Printable View
Οταν ημουν παιδι μου λεγανε εισαι μικρη ακομη...
Τους ελεγα δεν ειμαι μικρη θα μεγαλωσω
ευχομουν καθε μερα να μεγαλωσω
και τωρα ευχομαι το αντιθετο
να βρω την παιδικη μου ψυχη
που καπου την εχασα
γιατι?γιατι ειναι ομορφο να εισαι παιδι...δεν μου κανουν οι μεγαλοι...τους χορτασα...τους βαρεθηκα και θελω να παιξω παλι..να βγω στις γειτονιες και να παιξω...
ωραιο θεμα αλλα χεστηκαν οι υπολοιποι.
κολλημα + νοσταλγια για το παλιο = ταυρος. αυτος ειναι ενας απ'τους λογους που με χαρακτηριζουν κι εμενα ανωριμο εδω μεσα, αλλα κι εκτος φορουμ. αρνουμαι να μεγαλωσω, γιατι σε μια τετοια κοινωνια, δεν αξιζει να εισαι σωστος. και για να εισαι σωστος και "μεγαλος" πρεπει να σκυψεις κεφαλι, ακολουθωντας ενα σωρο πρεπει που οριζουν οι αλλοι. οταν δεν τα ακολουθας και κανεις οτι σου ρθει, χαρακτηριζεσαι αντιδραστικος, ανωριμος, βλακας κι επικινδυνος ακομα!
παντως εγω και να θελα να παιξω πλεον οπως επαιζα μικρος στη γειτονια, δε μπορω. γιατι η γειτονια πλεον ΔΕΝ ειναι η ιδια. δεν υπαρχουν χωροι εδω που μενω, μια λεωφορος που περναν ασταματητα αυτοκινητα ειναι...
τελος μου ρθε στο μυαλο κι αυτο το τοπικ http://www.e-psychology.gr/forum/sho...php?8950-MILKO για καποιο λογο. ισως επειδη απαντησαν ορισμενα μελη που παραμενουν παιδια, δε ξερω.
ΟΧΙ ΚΕΝΟ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ..ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝΕ...ΑΡΑ ΕΙΜΑΙ ΕΔ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΩhttp://www.youtube.com/watch?v=Qq4j1LtCdww
ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΝΩ ΑΝ ΧΤΥΠΙΕΜΑΙ
ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΚΡΙΣΕΙΣ
ΧΟΡΕΥΩ......................................
Επειδή χτύπησες φλέβα, θα σου απαντήσω με ένα απόσπασμα από μία δουλειά μου:
"....Πολλές φορές προσπάθησα να φανταστώ πως θα ήταν να κάθομαι απέναντί του σαν ώριμη γυναίκα και να μπορώ να είμαι το παιδί του. Πρέπει να σου πω, ότι το δικαίωμα να είμαι παιδί, το έχασα όταν ακόμα ήμουν παιδί. Πολύ πριν χάσω τον πατέρα μου οριστικά. Σκληρές καταστάσεις. Όταν χρωστάς στον εαυτό σου να ζήσεις σαν παιδί, το χρέος μεγαλώνει μαζί σου και είναι απέραντο το κενό. Ένα απέραντο κενό, όσο μια θάλασσα που για χρόνια θα την ταξιδεύεις σαν καράβι ακυβέρνητο. Ανάμεσα σε μένα και το λιμάνι της ζωής μου, απλώνεται μια θάλασσα που δεν τελειώνει ποτέ και το ξέρω. Σκληρή γνώση. Σκληρή σαν επίγνωση.
Κάποτε, σ’ αυτό το άγνωστο ταξίδι μου, ένας μεγάλος και φωτεινός φάρος μου έδειξε την ξέρα και γλίτωσα το ναυάγιο. Αυτός ο φάρος ήσουν εσύ μυστήριο τρένο.
Με κάθισες μπροστά σου φωτεινός και στέρεος. Συμπαγής και βραχώδης. Με κάθισες μπροστά σου ώριμη γυναίκα και με ρώτησες για τα όνειρά μου. Με μάλωσες για τα λάθη μου και μου έβαλες τις φωνές. Με κοίταξες με απογοήτευση όταν δεν σε άκουσα και ένιωσες περήφανος όταν τα κατάφερα καλά. Μου στάθηκες. Με κάθισες μπροστά σου ώριμη γυναίκα και μου φέρθηκες σαν παιδί. Όλος ο όγκος του άπυρου νερού που κουβαλούσα μέσα μου, έσκασε σαν κύμα στα βράχια σου να σε πνίξει. Ήταν τόσο φωτεινός ο φάρος, που τον πέρασα για λιμάνι. Λυπάμαι. Κι αν έγινες μυστήριο τρένο, ίσως φταίω εγώ. Όλα τα πνίγει το αχόρταγο κενό μου. Τις τρώω τις στεριές μου για να απλώνεται η θάλασσα μέσα μου. Και το λιμάνι της ζωής μου -αν ποτέ το φτάσω- κι αυτό θα το καταπιώ να μεγαλώνει η θάλασσα μέσα μου.
Τα μισώ τα λιμάνια που ταξιδεύουν ξεγελώντας με πως τάχα είναι εκεί. Χωνεμένα στο βυθό της θάλασσάς μου τα θέλω. Αφανισμένα απ’ τους χάρτες του μυαλού μου. Ελεύθερα να ταξιδεύω και όσο φτάνει το μάτι μου να είναι όλα μπλε. Τίποτα να μη πληγώνει τον ορίζοντα. Ούτε νησί, ούτε φάρος. Μπλε, ρευστά και απαράλλαχτα. Όπως ήταν πάντα μέσα μου.
