Είμαι καλός γονιός?

Γειά σε όλους.
Φαντάζομαι είδατε την ερώτηση μου......
βασανίζομαι συνέχεια από αυτό το ερώτημα. Έχω ένα παιδάκι 4 χρονών, είναι πολυ ζωηρό και απαιτητικό.
Δεν είμαι πολλές ώρες μαζί του εξαιτίας της δουλειάς αλλά και της μετά από αυτήν κούρασης. Νιώθω συνέχεια ότι το παραμελώ και νομίζω ότι το καταλαβαίνει αυτό που νοιώθω και με δυσκολεύει περισσότερο. Προφανώς θα πρέπει να σας γράψω περισσότερες λεπτομέρειες αλλά δεν ξέρω από που να αρχίσω.
Πείτε μου όμως υπάρχουν ιδανικές συνθήκες για το μεγάλωμα ενός παιδιού σωστά?

Ηaroula καλησπέρα.

Την ίδια ακριβώς ερώτηση κάνω στον εαυτό μου κάθε βράδυ: Ήμουν καλή μητέρα σήμερα? Της έδωσα ό,τι χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένη??

Ελάχιστα είναι τα βράδια που κοιμάμαι με ήσυχη τη συνείδηση ότι έπραξα το σωστό.
Είναι μοναδικός ο ρόλος μιας μάνας, πολύπλευρος, πολυτάλαντος και κυρίως απαιτητικός σε αναρίθμητες εκφάνσεις της ζωής του παιδιο΄΄υ!

Ιδανικές συνθήκες ανάπτυξης ενός παιδιού δεν πιστεύω ότι υπάρχουν. Δεν ζει σε \"αποστειρωμένο\" περιβάλλον, ώστε να εισπράττει μόνο τα καλά της ζωής, ή τα καλά που έχεις εσύ ως μητέρα να του δώσεις.

Καλό είναι ότι προβληματίζεσαι. Ότι αναρωτιέσαι.
Γνώμη μου είναι ότι αν διατηρήσεις \"ισορροπημένη\" αυτοκριτική, τότε θα διαπιστώσεις πως κάθε μέρα που θα περνά, το παιδί σου θα παίρνει πολύτιμα στοιχεία από σένα.
Έχουν ικανότητα φιλτραρίσματος τα παιδιά. Έχουν κριτήριο.
Αλλά έχουν και φοβερή ικανότητα να βλέπουν \"πίσω απ\'την κουρτίνα\". Κι εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι της ολοκληρωμένης ψυχοσωματικής τους ανάπτυξης.

Χαρουλα μου γεια σου, οντως εισαι καπως αοριστη αλλα επειδη ειμαι και εγω μητερα ενος 4χρονου κοριτσιου καταλαβαινω τις ανησυχιες σου.
Η κορη μου γεννηθηκε με πολλα αλλεργικα προβληματα τα οποια επιρεασαν και την ψυχοκινητικη της κατασταση.
Αν νομιζεις πως το παιδι σου δεν ειναι απλως ζωηρο και το κανει να διαφερει στην συμπεριφορα του απο τα αλλα παιδακια, ψαξε να βρεις απαντησεις. Ενα πραγμα εχω καταλαβει ως μανα πως κανενα παιδι δεν γεννιεται γκρινιαρικο και κακομαθημενο, παντα κατι φταιει, αλλες φορες εμεις οι γονεις αλλες φορες καποια προβληματα υγειας που αλλοτε ειναι ορατα και αλλοτε πολυ αγνωστα σε εμας τους ανυποψιαστους γονεις.
Αν το ενστικτο σου σε οδηγει σε αναζητησει πληροφοριων καλα ειναι να ψαξεις, εμενα η κορη μου ειναι ενα πολυ δυσκολο παιδι αλλα με την προσωπικη αναζητηση και την βοηθεια των ειδικων μπορω να πω πως βρισκομαστε σε ενα πολυ καλο δρομο.
Μην ακους τα ευκολα λογια των γνωστων και των ταχα ειδικων, κανεις δεν ξερει το παιδι σου οπως εσυ και αν νομιζεις οτι κατι διαφερει ΨΑΞΕ.
Εχεις ακουστα ας πουμε τι σημαινει αισθητηριακη ολοκληρωση?
Υπαρχουν χιλιαδες πληροφοριες στο ιντερνετ, να ψαξεις ολο και κατι θα βρεις που θα εχει σχεση με τις προσωπικες σου ανησυχιες.
http://www.dikepsy.gr/paid_aistholokl.shtml για ριξε μια ματια εδω, μπρορει να σε βοηθησει να παρεις μια ιδεα.
Αν νομιζεις πως θελεις περισσοτερες πληροφοριες ευχαριστως να σε βοηθησω, στειλε μου e mail η\'υ2υ...
ενα πραγμα παντως μην κανεις :ΜΗΝ ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΟΣ ΓΟΝΙΟΣ ΑΠΛΩΣ ΨΑΞΕ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ...

