Δυστυχια

Ανοιξα αυτο το θεμα απλως επειδη εχω την αναγκη να μοιραστω το πως νιωθω...

Νιωθω τοσο δυστυχισμενη... Τιποτα δεν με συγκινει πλεον, ειμαι κενη. Βαριεμαι τα παντα, εχω αρχισει να γινομαι πολυ αντικοινωνικη. Δεν θελω να επικοινωνω με τους αλλους. Δεν θελω να βλεπω γνωστους γιατι δεν θελω να μου μιλησουν. Και ενω αμα βρεθω σε παρεα μπορει να περασω καλα, μετα παλι δεν θελω να βρω απ το σπιτι ή να ξαναβρεθω με την παρεα.
Παιρνω χαπια και η κατασταση αντι να βελτιωνεται ολο χειροτερευει...
Παλι εφαγα του σκασμου, αυριο γραφω μαθημα και αντι να διαβαζω ολη μερα χαζευω απο δω και απο κει, χωρις να κανω τιποτα στην ουσια, ενιωσα παλι την αναγκη να πιω και κατεβαζω ρακη....

Μου λειπω. Μου λειπει το πως ημουν καποτε. Μου λειπει ο παλιος μου εαυτος.
Καποτε ημουν τοσο χαρουμενος ανθρωπος, ποθουσα και λατρευα τοσο πολυ τη ζωη! Ημουν τοσο αισιοδοξη που ακομα και ασχημα πραγματα να συνεβαιναν τα "χαιρομουν" και τα αποδεχουν σαν εκπαιδευση για ενα καλυτερο αυριο.

Σπαταλαω τον χρονο μου βουλιαζοντας στην μιζερια. Πανε πεντε μηνες σχεδον που ειμαι αγκυλωμενη, που δεν κανω τιποτα, παρασιτω.
Και αυτο που με τρομαζει ειναι οτι χανω στιγμες, δεν νιωθω, και οτι αυτο δεν θα αλλαξει ποτε αλλα θα συνεχιστει σε ολη μου την ζωη.

Και το χειροτερο ειναι οτι δεν ξερω καν γιατι ειμαι ετσι οπως ειμαι. Δεν ξερω τι πρεπει να αλλαξω.

Καταλαβαίνω ότι βιώνεις ένα συναίσθημα σαν διαρκές ολίσθημα στο κενό. Οι περιγραφές σου με πήγαν στο πρόσφατο παρελθόν μου και σε ενσυναισθάνθηκα μέχρι το κόκαλο.
Δεν έχω εντρυφήσει στο θέμα, ούτε είμαι καμία ειδικός, αλλά θα σου απαντήσω ανθρώπινα, όπως το νιώθω. Το άγχος του διαβάσματος δεν είναι ότι καλύτερο σε τέτοιες καταστάσεις και ο φόβος της αποτυχίας ακόμα χειρότερα! Μου φαίνεται πολύ λογικό, αυτόν τον καιρό να διαπιστώνεις κάποια επιδείνωση.
Το ανησυχητικό είναι ότι περνάνε μήνες. Το έχω ζήσει. Και αυτή η αδράνεια… Πόσο σε καταλαβαίνω!

Προσπάθησε να επιστρατεύσεις την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών σου ώστε να βγάλεις την εξεταστική σου. Αυτό από μόνο του θα σου δώσει μια αίσθηση εκπλήρωσης και το κουράγιο να κατακτάς μικρούς στόχους. Θα νιώσεις καλύτερα απαλλάσσοντας τον εαυτό σου από αυτή την έννοια.

Κάνε ευχάριστα πράγματα, ακόμα κι αν δεν έχεις την διάθεση. Πήγαινε στο ραντεβού με την διάθεση κι ας μην έρχεται. Το να την περιμένεις, σε κρατά σε εγρήγορση. Όταν έρθει, πρέπει να είσαι εκεί!

