Όλα του γάμου δύσκολα...

Με το σύντροφό μου μετράμε 8 χρόνια σχέσης και 1 χρόνο έγγαμου βίου/συμβίωσης. Αν περιέγραφα τη σχέση μας με μια δυο λέξεις, θα έλεγα "συντροφικότητα, συμμαχία".
Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε αντιμετωπίσει μαζί πολλες δυσκολίες, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι δηλαδή. Αυτό, και φυσικά το ότι αγαπιομαστε,μας έκανε συμμάχους, συνοδοιπόρους, συντρόφους, κάτι που γίνεται στην πλειοψηφία φαντάζομαι.
Όταν άρχισε η δική μου ιστορία με την κατάθλιψη, τους πανικούς και γενικά τις φρίκες, ήταν εκει για μενα, φυσικά με στήριξε, όσο μπορεί να σε στηρίξει κάποιος που δεν φαντάζεται ότι υπάρχει κάτι ή πολλά που μπορεί να μην καταφερεις να τα αντιμετωπίσεις και να πρέπει να παρεις φάρμακα, να κανεις ψυχοθεραπεία και ό,τι περιέχει το πακέτο αυτό.
Τρία χρόνια αργότερα, ακολουθεί τον ίδιο δρόμο...Αφου ξεπέρασα τις ενοχές για το ότι εγώ φταίω, τον βοήθησα να τον παλέψει, είτε δυναμικά είτε παρασκηνιακά.
Τον τελευταίο χρόνο που μενουμε μαζί, έχουμε υποτροπιάσει και οι δυο :( (το γιατί το ψάχνουμε)
Έχει δημιουργηθεί μια παράξενη δυναμική, και όταν ο ένας πεφτει, πέφτει και ο άλλος πολύ άσχημα ή υποκρινόμαστε για να μην κάνουμε ο ένας στον άλλον κακό.
Αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να συμβιώνουν δυο άνθρωποι που αντιμετωπίζουν παρόμοιο θέμα, γιατί πέρα απο την κατανόηση, υπάρχει και η αλληλεπίδραση. Καταπιέζεται να δείξει τι νιωθει, όπως κι εγω; Του κάνω κακό;Μου κανει κακό;Είναι η σχέση μας δυσλειτουργική;Αυτή η "συντροφικότητα, συμμαχία" είναι προβληματική τελικά;
Έγραψα τα παραπάνω γιατί πραγματικά βασανίζομαι και πονάω, όταν σκέφτομαι ότι μπορεί να κάνω κακό στον άνθρωπο που αγαπάω περισσότερο απο ο,τιδηποτε...

Έχετε και οι 2 κατάθλιψη; Τι κρίμα ρε γαμώτο. Τουλάχιστον όταν ο ένας είναι καλά μπορεί να στηρίξει και τον άλλο. Τώρα καταπιέζετε και οι 2 τον εαυτό σας για να μην στεναχωρήσετε τον άλλο. Ποια η αιτία που το προκάλεσε σε σένα και ποια σ' αυτόν;

O πονος λενε οταν τον μοιραζεσαι με καποιον αλλον γινεται μισός , και η χαρα πολλαπλασιαζεται ! >>αρα αν μπορεις να λυσεις αυτη την απλη εξισωση , και δεν υπαρχουν τριτα ατομα ,τριτες προσδοκιες ,κλπ. ,,,η ζωη ειναι μονοδρομος με τα πανω του και τα κατω του . μην το πολυζαλιζεται...

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Έχετε και οι 2 κατάθλιψη; Τι κρίμα ρε γαμώτο. Τουλάχιστον όταν ο ένας είναι καλά μπορεί να στηρίξει και τον άλλο. Τώρα καταπιέζετε και οι 2 τον εαυτό σας για να μην στεναχωρήσετε τον άλλο. Ποια η αιτία που το προκάλεσε σε σένα και ποια σ' αυτόν;

