KATAHLIPSI I APLA LATHOS TROPOS SKEPSIS?

Γεια σας. Ειχα περασει καποια κατασταση αγχωδων διαταραχων (αν πατε στο αγχος,υπερενταση θα διαβασετε το θεμα μου) οι οποιες αγχωδης διαταραχες σταματησαν σχεδον τελειως τωρα αλλα τις διαδεχτηκε κατι χειροτερο. Ξεκινησαν αρχες Ιουλιου και σταματησαν καπου μεσα αυγουστου. Μετα ομως αρχισα να βλεπω ολα τα πραγματα αρνητικα, ενιωθα οτι δεν υπαρχει νοημα στη ζωη και γενικα αφηνα το μυαλο μυο να τρεχει σε τετοιες σκεψεις (και τι γινεται μετα το θανατο, και ποιο το νοημα ολων αυτων που κανουμε κτλ κτλ). Επειδη ενιωσα οτι κινδυνευα πριν με το αγχος (ειχα και ενα μικρο προβλημα υγειας εκεινο το μηνα) και φοβομουν μηπωε πεθανω, πολλες φορες το ενιωθα και με σιγουρια οτι παει θα πεθανω τωρα ξερω γω, μου δημιουργηθηκε εντονη φοβια και σκεψη γυρω απο το θανατο. Νιωθω οτι ματαια κανουμε καποια πραγματα αφου θα πεθανουμε και τετοια. www.help-net.gr , αν διαβασετε το αρθρο για το θανατο νιωθω ακριβως τετοια συναισθηματα. Οταν νιωθω ετσι και σκεφτομαι αυτα νιωθω και αισθηματα απελπισιας σαν να ειμαι παγιδευμενος καπου και δε μπορω να σωθω με τιποτα. Σαν χωρις ελπιδα αφου σκεφτομαι οτι θα πεθανω κτλ. Μπορω και κανω πραγματα κανονικα και με τη παρεα μου μια χαρα και με τη κοπελα, σε σηεμιο που κανεις δεν εχει καταλαβει για αυτο αλλα εγω μεσα μου πολλες φορες δεν βρισκομαι πραγματικα εκει αλλα σκεφτομαι τα δικα μου αυτα και νιωθω χαλια πραγματικα. Εχει νιωσει κανεις παρομοια? Το εχει ξεπερασει? Εχουν ερθει και στιγμες που νιωθω τελειως φυσιολογικα αλλα παλι μου ερχονται ολα αυτα μετα. Συναντησεις με ειδικο θα βοηθησουν?

Αγαπητέ φίλε Σπύρο...κατ\'αρχάς καλώς όρισες στο φόρουμ της ψυχολογίας...ένα φόρουμ πλούσιο στην καταγραφή εμπειριών και απόψεων...που με την παρουσία σου και τη συμμετοχή σου θα εμπλουτισθεί ακόμα περισσότερο.

Επίτρεψε μου να έχω κάποιες ενστάσεις για τον τίτλο του θέματος σου.Κατ\'αρχάς ας μην βιαζόμαστε να χαρακτηρίσουμε σωστό ή λάθος έναν τρόπο σκέψης γιατί δεν είναι τίποτα απ τα δυο.Οι πράξεις (αντιδράσεις,συμπεριφορές) στις οποίες μας οδηγούν οι σκέψεις αυτές...μπορεί σε μια δεδομένη συγκυρία καταστάσεων να είναι αποτελεσματικές ή όχι.Το να σου πώ λχ...ότι θέλω να φάω ποντίκια...εεε εντάξει δεν θα ήταν ότι το πιο νορμάλ στις συνθήκες που όλοι λίγο πολύ ζούμε.ʼν όμως είμασταν εγκατελημένοι σε ένα νησί...που η μόνη ζωική πρωτεινή που θα μπορούσαμε να βρούμε ήταν αυτή των ποντικιών....μπορεί και να με χειροκροτούσες για την απόφαση μου αυτή.Η αρχική σου διατύπωση υπο μορφή διλλήματος \"κατάθλιψη ή κάποιος τρόπος σκέψης ?\"...στην πραγματικότητα είναι κατάθλιψη και κάποιος συγκεκριμένος τρόπος σκέψης που συνδυάζεται με αυτήν και αλληλοτροφοδοτούνται μεταξύ τους (η κατάθλιψη βοηθάει στην παραγωγή κάποιων σκέψεων ...οι οποίες με τη σειρά τους ευνοούν την κατάθλιψη).Κατηγορηματικά.. .θα έλεγα ότι η επίσκεψη σου σε κάποιον ειδικό...σίγουρα θα σε βοηθούσε ....τουλάχιστον να κατανοήσεις αυτό που σου συμβαίνει.Απο εκεί και πέρα...εκείνος θα σου υποδείκνυε και κάποια θεραπευτική αγωγή ώστε να βρείς τη λύση που επιθυμείς.

