Εφαγα σκατα και χορτασα Ελλαδα
απο τα εφηβικα μου χρονια, αρχισα να νιωθω μια δυσαρεσκεια με το χαμηλο επιπεδο σε τουτη τη χωρα. ηταν η μεταβατικη περιοδος απο το γυμνασιο στο λυκειο, τοτε που απο την αλητεια και την εντονη κοινωνικη ζωη αρχισα να κλεινω σαν χαρακτηρας κι εγινα πιο μοναχικος και παραξενος (κατι που ισχυει μεχρι τωρα ακομα, αφου αυτος ειμαι πλεον). δε ξερω αν φταινε τα πολλα ατομα και οι κακες παρεες τοτε ή το περιβαλλον αυτο καθαυτο που παντα στην Αθηνα ειναι σκατα. θυμαμαι ακομα τα σχολεια που πηγα πχ, ηταν ολα κωλοσχολεια, μισογκρεμισμενα, ελλειψη καλοριφερ και θερμανσης, σπασμενα τζαμια, με καγκελα που θυμιζαν φυλακες Κορυδαλλου, χωρις καν υπολογιστες, και καθηγητες που και οι ιδιοι ειχαν ασχημη συμπεριφορα και που ορισμενοι απ'αυτους ερχοντουσαν στη μεση της χρονιας (και περιμεναν να βγαλουν ολη την υλη και να δωσουμε κανονικα εξετασεις τον ιουνιο). αργοτερα και στον στρατο οταν με καλεσαν πρωτη φορα, ειδα απο πιο κοντα την σαπιλα και υποκρισια την οποια υπαρχει και ολοι διαιωνιζουν στο συστημα...
για καλη μου τυχη στα 19 γνωρισα μια κοπελα απο το εξωτερικο, και ηλπιζα μηπως και μπορεσω και σωθω και ξεκουμπιστω απ'την Ελλαδα ετσι (ειδικα αφου την αγαπουσα και με αγαπουσε και το πηγαιναμε και οι δυο σοβαρα). δυστυχως ημουν πολυ μικρος κι ανωριμος, δε με ηθελε ουτε ο πατερας της, και τελικα χωρισαμε μετα απο δυομιση χρονια, οποτε αναγκαστικα εμεινα Ελλαδα. απο τοτε επικρατησε η παρακμη στη ζωη μου. μετριες σχεσεις, εφαγα τα σκατα των ελληνιδων γεμιζωντας πικρα και ψυχολογικα προβληματα, και γενικα μια ζωη μεσα στα λιγα και το τιποτα τα οποια συνηθισα. φυσικα πακετο με ολα τα προβληματα που υπαρχουν εδω, μοναξια, φτωχεια, ανεργια, δουλειες της πλακας και τα λοιπα, συνεβησαν κι αλλα οπως ειναι φυσικο, τα οποια ολα μαζι με τα υπολοιπα μου προκαλουν αηδια και μονο στη σκεψη οτι υπαρχει τετοια χωρα και εγω ζω σε αυτη.
πλεον με εχουν καταντησει ενα συναισθηματικα παγωμενο κι απαθεστατο τομαρι, το οποιο δεν εχει ορεξη να κυκλοφορα τοσο σε τετοιο περιβαλλον, και που σπανια μπορει να σκεφτει θετικα για τους αλλους ανθρωπους. δε θελω να ανηκω πουθενα, ειδικα οσον αφορα τη πολιτικη σκατα και στους αριστερους και τους δεξιους και ολους! ΜΙΣΩ κι απεχθανομαι καθε τι ελληνικο, δε μπορω ουτε στο ελαχιστο να δεχτω σαν χωρα μου αυτη τη χωρα που μου προσφερε τοσα πολλα σκατα κι ακομα αισθανομαι πως με βασανιζει. απο το τροπο διασκεδασης τους και τα σκυλαδικα (κανονικοι τουρκαλβανοι γυφτογυφτοι οσοι ακουνε τετοια), μεχρι το να βρεις μια εργασια που πρεπει να εχεις γνωστους και να γλυψεις κωλους για να την αποκτησεις. δε ντρεπομαι να πω πως ειμαι ανθελληνας και θελω να πανε ολοι κι ολα στο διαολο (κι εγω μαζι), να διαλυθουμε να ησυχασουμε! νιωθω πως η ζωη μου καταστραφηκε ανεπανορθωτα εδω, και προσπαθω να φανταστω πως θα ημουν σε μια αλλη χωρα, πιο πολιτισμενη και ανθρωπινη. σιγουρα καλυτερος ανθρωπος σε ολους τους τομεις!
και με τα σημερινα γεγονοτα μου ρθε κοινωνικη και πολιτικη απαθεια ξανα, ΑΠΛΑ ΑΗΔΙΑ. καθε φορα που γινεται κατι δε ξερω γιατι μου συμβαινει αυτο, μα δε βρισκω πως με εκφραζουν οσα γινονται στο πολιτικο τοπιο και γενικοτερα εδω, λες κι ανηκω σε αλλη χωρα (ή και κοσμο ακομα). δε με συγκινουν ουτε οι αγανακτησμενοι με τους μισθους, τους φορους, τις συνταξεις τους, το μουνι της μανας τους...
αυτο το θεμα δε το εκανα ουτε να γκρινιαξω, ουτε να μου κρινετε τη ζωη, ουτε επειδη για αλλη μια φορα με επιασε μανια να φυγω. απλα αναρωτιεμαι αν υπαρχει καποιος που σκεφτεται παρομοια, να χει σιχαθει την Ελλαδα και οσα συμβαινουν, και να νιωθει απιστευτη απαθεια γιαυτο ? και τι κανει ή εκανε (αν εφυγε) ?
