Γεια σας..πηρα αρκετη δυναμη οταν μπηκα κατατυχη στο site σας..με αγγιξαν παρα πολυ αυτα που διαβασα..κ επιτελους
βρηκα ενα μερος με συμπασχοντες..ενα μερος που δεν θα με αποκαλεσουνε τρελλη..θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας την δικια μου ιστορια..
Τωρα ειμαι 18 χρονων..ολα αρχισαν στα 13 μου..οταν ο ιδιοσ μου ο θειοσ προσπαθησε να με βιασει..αυτη ηταν η πρωτη ασχημη εμπειρια που ειχα..που προτοσυναντησα την βρωμια του κοσμου..Ενιωθα χαμενη,δεν ειχα εμπιστοσυνη σε κανεναν πια..εψαχνα αγαπη..για να γιατρεψω τισ πληγεσ μου,κ τοτε γνωρισα τον κωστα.42 χρονων..μου υποσχεθηκε τοσα πολλα..οτι θα με επαιρνε μακρια απο ολα αυτα..μια μερα με παρατησε..επειτα εμαθα οτι ηταν παιδεραστησ κ οτι αυτο το εκανε κ σε αλλα παιδια,επαιρνε οτι ηθελε κ μετα εφευγε...απο τοτε αρχισαν κ τα προβληματα...δεν τελιωσαν εκει ομωσ ολα..Στα 15 δεχτηκα κ αλλη αποπειρα βιασμου,οπως κ ξυλοδαρμο..αυτο ηταν το τελιωτικο χτυπημα..γεμισα τυψεις..ενιωθα πωσ για ολα αυτα φταιω εγω..απο τοτε φοβαμαι κ εχω κλειστει στον εαυτο μου..φοβαμαι τοσο πολυ..αυτα με κοινηγανε χρονια!Δεν εχει μεινει τιποτα πια..τιποτα πια που να θελω..δεν κανω ονειρα πια,δεν μπορω να κανω τιποτα.Μονο να τιμωρο τον εαυτο μου...χρονια κανω υπομονη..Αλλα δεν αντεχω αλλο..Υποφερω απο ημικρανιες,πονοκεφαλους,να υτιες..φρικτους πονουσ στο στομαχι..τα παυσιπονα δεν κανουν τιποτα πια.δεν τρωω κανω εμετο επειδη δεν αντεχω το φαγητο..δεν κοιμαμαι καλα..βλεπω συνεχεια εφιαλτες...νιωθω συνεχεια κουρασμενη κ θελω να καθομαι στο σκοταδι..ολα αυτα..κουραστικα να κλαιω με τισ ωρεσ σε καθημερινη βαση..κουραστικα να σκοτωνω το εξω.προσπαθοντασ να σκοτωσω το μεσα..πιεζοντας ξυραφια μεσα μου..ναι ακομα κ αυτο δεν απαλεινει τον πονο μεσα μου...Δεν νιωθω τιποτα πια κ ουτε ελπιζω σε ενα μελλον που δεν επροκειτο να ρθει..
το μονο που σκεφτομαι ολη την μερα ειναι το πως να πεθανω...τοσεσ αποπειρεσ αυτοκτονιας..ουτε αυτο μπορω να κανω..
ΝΙΩΘΩ ΤΟΣΟ ΑΡΡΩΣΤΗ!!!δεν το αντεχω αλλο....
νιωθω να τρελαινομαι σιγα σιγα...
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΛΗ...ενα παιδι που χρειαζεται βοηθεια ειμαι κ εγω..