Κατάθλιψη... και μετά τί;

Όπως έχω προαναφέρει είμαι σε θεραπεία τα τελευταία 7 χρόνια για κατάθλιψη και ΙΨΔ. Τώρα που τα φάρμακα έχουν γίνει ελάχιστα (1 seropram την ημέρα) και σιγά σιγά θα τα κόψω, τουλάχιστον αυτό θέλω (γιατί από τότε που αντιμετώπισα το πρόβλημα δεν έχω δει τον εαυτό μου χωρίς αυτά, και 7 χρόνια νομίζω είναι αρκετά) απλά περιμένω την εντολή του γιατρού...

Τους τελευταίους μήνες θα έλεγα ότι είχα περάσει σε μία κατάσταση εξαιρετικά αγχώδη και υπερκινητική άλλα για πρώτη φορά μπορούσα να έχω συναισθήματα, δεν αισθανόμουν περίεργα, σαν ζωντανός νεκρός όπως παλιά και εξίσου σημαντικό είχα επιτέλους σεξουαλικές ορέξεις όπως παλιότερα πρίν το πρόβλημα και όχι κάθε 25η Μαρτίου...

Τώρα την καλοκαιρινή περίοδο, μια περίοδο αναμονής, θα έλεγα ότι είναι η πιο ανιαρή περίοδος της ζωής μου. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχω καταφέρει να καταστρέψω τα δεσμά που με συνέδεαν με τους λιγοστούς φίλους, δεν έχω κανονική δουλειά, δεν έχω κανέναν άλλο πέραν της οικογένειάς μου (χωρίς το τελευταίο να μου προκαλεί θλίψη όπως άλλοτε αφού τώρα ξέρω ότι μπορώ), παρά μόνο περιμένω την ανακοίνωση των βάσεων και την κατάθεση μηχανογραφικών σαν μαθητούδι, μόνο που δεν αισθάνομαι καθόλου έτσι. Μάλλον σαν ένας πρόωρα γερασμένος 24χρονος (μπαρούφα το ξέρω) που του εξαντλήθηκε βιαίως ο ενθουσιασμός (όχι η ενέργεια, τώρα έχω αρκετή από αυτή)...

Έχετε νοιώσει ποτέ έτσι; Έχεις κάποιος από εδώ μέσα καταφέρει να ξεπεράσει την κατάθλιψή του και να νιώσει όπως πρίν ή καλύτερα από πριν ;) ; Πολλές φορές μου δημιουργείται η σκέψη ότι είναι "ένα πρόβλημα με το οποίο πρέπει να μάθεις να ζεις". Θα το καταλάβαινα αυτό σε ένα πιο σοβαρό νόσημα όπου η προσπάθεια του ασθενούς είναι ελάσσονος σημασίας. Παρόλη την αρνητική κατάσταση που έχω περάσει περνούν ακόμα σκέψεις από το μυαλό μου για το άν είναι κάτι που απλά μου συνέβη ή κάτι το οποίο επιδίωξα (καλά όχι ακριβώς έτσι, ο γιατρός μου λέει ότι είμαι απλά ένας ψυχανάγκας που αμφισβητεί συνέχεια τον εαυτό του)...

Αν ένιωθα "όπως πριν" είμαι σίγουρη πως θα είχα ακόμη κατάθλιψη. Είμαι καλύτερα από πριν, γιατί χρησιμοποίησα την κατάθλιψη και όχι η κατάθλιψη εμένα. Πώς?
Προσπάθησα, (δε σου λέω τον πρώτο καιρό έτσι?), να μάθω τι υπήρχε στη ζωή μου που δε μου έδινε ικανοποίηση και τι μπορούσα να κάνω γι αυτό. Από καιρό σε καιρό πάντως θα σου πω ότι παρουσιάζω διακυμάνσεις της διάθεσης, αλλά είμαι σίγουρη πως δεν είναι κατάθλιψη, αλλά δική μου προσωπική δυσκολία να ρεγουλάρω αρνητικά συναισθήματα. Δεν έχω μάθει ακόμη να το κάνω. Πιστεύω πως μπορώ να το κάνω στο μέλλον. Έχω την εντύπωση πως ό,τι μας τυχαίνει έχει κάποια σχέση και με την προδιάθεσή μας μεν τη γενετική, αλλά και με την επίδραση του περιβάλλοντός μας. Την προδιάθεση δεν μπορώ να την ελέγξω, έτσι δεν είναι? Όμως όσον αφορά το περιβάλλον μου η συμβολή μου είναι αδιαμφισβήτητη.

Τι νομίζεις πώς άλλαξε τα τελευταία χρόνια όσον σε αφορά? Κοίτα, αν πεις είναι ένα πρόβλημα με το οποίο πρέπει να μάθεις να ζεις, ναι μεν το αποδέχεσαι, ενδέχεται όμως να μην κάνεις και καμιά δουλειά ουσίας για να αλλάξεις συνθήκες που ευνοούν την κατάθλιψη. Προσωπική μου άποψη, αποδοχή+δουλειά για εσωτερικές και εξωτερικές τροποποιήσεις, που δεν είναι και ανάγκη να τις δεις ως δραστικές ρε αδερφέ, μπορεί να είναι η χρυσή τομή. Και ένα υποστηρικτικό περιβάλλον είναι σημαντικότατο. Απ΄ό,τι έγραψες αυτό δεν υπάρχει στην περίπτωσή σου? Χαχααα, μου άρεσε το ψυχανάγκας, μου αρέσει που χρησιμοποιείς το χιούμορ σου σε χμ, μάλλον ακανθώδη θέματα.:)

Δόξα τω Θεώ (τρόπος του λέγειν) υποστηρικτικό περιβάλλον υπάρχει. Και εγώ έχω καταφέρει να ξεχωρίζω την αρνητική διάθεση από τις ψυχολογικές μεταπτώσεις της κατάθλιψης, θα έλεγα ότι το τελευταίο έχει εκλείψει εδώ και καιρό, μερικές φορές δημιουργώ το αδιέξοδο του "τί έκανα τόσο καιρό, τί θα μπορούσα να κάνω , τί κάνω και που είμαι τώρα" που με οδηγεί σε αρνητικές σκέψεις που μπορώ πλέον να τιθασεύσω. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τί ακριβώς με βοήθησε, σίγουρα το περιβάλλον μου (κυρίως η μάνα μου δηλαδη που μου στάθηκε σαν ψυχολόγος, ο αδερφός μου είναι μικρός και ο πατέρας μου αδιάφορος) αλλά κυρίως ο χρόνος και η εργασιοθεραπεία (κανονική εξωοικογενιακή δλδ εργασία αλλά στην δική μου περίπτωση θεραπευτική). Σίγουρα τα φάρμακα έπαιξαν ένα ρόλο (καταλυτικό στην ΙΨΔ) αλλά δεν μπορώ να γνωρίζω πόσο σημαντικό αφού τα παίρνω σχεδόν εξ αρχης και η ψυχοσύνθεσή μου έχει μεταβληθεί τόσες φορές... Αυτό που με εκνευρίζει αφάνταστα είναι η δυσκολία εύρεσης ψυχοθεραπείας στο δημόσιο υπό τις παρούσες συνθήκες (γμμνη κρίση!). Παλιότερα με έσπρωχναν στους ψυχολόγους ενώ τώρα που θέλω δεν μπορώ...

Έχεις κόψει τα φάρμακα (αν έπαιρνες); είδες διαφορά μετά;