Originally Posted by
Χριστίνα*
Ο ψυχολόγος το πολύ, πολύ θα μου χορηγήσει κανένα χαπάκι,
δεν χορηγουνε χαπια οι ψυχολογοι, αυτο το κανουν οι ψυχιατροι
θα μου πει θετικές σκέψεις
μηπως τους μπερδευεις με τους new agers;
και λίγα ακόμα λόγια σαν να είναι ένα ποίημα που το έμαθε καλά και το λέει σε πολλούς που είναι στην θέση μου ή και σε χειρότερη θέση από εμένα.
πιστευεις δηλαδη οτι υπαρχει ενα βιβλιο που εχουν διαβασει ολοι οι ψυχολογοι, που λεει για τους καταθλιπτικους, 8 quotes, για suicidals, 9 quotes, ερωτικη απογοητευση 14 quotes, παρανοικους 17 quotes κτλ κτλ; Δεν το εχω υποψιν μου. Aυτο που οι ψυχοθεραπευτες μαθαινουν να κανουν, και οχι οι ψυχολογοι ετσι γενικα οωπς τους αναφερουμε, αναλογα με το μοντελο ψυχοθεραπειας που ακολουθουν, ειναι να ακουν με ενσυναισθηση τον θεραπευομενο, να αναγνωριζουν δυσλειτουργικα μοτιβα που προερχονται απο πρωιμες εμπειριες, να προσφερουν αληθινη στηριξη χωρις να ειναι επικριτικοι πραγματικα, και οχι υποκριτικα, και αυτο ειναι τοσο δυσκολο, οσο το να αποστηθισεις ολα τα ποιηματα που εχουν γραφτει. Δε μπορει να το κανει ο καθενας, και φυσικα δεν ειναι ολοι το ιδιο καλοι στο αντικειμενο τους. Δεν ξερω αν εχεις γνωρισει εκ των ιδιων καποιον ψυχολογο που ελεγε ποιηματακια αναλογα με την κατηγορια του θεραπευομενου, δυστυχως θα υπαρχουν κι αυτοι, αλλα δεν γινεται να το γενικευεις, ειναι πολυ επιφανειακο, στερεοτυπικο και εμπαθες.
Μετά θα κλείσει το γραφείο του έχοντας μία σκέψη συμπόνιας για εμένα και μετά ή θα πάει να ρήξει έναν υπνάκο σπίτι του ή θα πιει ένα ποτάκι με τους φίλους του. Θα κάνει την δουλειά του δηλαδή και μόνο.
Οταν σπασεις το χερι σου δηλαδη εσυ δε θα πας στο γιατρο γιατι μεχρι το βραδυ θα σε εχει ξεχασει αφου θα εχει δει αλλα 40 περιστατικα; Τη δουλεια του κανει ο ενας, τη δουλεια του και ο αλλος, τι θελεις να κανει, να καθεται να κλαιει μαζι σου, να ερχεται να σε βαζει για υπνο, να σου παιρνει δωρα και να σε νταχταριζει, να μην κανει τη ζωη του, να μην εχει οικογενεια, να μην γυρναει στα παιδια του το βραδυ;; Υπαρχουν και οι ψυχολογοι και ψυχιατροι που εχουν περασει στα ορια της αναισθησιας, οπως οι γιατροι που σε εξυπηρετουν μονο αν παρουν φακελακι, αλλα ειδικα το λειτουργημα του ψυχοθεραπευτη λογω της φυσης του ενεχει παντα ενσυναισθηση και ευαισθησια, και δε μπορεις εσυ χωρις να τους ξερεις, απο το χρυσο σου το κλουβι οπως λες, να τους καταδικαζεις ολους χωρις να τους ξερεις.
Ο καλύτερος ψυχολόγος για μένα είναι να βρω ανθρώπους που να με αγαπάνε και να με νοιάζονται πραγματικά.
Αν εχεις κι αλλες τετοιες εχθρικες και στερεοτυπικες αποψεις για διαφορες ομαδες ανθρωπων γυρω σου, δε βλεπω να σε νοιαζονται πολλοι. Δεν ειναι τυχαιο που ολες οι φιλες βγαινουν κακες, οι συγγενεις κακοι κτλ κτλ. Πρεπει να αλλαξεις εσυ πρωτα μεσα σου, και στο πως βλεπεις τα πραγματα, και τοτε θα αρχισεις να βλεπεις και τους καλους ανθρωπους, και τους καλους φιλους, και τους καλους ψυχολογους, γιατι υπαρχουν παντου γυρω μας.
Αυτήν είναι η καλύτερη φαρμακευτική συνταγή ψυχοθεραπείας.
