Χειριστική συμπεριφορά-κυκλοθυμία

Ψάχνω να βρώ πώς μπορώ να βοηθήσω τη μητέρα μου.Μίλησα τηλεφωνικά με ψυχίατρο και μου είπε πως πρέπει να την αναλάβει ψυχολόγος ή νευρολόγος και η συμπεριφορά της λέγεται χειριστική.Δεν τόλμησα να της πω για ψυχολόγο-είναι αρνητική- και όταν την έπεισα να πάμε σε νευρολόγο μετα από λίγες ώρες μου είπε να ακυρώσω ραντεβού.
Από μικρό παιδί θυμάμαι τους γονείς μου να μαλώνουν.Όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο χειρότερα ήταν.Πριν 8 χρόνια μετά από έναν καβγά δήλωσε πως ήπιε ασπιρίνες.Οι γιατροί μετα την πλύση στομάχου είπαν πως δεν βρέθηκαν ίχνη ασπιρίνης.Κλαίει όταν ζωρίζεται η κατάστασή, μετά από κάθε καβγά συμπεριφέρεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα, δεν συμορφώνεται με τις παρακλήσεις των παιδιών της που δεν αντέχουν άλλο.Δεν υπόσχεται ότι θα προσπαθήσει.Είναι αρνητική να κάνει ιατρικές εξετάσεις και τώρα τελευταία πιστεύει πως το ένα από τα δυο της παιδιά αγαπά περισσότερο τον πατέρα και όχι αυτήν.Εχει αυπνίες και χρόνια πίνει τα stilnox δεν πείθεται να τα αλλάξουμε. Φοβάμαι και δεν θέλω να την αφήσω αβοήθητη.Τι να κάνω;

Η συμπεριφορά της μητέρας σου από τα λίγα που αποτυπώνεις εδώ, μου φαίνεται σαν συμπεριφορά μικρού παιδιού. Σου΄εξήγησε ο ψυχίατρος τι εννοεί με τον όρο χειριστική συμπεριφορά;

Σε καταλαβαινω απολυτα και εγω ετσι μεγαλωσα..ολη μερα μαλωναν ασχημα και το βραδυ ολα καλα..μια ζωη εχει ψυχοσωματικα η μητερα μου,περασε κ απο καρκινο και παλι δεν αλλαξε τρελαινεται για ανοησιες και δεν θελει να παει σε ψυχολογο...να της μιλησεις και να της πεις οτι σε στεναχωρει η συμπεριφορα της και δεν αντεχεις να τη βλεπεις ετσι.ισως συγκινηθει και αποφασισει να δει καποιον ειδικο...της εχεις πει τι αισθανεσαι?παντως εμενα η ψυχιατρος μου ειπε οτι οι γονεις μου ειναι αρκετα μεγαλοι και θα πρεπει πια να ξερουν να βοηθουν τον εαυτο τους,μου ειπε να κοιταξω λιγο και τον εαυτο μου που ειμαι χαλια απο ολα αυτα...

Quote:

---

Originally Posted by kako papaki

Σε καταλαβαινω απολυτα και εγω ετσι μεγαλωσα..ολη μερα μαλωναν ασχημα και το βραδυ ολα καλα..μια ζωη εχει ψυχοσωματικα η μητερα μου,περασε κ απο καρκινο και παλι δεν αλλαξε τρελαινεται για ανοησιες και δεν θελει να παει σε ψυχολογο...να της μιλησεις και να της πεις οτι σε στεναχωρει η συμπεριφορα της και δεν αντεχεις να τη βλεπεις ετσι.ισως συγκινηθει και αποφασισει να δει καποιον ειδικο...της εχεις πει τι αισθανεσαι?παντως εμενα η ψυχιατρος μου ειπε οτι οι γονεις μου ειναι αρκετα μεγαλοι και θα πρεπει πια να ξερουν να βοηθουν τον εαυτο τους,μου ειπε να κοιταξω λιγο και τον εαυτο μου που ειμαι χαλια απο ολα αυτα...

