει αλλά πρέπει να το δεχτώ πως δε θα αρέσω σε όλους (απόρροια του προβλήματος: να θέλω να αρέσω σε όλους) για να απαγκιστρωθώ ή έστω να προσπαθήσω, έχω και καλά. Σαφως κι έχω, δίνω τόσα πολλά στους άλλους που χάνω τον ίδιο μου τον εαυτό και τις επιθυμίες μου. Ξεχνώ τι μου αρέσει πραγματικά και τί όχι και για να τους ευχαριστήσω, γίνομαι το θύμα του ίδου μου του έργου

---

Στέλλα, γεια σου και καλώς ήρθες :)

Γιατί πιστεύεις ότι με αυτά που μας είπες θα σχηματίσουμε ''άθλια'' εικόνα για σένα;

Μπορεί να καταλαβαίνεις ότι επιθυμείς να είσαι αρεστή και αγαπητή σε όλους, όμως γιατί έχεις αυτήν την ανάγκη; Έχεις αναρωτηθεί;
Φοβάσαι ότι αν δεν ευχαριστείς τους πάντες, θα τους απογοητεύσεις, ότι θα σε απορρίψουν, ότι δε θα σε δεχτούν για αυτό που είσαι και ότι θα μείνεις μόνη σου;

Είναι σημαντικό να εντοπίζουμε κουρδισμένες δικές μας συμπεριφορές που μας περιορίζουν, αλλά χρειάζεται δουλειά ακόμα και βοήθεια / καθοδήγηση για να ''ξεμάθουμε'', για να πορευτούμε διαφορετικά, να μας αγκαλιάσουμε και να μας αποδεχτούμε αλλά και να μπορέσουμε τελικά να ξεδιπλώσουμε αυτό που είμαστε πραγματικά.
Όχι αυτό που θέλουν ή προσδοκούν οι άλλοι από εμάς.

Η απαίτηση που έχεις από κάποιον που θα επιλέξεις να ''σε αγαπάει, να σε φροντίζει, να είσαι το κέντρο του κόσμου του εδώ και τώρα'' μου θυμίζει λίγο μικρό και ανυπόμονο παιδί. Φυσικά και θα έχεις και καλά στοιχεία :)
Όμως, αυτό που αναφέρεις, ότι δίνεις τόσα πολλά για να ευχαριστήσεις κάποιον με αποτέλεσμα να χάνεις τελικά τον εαυτό σου, μου αφήνει την εντύπωση ότι λειτουργεί κάπως σαν ανταλλαγή, ένας τρόπος να εξασφαλίσεις την θετικότητα του άλλου απέναντί σου.

Πιστεύεις ότι αυτό που είσαι δεν είναι αρκετό;

Ναι, χρειάζονται και όρια, αλλά δεν ''πρέπει'' να τα αναζητήσεις πουθενά εκτός από εσένα την ίδια.
Διαφωνώ με αυτό που λες να ψάξεις δυνατούς που θα σου θέσουν όρια. Δεν ξέρω αν ο/η Seduction το τόνισε με bold για να συμφωνήσει με αυτό ως λύση, εγώ όμως προσωπικά διαφωνώ. Τα όριά σου θα τα βάλεις εσύ στον εαυτό σου.
Όχι, οι άλλοι, είτε δυνατοί είτε όχι.

Και αν γίνεσαι θύμα είναι, κατά τη γνώμη μου, επειδή εσύ ντύνεσαι αυτόν τον ρόλο.
Σε ψάχνεις κι αυτό είναι πολύ σημαντικό :) Ψάξε στη φάση που είσαι μέχρι που εσύ αντέχεις να δώσεις, πόσο σε ευχαριστεί να δίνεις και ίσως όχι για να γίνεις αγαπητή και αρεστή αλλά επειδή πραγματικά το θέλεις και σου βγαίνει. Επειδή έτσι νιώθεις.

