Σας εχω ζαλισει αλλα εχω προβλημα και θελω συμπαρασταση ρε σεις
προχτες ημουνα εξοχικο και επαιζα με κατι γατακια, δεν με απασχολουσε κατι και εκει που καθομουνα στην καρεκλα με επιασε σκοτοδυνη και ναυτια και ιδρωσα παρα πολυ και δεν μπορουσα να αναπνευσω και τα αυτια μου βουλωσαν και βουιζανε, ημουν στο τσακ να λιποθυμισω και να πεσω κατω και σηκωθηκα και εκανα εμετο απο το αγχος μου. ειχα ζαλαδα για ωρα και αγχος πολυ!
επισης μεσα σε ολο αυτο φοβαμαι παλι να βαλω τα ρουχα μου επειδη ψαχνω αλλαγες πανω μου και φοβαμαι μην τυχον κατι μου ειναι πιο στενο και με εχει πιασει θλιψη παλι και παραλιρισμος που δεν ξεχνιεται. σκεφτομαι συνεχεια βασανιστικα πραγματα και κανω συγκρισεις απο φωτος και πιστευω πως ολοι με κοροιδευουνε. δεν εχω εικονα του εαυτου μου οταν περπαταω και προσπαθω να με προσδιορισω και δεν γινεται και βασανιζεται παλι το μυαλο μου
δεν ξερω αν τρωω πολυ η λιγο.
φοβαμαι να βαζω τα ρουχα μου και ζηλευω ολες τις κοπελες στον δρομο!
και φυσικα με εχει πιασει τρομερη τσαντιλα και σκεψεις σαν να μην τις κανω εγω και πονοκεφαλοι και σκεψεις πως μιλανε για μενα στον δρομο η στην παραλια βλεποντας βλεμματα κοσμου και δεν ξερω αν κοιτανε εμενα η οχι ομως κρατιεμαι να μην τους πω τπτ. κ αν ειναι αληθεια? σκεφτομαι ωωωρες μετα αν τελικα ηταν αληθεια η η ιδεα μου και με τρωει που δεν μπορω να σιγουρευτω με τιποτα!
αυριο εχω γιατρο απο που να αρχισω και που να τελειωσω με εχει πιασει ζαλαδα τρελλη και συνεχεια σκεφτομαι τα ρουχα μου!!!!!!μακαρι να χα καποιον να με πεισει πως δεν ειναι αυτο που βλεπω σε καθρευτη, αλλα αμα ειναι? πως θα σιγουρευτω? αμα ειναι τελικα αυτο που βλεπω και που δεν μαρεσει? μερικες φορες με παρηγορει η σκεψη πως δεν ειμαι οπως με βλεπω εγω, αλλα αμα τελικα ειμαι? πως θα ξερω σιγουρα
φοβαμαι να ντυθω και να βγαλω φωτογραφιες και οταν βγαινω εξω εχω αγχος και κοιταω γυρω γυρω μου
βοηθεια πλζ