Printable View
Καλησπέρα παιδιά..
Θα ήθελα να ακούσω μερικές γνώμες σχετικά με τη φιλία σε μία σχέση. Είχα 2 σοβαρές σχέσεις στη ζωή μου, και οι 2 ξεκίνησαν φιλικά και υπήρχαν πάντα και φιλικά αισθήματα, γεγονός που κατέστησε ιδιαίτερα δύσκολους τους χωρισμούς που επακολούθησαν. Γενικά θεωρώ δεδομένη τη φιλία σε μία σχέση. Μπορεί όμως να υπάρξει σχέση χωρίς φιλία? Είναι το ίδιο δυνατή? Υπάρχει έρωτας χωρίς φιλία? Αρκεί μόνο η σεξουαλική έλξη για να ερωτευθείς κάποιον? Είμαι πολύ μπερδεμένη..
Γιατί μπερδεύεσαι τόσο? όπως το νιώθουμε είναι. Εγώ πιστεύω οτί άσχετα αν μια σχέση αρχίζει μετά από φιλία ή όχι θα πρέπει να υπάρχει. Και τι εννοω!? Εννοώ στο πόσο άνετα νιώθεις να μιλάς για σένα ή για πράγματα που θες να πεις και φοβασαι να τα πεις αλλού ή για θέματα που αφορούν την σχέση σου ή το οτιδήποτε...έτσι το νιώθω εγώ τουλάχιστον χωρίς αυτό να σημαίνει οτί δεν υπάρχει το ερωτικό στοιχείο.
Συμφωνω και έχω να τονίσω κάτι, σε μια σχέση για να είναι είναι "σωστη" όπως εκλαμβάνει βέβαια το "σωστή" ο καθένας μας θα πρέπει να στιρίζεται σε 2 βασικα θεμέλια τον σεβασμό και την αμοιβαία εμπιστοσυνη... Οταν έχεις μια φίλια συνήθως έχεις και τα 2 απο αρχής και εαν έρθει και το ερωτικό κομμάτι στην επιφάνεια κατα εμένα είναι υπερ και των δυο πλευρών καθώς ξεκινάτε μια σχέση απο γερά θεμελια....ότι έρχεται μετά έιναι απλά ένα τουβλάκι ώστε να γίνει πιο ανθεκτική η σχέση στο "χρονο"...Quote:
Originally Posted by Christina82
Σωστά και για μένα ζαφειρια!
ΣΙΓΟΥΡΑ αρκει η σεξουαλικη ελξη για να ερωτευθεις καποιον.Quote:
Originally Posted by AntC
αλλα ειναι το πληθος και το βαθος τωων συναισθηματων που θα αναπτυχθουν (αν αναπτυχθουν) που θα καθορισει την ποιοτητα και την μακροβιοτητα και την σημασια αυτης της σχεσης...
δεν νομιζω οτι οι σχεσεις σου ηταν σημαντικες γιατι ΠΡΟΓΗΘΗΚΕ φιλια, αλλα γιατι υπηρχαν σημαντικα συναισθηματα, ασχετως σειρας...εμφανισεως
γιατι σε απασχολει τοσο το διαδικαστικο ομως? σχεσεις υπαρχουν οσες και ζευγαρια...
οταν ερτωευεσαι, το ξερεις μια χαρα και τοτε δεν καθεσαι να μετρησεις ποση φιλια υπαρχει αναμεσα σας.. αν υπαρξουν κι αλλα περα απο την ελξη και το σεξ, καλς να ερθουν, αλλα δεν χρειαζεται ουτε αγχος, ουτε σειρα η στεγανα σε αυτα...
Νομίζω οτι ο λόγος που με απασχολεί το ζήτημα είναι γιατί θεωρώ οτι όταν υπάρχει φιλία, αίσθημα οικειότητας και ανθρώπινης αγάπης απο την αρχή, είναι πιο δύσκολο να σε κοροιδέψει ο άλλος, να σου πει ψέματα και να σε εξαπατήσει. Στην κοινωνία που ζούμε δυστυχώς δεν ξέρεις ποιον να εμπιστευτείς και ποιον όχι, η πραγματικότητα σε διαψεύδει συνεχώς. Ισως ο έρωτας απο μόνος του να μη γεννά τα ίδια αισθήματα σεβασμού απο την αρχή όπως η φιλία. Και πάλι αυτές είναι μόνο μερικές σκέψεις μου, δεν ξέρω αν ευσταθούν και γι άλλους ανθρώπους.