Αφουγκράσου εσένα, τα μέσα σου και δοκίμασε σιγά σιγά, να είσαι και να φέρεσαι όπως αισθάνεσαι την κάθε φορά,
χωρίς ''πρέπει'' και χωρίς να σκέφτεσαι την αντίδραση, τη γνώμη που θα έχει ο άλλος.

Quote:

---

Originally Posted by ΜΑΡΙΑ.Α

εγω βλεπω ενα ατομο ανασφαλες,μπορει βεβαια να κανω και λαθος!

---

Λάθος δεν κάνεις, όλο το κείμενο βγάζει ανασφάλεια.

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Στέλλα, γεια σου και καλώς ήρθες :)

Γιατί πιστεύεις ότι με αυτά που μας είπες θα σχηματίσουμε ''άθλια'' εικόνα για σένα;

---

Επειδή έχω αυτή την εικόνα για μένα. Καλώς σας βρήκα :)

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Μπορεί να καταλαβαίνεις ότι επιθυμείς να είσαι αρεστή και αγαπητή σε όλους, όμως γιατί έχεις αυτήν την ανάγκη; Έχεις αναρωτηθεί;

---

Εχω προσπαθήσει, αλλά στις σκέψεις το χάνω το ''γιατί''.

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Φοβάσαι ότι αν δεν ευχαριστείς τους πάντες, θα τους απογοητεύσεις, ότι θα σε απορρίψουν, ότι δε θα σε δεχτούν για αυτό που είσαι και ότι θα μείνεις μόνη σου;

---

Ναι.

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

ανταλλαγή, ένας τρόπος να εξασφαλίσεις την θετικότητα του άλλου απέναντί σου.

Πιστεύεις ότι αυτό που είσαι δεν είναι αρκετό;

---

Ακριβώς. Και δεν είναι καθόλου αρκετό.

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Διαφωνώ με αυτό που λες να ψάξεις δυνατούς που θα σου θέσουν όρια. Δεν ξέρω αν ο/η Seduction το τόνισε με bold για να συμφωνήσει με αυτό ως λύση, εγώ όμως προσωπικά διαφωνώ. Τα όριά σου θα τα βάλεις εσύ στον εαυτό σου.
Όχι, οι άλλοι, είτε δυνατοί είτε όχι.

---

Συμφωνώ τελικά. Στη θεωρία τα πάω καλά, πρακτικά όμως δεν λειτουργώ σωστά, γιατί δεν ξέρω. Υποθέτω πως τέτοια άτομα, θα μου δώσουν μια κατεύθυνση, αν όχι τη λύση. Ισως μόνη δυσκολεύομαι. Ξέρεις πρακτικούς τρόπους να κάνω μια προσπάθεια;

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Και αν γίνεσαι θύμα είναι, κατά τη γνώμη μου, επειδή εσύ ντύνεσαι αυτόν τον ρόλο.

---

Σαφώς. Αφού είπα πως είναι καθαρά το δικό μου έργο.....

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Σε ψάχνεις κι αυτό είναι πολύ σημαντικό :) Ψάξε στη φάση που είσαι μέχρι που εσύ αντέχεις να δώσεις, πόσο σε ευχαριστεί να δίνεις και ίσως όχι για να γίνεις αγαπητή και αρεστή αλλά επειδή πραγματικά το θέλεις και σου βγαίνει. Επειδή έτσι νιώθεις.

Αφουγκράσου εσένα, τα μέσα σου και δοκίμασε σιγά σιγά, να είσαι και να φέρεσαι όπως αισθάνεσαι την κάθε φορά,
χωρίς ''πρέπει'' και χωρίς να σκέφτεσαι την αντίδραση, τη γνώμη που θα έχει ο άλλος.

---

Με ψάχνω αλλά δεν αρκεί. Νιώθω καλά όταν ηρεμώ και τα έχω καλά με εμένα. Σήμερα είμαι σε λιγο καλύτερη κατάσταση. Ομως κατά καιρούς παθαίνω κρίσεις ανασφάλειας με συνέπεια όχι μόνο ψυχολογική (((μη αυτοέλεγχο))) αλλά και σωματική (((ταχυπαλμίες και πονοκέφαλο))). Φοβάμαι τη μοναξιά που τελικά είμαι δεν είμαι με κάποιον δίπλα μου, έρχεται και με βρίσκει.

