Επιλόχεια Κατάθλιψη

Γειά σας,

Το πρόβλημα της νύφης μου είναι η επιλόχεια κατάθλιψη η οποία προέκυψε 2 μέρες μετά τη γέννα.
Δηλαδή γνωμάτευση επ' ακριβούς αιτιολογίας σχετικά με τη συμπεριφορά της δεν έγινε.
Η κοπέλα βρίσκεται σε ψυχιατρική κλινική αυτή τη στιγμή και της χορηγήθηκαν επί 2 μέρες αντικαταθλιπτικά. Τώρα είναι η 2η μέρα που τα σταμάτησαν.
Η κοπέλα ενώ ήταν στο νοσοκομείο τη 2η μέρα της γέννας της, ξαφνικά δεν ήξερε που βρισκόταν και δεν ήθελε να κρατήσει το μωρό της. Της έκαναν διακομηδή σε άλλο νοσοκομείο για να τη δει ψυχίατρος. Μετά από λιγη ώρα, μας είπε πως αυτά που έζησε λίγο πριν με το μωρό (που έκλαιγε το μωρό και εκείνη δε το ήθελε) ήταν στον ύπνο της και ότι ήταν ένα κακό όνειρο το ότι δεν ήθελε το μωρό της.
Κοιμήθηκε και ξύπνησε την άλλη μέρα ξεκούραστη πια και ήταν καλύτερα. Συνειδητοποίησε τι της έγινε και μου είπε πως ήταν παιχνίδι των ορμονών της και δε πίστευε ότι θα το πάθαινε αν και το είχε ακούσει σε άλλες γυναίκες.
Αυτό που ζητάει είναι να ξεκούραστεί λίγες μέρες γιατί αισθάνεται αδύναμη να κρατήσει το μωρό.
Πείτε μου πως πρέπει να ενεργήσουμε όταν θα βγει από το νοσοκομείο. Προς το παρόν κρατάμε εμείς το μωρό της.
Δε ξέρω τι πρέπει να κάνουμε. Λέτε να επανέλθει στην προηγούμενη κατάστασή σε κρίση πανικού;
Δε τη βλέπω να "καίγεται" για το μωρό της. Θέλει πιο πολύ να μείνει μόνη της με τον άντρα της παρά να έχει και το μωρό μαζί της.
Δε ξέρω τι πρέπει να σας ρωτήσω. Απλά χρειάζομαι συμβουλές κινήσεων....

Καλησπέρα lilina μου!:)
Να σε ρωτήσω κάτι συμπληρωματικό αν επιτρέπεις......
Γενικά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της η ιδέα του παιδιού της είχε δώσει ιδιαίτερη χαρά, ή βλέπατε την ίδια <<αδιαφορία>> που λες ότι έχει τώρα?

Εκτός των άλλων ήθελε παιδί ή προέκυψε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη?
Αν όχι ο άντρας της τί στάση έχει πάρει στην όλη κατάσταση που έχει προκύψει?