Αν για σένα είναι απαραίτητο να μοιράζεσαι περισσότερα σε μία σχέση, τότε δε νομίζω πως η γνώμη μου έχει τη δυνατότητα να σου προσφέρει κάτι. Για κάποια μπορεί να είναι, για άλλη όχι. Αλλά ακόμη και σχέσεις που ξεκινάνε με υποδομή τη φιλία μπορεί να έχουν δυσάρεστη κατάληξη και όσες ξεκινάνε έχοντας ως κύριο χαρακτηριστικό το πάθος να αλλάξει στην πορεία ο προσανατολισμός τους. Δε νομίζω πως μπορούμε με γενικούς κανόνες να εκφράσουμε τη μοναδικότητα καθεμίας σχέσης και τα ξεχωριστά της.
rainandwind εσυ δε νιώθεις την ανάγκη να μοιράζεσαι περισσότερα σε μία σχέση?
Συμφωνώ, σίγουρα με γενικότητες δε μπορει να βγεί κανένα συμπέρασμα, ειδικά σε ζητήματα τόσο ειδικά που εξαρτώνται απο πολλούς παράγοντες. Απλώς θα θελα ν ακούσω γνώμες άλλων ανθρώπων, βασιζόμενες στις εμπειρίες του καθενός. Ο καθένας βάσει των βιωμάτων του βγάζει τα συμπεράσματα του. Για μένα είναι ξεκάθαρα τα πράγματα, ξέρω τι θέλω απο μία σχέση, απλά στην προσπάθεια μου να καταλάβω τους τριγύρω μου, μπαίνω σε προβληματισμούς. Στην τελική κάθε καινούργιος άνθρωπος στη ζωή μας είναι ένα νέο κεφάλαιο και πεδίο προς εξερεύνηση. Τουλάχιστον εγώ έτσι το εκλαμβάνω.
Θα ήθελα ο άνθρωπος που έχω δίπλα μου να είναι και ένας πιστός φίλος που μπορώ να στηριχτώ στα δύσκολα και να εξομολογηθώ τα πάντα. Αλλά το βλέπει όλος ο κόσμος?
δεν εχω πιασει ακομα την ριζα του προβληματισμου σου..Quote:
Originally Posted by AntC
αν σε καταλαβα σωστα,
εγω παλι πιστευω οτι ειναι θεμα ιεραρχισης των "θελω" μας.
ελεγε καποτε μια ηρωιδα σε μια σπουδαια γερμανικη ταινια:
"και γιατι το διαρκω ειναι καλυτερο απ το φλεγομαι?"
αν εσενα το κυριαρχο ζητουμενο σου ειναι να μην σε κοροιδεψουν οπως λες, αν το παθος και η ενταση ειναι δευρερευοντα και θα ηθελες να τα ζησεις μονο σε περιβαλλον απολυτης εμπιστοσυνης και σεβασμου, τοτε ναι, οσο περισσοτερο ξερεις τον αλλο, τοσο πιο εξασφαλισμενα ειναι ολα αυτα..
το κακο ομως ξερεις, ειναι, οτι καποιες εννοιες ειναι ασυμβατες μεταξυ τους...
ετσι , το παθος, δυστυχως, φθεινει στην μεγαλη εξοικειωση και την απολυτη σιγουρια...
αυτο δεν σημαινει οτι οταν αυτα ερθουν, η σχεση ειναι καταδικασμενη.
αν υπαρχουν και αλλα επιπεδα επικοινωνιας, θα επιβισει, και θα γινει αλλα υπεροχα πραγματα..
αν δεν υπαρχουν , θα σβησει.
αλλα οταν θελεις να καθορισεις απο την αρχη το ασφαλες πλαισιο, για να μην πληγωθεις, για να μην εξαπατηθεις, τοτε πιθανοτατα να στραγγαλισεις τον αυθορμητισμο και την ενταση ενός μεγαλου παθους για μια εκβαση ετσι κι αλλις ανεξελεγκτη!!!