Τι σε κάνει να μην είσαι ο εαυτός που ήσουν κάποτε; Τι σε συρρικνώνει;

Ειναι πολυ περιεργο, αλλα ωρες-ωρες σαν να σαμποταρω τον εαυτο μου... Σαν να μην θελω να αισθανομαι ή να γινω καλα... Δεν θελω να κανω πραγματα που ισως με ευχαριστησουν, προτιμω να καθομαι στο σπιτι και να μιζεριαζω...

Εχασα ηδη μια εξεταστικη, ημουν απων νοητικα ολοκληρο το εξαμηνο, δεν με ενοιαζε τιποτα, η πτυχιακη μου εμεινε πισω..

Δεν ξερω τι με κανει τοσο χαλια... Πρωτη φορα που περασα καταθλιψη ηταν στα 17 λογω μιας ασχημης ερωτικης σχεσης που ειχα τοτε, και καποιες φορες νιωθω οτι με εχει στιγματισει πολυ, αλλα δεν ξερω... Στον γιατρο μου δεν εχω μιλησει ακομα γι αυτα, δεν εχω μπορεσει... Μια φορα που πηγε η κουβεντα κατα κει με επιασε δυσπνοια, δεν ηθελα να συνεχισω, δεν μπορουσα να εκφραστω.

Quote:

---

Originally Posted by *Ghost*

Ειναι πολυ περιεργο, αλλα ωρες-ωρες σαν να σαμποταρω τον εαυτο μου... Σαν να μην θελω να αισθανομαι ή να γινω καλα... Δεν θελω να κανω πραγματα που ισως με ευχαριστησουν, προτιμω να καθομαι στο σπιτι και να μιζεριαζω...

Εχασα ηδη μια εξεταστικη, ημουν απων νοητικα ολοκληρο το εξαμηνο, δεν με ενοιαζε τιποτα, η πτυχιακη μου εμεινε πισω..

Δεν ξερω τι με κανει τοσο χαλια... Πρωτη φορα που περασα καταθλιψη ηταν στα 17 λογω μιας ασχημης ερωτικης σχεσης που ειχα τοτε, και καποιες φορες νιωθω οτι με εχει στιγματισει πολυ, αλλα δεν ξερω... Στον γιατρο μου δεν εχω μιλησει ακομα γι αυτα, δεν εχω μπορεσει... Μια φορα που πηγε η κουβεντα κατα κει με επιασε δυσπνοια, δεν ηθελα να συνεχισω, δεν μπορουσα να εκφραστω.

---

Εμπόδισες την πρωτογενή κραυγή σου με το να μην εκφραστείς στον θεραπευτή σου. Εκεί που είναι ο πόνος, εκεί είναι και η θεραπεία. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι μια συνειδητή επιλογή, αλλά πρέπει να δουλέψεις μέσα σου την ιδέα της έκφρασης. Πρέπει να το εκφράσεις αυτό που έχεις μέσα σου. Με κάθε τρόπο!
Στην ανάγκη ξεκίνα με το να το καταγράφεις κάπου. Χωρίς λογοκρισία. Χωρίς σκέψη. Αυθόρμητα. Άσε τον συνειρμό σου ελεύθερο. Δεν φαντάζεσαι τι ανακαλύπτουμε όταν διαβάσουμε ένα γραπτό μας μετά λίγες μόνο μέρες.
Τουλάχιστον στον θεραπευτή σου, πρέπει να ανοιχτείς. Προς το παρόν, είναι το κλειδί σου. Η ελπίδα σου να φτάσεις στην ουσία της ψυχής σου.

