δεν εχω ορεξη για τιποτα...

καλησπερα! γραφω σε αυτην την κατηγορια γιατι απο διαφορες δημοσιευσεις που εχω βρει στο ιντερνετ πιστευω οτι απο κατι τετοιο πασχω. ειμαι 29 χρονων. εδω και περιπου 10 χρονια απο τοτε που περασα στο πανεπιστημιο αρχισα σταδιακα να χανω την ενεργεια που ειχα απο παιδι. κατα περιοδους απο τοτε ερχονται μερες που δεν εχω ορεξη για τιποτα μονο να κοιμαμαι να τρωω πολυ σχεδον βουλιμικα να καθομαι στο ιντερνετ και την τηλεοραση με τις ωρες. κλαιω σε ασχετες φασεις και για ασημαντους λογους ενω εχω και διαφορα ψυχοσωματικα. (πονοκεφαλους, αναγουλες, διαρροια, κολικους) το τελευταιο ειδικα διαστημα εχω χειροτερεψει μετα απο εναν πολυ ασχημο χωρισμο που ειχα και ενα τρομερο σοκ που περασα και οδηγησε σε αυτον τον χωρισμο. εχω καθημερινα πια αυτα τα συμπτωματα. βγαινω απ το σπιτι μονο οταν ειναι απαραιτητο. εχω κουραστει να ειμαι σε αυτην την κατασταση. νιωθω συνεχως κουρασμενη απογοητευμενη αρρωστη... θελω να βρω την παλια μου ενεργεια να αρχισω να ζω και παλι. τι πρεπει να κανω? σκεφτομαι να επισκεφτω εναν ψυχιατρο αλλα φοβαμαι κιολας γιατι εχω ακουσει διαφορα για τα ψυχοφαρμακα και τις παρενεργειες τους. οι γονεις μου μου λενε οτι δεν εχω τιποτα και οτι τα δημιουργω εγω ολα αυτα και οτι αν ειχα περασει δυσκολα στην ζωη μου θα εκτιμουσα περισσοτερο αυτα που εχω. ισως εχουν δικιο... δεν το θελω να μαι ετσι αληθεια... απλα δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω... εχει καποιος καποια αναλογη εμπειρια μπορει να με κατευθυνει καπως στο πως πρεπει να το αντιμετωπισω? ευχαριστω!

Γεια σου!και γω το ιδιο περιπου προβλημα με σενα εχω και γω σκεφτομαι να παω σε ψυχιατρο αλλα απ την αλλη φοβαμαι γιατι και γω πριν περασω στη σχολη δεν ειχα τετοια θεματα και ημουν πολυ χαρουμενος ανθρωπος!!τεπσα ελπιζω να βοηθηθουμε και οι 2 :)

εσυ ποσο καιρο το εχεις αυτο το προβλημα?

Καλησπέρα Σταυρούλα, τα συμπτώματα που περιγράφεις είναι ενδεικτικά της κατάθλιψης ή δυσθυμίας. Φυσικά να πω ότι δεν πρόκειται για διάγνωση γιατί δεν είμαι ειδικός και πρέπει να προσέχω εδώ. Είναι φυσιολογικό όμως να εκδηλωθεί κάτι τέτοιο μετά από έναν δύσκολο χωρισμό, πόσο μάλλον όταν προυπήρχε μια καταθλιπτκή διάθεση. Οι γονείς πολλές φορές αδυνατούν να διακρίνουν την σοβαρότητα της κατάστασης και ίσως να φοβούνται να παραδεχτούν ότι πρόκειται για ασθένεια. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πας το συντομότερο στον ψυχίατρο και να μην κάνεις το λάθος που κάνουν οι περισσότεροι και που έκανα και ΄γω. Και 'γω φοβόμουν την εξάρτηση από τα χάπια και άλλα πολλά και δεν πήγαινα, με αποτέλεσμα να φτάσει ο κόμπος στο χτένι και να δυσκολεύομαι ν' αντεπεξέλθω στην καθημερινότητα.. Μην ανησυχείς για τα χάπια, θα στα δώσει μόνο αν το κρίνει απαραίτητο και δεν προκαλούν εξάρτηση.

ειχαν αποτελεσμα τα χαπια και η ψυχιατρικη παρακολουθηση γενικα? ειμαι λιγακι δυσπιστη. εχω αρχισει να πιστευω οτι ετσι θα μαι μια ζωη και εχω κουραστει να ειμαι ετσι. ειμαι ακομα 29 χρονων τι θα γινει οταν αργοτερα θα εχω να αντιμετωπισω σοβαρα ζητηματα στην οικογενεια μου και θα πρεπει εγω να στηριζω αλλους ανθρωπους(τα παιδια μου)? χρειαζεται πολλα χρονια για να δεις αποτελεσμα?