---

Της έχω μιλήσει, βλέπει ότι υποφέρουμε, αλλά ισχυρίζεται πως και αυτή δεν αντέχει άλλο.Ο ψυχίατρος μου το πε ξεκάθαρα πως δεν χρήζει ψυχιατρικής παρακολούθησης. Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα: από τη μια δε θέλω να είναι δυστυχισμένοι οι γονεις μου από την άλλη, τσατίζομαι με τον εγωισμό τους γιατί δεν σκέφτονται τα παιδιά τους.Εχω αρχίσει να πιστεύω πως είμαι στην αρχή της κατάθλιψης.Μου κάνει καλό η κουβέντα μαζί σας, ευχαριστώ.

Χειριστική συμπεριφορά έχουν κυρίως τα παιδιά, όπου με διάφορα τεχνάσματα, κλάμα, πείσμα προσπαθούν να απαιτήσουν κάποια πράγματα από τους γονείς.Χειριστικοί ενήλικες είναι τα άτομα που με τη συμπεριφορά τους εκμεταλλεύονται τους συνανθρώπους τους.

Τότε θα έπρεπε να σου πει και πως μπορείς ν' αντιμετωπίσεις αυτή τη συμπεριφορά.

Μην καθεσαι και στεναχωριεσαι και ψαχνεις τροπους να βρεις εσυ λυση στο προβλημα..Ποσο χρονων εισαι αν επιτρεπεται?Με το να τηλεφωνεις και να ψαχνεις λυση κανεις αυτο που θα πρεπε να κανουν οι γονεις σου.Δηλαδη παιρνεις τη θεση γονεα.Επομενο ειναι να μελαγχολεις και να παθεις και καμια καταθλιψη..Μαλωνουν συχνα?Αν καποιος δεν θελει να βοηθησει τον εαυτο του γιατι να το κανεις εσυ?Στο τελος θα ανησυχεις για ολους,θα στεναχωριεσαι και θα παθεις οτι επαθα..Συνηθως αυτες οι καταστασεις στο σπιτι οδηγουν στο να εχεις και εσυ προβληματα στις σχεσεις σου..Παρ τα ολα αυτα σαν μαθημα ζωης ωστε να μην κανεις τα ιδια λαθη.Οσο για τους γονεις σου μεγαλωνοντας ισως σταματησουν να μαλωνουν..αλλα παντα ετσι θα φερονται σαν παιδια.Ξερω οτι σε πληγωνει ειναι να σαν να νοιαζονται μονο για τη σχεση τους και το πως να μαλωνουν και οχι για καποιον αλλο.παντως οταν λεω στους δικους μου οτι με πειραζε αυτη η συμπεριφορα τους με βγαζουν τρελη και λενε σιγα μωρε μεταξυ μας μαλωναμε...δεν βγαζω ακρη..

mrtheo, γεια :)

Ξέρεις, αυτό που είπε ο ψυχίατρος στο kako papaki είναι πολύ σωστό, να κοιτάξεις δηλαδή και λίγο τον εαυτό σου, γιατί οι γονείς ναι,
θα πρέπει πια να ξέρουν να βοηθούν τον εαυτό τους, αλλά δυστυχώς αυτό δεν ισχύει πάντα.
Ίσως, σε κάποιες περιπτώσεις, και να μην έμαθαν ποτέ να τον βοηθούν..

Για μένα, πάντως, είναι σημαντικό σε πρώτη φάση το ότι μπορείς και διακρίνεις / αναγνωρίζεις πως η συμπεριφορά της μητέρας σου είναι χειριστική.
Είναι μητέρα σου και καταλαβαίνω ότι ανησυχείς, όμως η χειριστική συμπεριφορά έχει συχνά τη γεύση μια επίθεσης -καμουφλαρισμένης βέβαια- ή μιας παραβίασης, όπως το έχω βιώσει εγώ.

Προτείνω να την ''πιάσεις'' με το καλό, να της μιλήσεις ξανά και ξανά με ήρεμο τρόπο για τις συνέπειες που έχει η συμπεριφορά της,
για το πόσο θα τη βοηθούσε να στραφεί στη βοήθεια και την υποστήριξη ενός ειδικού.
Αν και πάλι δεν υπάρξει καμιά βελτίωση στις μεταξύ σας σχέσεις σκέψου ότι το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξει η μητέρα σου,
αλλά να χτίσεις εσύ τις αντιστάσεις σου, να θέσεις τα όριά σου απέναντι στους χειρισμούς της.