---

Εγώ ναι, ο άντρας μου πέρασε μια ελαφριά, έχει κυρίως αγχος, λιγο ιδψ που πάει συχνα πακετο και πανικους. Τελειως διαφορετικά θέματα εχουμε. Εγώ κυρίως απο το οικογενειακό περιβάλλον (πολλη ψυχοθεραπεια-ψυχαναλυση εχω φαει - κακώς), εκεινος δεν έχει κανει ψυχοθεραπεία, τώρα ξεκίνησε, και θα μαθουμε ελπιζω τι φταιει, πέρα απο τα εμφανή, όπως η ανασφάλεια στη δουλειά, που οι περισσότεροι έχουν σημερα άλλωστε. Δυστυχώς, είναι πολύ ψυχοφθόρο. Όταν είμαι εγώ καλά και τυχαίνει να πεφτει αυτός και τον στηρίζω, σου λεω σκυλι είμαι, κάνω τα πάντα για να τον ανεβάσω, αλλά μετα μπορεί να πεσω πολυ άσχημα εγώ και εκείνος νιώθει άσχημα και δημιουργείται φαύλος κυκλος...

Quote:

---

Originally Posted by path

O πονος λενε οταν τον μοιραζεσαι με καποιον αλλον γινεται μισός , και η χαρα πολλαπλασιαζεται ! >>αρα αν μπορεις να λυσεις αυτη την απλη εξισωση , και δεν υπαρχουν τριτα ατομα ,τριτες προσδοκιες ,κλπ. ,,,η ζωη ειναι μονοδρομος με τα πανω του και τα κατω του . μην το πολυζαλιζεται...

---

Εννοείς να τον μισήσω ή να με μισήσει; Επίσης, τι εννοείς τρίτα άτομα, τριτες προσδοκίες;

μισός (1/2) , οχι μίσος .

Ναι, τι νουμερο που ειμαι.:pΕίναι επειδη το φοβάμαι, γι αυτό διαβάζω ό,τι θέλω (τριβει τα χερια της η ψυχολογος τώρα). Δύσκολη εξίσωση φίλε μου, δεν ξερω απο που να την πιασω. Εχει και πολλες μεταβλητές...

Πόσο σε καταλαβαίνω. Λίγο εως πολύ την ίδια σχέση εχω και γω με τον άντρα μου. Οι χαρακτήρες μας είναι ίδιοι, οι αντιδράσεις μας είναι ίδιες, και πολλές φορές πέφτουμε μαζί, ή ειναι σαν περιμένουμε τη...σειρά μας. Ειναι δυσκολες αυτες οι σχέσεις, ομως και το δέσιμο ειναι μεγάλο. Μην αφήνεις το χρονο να περνάει σκεπτομενη αν κάνεις κακό στον αλλον. Και μια συμβουλή, που ισχυει βεβαια και για μενα. Δεν χρειάζεται όταν πέφτει ο συντροφος μας να κάνουμε υπερπροσπάθεια για να τον ανεβάσουμε. Τις περισσότερες φορες ειναι καλύτερα να τον αφήνουμε να βιώνει τις μαυρες του, τις καταθλιπτικές του φασεις. Γιατι αυτη η υπερπροσπάθεια ειναι που μας εξουθενώνει.Και εμας και τους συντρόφους μας.

Δεν ισχύει αυτό που λέει η/ο path; Θα ήταν πολύ ενθαρρυντικό αν συνέβαινε. Μεταξύ σας μιλάτε ο ένας στον άλλο για τις παρελθούσες εμπειρίες σας, γνωρίζει ο ένας το παρελθόν του άλλου και τα προβλήματα του;

Αυτό με την υπερπροσπάθεια το καταλαβαίνω κι εγω οτι είναι λάθος.Αλλά ακόμα δεν μπορώ να το ελέγξω. Και όταν εγώ είμαι χάλια του λεω να μην τρελαινεται, φαση ειναι, θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει. Ούτε αυτός το κάνει. Εκτός αυτου, ο ψυχολογος του τον ενθαρρυνει να συζητάει μαζί μου γιατί βλέπει ότι υπάρχει μια ανατροφοδότηση που του κανει κάλο. Όταν συζητάμε, είμαι πολύ ψυχραιμη, αλλά μετά,όταν μενω μόνη μου, στεναχωριέμαι...Εσύ πώς το αντιμετωπίζεις;