Ξερεις, η εντυπωση μας ότι μπορουμε να ελεγχουμε τους αλλους, η τις σχεσεις μας, απλα είναι μια ψευδαισθηση ;)
Στην πραγματικοτητα, όταν ερχεται ο ερωτας, δεν μας ρωταει ουτε αν προλαβαμε να γινουμε φιλοι ουτε αν ειμαστε σιγουροι. κι όταν φευγει, δεν κλεινει ουτε την πορτα, οσο και να εχουμε προσπαθησει…
Πολύ καλές οι παρατηρήσεις της Remedy. Και αφού οι γενικεύσεις είναι άχρηστες, θα μιλήσω σε προσωπικό επίπεδο. Από μικρή έζησα σε περιβάλλον όπου ενδοοικογενειακές συγκρούσεις και ανισορροπίες κυριαρχούσαν με αποτέλεσμα να αισθάνομαι ακόμα και τώρα μια αστάθεια, σαν ακροβάτης που προσπαθεί να ισορροπήσει σε τεντωμένο σκοινί. Να τονίσω ότι δεν είναι τόσο η αυτοπεποίθηση μου (η οποία κυμαίνεται σε καλά επίπεδα) αλλά η διαρκής πολλές φορές αίσθηση ότι η γη από κάτω μου ταρακουνιέται και στο επόμενο βήμα θα πέσω...Μου έλλειψε η πατρική αγάπη και αυτός είναι ένας από τους λόγους που ανέπτυξα και κατάθλιψη αργότερα. Αν προσθέσεις και το γεγονός ότι είμαι μοναχοπαίδι τότε καταλαβαίνεις εύκολα το ψυχικό μου υπόβαθρο αυτή τη στιγμή. Τεράστια έλλειψη επικοινωνίας και μοναξιά νομίζω πως με κάνουν να έχω ανάγκη την φιλία μέσα σε μια σχέση όσο τίποτα άλλο και ειλικρινά αισθάνομαι την ψυχή μου σαν διψασμένο χώμα που περιμένει την βροχή. Βέβαια, εξίσου σημαντικά είναι ο έρωτας και το πάθος και περιμένω ανυπόμονα να τα βιώσω κάποια στιγμή, αν και δεν πρέπει γιατί αυτό έρχεται αυθόρμητα. Γενικότερα θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση. Πίστευα πως οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται μέσα από την γοητεία του μυστηρίου του αγνώστου, της διαφορετικότητας και της ανασφάλειας που σε κάνουν να αισθάνεσαι (καταλαβαίνεις με ποια έννοια), πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει ήδη μ' αυτούς που θεωρούμε φίλους και τους γνωρίζουμε καλά. Προς έκπληξη μου ανακάλυψα γύρω μου φιλίες χρόνων οι οποίες μετεξελίχθηκαν σε σχέση χωρίς να στερούν από τους 2 συντρόφους τη χαρά του πάθους. Αυτό εμπεριέχει ακόμα ένα καλό. Ενώ τα περισσότερα ζευγάρια παλεύουν για να γίνουν φίλοι και συνήθως κερδίζει ο εγωισμός και ο ανταγωνισμός, αυτοί προυπήρχαν ως φίλοι και η σχέση τους έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να κρατήσει στο χρόνο. Όπως προαναφέρθηκε, οι σχέσεις είναι όσα είναι και τα ζευγάρια και υπάρχουν όλα τα ενδεχόμενα.
Καθώς με ρωτάς αν έχω την ανάγκη να μοιράζομαι περισσότερα πράγματα, σου λέω πως τώρα πια ναι. Όμως νομίζω πως παίζει ρόλο και σε ποια φάση ζωής βρίσκεται κάποια, τι κουβαλάει από βιώματα, η προσωπικότητα, ακόμη και ο παράγοντας τυχαιότητα βάζει το κατιτίς του. Όμως με τον άνθρωπο που περνάω ώρες μαζί του, προτιμώ να είναι ώρες που θα ακουμπάνε και οι προσωπικότητές μας και τα γούστα μας. Γενικά, διαπίστωσα ότι παρόλο που αρκετοί υποστηρίζουν πως όσο μεγαλώνει κανείς κάνει εκπτώσεις, πιστεύω πως αυτό δεν ισχύει. Όσο μεγαλώνεις και γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου, τόσο ανεβαίνουν και τα θέλω σου από μία σχέση. Νομίζω επόμενο.
απ' ότι έχω καταλάβει το πρόβλημα σου είναι μη προδωθείς από τον φίλο σου και νομίζεις πως αν χτίσεις μια γερή φιλία, θα ξορκίσεις αυτό το ενδεχόμενο.
Εγώ πάλι πιστεύω πως αν κάποιος είναι κακής ποιότητας ώστε να φτάσει να σου φερθεί άσχημα, όσο φίλη του και να είσαι, θα το κάνει, δεν θα διαστάσει, οπότε ξεκίνα αξολογώντας τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου.