Ο θάνατος φίλε μου...είναι μια καθημερινή εμπειρία για όλους μας...άσχετα αν και κατα πόσο τη συνειδητοποιούμε.Κάθε στιγμή της ζωής μας που περνάει...ουσιαστικά πεθαίνει...μιας και δεν πρόκειται να ξαναεπιστρέψει ποτέ.Καθημερινά εκκατομύρια κύτταρα μας πεθαίνουν...(απο πεπτικό,δέρμα....μην προσθέσω και το γεννητικό σύστημα..;) ) χωρίς εμείς να χαμπαριάζουμε τίποτα απ όλα αυτά.Τελικά καθημερινά το σώμα μας είναι κατατι διαφορετικό...απο εκείνο της προηγούμενης μέρας...και άρα στο τέλος κάθε μέρας η συγκεκριμένη μορφή (σύσταση) του οργανισμού μας \"πεθαίνει\".Το να σου περνάει καθημερινά η ιδέα του θανάτου απ το μυαλό....θα έλεγα ότι επι της ουσίας μάλλον δε σου προσφέρει τίποτα αφού η πράξη του θανάτου ούτως ή άλλως περνάει απ το σώμα σου και απ τις στιγμές που ζείς.Καθημερινά εσύ ο ίδιος ζείς την εμπειρία του θανάτου...οπότε μάλλον δεν χρειάζεται να το σκέφτεσαι...Ο Σπύρος μιας δεκαετίας πρίν...τώρα δεν υπάρχει...ούτε θα ξαναυπάρξει...εκείνος ο Σπύρος πέθανε.Τα ίδια θα ισχύουν και για τον τωρινό Σπύρο....μετά απο 10 χρόνια.Τελικά ο θάνατος μοιάζει με μια διαδικασία αναγέννησης,ανακαίνισης....� �ξέλιξης....και όπως ο θάνατος στον χρόνο (θάνατος των στιγμών μας) μας πηγαίνει μπροστά σε αυτόν ,μας εξελίσει...κάτι ανάλογο θα συμβαίνει και με τον θάνατο σε οποιαδήποτε άλλη διάσταση ..ή την αναγέννηση (για να ακριβολογούμε) σε οποιαδήποτε άλλη διάσταση.Μήπως τελικά....αυτό που μας φοβίζει περισσότερο είναι αυτή η ιδέα του καινούριου....της εξέλιξης...? Ποιός ξέρει...:).Σίγουρα πάντως ...η όποια θεραπευτική προσέγγισει σου γίνει....στόχο της θα έχει να \"σκοτώσει\" τον τωρινό Σπύρο....να τον ανανεώσει...να τον εξελίξει...

Χμμμμ..... τώρα που το σκέφτομαι και η αμνησία είναι μια μορφή θανάτου...αφού κάποιος παύει να υπάρχει ακόμα και για τον ίδιο του τον εαυτό.Εεεεε...κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την απώλεια αισθήσεων στον ύπνο μας.....

