Originally Posted by
liodaraki_23
Καλησπέρα σας...
φουυυυυυ!!!!ακουγονται χειροκροτηματα..το εσβησες το κερακι...ενας κρυος αερας σου παγωσε το προσωπο..εγινες πια 27..χρονια το περιμενες..
χρονια περιμενες να μεγαλωσεις..ευχοσουν να περασουν γρηγορα τα χρονια να μεγαλωσεις πια...να μην σε ξανακοροιδεψουν στο σπιτι οτι μικροδειχνεις..να γινεις
πια μεγαλη.
να γινεις πια μεγαλη...αλλα οχι και τρανη..σου κοπηκε η ανασα..η χαρα ξεγλιστρησε απο το προσωπο σου.
27 κι ακομα να...να..ειδες ντρεπεσαι και να το πεις..σςςςςςςςς μη σε ακουσουν οι γειτονες...κλεισε τα παραθυρα..κλεισε τα αυτια..κλειστα ολα..δε πρεπει
να ακουστει..να φανει..
οτι..μεγαλωσες και ακομα χτιζεις..οχι το σπιτι που θα πρεπε για την οικογενεια σου..οχι οχι..ακομα χτιζεις μια εικονα..εναν πινακα..αυτη που βαζεις διπλα
στο καθρεφτη για να τη βλεπεις να τη ζωγραφισεις ακριβως οπως ειναι..να μη σου ξεγυγει γωνια και λεπτομερεια.
μα κατι τον θαμπωνει τον καθρεφτη και ολο μενει το εργο στη μεση..το εργο..που απο μονο του ξαναξεκινα και παιζει μπροστα στα ματια σου..στη ψυχη σου..
στο διαλλειμα η αγαπη της μαμας και η αγκαλια της..και μετα ξανα ο ελεγχος..η ενοχη...η αμφισβητηση...μπα τι εγινε κλαις?
για αυτα τα πραγματα?τραβα να κλαψεις γιατι ακομα δεν εχεις κατορθωσει να βρεις γαμπρο και γιατι ακομα δεν εχεις ωριμασει...
τι σου λειψε?η αγαπη της οικογενειας?τα ρουχα σου?τα λουσα σου?τι?μα δε σε καταλαβαινω..τι επαθες...α μου φαινεται δεν εφαγες αρκετο ξυλο οταν ησουν
μικρη για να δεις τι θα πει κακος γονιος..τα ειχες ολα και παραπονιοσουν..και να ακομα το κανεις..ακομα και τωρα στα 27...
τι εγινε?αφου δεν εχεις ταλεντο στη ζωγραφικη γιατι το παλευεις?α μεχρι να τελειωσεις τη ζωγραφια σου θα σου εχουν ξεθωριασει τα χρωματα..αστο καλυτερα.
ασχολησου με κατι αλλο..θα σου πω εγω με τι..εξω ξερω καλυτερα...παντα εγω ξερω καλυτερα.
μα γιατι να γεννηθεις ετσι?με ψυχολογικα προβληματα?ποιανου εμοιασες?αχ γιατι να μη γινεις και εσυ ενα φυσιολογικο παιδι?σαν ολα τα αλλα?
γιατι να γεννηθεις τοσο ευαλωτη?δεν εμοιασες και εσυ στον αδερφο σου?να τωρα θα χες μια φυσιολογικη σχεση..το μαστερ σου..τιποτα δε θα σου λειπε.αχ
να ξερες ποσο σε αγαπαει ο αδερφος σου..αλλα εσυ τον ζηλευες παντα..ελα ομολογησε το..τον ζηλευες που επαιρνε ευκολα τα γραμματα..που ηταν καλος σε ολα
που ηταν λογικος..και που καμαρωναμε για εκεινον..απο μικρη σε θυμαμαι που του χαλουσες τα παιχνιδια..κι επειδη σου χαλουσε τα χρωματα σου και τι εγινε?
ας μη τα αφηνες εκτεθειμενα..ακομα και τωρα θες να του κανεις κακο.