Το να τον κάνεις κολλητό, το μόνο που θα σου προσφέρει ειναι να χαθεί η μαγεία και το πάθος, που όπως είπε και η ρεμ είναι έννοιες που δεν συμβαδίζουν με τη βαθιά και ειλικρινή φιλία...:)
Κάνει εκπτώσεις σε σχέση με το "ονειρικό" μοντέλο που είχε στο μυαλό του σε νεαρή ηλικία. Μεγαλώνοντας όμως αλλάζουμε μυαλά άρα και επιλογές. Είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι και γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τα θέλω μας, οπότε συμφωνώ ότι ο ώριμος έρωτας είναι καλύτερος. Και το γεγονός ότι δεν θα βρώ τον "πρίγκηπα" που είχα στο μυαλό μου στα 18 δεν νομίζω να είναι αρνητικό.Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Εγώ πάλι θα ρωτήσω το εξής: σε μια σχέση που τώρα ανθίζει και εξελλίσεται, είναι πιο σημαντικό για εσένα το πάθος ή η φιλική σχέση;
Ο κολλητός μου στη Θεσσαλονίκη είναι ένας γλυκύτατος καφρούλης! Βρίζει ασύστολα όταν οδηγάει, ρεύεται και κάνει και διαγωνισμούς με τους άλλους φίλους μας στην ανταλλαγή οποιουδήποτε ήχου, αερίου ή μυρωδιάς, καπνίζει σαν φουγάρο και βάζει πλυντήριο όταν του τελειώσουν οι μπλούζες... και όταν είμαι μαζί του διακοπές γίνομαι και εγώ μια καφρούλα! Ούτε αποτρίχωση κάνω, ούτε με νοιάζει που τα ρούχα μου δεν είναι σιδερωμένα, ούτε ξέρω που είναι η βούρτα των μαλλιών μου, και πίνουμε και τα κέρατά μας και αρχίζουμε τα καραόκε στη μέση του δρόμου (ΔΗΜΗΤΡΗ Χ. ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΡΕ ΤΑΚΙΜΙ)
Όταν είναι με την κοπέλα του όμως, χωρίς να αλλάζει προσωπικότητα, αλλάζει στυλ και συμπεριφορά, χτενίζεται, λέει συγνώμη όταν ρεύεται, μέχρι και πουκάμισο φοράει! Το ίδιο και εγώ (την έχουμε κάνει αυτή την συζήτηση όταν, μέσα στην τρελή χαρά και τα λουλούδια αν με πιάνεις, λέγαμε μήπως τα φτιάξουμε μεταξύ μας). Δεν είναι επειδή πιστεύουμε ότι το ταίρι μας μπορεί και να μην εγκρίνει την καφροειδή συμπεριφορά, αλλά επειδή το χύμα που έχεις με έναν φίλο πολλές φορές σκοτώνει το μυστήριο που περιβάλλει τον έρωτα και το πάθος (οι φορές που το ενισχύει είναι δυστυχώς πολύ λιγότερες). Συμφωνώ και εγώ με τις προλαλήσασες ότι δεν είναι ούτε εύκολο ούτε πολλές φορές προτιμότερο να μοιράζεσαι τα πάντα με έναν μόνο άνθρωπο, το αγόρι/κορίτσι σου, γιατί διαφορετικές εμπειρίες και συμπεριφορές καλλιεργούν διαφορετικά αισθήματα (με μεγαλύτερη ακόμα διαφοροποίηση ανάλογα το άτομο).
Η απόλυτη άνεση και ελευθερία που μοιράζεσαι με έναν κολλητό σου δύσκολα μεταφέρεται και σε μια σχέση. Συνήθως με τους φίλους μας ανοίγουμε τον εαυτό μας όποιος και αν είναι, με τη σιγουριά ότι ακόμα και τα κομμάτια μας που θέλουν δουλειά δε θα τους ξενίσουν. Με τον ερωτικό μας σύντροφο έχουμε μια ιδέα για τον εαυτό μας που θέλουμε να του καλλιεργήσουμε, θέλουμε να μας βλέπει και να μας θεωρεί Χ και Ψ πράγματα, τα οποία τουλάχιστον στην αρχή φροντίζουμε να τα ενισχύσουμε... αλλά να συγκρούονται με άλλα χαρακτηριστικά μας που θέλουμε να μετριάσουμε, να αλλάξουμε, να εισάγουμε αργότερα στη σχέση ή στα οποία απλά πιστεύουμε ότι δε θα ταιριάξουμε με το ταίρι μας. Γιατί να πρέπει να καλύπτουμε όλες μας τις ανάγκες και να ικανοποιούμε όλες μας τις επιθυμίες από ένα μόνο άτομο; Δεν είναι λίγο ανέφικτο;
That being said, love is the greatest motivator.
...κάποιος πλανήτης είναι στο ζώδιό μου, δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η διάθεση να εκφράζω την αντίπερα όχθη τελευταία.
that's all folksQuote:
Originally Posted by Gypsy Cello