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας.
Κική το σκέφτηκα καλά αυτό που είπες και κατέληξα ότι έγω βαθιά μέσα μου δεν ένιωσα ποτέ ότι το παιδί μου έχει κάποιο πρόβλημα, πάντα οι άλλοι μου έβαζαν ιδέες και στεναχωριόμουν και το έτρεχα σε ειδικούς για να διαγνώσουν ότι δεν έχει κάτι. Και τελικά έχεις δίκιο πρέπει να ακολουθούμε το ένστικτο μας.
Εμένα βέβαια το πρόβλημα μου είναι σχετικά με μένα και όχι με το παιδί. Έχω πάρα πολλές τύψεις σχετικά με τις ώρες που του διαθέτω. Και επειδή τις υπόλοιπες ώρες που δεν είναι μαζί μου είναι στον παιδικό μιας και δεν υπάρχει γιαγιά για να το κρατήσει. Φοβάμαι δηλαδή μήπως δεν έχει όση αγάπη χρειάζεται, και ότι βρίσκεται σε νευρικό περιβάλλον πολλές ώρες.

οκ τοτε αν αυτο που σου ανησυχει ειναι οι ωρες που διαθετεις το παιδι σου και οχι η συμπεριφορα του τοτε να ξερεις πως η ποσοτητα δεν παιζει ρολο αλλα η ποιοτητα και οσους για τους αλλους για να στο πω με πολυ απλα λογια αστους να κουρευονται.
Φροντισε ο χρονος που διαθετεις στο παιδι σου να ειναι ουσιαστικος, δυστυχως η καθημερινοτητα μας εχει πολλες υποχρεωσεις και ποτε δεν θα μπορεσουμε να αφιερωσουμε οσο χρονο θελουμε ουτε για τα παιδια μας ουτε και για τους ευατους μας.
Μην αγχωνεσαι λοιπον και ασε τις τυψεις ολοι μας λιγο πολυ αυτο παιρναμε...

Η ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ

Γιατί μερικές οικογένειες είναι περισσότερο ευτυχισμένες από άλλες; Γιατί μερικοί γονείς και παιδιά έχουν υψηλότερα επίπεδα ψυχικής ισορροπίας από άλλες; Ο καθένας από εμάς γνωρίζει πως η οικογένεια επηρεάζει την ψυχική υγεία των παιδιών αλλά πως ακριβώς η οικογένεια επηρεάζει;

Η «ψυχική υγεία», η οποία χρησιμοποιείται εδώ ως συνώνυμο της «ευτυχίας», καλύπτει την φυσική και την ψυχολογική υγεία καθώς και την ποιότητα των σχέσεων μεταξύ γονέων και την ποιότητα των σχέσεων μεταξύ γονέα και παιδιού. Ένας μεγάλος αριθμός πανεπιστημιακών ερευνών έχει προσδιορίσει τέσσερις σημαντικούς παράγοντες που είτε άμεσα ή έμμεσα επηρεάζουν την ψυχική υγεία των παιδιών.

1) Ο τύπος της οικογένειας και αυτό καθορίζεται από το εάν υπάρχει ένας ή δύο γονείς , εάν οι γονείς είναι παντρεμένοι ή χωρισμένοι.

2) Οικογενειακές διαδικασίες, δηλαδή ο τρόπος όπου οι διαφορές διευθετούνται , η δομή των οικογενειακών σχέσεων συμπεριλαμβανομένων των πατρικών οικογενειών, στάσεις και πεποιθήσεις που υπάρχουν όσον αφορά τον γονικό και οικογενειακό ρόλο.

3) Ατομικά χαρακτηριστικά δηλαδή στοιχεία προσωπικότητας όπως αρνητική και θετική διάθεση, ψυχολογική ανεξαρτησία κλπ.

4) Οικογενειακές καταστάσεις όπως πολύπλοκα γεγονότα, εκπαίδευση, εργασιακές ώρες κλπ.