Όχι ότι αυτό είναι εύκολο, προσπάθησε όμως συνειδητά να μάθεις να λες όχι, χωρίς να νιώθεις ενοχές, επειδή απλά είναι δικαίωμά σου,
προσπάθησε έστω και κάποιες φορές να μην υποκύπτεις στους χειρισμούς της, ή ακόμα και σε μια πρώτη φάση να ντύνεσαι μια ''ουδετερότητα'' απέναντί της.

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

mrtheo, γεια :)

Ξέρεις, αυτό που είπε ο ψυχίατρος στο kako papaki είναι πολύ σωστό, να κοιτάξεις δηλαδή και λίγο τον εαυτό σου, γιατί οι γονείς ναι,
θα πρέπει πια να ξέρουν να βοηθούν τον εαυτό τους, αλλά δυστυχώς αυτό δεν ισχύει πάντα.
Ίσως, σε κάποιες περιπτώσεις, και να μην έμαθαν ποτέ να τον βοηθούν..

Για μένα, πάντως, είναι σημαντικό σε πρώτη φάση το ότι μπορείς και διακρίνεις / αναγνωρίζεις πως η συμπεριφορά της μητέρας σου είναι χειριστική.
Είναι μητέρα σου και καταλαβαίνω ότι ανησυχείς, όμως η χειριστική συμπεριφορά έχει συχνά τη γεύση μια επίθεσης -καμουφλαρισμένης βέβαια- ή μιας παραβίασης, όπως το έχω βιώσει εγώ.

Προτείνω να την ''πιάσεις'' με το καλό, να της μιλήσεις ξανά και ξανά με ήρεμο τρόπο για τις συνέπειες που έχει η συμπεριφορά της,
για το πόσο θα τη βοηθούσε να στραφεί στη βοήθεια και την υποστήριξη ενός ειδικού.
Αν και πάλι δεν υπάρξει καμιά βελτίωση στις μεταξύ σας σχέσεις σκέψου ότι το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξει η μητέρα σου,
αλλά να χτίσεις εσύ τις αντιστάσεις σου, να θέσεις τα όριά σου απέναντι στους χειρισμούς της.

Όχι ότι αυτό είναι εύκολο, προσπάθησε όμως συνειδητά να μάθεις να λες όχι, χωρίς να νιώθεις ενοχές, επειδή απλά είναι δικαίωμά σου,
προσπάθησε έστω και κάποιες φορές να μην υποκύπτεις στους χειρισμούς της, ή ακόμα και σε μια πρώτη φάση να ντύνεσαι μια ''ουδετερότητα'' απέναντί της.

---

Προσπαθώ να είμαι κοντά της, με ουδετερότητα.Τη μια τη λυπάμαι και την άλλη-επειδή κι εγώ είμαι μάνα- αναρωτιέμαι πως μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι και θέλω να μην πατήσω στο πατρικό μου ξανά.Δεν μας πονάει;Είμαι στο στάδιο που προσπαθώ να προστατέψω τον εαυτό μου γιατι όπως σας είπα δεν είμαι καλά.Δεν έχω όρεξη να φροντίσω σπίτι και οικογένειά μου, έχω πολλά νεύρα και πολλές απαισιόδοξες σκέψεις.
Ευχαριστώ!

Quote:

---

Originally Posted by kako papaki

Μην καθεσαι και στεναχωριεσαι και ψαχνεις τροπους να βρεις εσυ λυση στο προβλημα..Ποσο χρονων εισαι αν επιτρεπεται?Με το να τηλεφωνεις και να ψαχνεις λυση κανεις αυτο που θα πρεπε να κανουν οι γονεις σου.Δηλαδη παιρνεις τη θεση γονεα.Επομενο ειναι να μελαγχολεις και να παθεις και καμια καταθλιψη..Μαλωνουν συχνα?Αν καποιος δεν θελει να βοηθησει τον εαυτο του γιατι να το κανεις εσυ?Στο τελος θα ανησυχεις για ολους,θα στεναχωριεσαι και θα παθεις οτι επαθα..Συνηθως αυτες οι καταστασεις στο σπιτι οδηγουν στο να εχεις και εσυ προβληματα στις σχεσεις σου..Παρ τα ολα αυτα σαν μαθημα ζωης ωστε να μην κανεις τα ιδια λαθη.Οσο για τους γονεις σου μεγαλωνοντας ισως σταματησουν να μαλωνουν..αλλα παντα ετσι θα φερονται σαν παιδια.Ξερω οτι σε πληγωνει ειναι να σαν να νοιαζονται μονο για τη σχεση τους και το πως να μαλωνουν και οχι για καποιον αλλο.παντως οταν λεω στους δικους μου οτι με πειραζε αυτη η συμπεριφορα τους με βγαζουν τρελη και λενε σιγα μωρε μεταξυ μας μαλωναμε...δεν βγαζω ακρη..