Ναι και εγώ σκέφτομαι τις ευθύνες του μέλλοντος αλλά ελπίζω μέχρι τότε να θεραπευτώ. Ψυχοθεραπεία δεν κάνω, μόνο φαρμακοθεραπεία αλλά λένε ότι είναι πιο αποτελεσματικό σε συνδυασμό. Έκλαιγα πάντα εύκολα αλλά τα τελευταία 2,5 χρόνια πέρασα μέσα από ένα σοβαρό καταθλιπτικό επεισόδιο. Κάτω από την επήρρεια της κατάθλιψης ένιωθα συνεχώς κουρασμένη και το σώμα μου βαρύ, έφτασα και στο σημείο να μην μπορώ να συγκεντρωθώ για να διαβάσω ένα βιβλίο..Τους τελευταίους 2 μήνες κάνω μια αγωγή που μ' έχει βοηθήσει πολύ. Τα σωματικά συμπτώματα έχουν υποχωρήσει και από τα ψυχολογικά παραμένει το άγχος και οι εκρήξεις οργής καμιά φορά. Η γιατρός μου, μου είπε ότι ίσως ν' αυξήσουμε την δόση. Πάντως η διαφορά είναι θεαματική.

οκ σ'ευχαριστω. αισιοδοξο ακουγεται αυτο. μακαρι να με βοηθησει και μενα η επισκεψη σε εναν ειδικο. σ'ευχαριστω και ευχομαι και σε σενα γρηγορη ιαση!

Ευχαριστώ κοπέλα μου :)

βασικα ειμαι 7 ετος τωρα και μου εμφανιστηκε στο πρωτο ετος πρωτη φορα αλλα τ ξεπερασα,βοηθησαν παρεες το αγορι κτλ...και στο 4 ετος χωρισα και ξαναερωτευτηκα και εφαγα τα μουτρα μ εχασα και τους φιλους μ γτ παιχτηκαν διαφορα σκηνικα και επεσα πολυ με αποτελεσμα να φτασω 6 ετος να ειμαι μονη και ν χρωσταω ενα καρο μαθηματα :( τωρα ειμαι καλυτερα απο παλια αλλα δεν εχω γινει και τελειως καλα γτ εχω κλειστει πολυ καιρο στον εαυτο μ.....δεν εχω πλεον ουσιαστικες φιλιες,πιεζομαι ν στολιστω και ν βγω για να μην παθω στο τελος και καμια βαρια καταθληψη και προσπαθω να κανω ευχαριστα πραματα αλλα δεν γινεται καμια σπουδαια αλλαγη γι αυτο και γω σκεφτομαι ν παω στον ψυχιατρο μηπως με βοηθησει να βρω 100 τοις 100 τον εαυτο μ......γιατι περναω μαθηματα αλλα δεν μ ανεβαζει ουτε αυτο πλεον ψυχολογικα.........

α ξεχασα ν σου πω οτι και γω ειχα εμφανισει ψυχοσωματικα και τ ξεπερασα με το να διωχνω απο τη ζωη μ οτι με βαρενε και με στεναχωρουσε.βεβαια δν μ φυγανε τελειως γτ εχω ακομα τη σχολη,αλλα με το να κανω στην ακρη οτι με βαρενει και με τ ν πιεζομαι ν βγω εξω και ν βλεπω κοσμο μπορει ν μην εφτασα στο επιθυμητο αποτελεσμα αλλα εκανα αρκετα βηματα μπροστα!

και γω εδιωξα απ την ζωη μου οτι με βαραινε π.χ τον πρωην συντροφο εχω κανει μια καινουρια σχεση με ενα πολυ καλο παιδι που με αγαπαει πολυ και με στηριζει αλλα ουτε αυτο σταθηκε ικανο να με βοηθησει τελειως αν και εχω παρατηρησει μια καποια βελτιωση. και μενα παντα με απασχολουσε το θεμα των σπουδων και της μετεπειτα επαγγελματικης αποκαταστασης. τελειωσα μια σχολη που ποτε δεν ειχα σκεφτει να περασω απλα ετυχε και περασα εκει, σε κεινο το σημειο ενιωσα οτι απογοητευσα και τους γονεις μου, και αφου την τελειωσα υστερα απο 7 χρονια γιατι ηταν πολυ δυσκολη σχολη εμεινα να ψαχνω δουλεια για 3 ολοκληρα χρονια χωρις κανενα αποτελεσμα και δουλευα μονο part time σαν γραμματεας! πιστευω οτι και αυτο επαιξε πολυ σημαντικο ρολο στην ψυχολογικη μου καταπτωση. η ανασφαλεια για το μελλον και μια σχολη που δεν με ενδιεφερε. στα 28 μου λοιπον αποφασισα να φυγω στο εξωτερικο για σπουδες(μετα τον χωρισμο μου) και να σπουδασω αυτο που παντα ηθελα και θα μου εξασφαλισει και σιγουρη επαγγ. αποκατασταση αλλα ενω στην αρχη ημουν πολυ ενθουσιασμενη γρηγορα αντιμετωπισα πολλα προβληματα και στο νεο μου ξεκινημα και επανηλθα στην προτερη κατασταση μην σου πω χειροτερεψα... εχεις δικιο οτι οταν βγαινω εξω με το ζορι κυριως για να μην χασω και τους λιγοστους φιλους που εχω λεγοντας τους διαρκως οχι ξεχνιεμαι και περναω καλα αλλα υτο γινεται πολυ σπανια. αισθανομαι συνεχως ασχημη χοντρη και δεν εχω κανενα ενδιαφερον να καλλωπισω τον εαυτο μου... ο φιλος μου μου λεει οτι ειμαι πολυ ομορφη και ερωτικη αλλα εγω δυστυχως δεν βλεπω κατι τετοιο οταν κοιταζομαι στον καθρεφτη...