Αλλά ας δούμε αναλυτικότερα πως αυτοί οι προσδιορισμένοι παράγοντες επιδρούν στη ψυχολογία των παιδιών μας.

Ο πρώτος και ο πιο σημαντικός παράγοντας όπου επηρεάζει την ψυχολογική ισορροπία του παιδιού είναι η παρουσία άλυτων προβλημάτων μεταξύ του παιδιού και των γονιών του. Τα άλυτα προβλήματα, καθώς αυτά αναφέρθηκαν από τα ίδια τα παιδιά, καλύπτουν περιοχές όπως συμπεριφορά (εστιάζοντας στην σχολική εργασία, σχολική επίδοση, κατανάλωση αλκοόλ, κάπνισμα και συμπεριφορά γενικότερα), οικογενειακά θέματα (να βοηθά στο σπίτι, συμμετοχή σε οικογενειακές δραστηριότητες, επικοινωνία και ποιότητα σχέσεων με τους γονείς) και η ατομική αυτονομία (χαρτζιλίκι, και πως ξοδεύεται, φίλοι περιλαμβάνοντας και ερωτικούς συντρόφους, χόμπι και διασκέδαση). Από την πλευρά του παιδιού οι παραπάνω άλυτες συγκρούσεις συνοδεύονται με μια σημαντική μείωση στην ικανοποίηση της ζωής και με μια αξιοσημείωτη αύξηση σε κάθε μορφής ψυχολογικής δυσλειτουργίας.

Η δεύτερη σημαντική επιρροή στην ψυχική ισορροπία του παιδιού είναι τα χαρακτηριστικά της μητέρας. Βρέθηκε πως τα χαρακτηριστικά τα οποία προάγουν ψυχική υγεία στο παιδί είναι η φυσική και ψυχολογική υγεία της μητέρας, η υποστήριξη προς το παιδί όσον αφορά την προσφορά της βοήθειας και ενθάρρυνσης που παρέχει στο παιδί, ο βαθμός ικανοποίησης της με το να είναι γονέας, και η ικανότητά της να λύνει διαφορές με τον σύντροφο της. Παράγοντες που μειώνουν την ψυχική υγεία του παιδιού είναι το αρνητικό συναίσθημα της μητέρας, αν οι γονείς του είναι χωρισμένοι, αποτέλεσμα που φανερώνει και επιβεβαιώνει τις αρνητικές συνέπειες αυτών των εμπειριών από την ενδο-οικογενειακή ζωή , πιθανόν λόγω των συνεπειών του στην μη απόκτηση δεξιοτήτων για το ρόλο του γονέα και των σχέσεων μέσα στο ζευγάρι. Ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα φανερώθηκε όπου αφορά το στυλ της μητέρας στο να λύνει τις όποιες διαφορές προκύπτουν με τον σύντροφο της. Φανερώνεται ότι η υιοθέτηση της απόσυρσης η της συγκατάβασης από την πλευρά της μητέρας προάγουν την ψυχική υγεία των παιδιών ακόμα και αν μειώνουν την φυσική και ψυχική υγεία της μητέρας προτείνοντας ότι, όταν υπάρχουν συγκρούσεις μέσα στο γονικό ζευγάρι, οι μητέρες είναι καλύτερα να υιοθετούν τον τρόπο ο οποίος προστατεύει τα παιδιά από τις αρνητικές συνέπειες που προκύπτουν από τις συγκρούσεις των γονέων.

Η τρίτη σημαντική επιρροή στην ψυχική υγεία του παιδιού είναι η στήριξη από τον πατέρα. Οι πατέρες εξασκούν επιρροή σε όλους τους τύπους των οικογενειών περιλαμβάνοντας ακόμα και εκείνες στις οποίες δεν ζουν μαζί με το παιδί. Ακόμα και αν οι πατέρες ασκούν λιγότερη επίδραση από ότι οι μητέρες στην ψυχική υγεία των παιδιών τους, η στήριξη τους αυξάνει την εσωτερική ικανοποίηση των παιδιών προς την ζωή και μειώνει την ψυχική τους δυσλειτουργία και σχετίζεται ισχυρά με την υποστήριξη από την μητέρα, προτείνοντας ότι υποστηρικτικοί γονείς ίσως ενισχύουν ο ένας τον άλλον στον υποστηρικτικό ρόλο.