Η κούραση, είναι μητέρα της άρνησης. Στο είπα.
Μη σκεφτείς ότι ζω στη μπλε δυστυχία μου. Το αγαπώ το ταξίδι μου. Δεν είμαι κανένα μεγάλο καράβι για να έχω μεγάλες φουρτούνες. Δεν είμαι και κανένα μικρό να φοβάμαι τα κύματα. Έχω συναντήσει υπερωκεάνια και πειρατικά, βαρκούλες και ανεμότρατες. Έχω δει σανίδες και κορμούς δέντρων να τραβάνε τη ρότα τους. Έχω δει και τα ναυάγια. Είμαστε πολλοί σ’ αυτή τη θάλασσα. Μη νοιάζεσαι για μένα. Όλα έχουνε την ομορφιά τους.
Κοίταξα την θάλασσα ξανά και ένιωσα μεγαλόψυχη.
Όλα έχουνε την ομορφιά τους. Και οι πικρές ιστορίες κ’ εκείνες με το χαρούμενο τέλος. Οι ιστορίες των μικρών ανθρώπων με τις μεγάλες προσδοκίες....."
ΠΟΛΥ ΜΕΛΟ ,ΠΟΛΥ ΜΠΛΕ ΘΑΛΑΣΣΑ ΓΕΝΙΚΑ ΠΟΛΥ ΜΠΛΟΥ Μ ΚΑΝΕΙ TO ΤΗΕMAGOYSTARW T
GENIKA DEN GOYSTARW TOUS ANTHRWPOUS P STAMATISANE NA XAMOGELANE
THEWRE TO XAMOGELO IGEIA
KAI GIA EMENA DEN IPARXEI TELOS,ALLA ARXI
FILAKIA GLIKA KRINAKI AN THES GRAPSE ME TON NIK SOU OLI SE KATALAVANE arxonta tis malakias kai tous psematos.presveueis eilikrineia enw eisai pseutis...den pernas panw m gti den to goystarw...fraseis tipou pernaw panw apo to ptwma s kai loipes paparies ston filo s...ciao.....
Eεεεεεεεε..... Μπρρρρρρρ.... Εεεεεεεε....... Ουρτ! Ουρτ λέμε! Βρε παιδιά…. Κάποιος να μαζέψει την κοπέλα γιατί βρίσκεται σε παροξυσμό. Έχεις πάρει κάτι Όλγα; Μήπως το έχεις ανακατέψει κιόλας; Ο Κρίνος δεν είμαι πάντως. Ούτε αυτός που σου φύτεψαν, ούτε αυτός που μύρισες και από τότε δεν ξέρω τι έχεις πάθει. Ούτε μανόλια είμαι , ούτε μπιγκόνια, ούτε λίλιουμ και λοιπά άνθη.Quote:
Originally Posted by olgaki82
Το θέμα «παιδί» και «ενηλικίωση» είναι κάτι που με αγγίζει και επειδή έχω γράψει για αυτό, κατέθεσα ένα απόσπασμα από κάτι δικό μου που κυκλοφορεί και στο εμπόριο εδώ και χρόνια δηλαδή. Τόσο κακό είναι αυτό; Δεν καταλαβαίνω από ποιο υπόγειο των νοσηρών σου συνειρμών προέκυψε ότι εγώ είμαι κάποιος Κρίνος.
Και τέλος. τέλος, σαν πολύ δεν μου ζαλίσατε τον έρωτα λέω εγώ; Έχετε μανία καταδίωξης τελικά; Βρε μπελά που βρήκα! Έλα Παναγία μου! (και δεν πιστεύω κιόλας!...)
Ρε πάτε καλά; Έρχεται ο κόσμος να ξεχαστεί από αυτά που του συμβαίνουν και πέφτετε πάνω του σαν τις ύαινες να του φάτε τις σάρκες; Και μετά αναρωτιέστε γιατί οι άντρες μας λένε πουτάνες! Για κάτι τέτοιες Κατινιές μας το λένε και έχουν δίκιο! ΟΥΣΤ! ΟΥΣΤ! ΟΥΡΤ ΑΡΚΟΥΔΕΣ!
Νιώθω ότι την παιδική μου αθωότητα την έχω απωλέσει εδώ και πολλά χρόνια. Πολλές φορές που ξαναγίνομαι παιδί το μετανιώνω γιατί ο κόσμος έξω είναι σκληρός. Ή μήπως εγώ τον βιώνω έτσι; Δεν ξέρω, αισθάνομαι όμως ένα φόβο σαν τα παιδιά και παράπονο και θέλω αγκαλίτσα. Ίσως να μην το έχω απωλέσει το παιδί μέσα μου τελικά. Κι αν με δείτε σε παρέα κάνω σαν 10χρονο παίζω συνέχεια κι αν με θεωρήσουν χαζή δεν θα με μοιάζει. ΕΓΩ ΠΑΙΖΩ ΔΕΝ ΠΑΙΔΙΑΡΙΖΩ. ΕΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΑ.
Μεγάλη διαφορά!Quote:
Originally Posted by Gypsy Cello