καταλοιπα καταθλιψης..?

εχω καποια ερωτηματα... Αν μπορειτε να με διαφωτισετε, θα ειμαι ευγνωμων..
Πριν απο μερικα χρονια επασχα απο οξεια καταθλιψη σε συνδυασμο με φοβιες θανατου. (εχασα πολυ αγαπημενο προσωπο, φιλη, με πολυ τραγικο τροπο). Εκανα θεραπεια επι 2,5 χρονια με Αναφρανιλ και Τρανξεν. Τη διεκοψα αυτοβουλως, ενισταμενου του ψυχιατρου μου, διοτι φοβηθηκα πως θα εθιζομουν ανεπανορθωτα. Μπηκα 3 φορες στο νοσοκομειο με στερητικο συνδρομο και εκει μου εδιναν Σεροξατ σε μεγαλες δοσεις, τις οποιες και διεκοπτα οταν εβγαινα. Εν τελει, και μετα απο πολυ κοπο και φυσικα εχοντας αμεριστη τη βοηθεια και συμπαρασταση των φιλων μου, ξεπερασα τη στερηση. Μου αφησε μοναχα εναν ισχυρο πονοκεφαλο που ξεκινουσε απο την ωρα που ανοιγα τα ματια μου μεχρι που τα εκλεινα, κατασταση που συνεχιζοταν αμειωτη για παραπανω απο 1,5 χρονο. Οι δε φοβιες μου ειχαν καταλαγιασει, αν και ηταν παντα παρουσες. Τωρα πια, περιπου 7 χρονια απο την πρωτη εκδηλωση της καταθλιψης μου, εχουν περασει και οι πονοκεφαλοι, οι φοβιες μου εμφανιζονται ιδιαιτερως σπανια (τελευταια φορα ηταν πριν 2 χρονια περιπου, γεγονος που με κανει να πιστευω πως ισως τελικα να απαλλαχτηκα και απο αυτες. Παντως, εξακολουθω να κοιμαμαι με το φως αναμενο, αν και τελικα αυτο συμβαινει πλεον λογω συνηθειας). Αυτο που μου απεμεινε, ειναι μια ιδιαιτερα αυξημενη συναισθηματικη ευαισθησια. Για καθε τι που με στεναχωρει αντιδρω πολυ εντονα και πονω απιστευτα. Πριν απο μερικες μερες χωρισα, μετα απο μια σειρα δραματικων (για μενα) γεγονοτων. Την τελευταια λεξη την ειπα εγω και μαλιστα νιωθω πως υπηρξα πολυ συνεπης στη σχεση, κανοντας ο,τι ηταν δυνατον για να εξελιχθει ομορφα και για τους δυο μας. Μπορει να απετυχα, αλλα δεν εχω ενοχες , ουτε και εχω να μετανιωσω για κατι. Πονω ομως απιστευτα και θα ηθελα να μπορουσα να ανατρεψω την κατασταση (αδυνατον). Ακομα και τωρα, που αισθανομαι εναν απιστευτο πολεμο να μαινεται μεσα μου, εχω φτασει σε τετοιο βαθμο ελεγχου, που εξωτερικα δε γινεται αντιληπτο το ελαχιστο. Γι αυτους που δε με γνωριζουν απο παλια (συμπεριλαμβανομενου και του προσφατου πρωην συντροφου μου) θεωρουμαι απιστευτα ψυχρη και τερας ψυχραιμιας. Ναι, ξερω να κρυβω το κοχλασμα της ψυχης μου, αλλα προσωπικα, δεν μπορω να το αντεξω. Κατα βαθος ξερω πως στο χερι μου ειναι να διατηρησω τον εξωτερικο ελεγχο και να τον επεκτεινω προς τα μεσα, αλλα καθε φορα που μου συμβαινει αυτο το κατι δυσαρεστο και θα αντιδρασω με τον ιδιο εκρηκτικο (εσωτερικως) τροπο, εχω παντα μια υποβοσκουσα μικρη φοβια. Τι θα γινει αν καποια φορα δεν καταφερω να διατηρησω τον ελεγχο? Θα τρελλαθω? Η θα μου συμβει κατι αλλο? Θα επιστρεψω στην καταθλιψη, απο την οποια με τοσο κοπο απαλλαχτηκα?
Αποταθηκα σε ψυχολογους (αρκετους) που δε με καλυψαν. Τα επιχειρηματα τους μου ακουγονταν γελοια και παιδιαστικα και μπορουσα ανετα να τα αντικρουσω. Τα φαρμακα τα εχω αποκηρυξει εδω και χρονια. Ολα ανεξαιρετως. Εξ άλλου, δε θελω να απαλλαγω απο τα συναισθηματα μου εν συνολω. Μονο απο την υπερβολη...
Υπαρχει καποιο βιβλιο σχετικο? Καποιος αλλος τροπος ίσως? Αν εχετε κατι υπ οψιν σας, παρακαλω ενημερωστε με γιατι εχω κουραστει απιστευτα απο τον εαυτο μου.. Και να σκεφτειτε πως πριν την καταθλιψη, ημουν πραγματικα ενας πολυ ψυχρος, σχεδον αναισθητος, και υπερβολικα εγωιστης ανθρωπος... Δε με αναγνωριζω...

Να τρελαθεις αποκλειεται γιατι κανεις απο εδω δεν τρελάθηκε.Εχεις μπει σε μια διαδικασια να προσπαθεις να ελεγχεις ολα τα συναισθηματα σου.Ομως η λογικη δεν μπορει να τα ελεγξει διοτι ειναι πιο ισχυρα.Δοκιμασε να απομακρυνεις τις σκεψεις που \'ξυπνουν\' αυτα τα αρνητικα συναισθηματα.Αστα ελευθερα.Για να απομακρυνεις τις σκεψεις αυτες υπαρχουν πολλοι τροποι που εφαρμοζουν οι ψυχολογοι αλλα σε γενικες προσπαθησε να τις εκλογικευσεις και αστες να φυγουν μετα χωρις να πιεζεσε να τις βγαλεις απο το κεφαλι σου γιατι ετσι δεν θα βγουν.
Απο οσα λες ,αν θες την υποκειμενικη αποψη μου,πιστευω πως ο θανατος της φιλης σου σε σοκαρε και σε εκανε να δεις καποια πραγματα που αγνοουσες λογω της προσωπικοτητας που ειχες.

Ευχαριστω για την απαντηση. Δεν ηταν μονο το σοκ που με εφερε εκει που βρεθηκα αλλα και οι ενοχες. Το κοριτσι εκεινο το θεωρουσα μικροτερη αδελφη μου, και την ειχα θεσει υπο την προστασια μου. Λιγες μερες πριν πεθανει ημουν μαζι της, και μπορουσα να μεινω κι αλλες (το αρχικο προγραμμα ηταν να φυγω 2 μερες μετα την ημερα που πεθανε), αλλα προτιμησα να επιστρεψω Ελλαδα για να περασω μερικες ευχαριστες μερες με το συντροφο μου. Αν ειχα μεινει, ισως δε θα γινοταν αυτο που εγινε. Η θα ειχα καταφερει να την προστατεψω..