Ο τέταρτος παράγοντας είναι ο λιγότερος σημαντικός και είναι το οικογενειακό εισόδημα και η κοινωνική τάξη που το παιδί κατανοεί ότι βρίσκεται. Ωστόσο η κοινωνική τάξη επιδρά έμμεσα στην ψυχική υγεία της μητέρας αλλά αυτό μειώνεται με την παρουσία ενός υποστηρικτικού δικτύου (κοινωνικού ή οικογενειακού) στη ζωή της μητέρας.

Τα αποτελέσματα αυτής της πανεπιστημιακής έρευνας υποδεικνύουν το γεγονός ότι η ψυχική υγεία και ισορροπία των παιδιών είναι σχεδόν ολοκληρωτικά και άμεσα στα χέρια των γονέων δια μέσου των οποίων σχεδόν όλες οι άλλες εξωτερικές επιρροές και πιέσεις στην ψυχική τους ισορροπία μειώνονται. Επίσης φανερώνει πως οι μητέρες ασκούν μια εξαιρετικά μεγάλη επιρροή στην ψυχική τους υγεία από ότι οι πατεράδες, ακόμα και όταν ζουν σε ξεχωριστά σπίτια, πιθανόν γιατί ξοδεύουν περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους.

Ωστόσο, αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι τα χαρακτηριστικά της μητέρας επηρεάζουν περισσότερο το «κλίμα» ή την»ατμόσφαιρα» της οικογένειας- δια μέσου της σχέσης που διαμορφώνεται μεταξύ γονέα – παιδιού αλλά επίσης δια μέσου της σχέσης που διαμορφώνεται μεταξύ του ζευγαριού - παρά οφείλεται στα χαρακτηριστικά που συνοδεύουν τον πατέρα.



ΑΥΤΟ-ΕΚΤΙΜΗΣΗ: Ο «ΘΕΟΣ» ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Δεν είναι τόσο πολύ το ποιοι είμαστε όταν γεννιόμαστε που μετρά. Άλλωστε δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά γι’ αυτό. Είναι το ποιοι ενθαρρυνόμαστε και μας επιτρέπεται να γίνουμε. Πάντως, όποια άκρη αυτού του δίπολου (κληρονομικότητα ή περιβάλλον) κι αν πάρουμε, η ευθύνη είναι μεγάλη.

Τη σημερινή εποχή το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι μια μακρόπνοη και μπερδεμένη διαδικασία, όπου, ασφαλώς, οι γονείς δεν έχουν τη μοναδική ευθύνη για το αποτέλεσμα της διαδρομής αυτής. Τα παιδιά μεγαλώνουν και επηρεάζονται σημαντικότατα από ένα μακρύ κατάλογο ανθρώπων και δομών. Φίλους, δασκάλους, αθλητές, τραγουδιστές, επιστήμονες, πολιτικούς και πολιτευτές κ.α. Ωστόσο, η μαμά και ο μπαμπάς ξεχωρίζουν για την τόσο καθοριστικά καθοδηγητική τους δύναμη. Μέσω της άμεσης επαφής με το παιδί αλλά και της έμμεσης μέσω της παρέμβασής τους στα κοινωνικά δρώμενα. Έχει τονιστεί ιδιαίτερα το χρέος, η υποχρέωση της συντεταγμένης κοινωνίας προς την οικογένεια.

Γραφές από τους κλασικούς χρόνους αναφέρονται στην έννοια «εαυτός». Ο Σωκράτης έγραψε «γνώθι σε αυτόν» και ο Αριστοτέλης για τη φύση της ψυχής. Ο James (1890) περιέγραψε τον «εαυτό» να αποτελείται από το «εγώ» ή ο εαυτός σαν γνώστης (υποκείμενο) και το «εμένα» ή ο εαυτός σαν γνωστικό αντικείμενο. Άλλοι όροι για το πώς βλέπει κάποιος τον εαυτό του είναι «αυτό-εκτίμηση», «αυτό-εμπιστοσύνη», «αυτό-ιδέα». Όλοι αυτοί οι όροι ουσιαστικά περιγράφουν την ολότητα των σκέψεων που έχει κάποιος έχοντας σαν σημείο αναφοράς τον εαυτό του σαν αντικείμενο. Ή αλλιώς, αυτό-εκτίμηση είναι η θετική ή αρνητική εκτίμηση απέναντι σε ένα ιδιαίτερο αντικείμενο που λέγεται εαυτός. Βρίσκεται, λοιπόν, η αυτό-εκτίμηση στο κέντρο της προσωπικότητας του παιδιού.