Φιλικά, Όλγα

Όλγα μου γειά σου,

Σ\' ευχαριστώ που μου απάντησες.
Ήθελε να κάνει μωράκι και μάλιστα τα κατάφεραν με την 1η προσπάθεια τους.
Η κοπέλα χαιρόταν που θα γινόταν μητέρα. Φοβόταν όμως πολύ γιατί δεν είχε καν πιάσει ποτέ νεογέννητο μωρό. Στον 6ο μήνα έπαθε μια μικρή αποκόλληση και χρειάστηκε να φιλοξενείται από τους γονείς της για να μη μένει μόνη στο σπίτι όταν θα λείπει ο άντρας της. (Ο άντρας της εργάζεται ως αργά το βράδυ). Η μητέρα της αρνήθηκε να πάει στο ζευγάρι να μείνει με τη δικαιολογία ότι δεν είναι κοντά τα νοσοκομεία σε περίπτωση ανάγκης.
Ο άντρας της λοιπόν, που δούλευε ως αργά, δεν είχε την ευκαιρία να την επισκέπτεται συχνά. Πήγαινε 2 φορές την εβδομάδα να τη βλέπει. Εκείνη παραπονιόταν ότι της λείπει αλλά δυστυχώς δε μένουν κοντά τους οι γονεις της κοπέλας ώστε να είναι εύκολο να \"πεταχτεί\".
Κάθε φορά που την επισκεπτόμουν, άκουγα τη μητέρα της να τον κατηγορεί, ότι δε τη βλέπει συχνά, ότι έχει βάλει πιο πάνω από τη γυναίκα του τη δουλειά του κλπ. Η κοπέλα τη διέκοπτε συνεχώς και της φώναζε να σταματήσει.
Να σας πω επίσης, ότι αυτό το ζευγάρι, είναι τόσο αγαπημένο που σε εκνευρίζει να βλέπεις συνέχεια σιρόπια και μέλια μπροστά σου.
Όταν γεννησε η νύφη μου, είμασταν όλοι εκεί στο νοσοκομείο. Η μητέρα της, έλεγε \"άντε να πηγαίνετε κι\' εσείς, δε χρειάζεται να κάθεστε τόση ώρα να περιμένετε να γεννήσει\". Μου ερχόταν να της πω καμμιά κουβέντα άλλά έχε χάρη που δε θέλω να ανακατευτώ. Όταν το μωράκι το έφεραν στο δωμάτιο της νύφης μου, άρχισε τότε να μας διώχνει η μάνα της, \"άντε να πηγαίνετε\"!!!
Την άλλη μέρα ο αδελφός μου (και άντρας της κοπέλας), ήταν μαζί της κάποιες ώρες. Τη μεθεπόμενη, πήγε στη δουλειά του και θα πήγαινε να τη δει αργότερα. Η κοπέλα έμενε ώρες με τη μάνα της. Ξαφνικά αντέδρασε!!!! Την εκνεύρισε το μωρό της. Η μάνα της αντί να ειδοποιήσει τον άντρα της κοπέλας για την κατάσταση της γυναίκας του....το κράτησε μυστικό και έκανε διακομηδή σε άλλο νοσοκομείο όπου υπάρχει ψυχιατρική κλινική. Για κακή της τύχη όμως, πήγα επίσκεψη στο μαιευτήριο και μου τα είπαν όλα οι νοσοκόμες \"η κοπέλα είχε πρόβλημα και της έκαναν διακομηδή σε άλλο νοσοκομείο\".
Ειδοποίησα λοιπόν εγώ τον αδελφό μου. Όταν έφτασα εγώ στο νοσοκομείο και είδα την κοπέλα, της ψηθήρισα πως έρχεται ο άντρας της.. \"που είναι;;;\" ρώτησε η καημένη με αγωνία!!!!! Και όσο καθυστερούσε να έρθει τόσο φώναζε \"μαμά γιατί είναι τόσο μακρία ακόμα;;;\" Που να\' ξερε ότι είναι μακριά γιατί δε τον ειδοποίησε κανένας!!!!!!!!!
Τότε τον πήρα τηλ. και της τον έδωσα να του μιλήσει. ʼρχισε να κλαίει και να τον ρωτάει αν την αγαπάει και αν αγαπάει και το μωρό τους.
Ο αδελφός μου έφτασε στο νοσοκομείο και στάθηκε δίπλα της πολύ. Την αγαπάει πολύ....
Η δε μάνα της, έπιασε τους γονείς μας και άρχισε να τους γκρινιάζει και να τους επιπλήτει!!! Ότι φταίει για όλα ο γιος τους που δεν ήταν δίπλα της και γι\' αυτό έπαθε αυτό που έπαθε.
Να σας πω και σημερινά νέα,
Η κοπέλα ζητάει να μωρό της και ζηλεύει που το έχουμε εμείς. Αυτό μας χαροποίησε γιατί δείχνει να έχει επανέλθει.
Περιμένουμε να μας πουν ότι παίρνει εξητήριο για να της το δώσουμε γιατί είναι κρίμα να χάνει τις πρώτες στιγμές του μωρού της.
Να σας πω ότι η δική μας οικογένεια δεν έχει ανακατευτεί ποτέ στο ζευγάρι, δεν έχει πει ποτέ τίποτα για την κοπέλα (παρόλο που ο καθένας θα μπορούσε να πει για τον άλλον, πχ ότι όλη μέρα κάθεται σε μια πολυθρόνα και διαβάζει περιοδικά, ενώ έχει την απαίτηση να ζητάει υπηρέτρια, ακόμα και που δε δουλεύει και της τα παρέχει όλα ο άντρας της). Αν θες δε λες; Κι\' όμως, αν και μεταξύ μας το έχουμε σχολιάσει (μόνο) το θέμα, στον αδελφό μου δεν έχουμε πει ΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΑ!!! Γιατί να του θήξουμε τη γυναίκα; Κακό θα του κάνουμε, αν εκείνος την αγαπάει έτσι ακριβώς εμάς τι λόγος μας πέφτει; Και θα κάνουμε το δικηγόρο δηλαδή αν τον υπερασπιστούμε χωρίς να μας έχει δώσει το δικαίωμα; Κάθε ζευγαρι έχει τον δικό του κώδικα επικοινωνίας και δεν είναι σωστό να επεμβαίνει κανείς σ\' αυτόν και να τον αποσυντονίζει!!!!!!
Μπορεί να προσπαθήσει να μένει πιο πολλές ώρες μαζί της, όμως αυτό θα το κανονίσουν μεταξύ τους. Και στο κάτω κάτω της γραμμής...αν ήθελαν κάτι...ας το ζητούσαν σαν άνθρωποι!!!!!!! Όχι με φωνές και κατινιές!!!!
Και τι να πω εγώ που ο άντρας μου είναι γιατρός και τον βλέπω πολύ λίγο με τις εφημερίες του και πολλά βράδια μένει εκτός σπιτιού; Τι να πω που όταν τον βλέπω διαβάζει; Τι να πω που το 70% των συζητήσεών μας είναι ιατρικής φύσεως; Εγώ γιατί ακούω τα καλύτερα γι\' αυτόν απο το σπίτι μου; Ότι δηλαδή είναι προκομένος κλπ κλπ;
Δε παραπονιέμαι, γιατί όταν νιώθω την αγάπη του όταν είναι πια κοντά μου, ξεχνιούνται όλα....
Σόρι, με πήρε φόρα και άρχισα να γράφω πολλά....

