Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ

Μια μικρή ιστορία, για τα χαμόγελα των ΜΑΖΙ


Όταν έφυγες, φόρεσα το χαμόγελο που μου χάρισες και βγήκα έξω. Με αυτό το χαμόγελο, παρατηρούσα τον κόσμο. Με παρατηρούσε κι αυτός. Είχα αλλάξει, είχαν αλλάξει κι οι άλλοι. Έκανα τις καθημερινές μου συναλλαγές με πιο χαρούμενα μάτια και είδα, έτσι, πιο χαρούμενους και τους άλλους ανθρώπους που συναλλάσσονταν μαζί μου. Γαλήνη στο μυαλό, στο σώμα και στην ψυχή… Οι κινήσεις μου, πιο ευγενικές και αρμονικές, ακολουθούσαν τις σκέψεις μου: ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΑ, ΑΝ ΤΟ ΘΕΣ.
Με φορεμένο το χαμόγελο, πέταξα μέχρι το περίπτερο, την τράπεζα και το ταχυδρομείο. Χαιρόμουν γι’ αυτό. Στις ουρές της αναμονής, δεν προλάβαινα να σε σκεφτώ, κι ερχόταν η σειρά μου, ως δια μαγείας… Στο κατάστημα που σταμάτησα μετά ν’ αγοράσω γυαλιά, συνάντησα τον πιο ευγενικό κι εξυπηρετικό πωλητή… Στο γυρισμό για το σπίτι ΜΑΣ, άρχισα ν’ αναρωτιέμαι: Μα τι ήταν αυτό που είχε συμβεί και ξάφνου όλα ήταν αλλιώς; Μπήκα στο σπίτι και σε είδα να κάθεσαι στον καναπέ και να μου χαμογελάς! Αν και έλειπε η φυσική σου παρουσία, ήσουν όλος εκεί. Η ψυχή σου γέμιζε τα δωμάτια και, όπου πήγαινα, μ’ έπαιρνε αγκαλιά. Τελικά, δεν άργησα να καταλάβω, τι ήταν αυτό που είχε συμβεί: Το μοίρασμα ήταν. Γιατί μέχρι τώρα, όλοι μου οι δρόμοι ήταν χωρίς μαζί. Ενώ, τώρα πια, δεν είναι.
Κάποτε, είχα διαβάσει σ’ ένα βιβλίο: «Το πιο όμορφο γαλάζιο της ψυχής μου το ξόδεψα προσπαθώντας να γλυκάνω το βλέμμα της απουσίας». Εκεί το είχα ξοδέψει κι εγώ. Στο βλέμμα της απουσίας…
Στην παρουσία σου, όμως, σκοπεύω να ξοδέψω όλα τα υπόλοιπα χρώματα της παλέττας και να δημιουργήσω ακόμα περισσότερα, για να ζωγραφίσω τον «κόσμο μας»… Ξέρεις εσύ…


Αφήστε ελεύθερες τις ψυχές σας να χαμογελάσουν, να νιώσουν και να ενωθούν… Μετά αυτές ξέρουν τι πρέπει να κάνουν…

Υπέροχο!!!!!!!!!
Τρομερό.........

Καταπληκτικό…
Μου άρεσε τρομερά.
Με ταξίδεψες
Περιμένω το επόμενο

:) Απαντώ σας…:


Μα,

…όταν έχεις ξυπνήσει δίπλα σ’ ένα χαμόγελο
και το’ χεις κοιτάξει έτσι, που σου αρκεί…

… όταν σ’ έχουν κρατήσει αγκαλιά δυο χέρια,
που μπορούν να χωρέσουν το ΕΙΝΑΙ σου…

… όταν σ’ έχει αγγίξει η καθαρότητα μιας ψυχής,
που δεν ξέρει να κάνει πίσω…

…κι όταν σ’ έχουν κοιτάξει δυο μάτια,
που υπόσχονται να συμμαχήσουν μαζί σου στα δύσκολα,



ΠΟΥ να πας ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ μετά…;




Αναζητήστε το χαμόγελο που σας αξίζει.
Για να ξυπνάει τις μέρες σας…

http://www.hamogelo.gr/files/images/...hmerologio.jpg


ʼλλο χαμόγελο αυτό... Πιο ισχυρό και ίσως πιο ειλικρινές και δημιουργικό... Ίσως ακόμη και με περισσότερη δύναμη. Γιατί αν αναλογιστούμε τί έχει καταφέρει και τί μπορεί ακόμη να προσφέρει, θα σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά, θα συναντήσουμε εκεί την ελπίδα και θα αρχίσουμε να δίνουμε πιο εύκολα το χέρι μας στον άλλον.

Αν αρχίσουμε και να του χαμογελάμε, όπως ο μικρός Ανδρέας χαμογέλασε στη ζωή του λίγες μέρες πριν τη χάσει, ίσως μάθουμε να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο και ίσως νιώσουμε ευγνωμοσύνη για όσα μας χαρίζονται.

Απλά, ας μάθουμε επιτέλους να μην ξεχνάμε...

Α ρε Ωκυρόη.......:o
Τί μου θύμισες με τον μικρό Αντρέα.........:(:(
Το τί κλάμα έριξα.........:(


Όσο για τις παρατηρήσεις σου......τι να πω.........Σηκώνουν αμφισβήτηση? Μην τρελαθούμε........

Παρόλο που με έκανες να βουρκώσω πάλι με το θέμα......που με είχε ρήξει ψυχολογικά, καλά έκανες με τον τρόπο που το επανένταξες στην επικαιρότητα του forum!;)

Σε ευχαριστώ προσωπικά....πρώτα εγώ!