Ένα σημαντικό στοιχείο γύρω από την αυτό-εκτίμηση είναι το πώς τροφοδοτείται κάποιος από πληροφορίες προκειμένου να διαμορφώσει την αυτό-εικόνα του. Ο Cooley (1902) χρησιμοποίησε τον όρο «καθρεπτισμένος εαυτός» και υποστήριξε πως η αυτό-εκτίμηση είναι μια αντανακλαστική σύνθεση βασισμένη στο πώς κάποιος νομίζει πως τον/την βλέπουν οι άλλοι. Για τον Mead (1934) οι «σημαντικοί άλλοι» μέσα στην κοινωνική εμπειρία δίνουν τη βάση για το πώς κάποιος αξιολογεί τον εαυτό του. Όντας οι γονείς οι «σημαντικοί άλλοι» για τα παιδιά, παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της αυτό-εκτίμησης του παιδιού. Πληθώρα ερευνών κατέδειξαν πως οι γονείς, είτε σαν «μοντέλα - πρότυπα» ή «καθρέπτες ή ακόμη και σαν πηγές πρωτογενούς και δευτερογενούς επηρεασμού στην καθημερινότητα του παιδιού, είναι ικανοί να επηρεάσουν τις ιδέες, τις αντιλήψεις, τις πεποιθήσεις του παιδιού γύρω από το τι άνθρωπος είναι ή θα ήθελε να είναι.

Θα επιθυμούσα να τονίσω σε αυτό το σημείο πως καθώς το παιδί αναπτύσσεται, αντιλαμβάνεται ολοένα και περισσότερο πως η γνώμη των σημαντικών άλλων κινείται μέσα στα πλαίσια ενός κοινωνικού πρωτοκόλλου είτε αυτό είναι η οικογένεια, το σχολείο και γενικά το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μεγαλώνει. Κατ’ επέκταση οι γνώμες αυτές μπορεί να φαίνονται πολλές φορές άχρωμες και τυπικές που μπορεί να εμπεριέχουν σκοπιμότητα παρά ειλικρίνεια. Έτσι μπορεί να κλονιστεί η εμπιστοσύνη του παιδιού απέναντι στα πρόσωπα αυτά, με συνέπεια να δημιουργηθούν ανύπαρκτες ή αναληθείς αντιλήψεις του παιδιού γύρω από τον εαυτό του και τις ικανότητές του ή τις αδυναμίες του. Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε πως ένας εξίσου σημαντικός παράγοντας με τη γνώμη που έχουν οι σημαντικοί άλλοι για το παιδί, είναι και η γνώμη που φαντάζεται το παιδί πως έχουν οι άλλοι για την προσωπική του αξία. Γι αυτό επισημαίνουμε πως η κολακεία προς τα παιδιά, και αντιληπτή γίνεται από το παιδί και μόνο ζημιά του προκαλεί. Το παιδί πρέπει να προσλαμβάνει αγάπη αλλά και την πραγματική εικόνα του με τα δυνατά του αλλά και με τα προς βελτίωση αδύνατά του σημεία.

Πολλές φορές τόσο η γνώμη του παιδιού όσο και γνώμη των άλλων είναι στη σωστή κατεύθυνση κι έτσι η αυτό-εκτίμηση του παιδιού γίνεται αφετηρία για υγιείς προσανατολισμούς οδηγώντας σε προσωπική ευτυχία χωρίς δυσλειτουργικές αμφιβολίες.. Μερικές φορές όμως, η αυτό-εκτίμηση στηρίζεται σε αναληθή στοιχεία χωρίς αντικειμενική υπόσταση. Τότε το παιδί παραπαίει μέσα σε αβέβαιους προσανατολισμούς που οδηγούν σε αποτυχίες και δημιουργούν δυσάρεστη ψυχική κατάσταση και διαταραχές στην προσαρμογή. Φυσικά, μεγάλο ρόλο παίζουν οι διάφορες κοινωνικές επιδράσεις και ιδιαίτερα η συστηματική αγωγή που παρέχεται από την οικογένεια, το σχολείο και την κοινωνία γενικότερα.

Ο πιο αποδοτικός σχεδιασμός ανάπτυξης της αυτό-εκτίμησης του παιδιού, με στόχο την ενδυνάμωση της προσωπικότητάς του και το υγιές ψυχολογικό μεγάλωμά του, αφορά, πρέπει να αφορά, και ν’ αναφέρεται σε τέσσερις βασικούς πυλώνες. Την κοινωνία, το κράτος, το σχολείο και την οικογένεια.

