Originally Posted by
carrot
Η "διάγνωση" όταν είχα πάει στον γιατρό για πρώτη φορά πριν 6-7 χρόνια ήταν ψυχωτικό σύνδρομο. Κάποιες φορές μου έλεγε πως με έβλεπε καλά, άλλες φορές ότι είμαι στο όριο. Με σύστησε και σε ψυχολόγο, πήγα λίγες φορές, συμπεράσματα δεν έχω βγάλει, έχω κάποιες αναμνήσεις από μικρή ηλικία και αυτές δεν είναι ξεκάθαρες, σίγουρα τα περισσότερα δεν τα θυμάμαι. Είναι πολύ λίγες οι αναμνήσεις που έχω από μικρός.
Μπορώ να υποψιαστώ χίλια και δύο αίτια για την εξέλιξη μου. Ο γιατρός μου έχει πει να μην ντρέπομαι και πως δεν φταίω για ότι πέρασα. Τεσπα, δεν μπορώ να βασιστώ σε λόγια της παρηγοριάς. Μπορεί να μην φταίω, τα δεδομένα δεν αλλάζουν .. ίσως η ερμηνεία τους να αλλάζει.
Ένα πράμα για το οποίο είμαι βέβαιος, κάποιους δεν τους συμφέρει η αλήθεια, δεν λέω μόνο για μένα, δεν θέλω να το πάρω εγωιστικά το θέμα. Μακάρι να υπήρχε κάποιος Θεός, δυνατός να με βοηθούσε όταν ήμουν μικρός και ανυπεράσπιστος. Τώρα έχω μεγαλώσει κάπως, σωματικά σίγουρα, θα ήθελα κάτι να κάνω, κάτι που να βρίσκω πως έχει νόημα να το κάνω αφού δεν συμβιβάζομαι με το σύστημα και προφανώς με την πραγματικότητα, δική μου η του συνόλου, είναι σαν να έχω κλείσει τα μάτια μου ψυχικά και οργανικά (αφού έχω και μεγάλη μυωπία άλλωστε).
Ένα πράμα για το οποίο προσπαθώ.. να μην φοβάμαι. Δεν είμαι ένα παιδάκι πλέον. Η καλύτερα να μην ελπίζω.
Άντρας χωρίς ελπίδα=άντρας χωρίς φόβο.