Γεια σας, παιδια! Ειναι η δεύτερη φορά που νοιώθω την ανάγκη να γράψω στο forum. Ελπίζω να βρείτε το θέμα μου πιο κοντά στα ενδιαφέροντά σας αυτή τη φορά. Το έχω περισσότερη ανάκη!:)
Εδώ και πολύ καιρό νοιώθω μεγάλη μοναξιά. Στους φίλους μου προσπαθώ να μην το δείχνω, γιατί έχουν και αυτοί τα προβλήματά τους. Ισα-ίσα, έχουν μάθει να τους ακούω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποιοι από αυτούς δεν θα ήταν πρόθυμοι να μου συμπαρασταθούν. Εν μέρει το κάνω απο εγωισμό, να μην φανώ αδύναμος. Αλλά καποιες φορές αφήνομαι και πιστέυω ότι αν το έκανα με μεγαλύτερη συχνότητα, θα γινόμουν κουραστικός.
Κατά καιρούς προσπαθώ να ανέβω ψυχολογικά...αλλά μου ειναι απίστευτα δύσκολο. Και έχει σχέση με τον προσδιορισμό της θέσης μου μέσα στον κόσμο. Νοιώθω ότι δεν ελέγχω τις σχέσεις μου και τη ζωή μου. Ότι έχω γεννηθεί κάτω από άσχημο αστρο!:) Αισθάνομαι μετέωρος σε πολλά πράγματα...αλλά το κυριότερο είναι τα προσωπικά μου. Μου λείπει πολύ η αίσθηση του οτι ανήκω κάπου, ότι έχω έναν δικό μου άνθρωπο δίπλα μου. Βασικά, δεν με έχει αγαπήσει ποτέ κανένας (αν και έχω κάνει σχέσεις, έστω λίγων μηνών)...και είμαι ήδη 26. Και έγω πια δύσκολα νοιώθω κάτι...άλλωστε, δεν προλαβαίνω...τελειώνουν όλα πριν κάν αρχίσουν. Νοιώθω ότι κάτι τέτοιο με αδικεί...και ας είναι αυτό που λέω ό,τι πιο εγωιστικό έχω πει ποτέ στη ζωή μου! Δεν είμαι ιδιαίτερα όμορφος, αλλά νομίζω ότι τα υπόλοιπα στοιχεία μου είναι αρκετά καλά για τον χώρο στον οποίο κινούμαι. Έχω συμπαθητικό παρουσιαστικό, αρκετή μόρφωση και μεγάλη εσωτερική ανησυχία και ειμαι ευγενικός, πιστός και δίνω πολλή έμφαση στις ανάγκες των άλλων. Όμως, δεν κάνω προσπάθειες να προβάλλομαι (κοινώς, δεν θέλω να πουλάω μούρη, δεν γουστάρω να φοράω το μυστήριο γυαλί, να αλλάζω συνέχεια κινητά και να κοιτάζω με υπεροπτικό ύφος τους άλλους). Μου αρέσει να δέιχνω τι είμαι απο τη δουλεία μου, τη συμπεριφορά μου, το βλέμμα μου. Κοιτάζω τους άλλους στα μάτια με καθαρότητα και στενοχωριέμαι που την απουσία διάθεσης εκ μέρους μου για προβολή και ανταγωνισμό, πολλοί την εκλαμβάνουν ως αδυναμία.
Ουσιαστικά, έχω νοιώσει κάποιες φορές να μου λένε οι άλλοι με το βλέμμα τους \"ok, καλό παιδί είσαι, συμπαθητικό παιδί είσαι..αλλά μας την σπάς...μας χαλάς την πιάτσα\" Νομίζω αυτό με πεισμώνει και με κάνει να μην θέλω ακόμη περισσότερο να γίνω σαν τους άλλους. Και έτσι νοιώθω όλο και πιο μόνος. Μόνο η κολλητή μου μπορώ να πώ ότι με πιάνει...δίνω πολλή έμφαση στην ηθική, στην καλοσύνη (έμπρακτη, όχι στα λόγια) και πραγματικά πιστέυω ότι ο γύρω κόσμος μπορεί εύκολα να με χαρακτηρίσει μα...κα! Εκεί είναι που σπάζομαι πιο πολύ. Θέλει δύναμη να είσαι συνειδητά μα..κας! Αλλά οι πιο πολλοί έχουν βρεί τον εύκολο δρόμο για την πάρτη τους! Και όντας ομοφυλόφιλος...είμαι ακόμη πιο απομονωμένος...καθώς η κοινότητά μας σε μεγάλο βαθμό έχει ένα δικό της εσωτερικό ρατσισμό μεταξύ των ωραίων και των \"δευτερότριτων\". Αν δεν είσαι γυμνασμένος, fit, άτριχος και με πολύ όμορφα χαρακτηριστικά δεν μετράς. Και αν επιδιώξεις κάτι με κάποιον πιο κοντά στα μέτρα σου, θα πρέπει να ξεπεράσεις τα χίλια δυο complex κατωτερότητας ή ανασφάλειας που έχει για την ομοφυλοφιλία του και την αντίδραση του κοινωνικού περίγυρου ή την ρηχότητα των συναισθημάτων του και την ανάγκη για αποκλειστικά σεξουαλική έκφραση της επαφής. Και είναι περιττό να πώ ότι ο σνομπισμός δεν γνωρίζει καν εμφάνιση...διότι λίγοι έχουν συναίσθηση της πραγματικής τους εικόνας..κοινώς, ακόμη και οι λιγότερο όμορφοι (για να μην πω άσχημοι) διαστρεβλώνουν ηθελημένα την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους κατά το δοκούν, και αυτό το ονομάζουν αυτοπεποίθηση...δεν μπορώ να καταλάβω, τί είδους αυτοπεποίθηση είναι αυτή, όταν στρέφεται κατά των άλλων; Σου φέρονται άσχημα για να τονώσουν τον εγωισμό τους. Μου έχουν δείξει την αδιαφορία τους άτομα που πραγματικά δεν το αξίζουν, που συνέχεια κερατώνουν τους ανθρώπους με τα οποία έχουν σχέσεις, είναι δύστροπα, δήθεν, με σοβαρά εσωτερικά προβλήματα.
Κι όμως, το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχω εγώ...που δεν πείραξα ποτέ κανέναν, που προσπαθώ να φέρομαι με μεγάλη λεπτότητα και ίσως ενοχικά σε ανθρώπους που δεν με ελκύουν και δυσκολεύομαι απίστευτα να τους το ομολογήσω...που προσπαθώ πάντα για το καλύτερο. Η ανταμοιβή μου είναι η κοροιδία εκ μέρους τους...μου λένε ότι τα αναλύω όλα πολύ, ότι σκέφτομαι σαν 36ρης και οχι σαν 26ρης, ότι τους την σπάω. Μα δεν θα συνέβαιναν όλα αυτά αν έβλεπα σωστούς ανθρώπους γύρω μου...δεν είμαι μόνο σοβαρός...οι άλλοι με αναγκάζουν να γίνω για να δώ τι μπορώ να κάνω με αυτούς...αν δεν έβλεπα τους άλλους απο απόσταση απο την παιδική μου ακόμη ηλικία, δεν θα γινόμουν έτσι...δεν αντέχω πια αυτόν τον κόσμο!!! Ειλικρινά...είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο να διαφέρεις απο τους γύρω σου...σε κατασπαράζουν...