κοιτα απ οσα γραφεις μου εχω καταλαβει οτι εχεις βρει τι ειναι αυτο που σε ριχνει.πιστευω αυτο πρεπει ν δουλεψεις,να ψαξεις τι σε ενοχλει,σε σταναχωρει και σε ανχωνει και να συζητησεις με καποιον ψυχολογο αμα δεν μπορεις πρωτα να βρεις διεξοδο μονη σ.γτ να σου πω κατι???και να παρεις χαπια πρεπει να δουλεψεις παλι με τον εαυτο σ αμα θες να γινεις πραγματικα καλα και ν τ ξεπερασεις.γτ εγω που πηγα για ενα μικρο διαστημα σε ψυχολογο μου πε οτι αμα το ξεπερασεις μονη χωρις χαπια και μπορεσεις να κοντρολαρεις τισ σκεψεις φοβιες ανχοι το αποτελεσμα εχει περισσοτερες πιθανοτητες να ειναι πιο μονιμο γτ εκει ερχετε σιγα σιγα και σου ανεβαινει η αυτοπεποιθηση οτι τα καταφερα μονος μ κ βγηκα απο τ λουκι σιγα σιγα!εγω προσωπικα που επερνα για λιγο καιρο κατι χαπια ενιωθα πιο χαλια και τα σταματησα γτ τ δα εγωιστηκα τ θεμα και λεω οχι ειμαι δυνατη θα τ ξεπερασω απλα θελει χρονο και υπομονη γτ δεν μπορει απο τη μια μερα στν αλλη ν σου φυγει.απλα το ξερω κουραζεσαι ψυχολογικα σε καποια φαση και σκεφτεσαι τον ψυχιατρο οπως κ εγω τ σκεφτομαι πλεον...

ναι κουραζεσαι οχι μονο ψυχολογικα αλλα και σωματικα... απ τα χριστουγεννα και μετα εχω του κοσμου τα ψυχοσωματικα. περα απ τα μονιμα (πονοκεφαλοι, αναγουλες, κολικοι) οτι αρρωστια κυκλοφορουσε την αρπαξα... εχω βαρεθει να μαι κουρασμενη να μην εχω ορεξη για τιποτα ουτε καν να κατεβω κατω απ το σπιτι μου στο μινι μαρκετ... εχω βαρεθει τον εαυτο μου ετσι... το βλεπω σαν σωτηρια τον ψυχιατρο. να με κατευθυνει καπως ξερω γω? τι να κανω αλλο?

κοιτα τι ν πω δν ξερω γτ και ο καθενας εχει διαφορετικα βιωματα.....ουτε σε βοηθαει το ν σκεφτεις τα καλα πραματα στη ζωη σ??οτι εχεις ενα αγορι που σ αγαπαει εισαι στη σχολη που θες κ αλλα, δν μπορει δεν θα ειναι η ζωη σ τοσο μαυρη????κοιτα και ν πας να μην κανεις μονο φαρμακοθεραπεια καλυτερα ν σε κατευθυνει και ενασ ειδικος με ψυχαναλυση,γι αυτο πηγαινε καλυτερα πρωτα σε ενα καλο ψυχολογο και αυτος θα σου πει τι χρειαζεσαι!!!εγω γενικα ειμαι κατα των φαρμακων και τα θεωρω εσχατη λυση αφου πρωτα εχουμε εξαντλησει καθε ελπιδα και ενεργεια με το να δουλευουμε με τον εαυτο μας.

μα και γω ειμαι κατα των φαρμακων. τα φοβαμαι κιολας μην σου πω... δεν θελω να παω στον γιατρο για να παρω ψυχοφαρμακα απαραιτητα. απλα για να με κατευθυνει καπως. και εχεις δικιο. δεν ειναι τοσο μαυρη η ζωη μου το αντιθετο θα λεγα. και γι'αυτο με προβληματιζει που δεν μπορω να το χαρω αυτο. καταλαβαινεις? ειναι δυνατον ολα να σου πηγαινουν καλα και συ να μην μπορεις να το χαρεις να το απολαυσεις? θελω να βγω απ αυτην την κατασταση. να νιωσω παλι χαρα ενεργεια...