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Δεν ισχύει αυτό που λέει η/ο path; Θα ήταν πολύ ενθαρρυντικό αν συνέβαινε. Μεταξύ σας μιλάτε ο ένας στον άλλο για τις παρελθούσες εμπειρίες σας, γνωρίζει ο ένας το παρελθόν του άλλου και τα προβλήματα του;

---

Πιστεύω ότι ισχυει,αλλά όταν ο ένας είναι καλά, ειναι πιο εύκολο. Κοιτα, εγω δεν μιλάω γενικά, κάτι που μου έκανε/κάνει πολύ κακό στη ζωή μου.Σιγά σιγά, λέω καποια πράγματα για το παρελθόν μου, αν και μερικά τα εχει καταλάβει. Εκείνος πάλι, είναι ανοιχτό βιβλίο. Και μιλαει εύκολα. Π.χ. πριν δυο βδομαδες, έκανε σκέψεις αυτοκτονίας, κατι που και του ιδιου του έκανε ενυπωση, σαν μια εμμονή που του κόλλησε, έτσι ξαφνικά, χωρίς να έχει συμβεί κάτι. Μου το είπε αμεσως. Εγώ ψυχραιμη, του ειπα πέντε πράγματα, τον ηρέμησα. Μετά απο δυο μερες του περασε. Εγώ όμως μαρτύρησα. Καρδιοχτυπουσα όταν έλειπε....Και μετά, έπεσα βεβαια σε μαυρη καταθλιψη...

(ο παθ) ,,, σιγα μωρε τη δυσκολη εξισωση ! ,,του νηπιαγωγειου ειναι ! Απλα λεει οτι και στις δυο περιπτωσεις εχεις ΩΦΕΛΟΣ ! Και αν δεν συντρεχουν αλλοι λογοι, κατσε στα αυγα σου. Ειναι πολυ ευκολο ξερεις να καταστρεψεις μια σχεση 9 χρονων(τοσο νομιζω ειπες ) ,,αλλα ειναι πολυ δυσκολο να τη φτιαξεις - να την εχεις ! -αυτο το ξερουν καποιοι που δεν (την ) εχουνε αυτη τη σχεση ,γιατι ειτε απο επιπολαιοτητα , ειτε απο χαζομαρα την γκρεμισανε , και βλεπουν αυτη την ΕΛΕΙΨΗ , πραγμα που δεν μπορεις να το δεις εσυ τωρα , οντας στη σχεση , και θεωροντας τη ισως και λιγο δεδομενη ........-

Είναι πολύ κακό όταν δεν ανοιγόμαστε γιατί όταν αυτό μας καταπιέζει για πολύ καιρό, μετά έρχεται η έκρηξη, όπως έπαθα και γω. Μόνο που εγώ δεν μιλούσα γιατί πίστευα ότι οι γονείς μου και οι φίλοι μου, δεν μπορούν να με καταλάβουν. Στον σύντροφο μου όμως θα μιλάω. Κοίτα, αφού έχετε τόσο έντονη αλληλεπίδραση καλό θα ήταν να ξεκινήσετε μια συζήτηση γι' αυτό. Και να το αναφέρετε στον ψυχολόγο σας.

Καταλαβαίνω τι λες, αλλά δεν την έχω δεδομενη, γι αυτό ανησυχώ αν του κάνω κακό ή αν κανω κακό στη σχεση μας. Γενικά το παλεύουμε πολύ και οι δυο, ακομα και στα κάτω μας, όταν βλεπουμε ότι έχουμε αφησει '"τα ψυχολογικά" μας να μας ελέγχουν τόσο, οτι τους δινουμε ισως παραπάνω σημασία απ' όσο πρέπει, τελικά.
Αλλά καμιά φορά είναι δύσκολά. Αν υπάρχουν και άλλοι λόγοι, π.χ. οικονομικοί (εγώ είμαι άνεργη εδώ και λιγες βδομαδες), τότε τα πράγματα ζορίζουν...

Παίζει κι αυτό ρόλο δυστυχώς. Παιδάκι έχετε;