Η κοινωνία να προσφέρει στους νέους υγιείς , γεμάτες νόημα αξίες, καταδεικνύοντας ανθρωπιστικά, ειρηνικά, οικολογικά πρότυπα και προσανατολισμούς. Το κράτος να προωθεί πολιτικές τέτοιες που επιτρέπουν την αγάπη για τον άνθρωπο και τη φύση, και τα ιδανικά της ειρηνικής συμβίωσης, που να επιτρέπει στο κάθε παιδί να μπορεί ν’ αναπτύξει τις ικανότητές του και την αυτό-εκτίμησή του.

Το σχολείο να λειτουργεί σαν χώρος καλλιέργειας της πολυδιάστατης προσωπικότητας του παιδιού. Να του διδάσκει, ουσιαστικά, τι σημαίνει συνάνθρωπος, τι σημαίνει αυτό-σεβασμός αλλά και σεβασμός προς τ’ άλλα παιδιά. Να καλλιεργεί όλες τις πτυχές της προσωπικότητας του παιδιού και όχι μόνο της στείρας γνώσης και ανταγωνισμού. Το σχολείο έχει καθήκον να βρει αυτό το κάτι στο οποίο είναι καλός το κάθε παιδί ώστε να νιώσει κι εκείνο υπερήφανο, χρήσιμο, άξιο και να δυναμώσει την αυτό-εκτίμησή του. Η δυνατή αυτό-εκτίμηση και αυτό-εικόνα θα είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο του παιδιού εναντίον τόσων και τόσων αποπροσανατολιστικών προκλήσεων που θα συναντήσει στη ζωή του, όπως η κοινωνική αδικία, τα ναρκωτικά. Χρειάζεται το κράτος να διαμορφώνει πολιτικές-αρωγούς προς το εκπαιδευτικό έργο και την ανάπτυξη της αυτό-αξίας του κάθε παιδιού.

Η επικοινωνία, η αγάπη, η αποδοχή και κατανόηση που προσφέρει η οικογένεια, είναι πρωταρχικά στοιχεία για την ισορροπημένη ανάπτυξη της αυτό-εκτίμησης και προσωπικότητας του παιδιού. Η ανάπτυξη της αυτό-εκτίμησης, της αυτό-εμπιστοσύνης του παιδιού είναι η τέταρτη και ίσως η δυσκολότερη από τις λειτουργίες προσφοράς της οικογένειας προς τα μικρότερα μέλη της. Ένα οικογενειακό περιβάλλον πρέπει να σέβεται το παιδί. Και βεβαίως να σέβεται και τα δυνατά του σημεία αλλά να αποδέχεται και τις αδυναμίες του χωρίς άγονη κριτική, αφήνοντας έτσι το παιδί να ξεδιπλώσει τις αρετές του και να βελτιώσει τις αδυναμίες του. Έτσι η οικογένεια θα διαμορφώσει ένα άτομο ευτυχισμένο. Δυνατό, που θα εμπιστεύεται τον εαυτό του. Που θα έχει φωνή. Που θα μπορεί να λέει και ένα δυνατό όχι στις προκλήσεις.

Διαφαίνεται λοιπόν, πως η αυτό-εκτίμηση, η εμπιστοσύνη που έχει ένα παιδί για τον εαυτό του, είναι ένας παράγοντας κλειδί για την υγιή και πετυχημένη ατομική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Και ισορροπημένη ανάπτυξη της προσωπικότητας σημαίνει προσωπική ευτυχία και υγεία. Σημαίνει επιτυχές ξεπέρασμα των προκλήσεων και δυσκολιών. Σημαίνει καλύτερη κοινωνία..

Προσοχή! Πριν ξεκινήσουμε να εφαρμόζουμε «επιφώτιση» στα παιδιά μας, καλό είναι να τη χρησιμοποιήσουμε πρώτα για τον εαυτό μας. Τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Είναι ο γονέας που πρέπει πρώτος να κάνει πολλές φορές σημαντικές υπερβάσεις. Άλλωστε πως θα δώσουμε κάτι στα παιδιά μας αν δεν πάρουμε πρώτα εμείς τη «γλύκα»; Γιατί;

Γιατί αγαπητέ γονέα, δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι. Βλέπουμε τα πράγματα όπως είμαστε! Αυτή ακριβώς είναι η Δύναμη που κρύβουμε μέσα μας!

http://www.ipse.gr/research.html