---

Είμαι 33 ετών με μωρό παιδί.Οι γονείς μου είναι στη δεκαετία των 70 ετών, μεγάλος καβγάς γίνεται γύρω στη μια φορά το μήνα, αλλά όποτε τους βλέπω, με γεμίζουν παράπονα και κατηγόριες ο ένας για τον άλλο.Δεν καταλαβαίνουν το κακό που κάνουν στα παιδιά και στην υγεία τους.Επειδή είχα από μικρή βιώματα, με τον άντρα μου δεν έχουμε πρόβλημα, δεν μαλώνουμε.Δεν ξέρω όμως πόσο θ'αντέξει να με βλέπει σ'αυτή την κατάσταση.

Quote:

---

Originally Posted by mrtheo

Προσπαθώ να είμαι κοντά της, με ουδετερότητα.Τη μια τη λυπάμαι και την άλλη-επειδή κι εγώ είμαι μάνα- αναρωτιέμαι πως μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι και θέλω να μην πατήσω στο πατρικό μου ξανά.Δεν μας πονάει;Είμαι στο στάδιο που προσπαθώ να προστατέψω τον εαυτό μου γιατι όπως σας είπα δεν είμαι καλά.Δεν έχω όρεξη να φροντίσω σπίτι και οικογένειά μου, έχω πολλά νεύρα και πολλές απαισιόδοξες σκέψεις.
Ευχαριστώ!

---

mrtheo, είναι καλή ιδέα να κρατήσεις αποστάσεις για κάποιο διάστημα, όχι μόνο μη πατώντας στο πατρικό σου.. κάτι τέτοιο δε θα βοηθήσει αν συνεχίζει το σαράκι να υπάρχει μέσα σου και να σε τρώει. Εννοώ περισσότερο συναισθηματικές αποστάσεις.

Πόσο κοντά στη μητέρα σου θα μπορείς να είσαι, πόσο θα μπορέσεις να τη βοηθήσεις όταν εσύ η ίδια δεν είσαι καλά;
Και από την άλλη, έχεις και το δικό σου σπιτικό, τη δική σου οικογένεια..

Μη σε στραγγίζεις.. Κράτα τις αποστάσεις σου αυτό το διάστημα αφού το χρειάζεσαι, ξεκουράσου, ζήτησε την υποστήριξη της δικής σου οικογένειας,
για να ηρεμήσεις, να αισθανθείς και πάλι πιο αισιόδοξα.

Δεν είναι δικό σου το θέμα, μην προσπαθείς να την "φτιάξεις". Όχι, τα παιδιά δε γεννιούνται χειριστικά, οι ενήλικες τα διδάσκουν μέσω της συμπεριφοράς τους.
Οπότε, σκέψου και το άλλο. Όταν ζεις με χειριστικούς ανθρώπους, χάνεις την ευκαιρία να ξαναβρείς τον εαυτό σου γυμνό από τα ψέματα. Και κείνη, αν το ήθελε, θα μπορούσε να κάνει το ίδιο. Δε το θέλει ακόμη, ίσως να μην το κάνει και ποτέ. Πολλοί άνθρωποι το πάνε έτσι μέχρι το τέλος. Θέλεις όμως να κάνεις τον κόπο να μας πεις πώς της μιλάτε, όταν δλδ την προσεγγίζετε για να συζητήσετε την κατάσταση, με ποιο τρόπο και ποια λόγια της το παρουσιάζετε? Μπορεί κι εκείνη να φοβάται, να αμύνεται, ξερωγώ.