ΔΕΝ ΑΓΑΠΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ!!
Καλησπερα σας...
ισως ο τιτλος κατι σας θυμιζει...ισως το χετε σκεφτει καπου καπου...
αλλα εμενα το προβλημα μου ειναι οτι το αισθανομαι και το σκεφτομαι διαρκως..
Μεγαλωσα με υπερπροστατευτικη μανα...παραδοσιακο πατερα και εν ολιγοις..μες στην οικογενεια μου υπηρχε το κλιμα το αυστηρο..και το ενοχικο...
Ο αδερφος μου δεν ειχε το τροπο να μου συμπεριφερεται και με μειωνε διαρκως..και σε συνδυασμο και με καποιες προσωπικες καταστασεις..οπως για παραδειγμα καποιες σχεσεις...ενισχυσαν την πεποιθηση πως δεν αξιζω...
Στα 17 μου αντιμετωπισα κρισεις πανικου..πολυ εντονες..σε φαση που δε μπορουσα πια να καταπιω το σαλιο μου...γιατι φοβομουν οτι θα μου κατσει στο λαιμο.
Σε ολες τις σχεσεις μου εριχνα σε εμενα ευθυνες...δε μου ειχα εμπιστοσυνη στη γνωμη μου και παντα χρειαζομουν ανθρωπους για επιβεβαιωση πραγματων.
εχουν περασει 10 χρονια..ειμαι 27 σαφως καποιες ανασφαλειες τις εχω καταπολεμησει...συχνα ομως βλεπω ποσο λιγη αισθανομαι..οταν βλεπω ομορφες κοπελες εξω...με τα αγορια τους η να τις πολιοκορκουν πολλοι....και νιωθω αορατη...
νιωθω πως εγω δε θα μπορουσα να εχω κατι τετοιο διπλα μου.
επισης παντα συγκρινομουν με πρωην κοπελες αγοριων μου..και μεσα μου υπεφερα..
ακομα και τηλεοραση αποφευγω να δω...
οτι και να δω νιωθω πως εγω δε μπορω να το κανω...
ενω ειμαι η ψυχη της παρεας...κανω πολυ πλακα..εμφανισιακα θεωρω πως ειμαι νορμαλ και εχουνε υπαρξει αντρες που εχουν υπαρξει πολυ ερωτευμενοοι μαζι μου..αλλα εγω εκει!
δε ξερω αν υπαρχει καποια απαντηση στο θεμα μου..απλα θελησα να τα μοιραστω
σας ευχαριστω...