LILINA, γεια σου καταρχήν ένα πράγμα να ξέρετε , στο ζευγάρι δεν κάνει να έπεμβαίνει κανείς!!!!!!
Η κοπέλα έχει ψυχολογικά προβλήματα που ξεκινούν από τις παρεμβάσεις τρίτων!!!! Φυσικά παίζει μεγάλο ρόλο η ορμονική διαταραχή στην οποία βρίσκεται το σώμα της τώρα αλλά το πρόβλημα ξεκινάει από αλλού!
Οταν γέννησα τον γιό μου για 1 μήνα περίπου έκλαιγα ασταμάτητα ακόμη κι αν μου έλεγαν καλημέρα! δεν ήθελα να κλαιω αλλά μου έφευγαν τα δάκρυα από μόνα τους ποτάμι. Ο γυναικολόγος και ο ενδοκρινολόγος που με παρακολουθούσανμου είπαν ότι αυτό το έχουν όλες οι λεχώνες και ανάλογα με το επίπεδο ορμωνών τους και της βοήθειας από το περιβάλον σε αλλη εμφανίζετε εντονότερα και σε άλλη πιο ηπια. Να αναφέρω ότι 2 χρόνια πριν μείνω εγκυος έιχα κάνει ολική αφαίρεση του Θυροειδή που ως γνωστών είναι υπεύθυνος για τις ορμονικες/ψυχολογικές διαταραχές! Η κοπέλα που αναφέρεις δεν είναι ψυχικά αρρωστη, λεχώνα είναι και πιθανών να χρειαστεί να κανει εξετάσεις θυροειδή για να δει τι συμβαινει εκεί!
Φυσικά και μπορεί να κοιτάξει το παιδί της και ας μην έχει ξαναδεί νεογέννητο , το ίδιο και εγώ, ξέρεις πόσες πάνες έσχισα μέχρι να καταλάβω ότι δουλεύουν με χρατσ και δεν έχουν αυτοκόλλητο! πόσο άγχος είχα και να τον ξυπνάω να δώ αν ανασένει και να τον ζυγίζω για να βεβαιωθώ ότι έφαγε όταν τον θήλαζα, να κλαιω και να φωνάζω βοήθεια στη γειτόνισσα \"έλα να τον κάνεις μπάνιο γιατί δενέχω ξαναδει ξεραμένο αφαλό\"Φυσικά και θα πάτε να τη δείτε αυτή και το παιδι΄αλλά καλό είναι να έιναι οι 2 τους να γνωριστούν με το παιδί τους και πίστεψέ με όλα θα πάνε καλά. Και πρώτα πρέπει η μάνα να γνωρίσει το παιδί της , δωστε της χρόνο. Δεν είμαι είδική ουτε έχω σπουδάσει ιατρική ή ψυχολογία , μιά ταλαίπωρη μανούλα είμαι που τις πρώτες μέρες με το παιδί μου έκανα σαν χαζή και υστερικιά γιατί έφταιγαν οι ορμονες και προπάντων οι μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Ο ερχομός του γιού μου! Που δυχτυχώς πρόσφατα έμαθα ότι έχει αυτισμό! και τώρα βλέπω πως τον αγαπώ πιο πολύ κιαπό τη ζωή μου και δεν τον αλλάζω με τίποτα!...............