τι?τι ειπες?εμεις?εγω?ας γελασω?θες να πεις οτι?εγω πληγωσα το παιδι μου..ε οχι..αυτο παει πολυ..αλλοι σου βαζανε λογια..αλλα ηταν τα αιτια..το χρωμα του ουρανου ισως
που ηταν τοσο γαλαζιο που σε τυφλωνε..ισως το οτι ησουν παντα ατιθασο παιδι..αλλα ησουν και γελαστο παιδι?τωρα που πηγε το χαμογελο?και δεν επισκεπεται το στομα σου πια?
μα δε καταλαβαινω?τι σου λειπει?δουλεια?ε θα βρεις κι αμα δε βρεις τι εγινε?ενα καλο παιδι βρες εσυ να κανεις παιδια..και τα χρονια περνανε...
περνανε...αλλα κι αλλα πραγματα μεσα σου δε περνανε..θεριευουν γυρευουν να σε κατασπαραξουν..αδικα πλησιαζεις τα καγκελα και δειχνεις τα δοντια σου
απλα γελανε μαζι σου..ισως να τρομαζουν για λιγο αλλα το ξεχνανε..
τι μου λειπει ε?τι μου λειπει?
θυμαμαι τον εαυτο μου σε ενα παρκο απο αυτα που μας αμολουσαν οι γονεις για να χουν το κεφαλι τους ησυχο..και το σκαγα..δεν αντεχα απο μωρο τα κλουβια..τα διχτυα.τα εσπαγα
και χαμογελουσα πονηρα στο κοτσιδακι μου.
μεγαλωνοντας αρχισαν κι αλλα παρκα...αλλα εγω δεν ελεγα να παρκαρω..τα ματια μου γυαλιζαν..ερωτευομουν απο το νηπειο..κι απο νηπιο..ηθελα να ζησω
διψουσα για φιλους..για ερωτες..για παιχνιδι..για ταξιδι..μα...παντα η ωρα περναγε γρηγορα και επρεπε να γυρισω στη φωλια μου..
και αρχιζε η μανα να μιλαει για τους φοβους του εξω...για τους κινδυνους της αλανας..για τους ανθρωπους τους πονηρους και με εσφιγγε κοντα της..
περνουσε ο καιρος..και εγω ηθελα να παρω φορα να πεταξω οσο πιο ψηλα γινοταν να χαμογελασω στα συννεφα...μα αρχιζαν οι αστραπες..η μανα μου με φωναζε να μπω κατω απο τα φτερα της.
μου μαθαινε το "σωστο" αυτα που κανει ενα κανονικο παιδι μα εγω τα αντιθετα εκανα..
οταν εβγαινα απο τη φωλια γυρνουσα περηφανη για τα κατορθωματα μου..για τα πουλια που γνωριζα και για τους νεους τοπους που ανοιγοταν μπροστα μου..
μα κανεις δεν ενθουσιαζοταν..ο φοβος και η καχυποψια παραμονευαν...το επιτακτικο δαχτυλο γεμιζε το σπιτι..γινοταν τεραστιο..
μια μερα εφτιαξα τη βαλιτσα μου κι εφυγα μακρια..γνωρισα..ειδα...αρχι� �α να ζωγραφιζω..αυτο που ονειρευομουν για χρονια..αρχισα να βαζω τα πιο ζωντανα χρωματα..
πετουσα!!!!οι φωνες και τα πρεπει ερχοταν απο μακρια..δε τα ακουγα..χανοταν..μεχρι να φτασουν κι οταν εφταναν ηταν κουρασμενα..εξαντλημενα...τ� � κοιτουσα και γελουσα..
ως που επεστρεψα..και μεινανε οι ζωγραφιες στη μεση..οτι ζωγραφισα σκιστηκε...τα φτερα μου τσακισαν..μαζευτηκαν...ενα κλειδι γυαλισε μες στα ματια μου.
Ξανα στο παρκο..με τα παιχνιδια..τωρα επαιξα..εφτανε...τωρα ωρα για υπνο..φροντισε να κοιμισεις τα ονειρα σου...τα θελω σου και πανω απο ολα την αγαπη για τον εαυτο σου..
κοιμισε τα ολα...να μη φωναζουν και γινονται ενοχλητικα..
Τα συμπερασματα δικα σας...