Νιώθω σαν να το έγραψα εγώ αυτό το κείμενο. Ίσως σε μερικά χρόνια να το αντιγράψω στο ημερολόγιό μου, με ένα κατακόκκινο "σε είχα προειδοποιήσει" διαγώνια.

Φτάνεις σε ένα σημείο που η ευγνωμοσύνη και η ικανοποίηση που νιώθεις όταν προσφέρεις δεν είναι πλέον ευχαρίστηση αλλά ανάγκη, γιατί είναι η μόνη πραγματική ευχαρίστηση που μπορείς να νιώσεις. Οι απολαύσεις σου είναι δεμένες με τις απολαύσεις όσων επιλέγεις να φροντίσεις, γιατί ποτέ δεν έκατσες ή αφησες τον εαυτό σου ουσιαστικά να σκεφτεί και να αιστανθεί μόνος και ελεύθερος ΤΙ ακριβώς σου αρέσει, τι θέλεις εσύ, τι λείπει σε εσένα. Λες ξέρεις τι σου αρέσει πραγματικά... πόσα από αυτά που σου αρέσουν τα ανακάλυψες μόνη σου; Πόσα τα έμαθες από άλλους; Πόσα κατέληξες να σου αρέσουν από συνήθεια λόγω τρίτων; Δεν ξέρεις ποιος είσαι, και τρέφεσαι με τόσες πολλές και ποικίλες μορφές ικανοποίησης άλλων ανθρώπων που φτάνεις πλέον να νομίζεις ότι δεν έχεις προσωπικότητα δική σου. Τα πάντα γύρω σου κινούνται σε στενούς ρυθμούς: εύκολα ενθουσιάζεσαι, γρήγορα ερωτεύεσαι, αμέσως απαιτείς, σύντομα απογοητεύεσαι, συνοπτικά αποχωρείς. Ζεις για να φροντίζεις τους άλλους, και φεύγεις όταν αιστανθείς ότι δεν σε έχουν ανάγκη... και κρυφά εύχεσαι να βρισκόταν κάποιος σαν και εσένα για να σε φροντίσει με τον ίδιο, ζεστό, άμεσο, ουσιαστικό τρόπο.

Το ότι μεγάλωσες σε υπερπροστατευτικό περοβάλλον έχει παίξει το ρόλο του. Συνήθησες να σου τα προσφέρουν όλα έτοιμα και γρήγορα, και ξέρεις από προσωπική εμπειρία πόσο απογοητευόσουν όταν δεν τα είχες. Αν τα ανταπέδιδες ή όχι, αν θεωρείσαι κακομαθημένη ή όχι, δεν έχει πολλή σημασία: όσο μεγάλωνες, για εσένα το κανονικό ήταν το όλα έτοιμα και γρήγορα, το οποίο εφαρμόζεις και εσύ τώρα... γιατί ενδόμυχα πιστεύεις ότι το να καθυστερήσεις να προσφέρεις το περισσότερο που μπορείς σε όποιον είναι δίπλα σου θα τους δυσαρεστήσει (όπως απογοήτευε και εσένα όσο ήσουν μικρή) και θα φύγουν. Πιστεύεις ότι τα πραγματικά σου συναισθήματα και προβλήματα δεν ενδιαφέρουν ή δεν προσφέρουν τίποτα ή δεν είναι της στιγμής ή άξια συζήτησης. Ανάλογα με την περίσταση και τις δυνατότητες προσφοράς βοήθειας του ανθρώπου με τον οποίο συζητάς, δημιουργείς περισσότερα προβλήματα, πλαστά, ταιριαστά στην εκάστοτε προσωπικότητα του άλλου... για να τραφείς από την προσοχή του και την φροντίδα του και να χρησιμοποιήσεις τη βοήθειά του για να αντιμετωπίσεις κρυφά το πραγματικό σου πρόβλημα. Και το θέμα είναι ότι η τακτική αυτή δουλεύει... αλλά μόνο για λίγο.

