Όλο αυτό το διάστημα, πέρα από οποιαδήποτε δικά μου θέματα και προβλήματα, αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσε να βοηθηθεί και \"το περιβάλλον\" ενός ανθρώπου που ξεκινά μια θεραπεία...
Φυσικά και το μεγαλύτερο βήμα είναι να ζητήσει βοήθεια ο άμεσα ενδιαφερόμενος, όμως, επειδή όλοι πλαισιωνόμαστε από δικούς μας ανθρώπους, μπαίνουν κι εκείνοι μαζί μας σε μια ψυχοφθόρο διαδικασία και μάλιστα χωρίς κανένα στήριγμα...
Κι αν για κάποιον είναι δύσκολο να βάλει το μυαλό και τις σκέψεις του σε μια σειρά, οι άνθρωποι που τον αγαπούν οφείλουν να κάνουν τόσα χωρίς να καταλαβαίνουν και πολλά...
Ανήκω στις \"εύκολες\" περιπτώσεις, με την έννοια ότι ήμουν εξοικειωμένη με την ιδέα τόσο της ψυχολογίας όσο και της ψυχιατρικής. Γνώριζα ότι χρειαζόμουν βοήθεια, αλλά το καθυστερούσα επειδή καταλάβαινα τη θύελλα που θα έφερνε μια τέτοια κίνησή μου.
Όταν πια έφτασα σε οριακές καταστάσεις, το πήρα απόφαση να τους ενημερώσω για την κίνηση που θα έκανα. Όλα τα χρόνια δήλωνα \"μια χαρά\", οπότε ήταν τελείως δικαιολογημένη η έκπληξή τους. Ιδέες ότι δεν αισθανόμουν και τόσο καλά τους είχαν προβληματίσει κατά καιρούς, αλλά το απέδιδαν σε διάφορα αίτια και κυρίως φαντάζονταν δυσάρεστες καταστάσεις στην προσωπική μου ζωή για την οποία και δε μιλούσα.
Για αρχή το άκουσμα και μόνο της λέξης \"ψυχίατρος\" τους άφησε άφωνους. Κι εκείνοι είναι ανοιχτόμυαλοι και τα σχετικά, αλλά ... όταν αφορούν άλλους ανθρώπους. Το καλό είναι ότι δε μου έφεραν κάποια αντίθεση, αλλά ξέρω πως πολλά τους περνούσαν από το μυαλό. Ίσως να ήταν και σίγουροι πως απλά θα πήγαινα μια φορά κι έτσι θα μου έφευγε η ιδέα ότι χρειάζομαι βοήθεια...
Στα 15 μου είχα ζητήσει για πρώτη φορά να επισκεφτώ ψυχολόγο. Ούτε και τότε μου το είχαν αρνηθεί. Πήγα μόνο για μία επίσκεψη, όπου η συγκεκριμένη επαγγελματίας αποφάνθηκε \"πως απλά έμπαινα πια δυναμικά στην εφηβία\". Επί της ουσίας ήμουν μια χαρά. (Σήμερα μπορώ να δικαιολογήσω αυτή τη λάθος εκτίμησή της, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Φανταστείτε την έκπληξή τους όταν με ρώτησαν για τη συνεδρία και τους είπα ότι είχα στα χέρια μου συνταγή για αντικαταθλιπτικά. Η μητέρα μου κάνει χρήση εδώ και χρόνια ηρεμιστικών, αλλά πάντα με συνταγή παθολόγου. Τώρα έπρεπε να δεχτούν ότι 1. θα μπω σε πρόγραμμα παρακολούθησης από ψυχίατρο και 2. ότι θα ξεκινούσα κι αγωγή!
Για καλή μου τύχη στο όλο θέμα είχα σύμμαχο τον αδερφό μου ο οποίος ανέλαβε και να τους ενημερώσει και να τους καθησυχάσει και ήμουν τυχερή για το ότι δεν μπορούσαν να αμφισβητήσουν το γιατρό μου σε οτιδήποτε, αφού είναι οικογενειακός φίλος, τον οποίον εκτιμούσαν σα προσωπικότητα και γνώριζαν την επαγγελματική του κατάρτιση.
Για να μη μακρυγορώ, με την πορεία των συνεδριάσεων τους ενημέρωνα όλο και για κάτι καινούριο που με αφορούσε και εκείνοι όλο κι \"έπεφταν από τα σύννεφα\". Το παιδί που δεν τους είχε προβληματίσει ποτέ (όπως συνήθιζαν να λένε οι ίδιοι), απλά αποδεικνυόταν ότι πάντα τους έκρυβε το όποιο πρόβλημα είχε.
Κι εκεί αρχίζει πια η μεγάλη κρίση... Οι γονείς μου να μη γνωρίζουν πώς να μου συμπεριφερθούν (να μου σταθούν, αλλά να μη με πιέσουν κιόλας), να αισθάνονται χάλια για μένα και (όπως αργότερα έμαθα) να αλληλοκατηγορούνται και για το ποιος από τους δύο έφταιγε για την όλη κατάσταση!
Είχα μια σχέση που κράτησα όσο \"μισοέλεγα\" ακόμα τι συνέβαινε... Εκείνος δεν ήξερε τι να πει ή τι να κάνει και στο τέλος ζήτησα να χωρίσουμε γιατί πολύ απλά δεν μπορούσα πια να διαχειριστώ και τα δικά μου προβλήματα και τη σχέση. Σήμερα έχουμε φιλικές επαφές, αλλά εννοείται πως πέρασα κι εγώ κι αυτός άσχημα μέχρι να αποφορτιστούμε.
Αυτό λοιπόν που σκέφτομαι συνέχεια είναι πως πραγματικά για τους ανθρώπους που μας νοιάζονται δεν υπάρχει κάποιο \"εγχειρίδιο\" που να τους λέει τι να πράξουν κάθε φορά. Κάποια ενημέρωση μπορεί να γίνει από τον ειδικό που μας παρακολουθεί, αλλά κι αυτή δεν μπορεί να προσφέρει λύσεις σε όποιο πρόβλημα προκύπτει κάθε φορά...
Αυτό το \"στήριζε αλλά μην πιέζεις\" είναι πάρα μα πάρα πολύ γενικό...