Υπαρχουν στιγμες που ειμαι καλα και στιγμες που νιωθω χωρος λογο μεσα μου μια εντονη δυσφορια και με πιανει αγχος.... Φοβαμαι πολλες φορες μηπως τρελαθω, δε θελω να ειμαι στη ζωη μου... Πηγα για δευτερη φορα στον ειδικο ψυχικης υγειας, και αυτη τη φορα σημειωνε και απλα μου επισημανε πραγματα για το λαθος τροπο που σκεφτομαι. Δλδ. τπτ σημαντικο ακομα. Ετσι ειναι δλδ.?? Γιατι δε πιστευω οτι απλα να σου λεει ετσι και διαφορα αλλος μπορει να σε βοηθησει πολυ. Εκτος αν ειναι που ειναι η 2 φορα και ακομα απλα ειναι να καταληξει το σχημα θεραπειας ξερω γω. Μου εκλεισε και αλλο ραντεβου και ειπε οτι χρειαζεται να ερθω και αλλες φορες γιατι θελει παρακολουθηση το πραγμα. Απο διαγνωση δεν τον ρωτησα αλλα απο τις ερωτησεις που του εκανα για το αν ειναι το ενα η το αλλο (καταθλιψη κτλ.) μου απεκλεισε διπολικη, μανιοκαταθλιψη. Τωρα το μονο που μου ειπε ειναι οτι υποφερω απο τις σκεψεις μου και οτι αφορμη για ολα αυτα ειναι το προβλημα υγειας που ειχα τον Ιουλιο. Χρειαζομαι τη συμβουλη σας παιδια και τη δικια σας να παρω θαρρος. Να μου πειτε και εσεις αν νιωθετε παρομοια η οτιδηποτε.

Εϊναι απλό φίλε μου Σπύρο, η δυσφορία αυτή που νιώθεις και σε ωθεί στο άγχος προκαλείτε από το ίδιο το άγχος που το προκαλούν οι αρνητικές μας σκέψεις.

Τα παρακάτω είναι δικές μου παρατηρήσεις που έχω δει στον εαυτό μου.

Σκέψεις που περιελαμβάνουν το \"αν\", σκέψεις που προσμένουν και ατενίζουν το μέλλον, υπαρξιακές σκέψεις είναι σκέψεις αγχοτικές από την φύση τους. Σου δημιουργούν άγχος έστω και υποσυνείδητα που σηνήθως αποκαλείπτεται αργότερα με μία \"ανεξήγητη\" δυσφορία.

Εγώ θα έλεγα ότι οι καταθλιπτικές σκέψεις αυτές που αναφέρεσαι έρχονται σηνήθως μετά από μία ισχυρή εκδήλωση άγχους (κρίση άγχους, κρίση πανικού) και είανι φυσικό γιατί και σωματικά και ψυχικά έχεις εξαντληθεί.

Εχεις δικιο γιατι εχω παρατηρησει και εγω στον εαυτο μου τα ιδια. Αυτο που κανω ειναι σκεψεις υπαρξιακες που με φοβιζουν... Επισης η ιδεα του θανατου μου εχει γινει τοσο εμμονη που φοβαμαι ακομα και γενικα που καποια μερα θα γινει, θα πρεπει να γινει γιατι ετσι ειναι η ζωη. Αυτο ομως τη μια υπαρχω και την αλλη δεν υπαρχω με ενοχλει πολυ στη σκεψη.... Δε ξερω γιατι εγινε αυτο, απλιοτερα δεν ημουν καθολου ετσι. Με αφορμη το προβλημα υγειας που επαθα τον Ιουλιο και μου μπηκε στο μυαλο ο φοβος μηπως πεθανω (λανθασμενα ομως) αρχισα να κανω σκεψεις υπαρξιακες και να με ενοχλει αυτο το γεγονος του θανατου. Με φοβιζει πολυ η ιδεα του (παροτι εγω προσωπικα πιστευω στο Θεο, τωρα με ολα αυτα μου εχουν δημηουργηθει αμφιβολιες για ορισμενα πραγματα παροτι ακομα πιστευω) να μην υπαρχει τιποτα μετα το θανατο... Ουσιαστικα βασανιζομαι τωρα πια απο τις σκεψεις μου που με τη σειρα τους πυροδοτουν καποιες φορες αυτη τη καταθλιπτικη διαθεση και το στρες. Θα γινω παλι φυσιολογικα οπως πριν? Και αυτο μεφοβιζει.