lilina, διαβασα προσεκτικα τα μηνυματα σου και θα ηθελα να πω (και με την ιδιοτητα του ειδικου, αλλα με τον περιορισμο και την επιφυλαξη της μη ολοκληρωμενης γνωσης και προσωπικης επαφης) οτι η νυφη σου χρειαζεται πανω απ\' ολα συναισθηματικη στηριξη απο τον αντρα της και να απομακρυνθουν με καθε τροπο οι παρεμβασεις τριτων στη σχεση του ζευγαριου.
σιγουρα θα χρειαστει και πρακτικη βοηθεια με καθημερινα ζητηματα φροντιδας του μωρου οταν ερθει στο σπιτι, αλλα αυτο δεν μπορει να ειναι δικαιολογια για την \'εισβολη\' και τις \'κριτικες\' γονεων η αλλων ως προς τη σχεση του ζευγαριου, ας προσλαβει μια αλλη κοπελα αν υπαρχει η ανεση.
τωρα η στηριξη απο τον αντρα της δεν σημαινει οτι πρεπει ο ανθρωπος να αφησει τη δουλεια του!...αρκει να της δωσει συναισθηματικη ασφαλεια, αγαπη και αποδοχη, απο εκει και περα να προσπαθει οσο μπορει να περνουν και χρονο μαζι.
παντως η επιλοχειος καταθλιψη δεν ειναι κατι ασημαντο, ειναι μεν απολυτα φυσιολογικη και συνηθισμενη κατασταση, αλλα χρειαζεται προσοχη και υποστηριξη απο ειδικους τοσο στην ιδια οσο και στον αντρα της.
και...μακρια οι μαμαδες και ολοι οι αλλοι! αν η ιδια λογω της καταστασης της δεν μπορει να αντιδρασει σε αυτες της παρεμβασεις, ας βοηθησει ο αντρας της....αυτη και εκεινος μονοι και αν χρειαστει, μαζι με ειδικους.
ελπιζω να βοηθησα :-)

Pennyva,

Σ\'ευχαριστώ που μου απάντησες. Συμφωνώ για το ότι ένα ζευγάρι πρέπει να μένει μόνο του.
Να φέρει γυναίκα στο σπίτι για να τη βοηθάει στην αρχή μήπως θα λύσει μόνο προσωρινά το πρόβλημα; Κι\' ύστερα τη νύχτα; Και πόσο θα διαρκεί αυτό; Η κοπέλα δε πρέπει να μείνει μόνη της. Αν την πιασει πανικός μπορεί να κάνει κακό στον εαυτό της ή στο μωρό της. Η ίδια λέει \"φοβάμαι μη το ξαναπάθω\". Πόσο καιρό χρειάζεται \"παρακολούθηση\";

ακολουθει καποια θεραπεια αυτη τη στιγμη?
αν οχι επιβαλλεται, αλλα για το \'ποσος καιρος\' δεν μπορω να σου απαντησω επειδη δεν εχω αμεση γνωση της καταστασης.
οσο για τη νυχτα...ο αντρας της δεν ειναι μαζι της τη νυχτα?

παντως η θεραπεια και η στηριξη δεν μπορει να γινει απο παρεμβατικους συγγενεις, οσο κι αν ειναι η ευκολη λυση, μπορουν να ασκησουν αρνητικη επιρροη σε ενα ευαλωτο ψυχολογικα ατομο και να χειροτερεψει η κατασταση, παρα τα πιθανως αγνα τους αισθηματα και τις καλες προθεσεις.

αν η ιδια δεν νιωθει καλα πρεπει να απευθυνθει σε ειδικο και με την παραινεση και συμμετοχη αν γινεται του αντρα της, με σκοπο να βελτιωθει καταρχην η διαθεση της και στη συνεχεια να γινουν κινησεις για πιθανες αλλαγες στον τροπο ζωης της (π.χ. μια δουλεια εξω απο το σπιτι?) που θα βελτιωσουν πιο μακροπροθεσμα την κατασταση.