Τότε περνούσα κατάθλιψη, τώρα, όπως και όλα τα χρόνια της ζωής μου, αλλά λίγο περισσότερο τώρα, νιώθω ότι ζω ένα κενό, ένα τίποτα, μοναξιά. Είναι μία συνήθεια που κάποιες φορές νιώθω να με σκοτώνει και άλλες πάλι να προσπαθώ να το προσπεράσω…, σαν να συμβαίνει σε κάποιον άλλο και όχι σε μένα. Έτσι είναι καλύτερα, να μην σκέφτομαι ότι συμβαίνει σε μένα.
Ναι, και ετσι δεν το ξεπερνας ποτε.
Κοιτάζω ανθρώπους γύρω μου και τους ζηλεύω με την καλή ένια. Θέλω να βάλω τα κλάματα, σαν μωρό παιδί, αλλά προσπαθώ να τα πνίξω μέσα μου και μαζί με αυτά και τα συναισθήματά μου. Να τα πνίξω, να τα κρύψω από όλους, να μην καταλάβουν ότι από ότι έζησαν αυτοί στην ζωή τους, εγώ δεν το έζησα ούτε στο ελάχιστο. Να μην ντροπιαστώ. Πάλι κάνω το ίδιο λάθος Empneustns σκέφτομαι τον κόσμο. Πως θα το αποτινάξω από πάνω μου; Όλα όσα μου είπες νιώθω ότι θέλουν τεράστια προσπάθεια από μέρους μου για να τα αποβάλλω. Μακάρι να τα καταφέρω, θα προσπαθήσω, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Εχεις καμμια αλλη εναλλακτικη;
Είναι σαν να προσπαθώ να ξεριζώσω την ψυχή μου και στην θέση της να βάλω κάποια άλλη, κάποια άλλη που θα νιώθει ευτυχία, γαλήνη, ηρεμία.
Empneustns, σήμερα, εντελώς τυχαία είχα μία συζήτηση με την μητέρα μου. Υπήρχαν πολλές φορές που μεταξύ σοβαρού και αστείου έδειχνα για χρόνια στους γονείς μου ότι αγαπάω περισσότερο τον πατέρα μου. Δεν ήταν αλήθεια όμως. Το έκανα, γιατί πάντα έβλεπα ότι η μητέρα μου προβληματιζόταν για την ευτυχία της αδερφής μου και ήταν πάντα το επίκεντρο της συζήτησης και επειδή από την άλλη ο πατέρας μου πάντα μας τόνιζε τα πόσα μεγάλα χρηματικά ποσά ξόδεψε για εμάς.., ήθελα να τον ευχαριστήσω με κάποιον τρόπο. Στην πραγματικότητα τους αγαπάω το ίδιο, ίσως ένα λίγο περισσότερο την μητέρα μου, επειδή πάντα ο πατέρας μου ήταν πιο απότομος στις συζητήσεις του. Εν’ ολίγοις το έκανα από αντίδραση και από «υποχρέωση». Όταν το είπα στην μητέρα μου σήμερα της ήρθε ξαφνικό. Δεν περίμενε ότι θα άκουγε κάτι τέτοιο από εμένα. Ισχυρίστηκε ότι μπορεί να μην μου το λέει συχνά αλλά προσεύχεται καθημερινά για την ευτυχία μου. Δεν ξέρω. Ίσως και να είναι και έτσι. Άλλα όλοι μας δεν έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε και την προσοχή από τους γονείς μας και να μας την εκφράζουν κιόλας;;; Ίσως να είναι λάθος ο τρόπος τους δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι ότι τα λεφτά δεν φέρνουν καμία ευτυχία και ότι πρέπει οι γονείς να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους, να συζητάνε τις έγνοιες τους και να σε στηρίζουν γενικότερα, όπως και αντίστροφα τα παιδία θα πρέπει να στηρίζουν και αυτά τους γονείς τους.
Ναι αλλα αμα οι γονεις δεν το κανουν αυτο, τι θα κανουμε; Θα παμε εκατο χρονων και θα περιμενουμε ποτε θα το καταλαβουν;;
Empneustns και Constanse, εδώ ότι λέμε είναι μόνο λόγια, αλλά πιστέψτε με ότι λόγω του ότι έχουμε να κάνουμε με ένα απρόσωπο μέσο, μπορούμε να εκφραζόμαστε πιο ανοιχτά και να ξεδιπλώνουμε πιο εύκολα τις αλήθειες μας. Αυτά τα «λόγια», θεωρώ ότι είναι μια συζήτηση πολύ πιο ουσιαστική και αληθινή από ότι με έναν ψυχολόγο. Και την έχω πολύ μεγάλη ανάγκη και σας ευχαριστώ από καρδιάς που είστε εδώ για μένα.
(Empneustns έχω τελειώσει ΤΕΙ logistics management – διαχείριση εφοδιασμού)