Είναι πραγματική αποκάλυψη το να μείνεις μόνος, συνειδητά και για αρκετό καιρό. Όση ανάγκη για σχέση και να έχεις, είναι απόλυτη δύναμη και αυτοέλεγχος να την αρνηθείς μέχρι να μετατραπεί από ανάγκη σε επιλογή. Δεν είναι εύκολο, και ίσως να μην είναι και η μόνη λύση... αλλά σίγουρα δουλεύει. Δεν σε ξέρω, αλλά από το γραπτό σου μοιάζεις σε εμένα, και δεν σε εμπιστεύομαι να έχεις κάποιον δίπλα σου, δυνατότερο ή μη, μόνο και μόνο για στήριγμα ή κίνητρο... γιατί και πάλι θα στέψεις την προσοχή σου σε αυτό που περιμένουν εκείνοι να δουν από εσένα και, όσο θετικό και να είναι αυτό που οραματίζονται για εσένα, θα το κυνηγήσεις προς δική τους ικανοποίηση παρά δική σου. Αν δε θέλεις να απομένεις πια μόνη σου, μείνε μόνη σου από δική σου επιλογή, και κάνε μια πολύ βαθειά εξερεύνηση του εαυτού σου... από το τι σταδιοδρομία φαντάζεσαι μέχρι τι μουσική σου αρέσει πραγματικά.

Τα φιλιά μου.

Quote:

---

Originally Posted by DissolvedGirl

Είναι πραγματική αποκάλυψη το να μείνεις μόνος, συνειδητά και για αρκετό καιρό. Όση ανάγκη για σχέση και να έχεις, είναι απόλυτη δύναμη και αυτοέλεγχος να την αρνηθείς μέχρι να μετατραπεί από ανάγκη σε επιλογή. Δεν είναι εύκολο, και ίσως να μην είναι και η μόνη λύση... αλλά σίγουρα δουλεύει. Δεν σε ξέρω, αλλά από το γραπτό σου μοιάζεις σε εμένα, και δεν σε εμπιστεύομαι να έχεις κάποιον δίπλα σου, δυνατότερο ή μη, μόνο και μόνο για στήριγμα ή κίνητρο... γιατί και πάλι θα στέψεις την προσοχή σου σε αυτό που περιμένουν εκείνοι να δουν από εσένα και, όσο θετικό και να είναι αυτό που οραματίζονται για εσένα, θα το κυνηγήσεις προς δική τους ικανοποίηση παρά δική σου. Αν δε θέλεις να απομένεις πια μόνη σου, μείνε μόνη σου από δική σου επιλογή, και κάνε μια πολύ βαθειά εξερεύνηση του εαυτού σου... από το τι σταδιοδρομία φαντάζεσαι μέχρι τι μουσική σου αρέσει πραγματικά.

Τα φιλιά μου.