Ο φόβος της κοπέλας είναι ότι δε θα τα βγάλει πέρα με το μωρό της. Αυτό με τη νύχτα που είπα είναι επειδή ο άντρας της θα είναι δίπλα της, αλλά εκείνη δεν είναι έτοιμη να το αναλάβει μόνη της, και ο άντρας της δε θα ήταν ανακούφιση για εκείνη αφού και εκείνος δεν έχει ιδέα από μωρά. Κοινώς...δύσκολη η νύχτα χωρίς τη μαμά της ή την πεθερά της (που έχει καλή σχέση μαζί της).
Θεραπεία δεν ακολουθεί. Της έκοψαν τα αντικαταθληπτικά τα οποία της χορηγήθηκαν μόνο τις 2 πρώτες μέρες. Είναι ακόμα στο ψυχιατρικό τμήμα του νοσοκομείου και περιμένει να της δώσουν εξητήριο...όποτε της δώσουν...δε ξέρουμε πότε.
Για το μωρό δε λέει \"πάμε να το πάρω\" αλλά \"πάμε να το δω\". Ζήλεψε όταν είπε ο άντρας της \"ο γιος μου\" (ενώ μιλούσαμε στο τηλ. με ρώτησε μπροστά της \"τι κάνει ο γιός μου;\" ) και του είπε να μη τον ξαναπεί \"γιο του\" γιατί δεν είναι μόνο δικός του γιος. Ήταν λίγο περίεργη η συμπεριφορά της αλλά είδαμε μόνο το θετικό της μέρος..ότι αναγνωρίζει το παιδί της και φοβάται μη την εκτοπίσουν μετά από αυτό που της συνέβει.
Της αρέσουν πολύ οι βόλτες, οπότε όταν βγει από το νοσοκομείο θα τη βγάζει συχνά ο άντρα της έξω. Με παρέα, μόνοι τους κλπ κλπ. Θα τη βλέπει ψυχολόγος...
Επίσης, επειδή δεν έχει φιλίες, έχει σχετικά δεθεί μαζί μου, και θα ήθελα να της σταθώ. Να μιλάμε για άσχετα θέματα...κλπ κλπ...
Επίσης σκέφτηκα, όταν θα πρωτοέλθει σπίτι μας να δει το μωρό...να τον έχουμε κοιμήσει στο καλαθάκι του...και να της πούμε να πάνε με τον άντρα της μόνοι στο δωμάτιο να τον δουν...ησυχούλης όπως θα είναι κοιμησμένος....
Να τον αντικρύσει δηλαδή σαν πρώτη φορά...γιατί δε τον έχει ζήσει...τον έζησε μόνο 1,5 μέρα...
Ελπίζω να μη πεταχτεί η μάνα της και πει \"οχι θέλω να πάω κι\' εγώ να τον δω\"!!!!!!! Ας κάνει υπομονή 15 λεπτά και θα τον δει....Δε τον έχουμε απαγάγει!!!
Δε ξέρω...πείτε μου κι\' εσείς τι λέτε γι\' αυτά που λέω.

αφου εχεις καλη σχεση μαζι της, συζητησε τους φοβους της και διαβεβαιωσε τη οτι ολα θα πανε μια χαρα και κανενας δεν θα την εκτοπισει, εχει ενα προβλημα πολυ συνηθισμενο που απειρες γυναικες εχουν ξεπερασει.να αντιμετωπιστει υπευθυνα η κατασταση της με ψυχολογικη θεραπεια-στηριξη μολις επιστρεψει και εσεις να προσεχετε μεν, αλλα να της δειχνετε εμπιστοσυνη. αν μπει στο ρολο του \'ασθενους\' και συνηθισει να ζει χωρις πρωτοβουλιες και ευθυνες τα πραγματα θα δυσκολεψουν και για εκεινη και για εσας βεβαια...δεν γινεται να επωμιζομαστε επ\'απειρον τη ζωη ενος αλλου ανθρωπου/ζευγαριου.

ουτε η μαμα ουτε η πεθερα πρεπει να μενουν στο σπιτι του ζευγαριου τη νυχτα ή να μπαινοβγαινουν ανεξελεγκτα με δικαιολογια τις (αντικειμενικες αλλα οχι αξεπεραστες) δυσκολιες που υπαρχουν...ουδεν μονιμοτερον του προσωρινου!
το κλειδι για βελτιωση και σταθεροποιηση της καταστασης ειναι η σχεση του ζευγαριου (που οπως εχεις πει ειναι σε καλη βαση) που δεν γινεται να αναπτυχθει με καποιους αλλους διπλα ολο το 24ωρο.