Ghost συμφωνώ, προσπάθησε να εκφράσεις αυτό που σε βασανίζει στον θεραπευτή σου ή σε κάποιον κοντινό σου άνθρωπο. Έχεις στενούς φίλους να σε καταλαβαίνουν; Γιατί και 'γω κλείνομαι στον εαυτό μου και δεν μιλάω αλλά συμβαίνει επειδή αισθάνομαι ότι κάνεις δεν θα με καταλάβει. Πίστεψε με όμως, είναι χειρότερα έτσι. Τουλάχιστον μίλησε στον θεραπευτή σου και εξήγησε ότι σου είναι δύσκολο να εκφράζεσαι. Θα είναι μια χρήσιμη λεπτομέρεια γι' αυτόν, στο να μπορέσει να σε ψυχολογήσει καλύτερα. Έχεις κάνει καμιά προσπάθεια ν' αυτοαναλυθείς και μόνη σου; Που το αποδίδεις αυτό που αισθάνεσαι;

Φαντασματάκι,

έχεις σκεφτεί για ποιο λόγο να μην θέλεις να γίνεις καλά; Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να σε κρατάει συνειδητά σε μια κατάσταση την οποία η ίδια βιώνεις ως δυστυχία; Είναι η συνήθεια, ο φόβος να προχωρήσεις στην αλλαγή;

Έτσι όπως το έχω ζήσει εγώ πάντως καταλαβαίνω ότι η θέληση είναι πολύ σημαντική αλλά δεν αρκεί μόνο αυτή.
Για μένα δεν ήταν μόνο, ή δεν είναι ακόμα σε κάποιες φάσεις, μόνο να νιώσω ότι θέλω να είμαι καλά.
Ήταν σημαντικό να αισθανθώ πώς είμαι και γιατί είμαι / νιώθω / ζω έτσι.

Από εκεί και πέρα δεν έχουμε κάποιον διακόπτη κι επειδή το θέλουμε να τον γυρίζουμε από οφ σε ον και να ζούμε.
Όπως μας πήρε χρόνο να μάθουμε να λειτουργούμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, να είμαστε όπως είμαστε και να βρεθούμε εκεί που βρισκόμαστε, έτσι θέλει και χρόνο να μάθουμε διαφορετικά, να κάνουμε τις αλλαγές μας.

Συμφωνώ με τους μικρούς στόχους, ένα βήμα τη φορά, όμως μη σε πιέζεις ντε και καλά να ανταπεξέλθεις σε κάτι όταν το σύστημά σου σου λέει κάτι διαφορετικό.
Σχετικά με τις εξετάσεις σε καταλαβαίνω απόλυτα. Έμεινε πίσω η πτυχιακή σου, αλλά μην το χρεώνεσαι ως αποτυχία.
Σκέψου ότι αυτό είναι ακόμα ένα σημάδι που δείχνει ότι χρειάζεται να σε προσέξεις και να σε φροντίσεις παραπάνω αυτόν τον καιρό, για να είσαι μετά καλύτερα και να τα καταφέρεις τότε πιο καλά.

Κάνεις μόνο αγωγή με χάπια; Δεν υπάρχει καθόλου βελτίωση;

Παιρνω ladose πανω απο τεσσερις μηνες και περναω την χειροτερη καταθλιπτικη φαση ever...

Οταν ξαπλωσα να κοιμηθω η σκεψη που μου ερχοταν αυθορμητα ηταν οτι μισω τον εαυτο μου! Ο,τι να ναι!

Εχω κανει πολλες προσπαθειες αυτοαναλυσης (και αυτο με το γραψιμο το εχω δοκιμασει, Ληθη), αλλα παντα νομιζω οτι υπερβαλω και τα παραλεω. Παντα καταληγω να νιωθω drama queen..

Εφόσον όμως αυτό που αισθάνεσαι έχει επιφέρει τέτοια αποτελέσματα, καλό θα ήταν να μην το υποτιμάς. Ακόμα και αν θεωρείς ότι δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα και ότι υπερβάλλεις, κάτι θα φταίει στον τρόπο σκέψης σου που προκαλέι όλο αυτό. Ο ειδικός θα σε βοηθήσει ν' αλλάξεις αυτόν τον τρόπο σκέψης και να δεις την ζωή με άλλα μάτια. Πολύ φοβάμαι ότι η φαρμακευτική αγωγή δεν αρκεί αφού συνεχίζεις να αισθάνεσαι έτσι.