---

Είναι πολύ ωραία όσα μου γράφεις, σε μερικές γραμμές σου είπα <<ναι έτσι είναι, έτσι νιώθω>>. Όσο χρόνο ήμουν με κάποιον, δεν ένιωσα απόλυτα ανακουφισμένη όσο νιώθω σήμερα που έχω περισσότερο τον έλεγχο των συναισθημάτων μου. Αλλά έπειτα έρχεται το ''πρέπει''. Το ''μεγαλώνεις'', το ''βιάσου''. Και εκεί στέκομαι απαθής και χαζεύω τον χρόνο να περνά. Εχω σκεφτεί πως αν βρεθώ στενά με κάποιο άτομο, θα πέσω πάλι. Ομως τα χρόνια περνούν και φοβάμαι τη μοναξιά. Προσπαθώ πολύ να ξέρεις. Πες μου όμως, περνά αυτό; Έχω ελπίδες να ζήσω ευτυχισμένη, έστω και λίγο αργότερα; Εχω ελπίδες να βρω την ευτυχία μόνη μου, χωρίς δεκανίκια; Nα ξεπεράσω την απέραντη ανάσφαλεια που με διακατέχει ακόμα και τώρα που μιλάμε; Μία αστάθεια, ένα ρίγος, ένα ετοιμόρροπο συναίσθημα. Κι όταν μου περνά, νιώθω μια πετρώδη δύναμη μέσα μου, μια φοβερή αυτοπεποίθηση. Άλλοτε, παθαίνω κρίσεις και κοιμάμαι, κι όταν δεν κοιμάμαι βγαίνω έξω, γιατί δεν μπορώ λεπτό με τον εαυτό μου. Αντιμετώπιζεται τελικά; Σε ευχαριστώ!

Αν μάθεις να αντέχεις να μην ευχαριστείς τους πάντες (που σιγά μη θες τους πάντες στη ζωή σου), αλλά να ευχαριστείς όσες/ους θες και σέβεσαι και εκτιμάς, δε θα μειωνόταν ο αριθμός των ατόμων γύρω σου? Για δοκίμαστο, μάλλον θα μείνουν όσες/οι πράγματι σου ταιριάζουν και μπορείς να έχεις σχέσεις ισότιμες.

Το μεγαλώνεις και βιάσου είναι θέμα. Ο χρόνος που περνάει σε μεγαλώνει(γερνάει) όταν εσύ έτσι ερμηνεύεις το πέρασμα του χρόνου. Η βιασύνη πάλι τι θα σου κάνει? Ούτε το χρόνο θα σταματήσει, ούτε εσένα θα κάνει πιο αποτελεσματική στο να σε βρεις και να σε αποδεχτείς, βρίσκοντας και τα κατάλληλα άτομα να συντροφέψουν το ταξίδι σου στη ζωή. Περνάει, ναι, δε γυρνάει, πάλι ναι, αλλά και η νεότητα είναι συμβολική, ένας άνθρωπος που είναι νέος εσωτερικά μπορεί να είναι νεότερος, αλλά με ρυτίδες. Τις ρυτίδες φοβάσαι? ή κάτι άλλο? Εμπειρίες δε σου προσφέρει το πέρασμα του χρόνου? Είσαι ίδια με δέκα χρόνια πριν? Μέσα και έξω σου?

Μην προσπαθείς πολύ. Αφέσου, αποδέξου, πήγαινε με το ρεύμα, ζήσε τη στιγμή, γέλα με το χάλι σου κάποιες φορές, κάντο λιγότερο αγκάθινο αυτό που ζεις. Εμένα χτες το αγόρι μου με μιμήθηκε όταν θυμώνω, ε, πέθανα! Είχε τόσο δίκιο, δεν έχεις ιδέα, με βοήθησε να με δω από μια πλευρά ως θεατής, είδα πόσο τραβηγμένες απ' το μαλλί είναι οι συμπεριφορές μου, τέλειο! Αν θα ξαναθυμώσω? Ε μα ναι, μέχρι να μάθω να ισορροπώ, αφού δεν έχω ακόμη αποκτήσει την ικανότητα να μη με πανικοβάλουν όσα στο παρελθόν θεωρούσα "αρνητικά" άρα επικίνδυνα συναισθήματα, θα θυμώνω. Μου το επιτρέπω. Σου το επιτρέπεις να μην είσαι τέλεια?

Και η απάθεια μπορεί να κρύβει δραστηριοποίηση, δεν είναι απαραίτητα ακινησία, μπορεί να έχει μέσα της το υλικό για δράση, αλλά να μην είναι η κατάλληλη στιγμή να περάσεις σε άλλον τρόπο διαχείρισης. Δώσε χρόνο, δώσε άπλα, νομίζω σε βάζεις στη γωνιά.

........................