κατα τ\'αλλα σιγουρα η παρεα σου θα ειναι καλη και χρησιμη για εκεινη το πρωτο διαστημα, στη συνεχεια ομως καλο ειναι να βρει ασχολιες εξω απο το σπιτι (γυμναστηριο? σεμιναρια εκπαιδευσης γονεων στο δημο της ή σε ιδιωτικους φορεις? πολιτιστικες εκδηλωσεις-συμμετοχη σε συλλογους? ενασχοληση με καποιο χομπι μονη ή σε ομαδα? εθελοντικη ή αμειβόμενη εργασια?...απλα ιδεες δινω, χωρις να την γνωριζω προσωπικα, αλλα λυσεις παντοτε υπαρχουν αν θελουμε). ετσι θα διευρυνει και τον κοινωνικο της κυκλο και δεν θα κρεμεται μονο απο τους οικειους.

:-)

lilina, σε ευχαριστώ που δε μου απάντησες, απότι βλέπεις και η pennyva σαν ειδικός συμεριζεται την απόψή μου.
Ελπίζω να σε βοηθήσαμε να καταλάβεις καλύτερα την ψυχολογία της νύφης σου , εγώ σαν μητέρα με ορμονικά προβληματα και επιλοχεια καταθλιψη και η pennyva σαν ειδικός!

Γεια σου Angela,

Σ\' ευχαριστώ που με συμβούλεψες. Ξέρεις, έχω την αίσθηση ότι η κατάστασή σου είχε διαφοροποίηση από της νύφης μου. Εκείνη δε θέλει να βλέπει το μωρό συχνά. Και όταν το βλέπει το χορταίνει λες και πρόκειται για ένα ξένο. Δε βλέπει την ώρα να το εγκαταλήψει πάλι σ\'εμάς και να πάει βολτίτσα με τον άντρα της.
Ενώ εσύ όπως μου τα περιγράφεις, είχες απλά κατάθλιψη.
Να σου πω ότι σήμερα θα πάρουν το μωράκι στο σπίτι τους και θα το φροντίζει με τη μαμά της.
Η αλήθεια είναι ότι θα μας λείψει πολύ...όμως εκείνο που έχει λυπήσει παραπάνω είναι ότι μας έχει συνηθήσει. Κι\' αν πληγωθεί που δε θα γνωρίζει τις νέες αγγαλιές; Ξέρουμε πως θα συνηθήσει, όμως μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν αντέχει η καρδιά μας να το φανταζόμαστε να μας ζητά.
Ο αδελφός μου, μας είπε πως το επόμενο Σαββατοκύριακο θα μας το ξαναφέρει επειδή η πεθερά του θα πάει σπίτι της πάλι και η γυναίκα του δε μπορεί να το κρατήσει μόνη της. Απ\' τη μία χαιρόμαστε, απ\' την άλλη του αρνηθήκαμε να το κρατήσουμε για να μη του αλλάξουμε πάλι περιβάλλον και το πληγώσουμε. Του είπαμε να σκεφτεί μια άλλη λύση...και όχι να κάνει το μωρό μπαλάκι!!!!!!!!
Μακάρι να είχε κι\' αυτό το μικρό πλασματάκι τη μαμά του.....
Όμως εκείνη είναι ψυχρή....

pennyva,

Σ\'ευχαριστώ για τις συμβουλές. Ξέρεις, έχω παραλύσει εντελώς σε όλες μου τις δραστηριότητες γι\' αυτό το μωρό. Το κρατούσα χθες στα χέρια μου και του τραγουδούσα ενώ το έκανα (χορεύοντας απαλά) βόλτες μέχρι να ετοιμαστεί το γάλα. Είχε σταματήσει το κλάμα και πιπιλούσε το χεράκι του με γουρλομένα ματάκια. Νομίζω με άκουγε προσεκτικά. Όταν σταματούσα το τραγούδι έδειχνε ανήσυχο, όταν του τραγουδούσα ήταν ήσυχο και άκουγε. Εκείνες τις στιγμές ανησυχούσα μήπως του λείψουμε τις πρώτες μέρες....
Γιατί να μην έχει τη μαμά του από τη 1η στιγμή; Πόσο με πονάει να πονάει το μωράκι....Δε ξέρει τι γίνεται...Σίγουρα μέσα στο αθώο μυαλουδάκι του θα προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται και αλλάζει συνεχώς αγγαλιές.....